Κλεισμένοι

Κοίταζα την ανοιχτή ντουλάπα μου... Όλα αυτά τα ρούχα... Όλα αυτά τα αντικείμενα... Για μια μελλοντική πιθανότητα... να φορεθούν... ή να χρησιμοποιηθούν... Για κάποιο λόγο... Δεν τα ήθελα πια... Όχι έτσι... κλεισμένα... Άρχισα να βγάζω μία μία τις κούτες... Η κάθεμία είχε γραμμένο πάνω της με μαρκαδόρο το περιεχόμενό της... Λουλούδια... Καπέλα... Βεντάλιες...

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο και ήρθε δίπλα μου... Έκλεισε την ντουλάπα και με κοίταξε...

«Δεν γίνεται να τα πετάξεις.» μου είπε.
«Δεν θα τα πετάξω, θα τα χαρίσω.» απάντησα.

Ήξερα τι έπρεπε να γίνει.

«Είσαι σίγουρη;» μου είπε.
«Είμαι σίγουρη.» του είπα.

«Τότε... θα σε βοηθήσω.» είπε και άνοιξε ξανά την ντουλάπα... Άρχισε να κατεβάζει τις δύσκολες κούτες... Τις μεγάλες... Τις βαριές...
«Μπορείς να πάρεις ό, τι θέλεις.» του είπα.
«Δεν θέλω τίποτα. Μόνο να είσαι καλά.» μου είπε.
«Είμαι καλά. Για την ακρίβεια... Είμαι πολύ καλά. Είχα καιρό να είμαι τόσο καλά. Απλά δεν θέλω να τα κρατάω πια...» του είπα.

Γεμίσαμε όλο το δωμάτιο με κούτες και κουτάκια... με ρούχα, φορέματα χρωματιστά, περίεργες μπλούζες... με αντικείμενα, φλυτζάνια γυάλινα, καρεκλάκια παιδικά... ούτε που ξέρω τι βγήκε από εκείνη την ντουλάπα...

Να μαζεύω... να μαζεύω... για το μέλλον...

Τελειώσαμε και ξαπλώσαμε στο πάτωμα ανάμεσα στο χάος...

«Και τώρα τι;» με ρώτησε...
«Τώρα θα έρθουν να τα πάρουν, φίλοι και γνωστοί... Θέλω να χρησιμοποιηθούν... Θέλω να φορεθούν... καταλαβαίνεις; Δεν θέλω να είναι κλεισμένα σε μια ντουλάπα... »
«Και εγώ έτσι νιώθω...» μου είπε δισταχτικά «κλεισμένος σε μία ντουλάπα... αυτό που κάνεις μου δίνει μία αίσθηση ελευθερίας...»
«Δεν είσαι κλεισμένος σε μία ντουλάπα... ποτέ δεν ήσουν... και ποτέ δεν θα είσαι... » τον φίλησα στο μάγουλο, σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να πούμε τίποτα άλλο...

Κι εγώ έτσι ένιωθα... κλεισμένη στην ντουλάπα... Ίσως για αυτό ήθελα να τα ελευθερώσω όλα αυτά... Βαρέθηκα με αυτές τις μελλοντικές πιθανότητες... Μήπως και τα χρειαστώ σαν σκηνικά... σε κάποια παράσταση... Εδώ δεν ξέρω αν θα ξαναπαίξω, αν θα ξαναβιώσω αυτό το συναίσθημα του να... Δεν θέλω πια όλα αυτά να περιμένουν μήπως και ανέβουν στην σκηνή... θέλω να χρησιμοποιηθούν στην ζωή... Θέλω να τα δώσω σε ανθρώπους που θα τα κάνουν κάτι... στο σήμερα και όχι στο αύριο...

Σηκώθηκα και έκλεισα την άδεια ντουλάπα...

Όχι πια κλεισμένες ντουλάπες... Όχι πια κλεισμένοι εαυτοί...

Έφυγα από το δωμάτιο και άφησα ένα χάος πίσω μου...

Για να συναντήσω ένα άλλο χάος μπροστά μου...

Θέλει δύναμη να ξεκαθαρίζεις το χάος... και ακόμα πιο δύναμη να περπατάς μέσα σε αυτό...