(... ... συνέχεια από το «The rest is silence» ... ...)
Δεν ξέρω τι να σου γράψω. Σε διαβάζω εδώ και καιρό. Σε γνωρίζω εδώ και περισσότερο καιρό. Δεν θα ερχόμουν σε επικοινωνία μαζί σου αν δεν διάβαζα το τελευταίο σου κείμενο. Μπορεί να με θεωρήσεις δειλό και θα έχεις δίκιο. Δεν σου έγραψα νωρίτερα γιατί φοβόμουν. Να έρθω αντιμέτωπος με εμένα και την ζωή μου. Και εσύ πάντα με έφερνες αντιμέτωπο με εμένα και την ζωή μου. Δεν είμαι ευχαριστημένος. Και το μόνο που κάπως με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι τα δικά σου κείμενα. Με ηρεμούν. Κάποιες φορές με στενοχωρούν. Είναι λογικό. Είναι όλος αυτός ο πόνος που κουβαλάς. Τον κουβαλούσες από τότε. Από όταν σε γνώρισα.
Είναι τόσο περίεργο να σου γράφω από εδώ. Από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι. Μπορεί να μην με θυμάσαι καν. Αλλά η ζωή μας διασταυρώθηκε για λίγο. Πριν πολλά πολλά χρόνια.
Σε ερωτεύτηκα.
Κι ας μην σου το δήλωσα ποτέ. Κι ας μην σου το είπα. Κι ας μην το άκουσες. Κι ας μην το έμαθες.
Προσπαθούσα να σε προσεγγίσω... Αλλά ήταν τόσο δύσκολο να σε προσεγγίσει κανείς ουσιαστικά... Ήταν σαν να είσαι κλεισμένη σε έναν δικό σου κόσμο και δεν επέτρεπες σε κανέναν να γκρεμίσει τους αόρατους τοίχους.
Με όλους μιλούσες...
Όλους τους άκουγες...
Μα δεν επέτρεπες σε κανέναν να σε αγαπήσει.
Από την πρώτη στιγμή που σε είδα στην σκηνή σε ερωτεύτηκα με έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο και μπήκα σε ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή.
Προσπαθούσα να σου μιλήσω... Μα δεν άφηνες τις συζητήσεις μας να προχωρήσουν σε κάτι πιο κοντινό και πιο προσωπικό... Ήσουν πολύ καλή στο να αποφεύγεις τις ερωτήσεις. Να κρύβεσαι σε μια διπλωματία που κανείς άλλος δεν μπορούσε να διακρίνει εκτός από εμένα. Δεν μίλαγες ποτέ για εσένα και την ζωή σου και όμως όλοι έρχονταν σε εσένα για να μιλήσουν για εκείνους και την ζωή τους. Γιατί ήσουν άτομο εμπιστοσύνης και δεν άφηνες περιθώρια για να πιστέψουν πως δεν είσαι αυτό που έδειχνες πως είσαι. Ήσουν αληθινή. Και αυτό όλοι το γνωρίζαμε...
Μα εγώ γνωρίζω και μια άλλη πλευρά σου που οι άλλοι δεν την γνώριζαν.
Σε είχα δει σε εκείνη την αίθουσα μόνη σου, να κάνεις πρόβα ξανά και ξανά και να εκνευρίζεσαι με τον εαυτό σου... και να θυμώνεις... (Δεν σε είχα δει ποτέ να θυμώνεις... Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα πως ήταν ένα συναίσθημα που απλά δεν υπάρχει σε εσένα... και όμως ήταν εκεί... σε μια δική σου, προσωπική στιγμή, εκφρασμένο σε όλο του το μέγεθος... )
Σε είχα δει στον δρόμο να κλαις... να περπατάς με σκυμμένο κεφάλι... (Δεν σε είχα δει ποτέ να κλαις... Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα πως το δικό σου πρόσωπο είναι φτιαγμένο μόνο για να χαμογελάει... )
Σε είχα δει και να χορεύεις στο βεστιάριο... ανάμεσα στα διάφορα κουστούμια και μικροαντικείμενα...
Σε είχα ακούσει και να τραγουδάς στα αποδυτήρια... προσπαθώντας να θυμηθείς τους στίχους ενός τραγουδιού που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή μου...
Πάντα ανακάλυπτες περίεργες μουσικές και σπάνια κείμενα...
Σε είχα δει να διαβάζεις καθισμένη στις σκάλες
Και σε είχα δει να γράφεις ανάμεσα στα δέντρα στην μικρή αυλή...
Μία ολόκληρη χρονιά...
Να μην κάνεις ούτε μία απουσία...
Να είσαι εκεί
πιο νωρίς από όλους...
Να φεύγεις από εκεί
πιο αργά από όλους...
Να δίνεις σημειώσεις... Να εξηγείς σε κάποιον που δεν έχει καταλάβει κάτι... Να περιγράφεις κάποιο συναίσθημα... Να αναλύεις κάποια σκέψη... Να βοηθάς... Και όταν οι άλλοι μίλαγαν άσχημα για κάποιον... Να μην μιλάς και απλά να σηκώνεσαι και να φεύγεις...
Μια μέρα σε ακολούθησα... και σε ρώτησα γιατί το κάνεις αυτό. Και εσύ μου είπες... Πως αν το κάνουν για τους άλλους - αυτό το να μιλάνε πίσω από την πλάτη τους - σημαίνει πως μπορεί να το κάνουν και για εσένα... Και είχες δίκιο... Έλεγαν και για εσένα τότε διάφορα... Δεν έδινες δικαιώματα... και αυτό ο κόσμος δεν το συγχωρεί...
Ίσως να κατάλαβες τώρα ποιος είμαι... Ίσως και όχι... Δεν ξέρω αν με θυμάσαι... Εγώ σε θυμάμαι...
Θυμάμαι ακόμα... Και εσύ θα το θυμάσαι αυτό... που ήταν εκείνος... θυμάσαι ποιος... που κανένας δεν ήθελε να ανέβει μαζί του στην σκηνή... και δεν σου κρύβω ούτε κι εγώ ήθελα... Και σε εκείνη την παύση... που ρωτηθήκαμε ποιος θα κάνει μαζί του σκηνή, ποιος θέλει να παίξει ρόλο μαζί του, μέσα στην γενικότερη αμηχανία σήκωσες το χέρι σου – που ποτέ δεν το σήκωνες – και είπες δυνατά και καθαρά... ανάμεσα σε βλέμματα που δεν το πίστευαν... «Εγώ.». Και όλοι σε κοίταξαν σαν να μην καταλαβαίνουν πως εσύ... δέχτηκες να παίξεις με αυτόν... Πάλι ήρθα και σε ρώτησα... στο τέλος της ημέρας... Και μου είπες... κάτι που δεν το ξέχασα ποτέ... «Ο μόνος λόγος που είναι «κακός» ηθοποιός... είναι αυτά τα βλέμματα με τα οποία τον κοιτάζετε όλοι. Εγώ δεν τον κοιτάζω έτσι. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ μαζί του στην σκηνή. Εσείς δεν το ξέρετε... αλλά εγώ το ξέρω... αυτός ο άνθρωπος είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός... απλά εσείς δεν το έχετε δει... Στο κάτω κάτω είμαι περίεργη τι σημαίνει για εσένα «καλός» ηθοποιός και τι «κακός» ηθοποιός; Όλοι μπορούμε να είμαστε κακοί και όλοι μπορούμε να γίνουμε καλοί. Είναι η στιγμή που κάνει τον ηθοποιό και ο ηθοποιός που κάνει την στιγμή. Όλοι οι ηθοποιοί μπορούν να έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Έχουν δικαίωμα να είναι και καλοί και κακοί στην θεατρική πορεία τους. Και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεστε... Εδώ είμαστε σπουδαστές. Και εσείς από τον πρώτο μήνα κιόλας βιαστήκατε να βάλετε ταμπέλες ποιος είναι καλός και ποιος κακός... αντί να θέλετε να δοκιμάσετε, να πειραματιστείτε, να προσπαθήσετε, να μάθετε... Βάλατε, λοιπόν, από την πρώτη εβδομάδα σε αυτόν τον άνθρωπο την ταμπέλα του «κακού» ηθοποιού... εγώ, λοιπόν, σου λέω πως μέχρι το τέλος της χρονιάς θα του την έχω βγάλει αυτήν την ταμπέλα... Για την ακρίβεια, δεν θα χρειαστεί να του την βγάλω εγώ, μόνος του θα την βγάλει... »
Και είχες δίκιο... Κάνατε μία από τις καλύτερες θεατρικές σκηνές στην σχολή... Και όλοι έτριβαν τα μάτια τους... Γιατί ξεδιπλώθηκε μπροστά τους ένα ταλέντο... δίπλα στο δικό σου...
Σε ερωτεύτηκα ξανά και ξανά...
Για αυτά και για άλλα...
Σου μιλούσα μα με προσπέρναγες...
Ήσουν τόσο εστιασμένη.
Ήθελες να γίνεις καλή ηθοποιός... (μα ήσουν ήδη!)...
Συνέχεια μέσα στα βιβλία... και στα τετράδια...
Δεν ερχόσουν ποτέ μαζί μας...
Ούτε ένα ποτό... Ούτε ένα τσιγάρο...
Μια μέρα ήρθα και κάθισα δίπλα σου...
Σε ρώτησα τι γράφεις...
Και μου είπες ειλικρινά...
«Κάτι που δεν μπορώ να σου δώσω να διαβάσεις...»
Ήθελα να έχω σκηνή μαζί σου...
Ήρθα και σου το ζήτησα...
Και εσύ μου είπες...
«Κάνω πρόβα ήδη μία σκηνή με έναν άντρα και θέλω η δεύτερη σκηνή να είναι με γυναίκα... Επίσης, νιώθω πως θέλεις να κάνεις μαζί μου σκηνή για άλλους λόγους... Εγώ θεωρώ λίγο γελοίο πως όσοι κάνουν στην σχολή σκηνή άντρα-γυναίκα γίνονται και ζευγάρι! Καταλαβαίνω πως είναι ανθρώπινο... Αλλά για εμένα... Άλλο η ζωή άλλο η σκηνή... Δεν θέλω να τα μπερδεύω... »
Και τότε σε ερωτεύτηκα ακόμα πιο πολύ...
Μια μέρα βρήκα το τετράδιό σου...
Προς το τέλος της χρονιάς...
Εκείνες τις ημέρες λίγο πριν αποχαιρετιστούμε...
Γύρισα τις σελίδες...
Και κάπως με έπιασε να γράψω μία φράση...
Έπειτα ήρθα και στο έδωσα...
Και εσύ με ευχαρίστησες...
Με εκείνο το πάντα γλυκό χαμόγελό σου...
Μου είπες πως σου άρεσε ο μονόλογός μου... Πως σε συγκίνησε... Και πως σε κάποια σημεία ανατρίχιασες... Πως είχε πολύ ωραίες ιδέες... Πως είχε εμπνευσμένες στιγμές... Πως νιώθεις περίεργα που φτάσαμε στο τέλος... Μου είπες... πως πιστεύεις πως θα έχω έναν γεμάτο δημιουργικό δρόμο... και είχα... Ως ένα σημείο είχα... Έπειτα απλά πέρασαν οι μέρες και αποχαιρετιστήκαμε με ένα βλέμμα από μακρυά... Αυτό ήταν όλο το αντίο... Ένα βλέμμα από μακρυά...
The rest is silence…
Εγώ είμαι αυτός που το έγραψε...
Εγώ. Όχι κάποιος άλλος. Εγώ.
Αν με θυμάσαι...
Πόσο ευχήθηκα να είχα βρει ένα από τα άλλα τετράδιά σου... Και όχι αυτό της Ορθοφωνίας...
Δεν ξέρω τι με έπιασε και σου έγραψα την φράση του Άμλετ. Ίσως να είναι που σε είχα δει να παίζεις Οφηλία ή ίσως να είναι που τότε έπαιξα πρώτη, και χωρίς να το γνωρίζω τελευταία, φορά Άμλετ.
Αυτό βίωνα τότε.
Αυτό και σου έγραψα.
Χαθήκαμε από τότε...
Άκουγα και μάθαινα για εσένα.
Μα δεν βρήκα το θάρρος να έρθω να σε βρω.
Φοβόμουν ότι θα σε απογοητεύσει αυτό που έγινα.
Να παίζω σε εμπορικές σκηνές ρόλους που δεν μου αρέσουν...
Να είμαι σε μία σχέση όπως θα έλεγες εσύ «συμβιβασμένη»...
Δεν ξέρω γιατί σου τα γράφω αυτά τόσα χρόνια μετά.
Άραγε έχουν νόημα;
Μπορεί και να έχουν.
Εγώ ήμουν αυτός...
Αυτή η φράση στο τετράδιό σου...
Είμαι εγώ.
Σε ερωτεύτηκα.
Μου άλλαξες την ζωή.
Σε ονειρευόμουν.
Απλά ένιωθα πάντα τόσο μικρός μπροστά σου.
The rest is silence…
Και έπειτα σε ανακάλυψα ξανά εδώ...
Και άρχισα να σε διαβάζω...
Και έμεινα να έχω αυτήν την μονόπλευρη σχέση μαζί σου...
Χωρίς να το γνωρίζεις...
Όπως και τότε...
Μα τώρα... Είμαι εδώ...
Και αυτή η φράση στο τετράδιό σου...
Είναι γραμμένη...
Από το δικό μου το χέρι...
The rest is silence…
Εγώ είμαι αυτή η σιωπή που ακολούθησε...
Και αν θες να δημοσιεύσεις την φωνή μου...
Σου το επιτρέπω...
Σε ερωτεύτηκα.
Και σου το δηλώνω τώρα...
Εδώ.
Μπροστά σε όλους.
Ή μπροστά και σε κανέναν.
Μπροστά σε έναν.
Σε εσένα.
No rest… No silence… Not anymore…
Δεν ξέρω τι να σου γράψω. Σε διαβάζω εδώ και καιρό. Σε γνωρίζω εδώ και περισσότερο καιρό. Δεν θα ερχόμουν σε επικοινωνία μαζί σου αν δεν διάβαζα το τελευταίο σου κείμενο. Μπορεί να με θεωρήσεις δειλό και θα έχεις δίκιο. Δεν σου έγραψα νωρίτερα γιατί φοβόμουν. Να έρθω αντιμέτωπος με εμένα και την ζωή μου. Και εσύ πάντα με έφερνες αντιμέτωπο με εμένα και την ζωή μου. Δεν είμαι ευχαριστημένος. Και το μόνο που κάπως με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι τα δικά σου κείμενα. Με ηρεμούν. Κάποιες φορές με στενοχωρούν. Είναι λογικό. Είναι όλος αυτός ο πόνος που κουβαλάς. Τον κουβαλούσες από τότε. Από όταν σε γνώρισα.
Είναι τόσο περίεργο να σου γράφω από εδώ. Από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι. Μπορεί να μην με θυμάσαι καν. Αλλά η ζωή μας διασταυρώθηκε για λίγο. Πριν πολλά πολλά χρόνια.
Σε ερωτεύτηκα.
Κι ας μην σου το δήλωσα ποτέ. Κι ας μην σου το είπα. Κι ας μην το άκουσες. Κι ας μην το έμαθες.
Προσπαθούσα να σε προσεγγίσω... Αλλά ήταν τόσο δύσκολο να σε προσεγγίσει κανείς ουσιαστικά... Ήταν σαν να είσαι κλεισμένη σε έναν δικό σου κόσμο και δεν επέτρεπες σε κανέναν να γκρεμίσει τους αόρατους τοίχους.
Με όλους μιλούσες...
Όλους τους άκουγες...
Μα δεν επέτρεπες σε κανέναν να σε αγαπήσει.
Από την πρώτη στιγμή που σε είδα στην σκηνή σε ερωτεύτηκα με έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο και μπήκα σε ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή.
Προσπαθούσα να σου μιλήσω... Μα δεν άφηνες τις συζητήσεις μας να προχωρήσουν σε κάτι πιο κοντινό και πιο προσωπικό... Ήσουν πολύ καλή στο να αποφεύγεις τις ερωτήσεις. Να κρύβεσαι σε μια διπλωματία που κανείς άλλος δεν μπορούσε να διακρίνει εκτός από εμένα. Δεν μίλαγες ποτέ για εσένα και την ζωή σου και όμως όλοι έρχονταν σε εσένα για να μιλήσουν για εκείνους και την ζωή τους. Γιατί ήσουν άτομο εμπιστοσύνης και δεν άφηνες περιθώρια για να πιστέψουν πως δεν είσαι αυτό που έδειχνες πως είσαι. Ήσουν αληθινή. Και αυτό όλοι το γνωρίζαμε...
Μα εγώ γνωρίζω και μια άλλη πλευρά σου που οι άλλοι δεν την γνώριζαν.
Σε είχα δει σε εκείνη την αίθουσα μόνη σου, να κάνεις πρόβα ξανά και ξανά και να εκνευρίζεσαι με τον εαυτό σου... και να θυμώνεις... (Δεν σε είχα δει ποτέ να θυμώνεις... Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα πως ήταν ένα συναίσθημα που απλά δεν υπάρχει σε εσένα... και όμως ήταν εκεί... σε μια δική σου, προσωπική στιγμή, εκφρασμένο σε όλο του το μέγεθος... )
Σε είχα δει στον δρόμο να κλαις... να περπατάς με σκυμμένο κεφάλι... (Δεν σε είχα δει ποτέ να κλαις... Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα πως το δικό σου πρόσωπο είναι φτιαγμένο μόνο για να χαμογελάει... )
Σε είχα δει και να χορεύεις στο βεστιάριο... ανάμεσα στα διάφορα κουστούμια και μικροαντικείμενα...
Σε είχα ακούσει και να τραγουδάς στα αποδυτήρια... προσπαθώντας να θυμηθείς τους στίχους ενός τραγουδιού που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή μου...
Πάντα ανακάλυπτες περίεργες μουσικές και σπάνια κείμενα...
Σε είχα δει να διαβάζεις καθισμένη στις σκάλες
Και σε είχα δει να γράφεις ανάμεσα στα δέντρα στην μικρή αυλή...
Μία ολόκληρη χρονιά...
Να μην κάνεις ούτε μία απουσία...
Να είσαι εκεί
πιο νωρίς από όλους...
Να φεύγεις από εκεί
πιο αργά από όλους...
Να δίνεις σημειώσεις... Να εξηγείς σε κάποιον που δεν έχει καταλάβει κάτι... Να περιγράφεις κάποιο συναίσθημα... Να αναλύεις κάποια σκέψη... Να βοηθάς... Και όταν οι άλλοι μίλαγαν άσχημα για κάποιον... Να μην μιλάς και απλά να σηκώνεσαι και να φεύγεις...
Μια μέρα σε ακολούθησα... και σε ρώτησα γιατί το κάνεις αυτό. Και εσύ μου είπες... Πως αν το κάνουν για τους άλλους - αυτό το να μιλάνε πίσω από την πλάτη τους - σημαίνει πως μπορεί να το κάνουν και για εσένα... Και είχες δίκιο... Έλεγαν και για εσένα τότε διάφορα... Δεν έδινες δικαιώματα... και αυτό ο κόσμος δεν το συγχωρεί...
Ίσως να κατάλαβες τώρα ποιος είμαι... Ίσως και όχι... Δεν ξέρω αν με θυμάσαι... Εγώ σε θυμάμαι...
Θυμάμαι ακόμα... Και εσύ θα το θυμάσαι αυτό... που ήταν εκείνος... θυμάσαι ποιος... που κανένας δεν ήθελε να ανέβει μαζί του στην σκηνή... και δεν σου κρύβω ούτε κι εγώ ήθελα... Και σε εκείνη την παύση... που ρωτηθήκαμε ποιος θα κάνει μαζί του σκηνή, ποιος θέλει να παίξει ρόλο μαζί του, μέσα στην γενικότερη αμηχανία σήκωσες το χέρι σου – που ποτέ δεν το σήκωνες – και είπες δυνατά και καθαρά... ανάμεσα σε βλέμματα που δεν το πίστευαν... «Εγώ.». Και όλοι σε κοίταξαν σαν να μην καταλαβαίνουν πως εσύ... δέχτηκες να παίξεις με αυτόν... Πάλι ήρθα και σε ρώτησα... στο τέλος της ημέρας... Και μου είπες... κάτι που δεν το ξέχασα ποτέ... «Ο μόνος λόγος που είναι «κακός» ηθοποιός... είναι αυτά τα βλέμματα με τα οποία τον κοιτάζετε όλοι. Εγώ δεν τον κοιτάζω έτσι. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ μαζί του στην σκηνή. Εσείς δεν το ξέρετε... αλλά εγώ το ξέρω... αυτός ο άνθρωπος είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός... απλά εσείς δεν το έχετε δει... Στο κάτω κάτω είμαι περίεργη τι σημαίνει για εσένα «καλός» ηθοποιός και τι «κακός» ηθοποιός; Όλοι μπορούμε να είμαστε κακοί και όλοι μπορούμε να γίνουμε καλοί. Είναι η στιγμή που κάνει τον ηθοποιό και ο ηθοποιός που κάνει την στιγμή. Όλοι οι ηθοποιοί μπορούν να έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Έχουν δικαίωμα να είναι και καλοί και κακοί στην θεατρική πορεία τους. Και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεστε... Εδώ είμαστε σπουδαστές. Και εσείς από τον πρώτο μήνα κιόλας βιαστήκατε να βάλετε ταμπέλες ποιος είναι καλός και ποιος κακός... αντί να θέλετε να δοκιμάσετε, να πειραματιστείτε, να προσπαθήσετε, να μάθετε... Βάλατε, λοιπόν, από την πρώτη εβδομάδα σε αυτόν τον άνθρωπο την ταμπέλα του «κακού» ηθοποιού... εγώ, λοιπόν, σου λέω πως μέχρι το τέλος της χρονιάς θα του την έχω βγάλει αυτήν την ταμπέλα... Για την ακρίβεια, δεν θα χρειαστεί να του την βγάλω εγώ, μόνος του θα την βγάλει... »
Και είχες δίκιο... Κάνατε μία από τις καλύτερες θεατρικές σκηνές στην σχολή... Και όλοι έτριβαν τα μάτια τους... Γιατί ξεδιπλώθηκε μπροστά τους ένα ταλέντο... δίπλα στο δικό σου...
Σε ερωτεύτηκα ξανά και ξανά...
Για αυτά και για άλλα...
Σου μιλούσα μα με προσπέρναγες...
Ήσουν τόσο εστιασμένη.
Ήθελες να γίνεις καλή ηθοποιός... (μα ήσουν ήδη!)...
Συνέχεια μέσα στα βιβλία... και στα τετράδια...
Δεν ερχόσουν ποτέ μαζί μας...
Ούτε ένα ποτό... Ούτε ένα τσιγάρο...
Μια μέρα ήρθα και κάθισα δίπλα σου...
Σε ρώτησα τι γράφεις...
Και μου είπες ειλικρινά...
«Κάτι που δεν μπορώ να σου δώσω να διαβάσεις...»
Ήθελα να έχω σκηνή μαζί σου...
Ήρθα και σου το ζήτησα...
Και εσύ μου είπες...
«Κάνω πρόβα ήδη μία σκηνή με έναν άντρα και θέλω η δεύτερη σκηνή να είναι με γυναίκα... Επίσης, νιώθω πως θέλεις να κάνεις μαζί μου σκηνή για άλλους λόγους... Εγώ θεωρώ λίγο γελοίο πως όσοι κάνουν στην σχολή σκηνή άντρα-γυναίκα γίνονται και ζευγάρι! Καταλαβαίνω πως είναι ανθρώπινο... Αλλά για εμένα... Άλλο η ζωή άλλο η σκηνή... Δεν θέλω να τα μπερδεύω... »
Και τότε σε ερωτεύτηκα ακόμα πιο πολύ...
Μια μέρα βρήκα το τετράδιό σου...
Προς το τέλος της χρονιάς...
Εκείνες τις ημέρες λίγο πριν αποχαιρετιστούμε...
Γύρισα τις σελίδες...
Και κάπως με έπιασε να γράψω μία φράση...
Έπειτα ήρθα και στο έδωσα...
Και εσύ με ευχαρίστησες...
Με εκείνο το πάντα γλυκό χαμόγελό σου...
Μου είπες πως σου άρεσε ο μονόλογός μου... Πως σε συγκίνησε... Και πως σε κάποια σημεία ανατρίχιασες... Πως είχε πολύ ωραίες ιδέες... Πως είχε εμπνευσμένες στιγμές... Πως νιώθεις περίεργα που φτάσαμε στο τέλος... Μου είπες... πως πιστεύεις πως θα έχω έναν γεμάτο δημιουργικό δρόμο... και είχα... Ως ένα σημείο είχα... Έπειτα απλά πέρασαν οι μέρες και αποχαιρετιστήκαμε με ένα βλέμμα από μακρυά... Αυτό ήταν όλο το αντίο... Ένα βλέμμα από μακρυά...
The rest is silence…
Εγώ είμαι αυτός που το έγραψε...
Εγώ. Όχι κάποιος άλλος. Εγώ.
Αν με θυμάσαι...
Πόσο ευχήθηκα να είχα βρει ένα από τα άλλα τετράδιά σου... Και όχι αυτό της Ορθοφωνίας...
Δεν ξέρω τι με έπιασε και σου έγραψα την φράση του Άμλετ. Ίσως να είναι που σε είχα δει να παίζεις Οφηλία ή ίσως να είναι που τότε έπαιξα πρώτη, και χωρίς να το γνωρίζω τελευταία, φορά Άμλετ.
Αυτό βίωνα τότε.
Αυτό και σου έγραψα.
Χαθήκαμε από τότε...
Άκουγα και μάθαινα για εσένα.
Μα δεν βρήκα το θάρρος να έρθω να σε βρω.
Φοβόμουν ότι θα σε απογοητεύσει αυτό που έγινα.
Να παίζω σε εμπορικές σκηνές ρόλους που δεν μου αρέσουν...
Να είμαι σε μία σχέση όπως θα έλεγες εσύ «συμβιβασμένη»...
Δεν ξέρω γιατί σου τα γράφω αυτά τόσα χρόνια μετά.
Άραγε έχουν νόημα;
Μπορεί και να έχουν.
Εγώ ήμουν αυτός...
Αυτή η φράση στο τετράδιό σου...
Είμαι εγώ.
Σε ερωτεύτηκα.
Μου άλλαξες την ζωή.
Σε ονειρευόμουν.
Απλά ένιωθα πάντα τόσο μικρός μπροστά σου.
The rest is silence…
Και έπειτα σε ανακάλυψα ξανά εδώ...
Και άρχισα να σε διαβάζω...
Και έμεινα να έχω αυτήν την μονόπλευρη σχέση μαζί σου...
Χωρίς να το γνωρίζεις...
Όπως και τότε...
Μα τώρα... Είμαι εδώ...
Και αυτή η φράση στο τετράδιό σου...
Είναι γραμμένη...
Από το δικό μου το χέρι...
The rest is silence…
Εγώ είμαι αυτή η σιωπή που ακολούθησε...
Και αν θες να δημοσιεύσεις την φωνή μου...
Σου το επιτρέπω...
Σε ερωτεύτηκα.
Και σου το δηλώνω τώρα...
Εδώ.
Μπροστά σε όλους.
Ή μπροστά και σε κανέναν.
Μπροστά σε έναν.
Σε εσένα.
No rest… No silence… Not anymore…
No comments:
Post a Comment