Απόκριες

Και έβαλαν μάσκες σε ομάδες,
βγήκαν στους δρόμους μασκαράδες,
φορούσαν και χρωματιστές περούκες,
κρατούσαν ψεύτικες ντουντούκες,
τα ταμπούρλα τους χτυπούσαν,
τα ρόπαλα τους στριφογυρνούσαν,
είχαν και φουσκωτά σφυριά
και τσεκούρια πλαστικά
και σφυρίχτρες και σπαθιά
και ασπίδες και ραβδιά...
Και ήταν πρίγκηπες και ξωτικά
και νεράιδες με φτερά
και ήταν ήρωες, κλόουν, μάγοι...
Ανθρωποι και Ανθρωποφάγοι!
Χαρτοπόλεμο πετούσαν
και χορεύαν και γελούσαν
και τους δρόμους τους γεμίσαν
με ό,τι πίσω τους αφήσαν...
Σερπαντίνες που αιωρούνται
και κουστούμια που φοριούνται,
καπέλα βελούδινα ψηλά,
μουστάκια μαύρα γυριστά,
γάντια, παπιγιόν, γραβάτες,
σκύλοι, ζέβρες, τίγρεις, γάτες!
Είναι η ατμόσφαιρα η γιορτινή!
Η αποκριάτικη, η σημερινή!

Και να’ μαι κάπου εκεί και εγώ!
Ποιος είμαι ακόμα δεν θα πω.
Δεν θα σου πω το τι φοράω...
Ούτε το πόσο σε αγαπάω.
Δεν θα σου πω τι είμαι ντυμένη...
Ούτε αν είμαι ευτυχισμένη.
Να δω, λοιπόν, αν θα με βρεις,
στις τόσες μάσκες αν θα δεις...
Ποια είναι τα μάτια τα δικά μου;
Πού βρίσκεται η ανθρώπινη σειρά μου;
Σε βλέπω γύρω να κοιτάζεις,
την μάσκα σου απλά να βγάζεις...
Δεν σου αρέσουν οι μεταμφιέσεις...
Ποιος σου είπε αυτά να τα φορέσεις;
Πετάς μακρυά και το καπέλο...
Ποιανού είναι αυτό το αστείο γέλιο;
Εσύ δεν ήθελες να’ ρθείς!
Ούτε να είσαι εδώ ούτε να ντυθείς!
Σε κουβάλησαν οι άλλοι,
που αγαπούν το καρναβάλι.
Μα η παρέα σου σε άφησε πίσω...
Για αυτό σε βλέπω όπου κι αν γυρίσω.
Μέσα στον κόσμο να είσαι χαμένος...
Και δεν μου φαίνεσαι ευτυχισμένος.
Γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου,
ψάχνεις το γέλιο το δικό σου.
Για αυτό, λοιπόν, και σε πλησιάζω.
Σε λίγα βήματα αλλάζω.
Βγάζω την μάσκα μου και με κοιτάζεις.
Σε λίγα βήματα αλλάζεις.
«Αυτή είμαι», λέω χωρίς να μιλήσω,
«Θέλω μια χάρη να σου ζητήσω.
Έλα να φύγουμε από εδώ,
να μείνουμε εσύ και εγώ.»
Και εσύ απλά μου πιάνεις το χέρι,
δεν ξέρεις αυτό στο μέλλον τι θα φέρει.
Μα με αυτήν την κίνησή σου,
νιώθεις και πάλι την ζωή σου,
να ρέει μέσα σου και να κυλά,
όπως κυλούσε τότε που ήμασταν παιδιά.
Και νιώθαμε από τότε διαφορετικοί...
Ιδιαίτεροι, σπάνιοι, ξεχωριστοί...
Και όπως και τότε τρέχαμε να φύγουμε από τον κόσμο μακρυά...
Έτσι και τώρα τρέχουμε να πάμε κάπου μοναχικά...
Εκεί στον κόσμο τον δικό μας...
Εμείς οι δυό με τον εαυτό μας...
Αφήνουμε πίσω θορύβους και ήχους
Και σπάμε γύρω μας τους τοίχους!
Βγαίνουμε κάπου στα ανοιχτά
Που η αλήθεια κολυμπά!
Τι ωραία να είσαι πάλι εδώ!!!
Και πόσα χρόνια είχα να σε δω!!!
Μου λες «Ακόμα Σε αγαπώ.».
Και δεν χρειάζομαι τίποτα πέρα από αυτό.
Αυτό για εμένα είναι αρκετό.
Ένα χωρίς μάσκα «Σε αγαπώ.»
Κρατάω στο χέρι μου την στιγμή.
Να την θυμάμαι μια ζωή.
Εγώ είμαι εγώ
Εσύ είσαι εσύ
Και η ζωή είναι η ζωή.
Αυτή η στιγμή είναι κοινή.
Και αυτό μου αρκεί...
Και αυτό μου αρκεί...