The rest is silence…

Άνοιξα το τετράδιο μου... Είχα χρόνια να το ανοίξω... Κι αυτό... Και ένα σωρό άλλα τετράδια... Το συγκεκριμένο... είχα να το ανοίξω... ούτε που θυμάμαι από πότε... Ήμουν τόσο καλή τότε σε ό,τι έκανα... και ποθούσα τόσο πολύ την γνώση... Νόμιζα πως αν αγαπάς κάτι... και πως αν προσπαθείς... και αν τρέχεις για αυτό από το πρωί μέχρι το βράδυ... δεν υπάρχει περίπτωση... να μην τα καταφέρεις... Έτσι μας λένε πάντα... Αλλά δεν ισχύει... Ισχύει; Δεν ισχύει... Η ζωή μου το έμαθε... Η συνέχεια της ζωής... Γιατί δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας το πώς λειτουργούν τα πράγματα... Την κοινωνία... Τους ανθρώπους... Τι συνθήκες... Το σύστημα... Έτρεχα, τότε... με θυμάμαι να τρέχω να προλάβω την ζωή... Να κρατάω σημειώσεις... Να γράφω... Να διαβάζω.... Να μαθαίνω... Μα κάτι να μην μου αρέσει στον τρόπο που γίνονται τα πράγματα... Κάτι να μην μου ταιριάζει... Κάτι να μου φαίνεται περίεργο ή παράξενο... Κάτι δεν γινόταν σωστά στην εκπαίδευση... Το ένιωθα... Το ήξερα... Απλά, κάποιες φορές, δεν μπορούσα να το ορίσω με ακρίβεια... Κάποιες άλλες πάλι, μπορούσα να μιλήσω και να πω με κάθε λεπτομέρεια τι νιώθω πως μου φταίει... Κάπου χάθηκε η γνώση από το τότε στο τώρα... Από το ακόμα πιο τότε από το τότε... Η δική μου γενιά για κάποιο λόγο... δεν έχει πάρει καμία παιδεία... Όλα κάπως... Όλα λάθος... Ένα χρόνο είχα παρακολουθήσει αυτό το μάθημα... Έναν ολόκληρο χρόνο... Ήμουν εκεί... Σε κάθε μάθημα... Χωρίς καμία απουσία... Ούτε μία... Δεν με άφηνα να απουσιάζω... Ακόμα και άρρωστη, ήμουν εκεί... Ακόμα και στενοχωρημένη, ήμουν εκεί... Ακόμα και αγχωμένη, ήμουν εκεί... Ακόμα και πιεσμένη, ήμουν εκεί... Ό,τι κι αν συνέβαινε στην προσωπική μου ζωή, ήμουν εκεί... Ό,τι κι αν συνέβαινε στην επαγγελματική μου ζωή, ήμουν εκεί... Ό,τι κι αν συνέβαινε... Παρακολούθησα όλη την πορεία του δασκάλου και όλη την πορεία των μαθητών... Έβαλα στην άκρη τα περιφρονητικά σχόλια, τις περίεργες συμπεριφορές... προσπαθώντας να φτάσω στην γνώση... Ήμουν εκεί... Άκουγα και διάβαζα και σημείωνα... και έκανα τις ασκήσεις μου... και τώρα... κρατούσα στα χέρια μου το τετράδιο-απόδειξη εκείνου του μαθήματος... Εκείνου του χρόνου της ζωής μου... Γύρισα τις σελίδες... Δέκα σελίδες... Δέκα σελίδες μετρημένες... Αυτές ήταν, όλες κι όλες, οι σημειώσεις ενός ολόκληρου χρόνου... Δέκα σελίδες... Με μία φορά, τουλάχιστον, μάθημα την εβδομάδα θα έλεγε κανείς πως θα ήταν περισσότερες... Πώς είναι δυνατόν, να είναι μόνο δέκα σελίδες όλες κι όλες; Τις διάβασα από ανάγκη... να πάρω έστω αυτήν την γεύση της λίγης, ελάχιστης, γνώσης... Κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτόν τον κόσμο... Κάτι πήγαινε στραβά... Τελείωσα να διαβάζω τις δέκα σελίδες... και γύρισα την κενή σελίδα... εκείνη που ήταν αμέσως μετά τις γραμμένες... και στην αμέσως επόμενη κενή σελίδα, κάτω κάτω, είχε μια φράση... «The rest is silence...» και ακολουθούσαν όλες εκείνες οι άδειες σελίδες... Ανατρίχιασα... Δεν ήταν τα δικά μου γράμματα... Δεν έμοιαζαν με τα δικά μου γράμματα... Προφανώς, κάποιος συμμαθητής μου... ή κάποια συμμαθήτρια μου... το έγραψε αυτό στο τετράδιο μου και εγώ δεν το είχα διαβάζει ποτέ μέχρι αυτό το σημερινό σημείο... Θα μπορούσε να είναι η τότε καλύτερη μου φίλη... αλλά όχι... δεν έμοιαζαν ούτε με τα δικά της γράμματα... Ήταν μικρά και καλλιγραφικά... Μα... Λες να ήταν τα δικά μου;... Όχι, όχι, δεν ήταν... Θα τα αναγνώριζα... Κάποιος είχε γράψει στο τετράδιο μου αυτήν την φράση... και εγώ ούτε που ήξερα ποιος είναι... Μια φωνή από το παρελθόν... Μια γραφή από το παρελθόν... The rest is Silence... Φίλε μου από το παρελθόν... Δεν λες τίποτα... Η σιωπή που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο σιωπής... Σε διάρκεια... Ή σε ποιότητα... Γύρισα τις κενές σελίδες σιωπής... Δέκα σελίδες γραμμένες... και όλες οι υπόλοιπες άγραφες... Ποιος θα το έλεγε στον εαυτό μου του τότε; Εγώ... Εγώ μου το έλεγα... Η εκπαίδευση... Αυτή η χαοτική εκπαίδευση... Και αυτή η απεγνωσμένη προσπάθειά μου... να βάλω μία τάξη στο χάος... Κι αυτό το «... silence ...» με πήγαινε και κάπου αλλού... αλλά δεν ήθελα να το σκεφτώ... Έδιωξα την σκέψη... Γύρισα το τετράδιο μου από την ανάποδη... Το άνοιξα από το τέλος... Και έγραψα... Δεν ξέρω τι έγραψα... Έγραφα απλά έγραφα... γιατί ήταν αφόρητη αυτή η γραπτή σιωπή... Και αφού τελείωσα να γράφω... Μέτρησα τις σελίδες... Και ήταν δέκα... Μα τι συμμετρική σύμπτωση ήταν αυτή! Πώς γίνεται ό,τι έγραψα να χώρεσε κι αυτό σε δέκα σελίδες; Έπειτα άφησα μια κενή σελίδα... Για να διατηρήσω αυτήν την παράλογη συμμετρία... και στην αμέσως επόμενη κενή σελίδα, κάτω κάτω, έγραψα μία φράση... Αυτήν την φορά με τα δικά μου γράμματα... The rest is not silence… Γιατί όσο ζεις τα υπόλοιπα δεν είναι σιωπή... ακόμα και σιωπηλά όταν είναι, δεν είναι σιωπή... ακόμα και ακίνητα όταν είναι, δεν είναι σιωπή...

Ποτέ δεν έλαβα την γνώση όπως την ήθελα...
Πότε δεν έζησα την ζωή όπως την φανταζόμουν...
Πότε δεν έμαθα τι θα συνέβαινε... αν είχα εκείνη την γνώση και εκείνη την ζωή... (Που με τόσο πάθος και σε τόσο βάθος προσπαθούσα να αποχτήσω...)

Μα πάντα είχα εμένα...
Και αυτό έχω και τώρα...
Το τι άνθρωπος είμαι...

Και κάπως νιώθω πως εκεί βρίσκεται η δική μου γνώση και εκεί κρύβεται η δική μου ζωή...

Στο τι ήμουν και στο τι είμαι.

Μέσα από αυτό μπορώ να διδάξω και μέσα από αυτό μπορώ να διδαχτώ...
Μέσα από αυτό μπορώ να αγαπήσω και μέσα από αυτό μπορώ να αγαπηθώ...

Τότε ξαφνικά κάτι θυμήθηκα... γύρισα τις σελίδες ξανά σε εκείνο το σημείο...

The Rest Is Silence…

Ήταν τα τελευταία λόγια του Άμλετ! Κάποιος είχε γράψει στο τετράδιο μου τα τελευταία λόγια του Άμλετ πριν πεθάνει... Και τώρα η σκέψη μου πήγε εκεί που δεν ήθελε να πάει... Θυμήθηκα μία γραπτή φράση ενός προσώπου πριν φύγει από την ζωή... και εκείνη η φράση είχε μέσα το «...Silence…»...

Περίεργα παιχνίδια που παίζει η ζωή... Περίεργα παιχνίδια που παίζει η σιωπή...

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ εκείνο το υπαρκτό πρόσωπο σαν τον ανύπαρκτο Άμλετ... και τώρα αυτή η σκέψη έμοιαζε τόσο αυτονόητη... Πόσα στοιχεία ήταν κοινά... Πόσο ταιριαστές ήταν αυτές οι δύο φιγούρες...

THE REST IS NOT SILENCE!

Φώναξα μέσα στο μυαλό μου για να σπάσω την σιωπή.

Και έκλεισα το τετράδιο μου...

Και αυτή ήταν η εξυπνότερη κίνηση που έκανα ποτέ. Αυτό το να κλείσω το τετράδιο... Γιατί αυτή η κίνηση εγκλώβισε εκεί τις σιωπές και υποχρέωσε την φωνή μου να βγει προς τα έξω...

Και ας είναι μια φωνή χωρίς σωστή εκπαίδευση...
Και ας είναι μια φωνή σπασμένη και πληγωμένη...
Και ας είναι μια φωνή προδομένη...

Και ας είναι μια φωνή που σχεδόν δεν ακούγεται...
Και ας είναι μια φωνή που βραχνιάζει στην προσπάθειά της να ακουστεί...
Και ας είναι μια φωνή που «κλείνει» επειδή δεν γνωρίζει πως να «ανοίξει»...

Και ας είναι η φωνή μου όπως είναι...

Είναι μια φωνή... που όχι μόνο προσπαθεί να μιλήσει σωστά μα που προσπαθεί να μιλάει και για το σωστό...
Είναι μια φωνή με την δική της χροιά και με τον δικό της τόνο...
Είναι Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΩΝΗ.

The rest is Voice...

Και έβαλα στην βιβλιοθήκη το τετράδιο της ορθοφωνίας...

The rest is Sound…