«Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.»

Γυρνάω, λοιπόν, χθες από το εργαστήριο-πρόβα που είχα με την ομάδα με τους υπέροχους ανθρώπους μου... και όπως περπατάω στην Πατησίων είναι ένα αυτοκίνητο που πηγαίνει δίπλα μου σε όλη την διαδρομή... Αρχίζει να μου μιλάει ο οδηγός... «Κοκκινοσκουφίτσα...» και κάτι τέτοια... επειδή φορούσα κόκκινο σκουφάκι... και να με πειράζει... Κάτι για λύκους, κάτι και για γιαγιάδες... Εγώ δεν του δίνω σημασία... Συνεχίζει αυτός... Δεν του δίνω σημασία... Συνεχίζει αυτός... Και μου λέει μετά «Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.»... Εγώ κάνω πως δεν ακούω... αλλά η φράση του έχει καρφωθεί στην καρδιά μου... Και προσπαθώ να μην αφήσω το δηλητήριο του βέλους να προχωρήσει και να φτάσει μέχρι το μυαλό μου... Είναι κάποιος που τον ξέρω; Κάποιος που δεν τον ξέρω; Δεν καταλαβαίνω... Είναι 11.30 το βράδυ, μετά από ένα δυναμικό εργαστήριο και δεν έχω καμία όρεξη να πάθω υπαρξιακά με εμένα ή με την ζωή μου... Και τι σημαίνει αυτή η φράση; Στην στροφή αυτός σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά μου... κόβοντάς μου τον δρόμο... κατεβάζει το παράθυρο και μου λέει «Σε έχω δει στο θεάτρο, σε μια παράσταση, πριν χρόνια. Σε ένα μπαράκι. Σε εκείνο με τις ευχές... Ήσουν πολύ καλή...» (Για κάποιο περίεργο λόγο, τον τελευταίο μήνα συναντάω ανθρώπους που μου μιλάνε για αυτήν την παράσταση)... Σταματάω και τον ρωτάω «Να σε ρωτήσω κάτι;» εκείνος παγώνει στιγμιαία γιατί είναι η πρώτη στιγμή που του απευθύνω τον λόγο και που τον κοιτάζω στα μάτια, με κοιτάζει και περιμένει την ερώτησή μου κι εγώ τον ρωτάω «Τι ήταν αυτό το «Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.»;» «Ε;»... «Μου είπες «Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.» μπορείς να μου εξηγήσεις τι σήμαινε αυτή η φράση;»... Και εκείνος μου απαντάει... «Εννοώ ότι είσαι ηθοποιός και τόσο καλή ηθοποιός και δεν κάνεις παιχνίδι στον δρόμο... Σου είπα εγώ για την κοκκινοσκουφίτσα... και τον λύκο και την γιαγιά... και έπρεπε να κάνεις παιχνίδι...» «Ααααααααααααααααααα...» Να κάνω παιχνίδι!... Να κάνω «παιχνίδι» στο δρόμο... Αυτό εννοούσε... Έπρεπε να κάνω παιχνίδι στον δρόμο!!!! Αυτό ακριβώς χρειαζόμουν... Μία απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα... Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα! Χαχαχα! Να τι εννοούσε ο συγκεκριμένος με αυτήν την φράση... η οποία σαν τίτλος στην δική μου ζωή θα χωρούσε ανάλυση σελίδων... Μετά μου είπε να με πάει σπίτι... Αρνήθηκα... Και έφυγα... Στην επόμενη στροφή, ήρθε ξανά μπροστά μου... και μου είπε κάτι του τι πρέπει να κάνει για να τον προσέξω... Να πέσει από τον ουρανό... και κάτι για τον Μάγο του Οζ... Δεν μπόρεσα να συνδέσω τον Μάγο του Οζ με τα υπόλοιπα... και δεν είχα και καμία όρεξη... Ήταν από τις λίγες φορές που δεν ήθελα να μπω σε διάλογο... Έφυγα... Και, προφανώς, ήταν τέτοιο το ύφος μου, που δεν του έδωσε κανένα άλλο περιθώριο... Έφυγε και εκείνος...

Και σκέφτηκα... Να γιατί πρέπει να ρωτάω τους ανθρώπους τι εννοούν... Ο καθένας μπορεί να σου πει ό,τι θέλει, όποτε θέλει... εννοώντας ό,τι να’ ναι... και εσύ επηρεάζεσαι ανάλογα με το ποιος είσαι και με το πώς νιώθεις... Όμως αυτό πολλές φορές... δεν είναι δίκαιο... ούτε ανάλογο της κατάστασης...

Τι σχέση έχει αυτό που είπε αυτός με εμένα; Καμία.

Να κάνω παιχνίδι στον δρόμο... Σκέφτηκα... Και γέλασα...

Και έπειτα έβγαλα το κόκκινο σκουφάκι μου... το κράτησα στα χέρια μου...

Από αυτό το σκουφάκι με αναγνώρισε... Σίγουρα... Επειδή το φορούσα και σε εκείνη την παράσταση...

Μακάρι να μπορούσα να βγάλω όλα αυτά που κουβαλάω τόσο εύκολα και τόσο απλά... Όσο ένα σκουφάκι...

Και μετά το ξαναφόρεσα... και συνέχισα να περπατάω προς το σπίτι... και πήγα από την απαγορευμένη διαδρομή... χωρίς να φοβάμαι πια τους λύκους, χωρίς να αγχώνομαι πια για τις γιαγιάδες, χωρίς να χρειάζομαι πια τους κυνηγούς...

Και με την τσάντα μου στην πλάτη αντί για καλάθι στο χέρι... προχώρησα... στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης αντί για τα ομιχλώδη μονοπάτια του δάσους...

Όλος ο κόσμος μου μια σκηνή...
Και όλη η ζωή μου μία και μοναδική παράσταση...

Και εγώ στο κέντρο της σκηνής και στο επίκεντρο της παράστασης...

«Ασχολούμαι με το θέατρο, και κάνω κάτι για αυτό.»

Συνεχίζω να αναπνέω, να ζω, να επιβιώνω, να προσπαθώ, να αγαπώ, να δημιουργώ...
Συνεχίζω να είμαι εγώ.