Από ένα λάθος...

Από ένα λάθος... Το έχασα από ένα λάθος... Και ήμουν σε ένα σημείο τόσο ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα... Σχεδόν είχε τελειώσει... Ήταν έτοιμο... Ήταν ολοκληρωμένο... Και από ένα λάθος... Απλά το έχασα... Από την μία στιγμή στην άλλη... Την μία στιγμή το κοίταζα ενθουσιασμένη και την άλλη... είχε απλά χαθεί... Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα... Θα μπορούσε; Θα μπορούσε... Γιατί θα μπορούσε να χαθεί κόπος χρόνων... Ενώ αυτό... Είχε φτιαχτεί μέσα σε τόσο λίγο χρόνο... Είχε απλά γεννηθεί... Τόσο γρήγορα και τόσο απλά... Τόσο αυθόρμητα... Και ήμουν τόσο χαρούμενη... Που απλά εξέφρασα αυτό ακριβώς που ένιωθα... Τόσο συντονισμένη με το «τώρα» μου... Όχι, δεν είναι δίκαιο να συγκρίνω πως θα ένιωθα αν έχανα κάτι άλλο... Κάτι που θα είχα αφιερώσει περισσότερο χρόνο ή περισσότερο κόπο... Γιατί καμιά φορά δεν είναι ο χρόνος που δηλώνει την ποιότητα ούτε ο κόπος που δηλώνει την αξία... Καμιά φορά είναι ανεξάρτητα... Μπορεί κάποιος να δημιουργήσει κάτι σε μια στιγμή και αυτό να είναι πολύτιμο, τόσο πολύτιμο που είναι κρίμα, είναι άδικο, απλά να χαθεί... Βέβαια, έχω ευθύνη κι εγώ... Γιατί δεν έχω το μυαλό στο κεφάλι μου... Το μυαλό μου βρίσκεται οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα στο κεφάλι μου... Είμαι συγκεντρωμένη και δεν είμαι... Είμαι χαμένη και δεν είμαι... Και πολλές φορές όταν ενθουσιάζομαι αφήνομαι να χαθώ μέσα στον ενθουσιασμό... Και ξεχνάω να κάνω ακόμα και τα πιο απλά... Τα πιο συνηθισμένα... Τα λογικά... Δεν προσέχω... Δεν συγκεντρώνομαι στο να προσέξω... Και έτσι τόσες λέξεις χάθηκαν από μπροστά μου... Και δεν γινόταν τίποτα να κάνω για να τις φέρω πίσω... Αλήθεια, προσπάθησα, τα πάντα... Ό, τι μπορούσα να κάνω... Και ό, τι ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου... Το προσπάθησα... Αλλά καμία λέξη δεν επέστρεφε από το κενό... Από ένα λάθος... Χάθηκαν όλα όσα έγραψα... Εξαφανιστήκαν... Και εγώ τα έψαχνα και τα έψαχνα αλλά δεν ήταν πουθενά... Και μετά προσπάθησα να τα επαναφέρω από το βάθος του μυαλού μου... Προσπάθησα, μάταια προσπάθησα, να θυμηθώ τις λέξεις που είχα γράψει πριν λίγο... Αλλά τίποτα δεν ερχόταν... Δεν μπορούσε να ξαναγεννηθεί αυτό που είχε ήδη γεννηθεί την αμέσως προηγούμενη στιγμή... Δεν ήταν το ίδιο... Δεν γινόταν να είναι το ίδιο... Δεν γινόταν να γίνει το ίδιο... Έμοιαζε κάτι άλλο... Κάτι διαφορετικό... Και εγώ δεν ήθελα κάτι διαφορετικό... Ήθελα... Αυτό... Το ίδιο... Ήμουν ικανοποιημένη με αυτό... Και οτιδήποτε άλλο έμοιαζε... Ξένο... Σαν να μην είναι δικό μου... Σαν να το γράφει κάποιος άλλος... Κάποιος που προσπαθεί να γράψει αυτό που έγραψα εγώ... Και ήμουν η ίδια, ήμουν εγώ, αλλά δεν μπορούσα να γράψω ό, τι είχα ήδη γράψει... Το ίδιο κείμενο δεν μπορούσε να ξαναγραφτεί... Ήμουν τόσο στενοχωρημένη... Γιατί ήξερα... Πως ό, τι κι αν γίνει... Το συγκεκριμένο κείμενο χάθηκε για πάντα... Ακόμα κι αν προσπαθούσα κάποια άλλη στιγμή με καθαρό μυαλό πάλι δεν θα γινόταν να το δημιουργήσω... Αφού δεν κατάφερα να το ξαναζωντανέψω την αμέσως επόμενη στιγμή που ήταν ακόμα φρέσκο μέσα μου, το ένιωθα να ζει και να προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, αφού δεν μπόρεσα τότε να το βοηθήσω να βγει ξανά προς το έξω και να δουν οι λέξεις του το φως... Ήξερα πως αυτό ήταν... Δεν θα ξαναζωντανέψει ποτέ... Δεν θα ξαναγραφτεί ποτέ... Όχι έτσι... Ήξερα πως αυτό μου το λάθος... Κόστισε την ζωή ενός κειμένου... Ενός συγκεκριμένου κειμένου... Το είδα να εξαφανίζεται, το είδα να χάνεται... Το ένιωσα να σπαρτατάει, το ένιωσα να ξεψυχάει, το ένιωσα να μην καταφέρνει να αναπνεύσει... Και άφησα αυτήν την αίσθηση να με γεμίσει... Ένιωσα κι εγώ να σπαρταράω, να ξεψυχάω, να μην μπορώ να αναπνεύσω... Ένιωσα να σβήνομαι, όπως σβήστηκε κι αυτό... Να εξαφανίζομαι, να χάνομαι... Να προσπαθώ να με φέρω στην ζωή και να μην μπορώ... Να προσπαθώ να το επαναφέρω στην ζωή και να μην μπορώ... Είχα δώσει την ψυχή μου σε αυτό το κείμενο... και φοβήθηκα, για μια στιγμή, φοβήθηκα, πως μαζί με αυτό χάθηκε, από την μια στιγμή στην άλλη, και η ψυχή μου... Από ένα λάθος το έχασα... Και μετά ήρθε η λογική να παρηγορήσει το συναίσθημα... Λάθη συμβαίνουν... Ό, τι και να κάνεις δεν μπορείς να τα αποφύγεις... Λάθη συμβαίνουν... Σε όλους μας κάποια στιγμή... Λάθη συμβαίνουν... Άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα... Άλλοτε πιο σημαντικά και άλλοτε πιο ασήμαντα... Και έχει σημασία... να μην αφήνεις τα λάθη να σε καταπιούν... Και ένιωσα πως δεν πειράζει... Θα προσπαθήσω από αυτό το λάθος να γεννήσω το σωστό... Και ας μην είναι το συγκεκριμένο κείμενο... Θα γεννηθεί κάτι άλλο... Μπορεί να μην καταφέρω να γράψω αυτές τις λέξεις αλλά θα γράψω άλλες... Και κάτι καινούριο θα έρθει... Εξάλλου εγώ είμαι εγώ... Οι ιδέες μου είναι οι ιδεές μου... Αυτές δεν χάνονται όσα κείμενα μου κι αν χάνω... Οι σκέψεις μου είναι οι σκέψεις μου... Αυτές κανείς δεν μπορεί να μου τις κλέψει... Όλες τις κουβαλάω... Σκέψεις και ιδέες υπάρχουν μέσα μου... Και ό, τι κι αν γίνει, ό, τι κι αν χάνεται, από λάθος δικός μου ή από λάθη άλλων... Από απροσεξία δική μου ή από κάτι άλλο κάποιου άλλου... Οι ιδέες μου και οι σκέψεις μου δεν χάνονται... Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να χαθούν... Να χαθώ κι εγώ... Αλλά μέχρι τότε... Θα έχω προλάβει να τις αποτυπώσω κάπου... Για να φτάσουν σε κάποιον άλλον... Κάποιον που θα τις καταλάβει... Κάποιον που θα τις κρατήσει... Κάποιον που θα τις θυμάται... Από ένα λάθος... Έχασα ένα κείμενο... Αλλά δεν άφησα να χάσω και τον έαυτό μου...

Από ένα λάθος παρά λίγο να με χάσω... αλλά δεν με άφησα να χαθώ. Μπορεί να έχασα τις λέξεις μου αλλά δεν έχασα την φωνή μου... Μπορεί να χάσω ακόμα και την φωνή μου αλλά δεν θα με αφήσω να χάσω την ψυχή μου... Μέχρι να χαθώ ολοκληρωτικά θα προσπαθώ να μην χαθώ.

Και αυτό έχει σημασία...
Όσα κι αν χάνεις... Όσο κι αν χάνεις...
Να μην σε αφήνεις να χαθείς...
Να μην χάνεσαι...

Από ένα λάθος... Έχασα ένα κείμενο... Αλλά δεν άφησα να χάσω και τον έαυτό μου...