Όταν βούλιαξε το καράβι μου... Ανέβηκα σε μία σανίδα... Και γύρω μου δεν υπήρχε κανείς... Δεν είχα ιδέα αν όλοι πνίγηκαν ή αν κατάφεραν να σωθούν ο καθένας πάνω στην δική του σανίδα προς διαφορετική κατεύθυνση... Ήμουν τρομοκρατημένη... Φώναζα ονόματα... Φώναζα ανθρώπους... Αλλά ήμουν μόνη μου... Και η σανίδα μου πήγαινε όπου την πήγαιναν τα κύματα... Έβλεπα δίπλα μου αντικείμενα να βουλιάζουν... και μπροστά μου κομμάτια του διαλυμένου πλοίου να επιπλέουν... Τι έφερε την καταστροφή; Τι την ξεκίνησε; Κάτι μικρό... Κάτι γελοίο... Κάτι ασήμαντο που συνέβηκε ξαφνικά... Κάτι που δεν περίμενε κανείς να προκαλέσει όλο αυτό το χάος... Θυμάμαι ανθρώπους να τρέχουν να σωθούν... Αυτή είναι η τελευταία εικόνα που θυμάμαι... Ποδοβολητά... πάνω στο ξύλινο κατάστρωμα... Αυτός είναι ο τελευταίος ήχος που θυμάμαι...Και τώρα να’ μαι εδώ. Πάνω σε μια σανίδα... να έχω σωθεί χωρίς να ξέρω για πόσο ακόμα θα ζήσω... Να είμαι ζωντανή για λίγο ή για πολύ... Να ακούω την αναπνοή μου και να μην πιστεύω πως είμαι εγώ που αναπνέω... Να θρηνώ... Για όσους έχασα... Να πονάω... Για ό, τι έχασα... Να μην υπάρχει επιστροφή... Να μην μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω... Να μην μπορώ να διορθώσω το ασήμαντο που κατέληξε σημαντικό... Σε μια σανίδα... Μόνη μου με τον έαυτό μου... Να κλαίω βλέποντας τα κομμάτια του καραβιού μου να βυθίζονται ή να επιπλέουν... Μα αυτό ήταν το δικό μου καράβι... Πώς το άφησα να βουλιάξει... Γιατί το άφησα να φτάσει σε αυτό το σημείο; Τι δεν είδα; Τι δεν έλαβα υπόψιν μου; Και γιατί δεν θυμάμαι να είμαι εγώ η τελευταία που έφυγε; Γιατί δεν βούλιαξα με το καράβι μου; Αυτό δεν υποτίθεται πώς θα έπρεπε να συμβεί; Πρώτα να φύγουν όλοι οι άλλοι και μετά εγώ; Τι έφταιξε; Ποιος ευθύνεται για αυτό το χάος; Εγώ; Ευθύνομαι και εγώ... Είμαι σίγουρη... Το νιώθω... Το ξέρω... Ευθύνομαι και εγώ... Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ... γιατί ευθύνομαι κι εγώ... Και είμαι σίγουρη πως δεν ευθύνομαι μόνο εγώ... Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ... ποιος άλλος ή τι άλλο ευθύνεται... Ίσως δεν θέλω να θυμηθώ... Ίσως να έχω τρομάξει τόσο πολύ που να μην μπορώ να αντέξω την αλήθεια... Είναι πιο εύκολο να κλείσω τα μάτια μου... Και να φανταστώ... Πως δεν είμαι σε μια σανίδα... Είμαι στο καράβι μου... Πως δεν είμαι μόνη μου... Έχω ακόμα τους ανθρώπους μου... Πως όλα είναι καλά... Πως δεν κρυώνω... Πως δεν φοβάμαι... Αλλά ακόμα κι αν φανταστώ πως είμαι μέσα στο καράβι μου η αλήθεια είναι ακόμα εκεί... Η πραγματικότητα ισχύει είτε το θέλω είτε όχι... Είμαι πάνω σε μια σανίδα... Με φυσάει κρύος αέρας και με πιτσιλάει παγωμένο νερό... Με σκεπάζουν τα κύματα και μετά με ξεσκεπάζουν... Κρυώνω... Φοβάμαι... Δεν είναι όλα καλά... Τίποτα δεν είναι καλά... Αυτή είναι η αλήθεια... Και είμαι μόνη μου... Στην μέση του πουθενά... Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ κανείς να με βρει... Δεν ξέρω αν πρόλαβε να ζητήσει κανένας βοήθεια... Να στείλει κάποιος σήμα... Για να έρθουν να με πάρουν... Να μας πάρουν... Αν υπάρχουν κι άλλοι... Πού είναι οι άνθρωποί μου; Τους έχασα; Για πάντα; Είναι νεκροί ή ζωντανοί; Να φοβούνται; Να κρυώνουν; Κι αυτοί όπως κι εγώ; Πόσο πονάει η απώλεια; Η προοπτική της απώλειας; Σας έχασα για πάντα; Σε μια σανίδα... Να σας σκέφτομαι... και να εύχομαι να αναπνέετε ακόμα κι εσείς όπως κι εγώ... Τι έγινε; Τι συνέβηκε; Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αναγνωρίζω κάποια αντικείμενα γύρω μου... Δικά μου... Αγγίζω ένα από αυτά... Ανατριχιάζω... Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος; Πώς καταστράφηκε; Πώς ξεκίνησαν οι ρωγμές; Κάτι αρχίζω να θυμάμαι... Αχνά... Πάνω στην σανίδα μου κάτι αρχίζω να θυμάμαι για το καράβι μου... Ξέρω τι έγινε... Το τιμόνι... Το τιμόνι του καραβιού μου... Δεν ήταν στα δικά μου χέρια... Άφησα άλλον να οδηγεί το καράβι μου... Μα γιατί; Ποιος φόβος με οδήγησε σε αυτήν την τόση ανώριμη απόφαση; Γιατί να αφήσω άλλον να οδηγήσει το δικό μου καράβι; Τι πίστευα; Ότι εκείνος ξέρει καλύτερα από εμένα; Αφού γνωρίζω το καράβι μου καλύτερα από κάθε άλλον... Κάθε γωνία του... Κάθε ιδιοτροπία του... Γιατί να επιλέξω να αφήσω το τιμόνι μου, το δικό μου τιμόνι, στα χέρια κάποιου άλλου; ... Αυτό δεν είναι κάτι μικρό... Αυτό δεν είναι κάτι γελοίο... Αυτό δεν είναι κάτι ασήμαντο κι ας συνέβηκε ξαφνικά... Εγώ θα έπρεπε να περιμένω αυτό που δεν περίμενε κανείς, πως αυτή η πράξη μου θα προκαλέσει όλο αυτό το χάος... Μα, γιατί, γιατί, γιατί, έδωσα το τιμόνι μου; Α, ναι... Μου είπαν πως δεν θα τα καταφέρω... Μα πώς ήξεραν ότι δεν θα τα καταφέρω; Πώς ήταν τόσο σίγουροι; Και εγώ γιατί τους άφησα να μου εμφυτεύσουν την αμφιβολία; Ότι δεν είμαι αρκετά ικανή, ότι δεν είμαι αρκετά ισχυρή; Τι είναι αυτά τα κομμάτια γύρω μου; Του καραβιού μου ή του έαυτού μου; Αυτή είναι η καταστροφή του δικού μου καραβιού... Εγώ την άφησα να γίνει... Και την άφησα να γίνει χωρίς καν να κρατάω το τιμόνι... Τουλάχιστον, αν κρατούσα εγώ το τιμόνι... Θα ήξερα πως έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα... για να σώσω το δικό μου καράβι με τους δικούς μου ανθρώπους... Θα ήξερα... πως τα δικά μου χέρια έκαναν το καλύτερο δυνατό... Τώρα; Να κατηγορήσω τα χέρια του άλλου; Τα δικά μου χέρια του έδωσαν το τιμόνι... Πάλι, τα δικά μου χέρια... Δεν έπρεπε να δώσω το καράβι μου σε κάποιον άλλον... Δεν ήμουν ο καπετάνιος... Δεν ήμουν ο καπετάνιος... Είναι δυνατόν, να μην ήμουν εγώ ο καπετάνιος; Στο δικό μου καράβι; Είμαι πάνω στην σανίδα μου... Και νιώθω περισσότερο καπετάνιος από όσο ένιωσα ποτέ στην ζωή μου... Αυτό το μικρό ξύλινο στέρεο κομμάτι είναι δικό μου... Μπορώ να ξεκινήσω από εδώ... Μπορώ να γίνω ο καπετάνιος αυτής της σανίδας... Αν ζήσω... Θα κάνω αυτήν την σανίδα βάρκα... Θα κάνω αυτήν την βάρκα καράβι... Αν ζήσω... Θα γίνω ο καπετάνιος του καραβιού μου... Η θάλασσα σιγά σιγά ηρεμεί... Ο ήλιος σιγά σιγά βγαίνει... Κανείς δεν έρχεται... Κανέναν δεν βλέπω... Στην θάλασσα ή στον ουρανό... Κανένας δεν έρχεται για εμένα... Είμαι μόνη μου... Πάνω στην σανίδα μου... Από εδώ θα ξεκινήσω... Αν ζήσω... Από αυτήν την σανίδα... Αν ζήσω... Θα γίνω καπετάνιος... Θα ζήσω... Θα γίνω καπετάνιος... Ζω... Είμαι ο καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος... Αυτής της σανίδας... Αρχίζω να κολυμπάω με τα χέρια μου και να την οδηγώ και να την κατευθύνω... Χωρίς κουπί... Τα χέρια μου είναι τα κουπιά μου... Χωρίς τιμόνι... Εγώ είμαι το τιμόνι μου... Χωρίς προορισμό... Η θάλασσα είναι ο πρόορισμός μου... Είμαι καπετάνιος... Χωρίς καράβι... Χωρίς κατεύθυνση... Χωρίς πορεία... Χωρίς πυξίδα... Είμαι ο καπετάνιος αυτής της σανίδας... Και πλέω... μέσα στην ζωή μου... ανάμεσα στα συντρίμμια πιο ζωντανή από ποτέ... Είμαι καπετάνιος... Είμαι καπετάνιος... Είμαι καπετάνιος... Ό, τι κι αν γίνει... Έγινα καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος...
Όταν βούλιαξε το καράβι μου... Ανέβηκα σε μία σανίδα... Και αποφάσισα να γίνω καπετάνιος...
No comments:
Post a Comment