Ανήμερα Χριστούγεννα. Να περπατάω στον διάδρομο του σπιτιού μου μαζί του. Εκείνος να με κοιτάζει και να περπατάει μπροστά μου έχοντας την πλάτη γυρισμένη προς τα εκεί που περπατάμε, χωρίς να τον ενδιαφέρει μην χτυπήσει ή μην τρακάρει πουθενά. Να μου χαμογελάει με ένα από τα καλύτερα χαμόγελα του κόσμου. Τα μάτια του να λάμπουν από ενθουσιασμό. Και μετά να μου λέει φωναχτά, δυνατά και καθαρά... «Το καλύτερο δώρο που μου έδωσες...» Κι εγώ να αναρωτιέμαι ποια θα είναι η συνέχεια... «... Είσαι Εσύ ...».
Όχι, δεν ήταν οι δεινόσαυροι.
Όχι, δεν ήταν τα αυτοκινητάκια.
Όχι, δεν ήταν τα playmobil ή τα lego.
Το καλύτερο δώρο που του έδωσα... Είμαι Eγώ ...
Ούτε πέντε χρονών ακόμα...
Και να γεμίζει την ζωή μου...
Με σοφία και αγάπη.
Με αγάπη σοφίας και με σοφία αγάπης.
Και να προσπαθώ να σκεφτώ... Αν μου είπε ποτέ κανένας άλλος αυτήν την φράση... Όχι, όχι, δεν μου την είπε... Ποτέ... Κανένας...
Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα. Δεν υπάρχουν λόγια να μιλήσουν την στιγμή. Τα μεικτά συναισθήματα, τις πολύπλοκες σκέψεις...
Κάτι τέτοιες στιγμές...
Κάτι τέτοιες στιγμές...
Νιώθεις πως αξίζει η ζωή...
Την ίδια μέρα που μου είπε
Πως με αγαπάει όσο το διάστημα...
(Όχι, μόνο ως. Όχι, μόνο ως το διάστημα. Όσο. Όσο είναι το διάστημα.).
Την ίδια μέρα που του είπα
Πως τον αγαπάω όσο το σύμπαν...
(Όχι, μόνο ως. Όχι, μόνο ως το σύμπαν. Όσο. Όσο είναι το σύμπαν.)
Την ίδια μέρα... Να μου προσφέρει την πολυτιμότερη φράση... Το πολυτιμότερο δώρο...
Αμοιβαία τα πολυτιμότερα δώρα...
Δεν χρειάζεται να αλλάξω ούτε μία λέξη...
«Το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες... Είσαι Εσύ...»
Ω! Ναι! Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν ανταλλάζαμε τέτοιας ποιότητας φράσεις μέταξύ μας.
Ανυπομονώ να σε δω να μεγαλώνεις και να κάνεις τον κόσμο καλύτερο...
Για την ώρα... Σε ευχαριστώ που κάνεις τον κόσμο μου καλύτερο.
«Το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες... Είσαι Εσύ ...»
Και είπε ο... μικρός μας σήμερα... σε εμένα... Και με συγκίνησε...
Είναι κάτι στιγμές... κάτι στιγμές της ζωής που απλά... Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πεις...
No comments:
Post a Comment