Σε είδα...

Σε είδα στον ύπνο μου... Δεν είναι περίεργο... Σε σκεφτόμουν... Και αφού δεν μπορώ να σε δω στην αλήθεια σε είδα στα ψέμματα... Είχα έρθει να σε δω και να σε ακούσω... Σε έναν περίεργο χώρο... Έναν μεγάλο χώρο με μαύρους, πέτρινους, τοίχους... Στον έναν τοίχο... Είχε ένα άνοιγμα... Σαν μια μικρή στοά... Χωρούσαν να κάτσουν μέσα πέντε, έξι, άτομα... Μίλαγα με έναν φίλο σου... που καθόταν μέσα σε αυτήν την στοά... Εγώ ήμουν όρθια έξω από αυτήν... Και ήταν εκεί και μια κοπέλα... που καθόταν στο άνοιγμα της στοάς... Ανάμεσα σε εμένα και στον φίλο σου... Κάποια φίλη του φίλου σου... Η οποία δεν με συμπαθούσε και ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση... Κάποια στιγμή μιλούσαμε για τις σπουδές μου στην σκηνοθεσία... Και μίλαγα για την σημασία του μοντάζ... Έλεγα πως ένα καλό μοντάζ μπορεί να κάνει ένα όχι και τόσο καλό αρχικό υλικό να φαίνεται ωραίο και το αντίθετο ένα κακό μοντάζ μπορεί να κάνει ένα υπέροχο αρχικό υλικό να φαίνεται άσχημο... Ο φίλος σου με άκουγε με προσοχή... Και ίσως και με θαυμασμό... Πού και πού έστριβα το κεφάλι μου και προσπαθούσα να σε βρω... Σε αναζητούσα με το βλέμμα μου... Αλλά δεν ήσουν πουθενά... Μετά επέστρεφα αφηρημένη στην συζήτηση... Και είχαμε μια ωραία συζήτηση... Η κοπέλα, όμως, ήθελε να με μειώσει και ήθελε να αποδείξει πως δεν έχω γνώσεις... Με ρώτησε, λοιπόν, κάτι... σε σχέση με το χρώμα της οθόνης... Γιατί είναι μαύρο και όχι άσπρο... Υποτίθεται πως όταν έκανες μοντάζ εμφανιζόταν μια μαύρη εικόνα με χιονάκια όπως έκαναν κάποτε οι παλιές τηλεοράσεις... Και με ρωτούσε γιατί ήταν μαύρη και όχι άσπρη αυτή η εικόνα... γιατί συμβαίνει αυτό... Εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω... Είχα έρθει εσωτερικά αντιμέτωπη με τις ελλείψεις μου και σκεφτόμουν πως οι σπουδές μου δεν ήταν όπως τις ήθελα και πως υπάρχουν τόσα που δεν έμαθα και τόσα που δεν γνωρίζω... Δεν είχα ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό... Δεν θυμόμουν ποτέ να μου το είπε κανείς... ούτε να διάβασα ποτέ κάτι για αυτό... Και εκείνη είχε ένα ειρωνικό χαμόγελο όταν απάντησα την αλήθεια... «Δεν ξέρω» ... Προτίμησα να απαντήσω ότι δεν ξέρω παρά να αρχίσω να λέω πράγματα που δεν έχουν καμία βάση... Είχα έρθει σε δύσκολη θέση... Έτσι κι αλλιώς, ο μόνος λόγος για τον οποίο βρισκόμουν εκεί... Ήσουν εσύ... Θα ξεκινούσατε σε λίγο... Ο φίλος σου έφυγε... Κι εγώ... Έψαξα να βρω που θα καθίσω... Υπήρχαν τόσες καρέκλες... Και είχα έρθει μόνη μου... Κάθισα σε μία καρέκλα κάπου μπροστά... Στα αριστερά από ένα μεγάλο τραπέζι... Δίπλα σε κάποιους άλλους... Αλλά δεν μου άρεσε εκεί... Άρχισα να αλλάζω θέσεις... Αλλά καμία θέση δεν μου άρεσε... Είχατε ήδη ξεκινήσει κι εγώ άλλαζα καρέκλες... Όλοι με κοιτούσαν περίεργα... Τότε πήγα σε ένα άλλο τραπέζι... Ήταν μια άλλη μεγάλη παρέα... Αλλά και πάλι ένιωθα ανεπιθύμητη εκεί... Με στραβοκοιτούσαν όλοι... Και εσύ με κοίταζες... υποτιμητικά... Είχες εκνευριστεί που είχα έρθει... Δεν με ήθελες εκεί... Και εγώ ένιωθα άβολα... Ήθελα απλά να φύγω... Αναρωτιόμουν γιατί είχα αποφασίσει να έρθω... Ήξερα τι σήμαινε για εσένα το να είμαι εκεί... Θα το ερμήνευες λάθος... Θα με υποτιμούσες για μια ακόμα φορά και ακόμα πιο πολύ... Εγώ ήθελα απλά να σε δω... Ένιωθα άβολα, άβολα, άβολα... Θεώρησα την ιδέα μου γελοία... Δεν έπρεπε να έχω έρθει... Δεν έπρεπε να έχω έρθει... Δεν έπρεπε να έχω έρθει...

Και τότε ξύπνησα...

Και σκέφτηκα πως αυτός που δεν έπρεπε να έχει έρθει... ήσουν εσύ.

Δεν έπρεπε να έχεις έρθει στην ζωή μου...

(Αλλά εγώ σε άφησα να έρθεις κι εγώ θα πρέπει να σε αφήσω και να φύγεις...)