Αγαπητό Βlog…

Αγαπητό μου Blog, είχα καιρό να σου γράψω. Δεν είχα καιρό να γράψω γενικά, είχα καιρό να γράψω σε εσένα. Από την μάχη να γράψω εδώ ή εκεί, κέρδισε το εκεί. Υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να τα μοιραστώ μόνο με εμένα. Επεξεργασίες που δεν γίνονταν να δημοσιευτούν εδώ. Σκέψεις που έπρεπε να γραφτούν σε κανονικό χαρτί και όχι με το πληκτρολόγιο. Είχα ανάγκη να γυρίσω στην βάση μου. Και αυτό έκανα. Βέβαια, το έκανα με τον δύσκολο τρόπο αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Έπρεπε να με υποχρεώσω να αλλάξω κάτι, να με ταρακουνήσω από τις συνήθειες, να με «ξεκολλήσω» από ευκολίες που είχαν γεννηθεί από τον φόβο. Συμπεριφέρθηκα απότομα, άτσαλα και άγαρμπα στον εαυτό μου αλλά ήταν η μόνη λύση. Καμιά φορά δεν γίνονται σιγά σιγά οι αλλαγές, πρέπει να το πάρεις απόφαση και απλά να το κάνεις, να πηδήξεις στο κενό, να συγκρουστείς με το τέλος του αδιεξόδου και αν βρίσκεσαι σε έναν λαβύρινθο, ίσως, η καλύτερη λύση είναι να σταματήσεις να τρέχεις γύρω γύρω και να αρχίσεις να σκαρφαλώνεις. Το κλειδί είναι πάντα το να δοκιμάζεις διαφορετικούς τρόπους. Τους δοκίμασα, λοιπόν, τους διαφορετικούς μου τρόπους. Σαν να μου έκανα μικρά και μεγάλα ηλεκτροσοκ, το ένα μετά το άλλο. Και τα κατάφερα... με «ξεβόλεψα». Βέβαια, γύρισα στο ίδιο σημείο, όχι, ακριβώς στο ίδιο σημείο, ποτέ ένα σημείο δεν είναι ακριβώς ίδιο με ένα άλλο, αλλά , περίπου, σχεδόν, στο ίδιο σημείο. Είναι ίδιο και δεν είναι. Και αυτό είναι το περίεργο. Όλα είναι ίδια και κάτι έχει αλλάξει...

Εγώ.

Νιώθω αλλαγμένη και ας μην έχει πάρει ακόμα μορφή η αλλαγή μου. Νιώθω δυνατή και ας μην έχει πάρει υπόσταση η δύναμή μου. Και αυτό είναι το κέρδος. Ήρθε ξανά η πίστη στον εαυτό μου, ήρθε ξανά η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Παρά τις συνθήκες... Παρά το τι συμβαίνει... Γύρισα και νιώθω έτοιμη. Για αυτό που έρχεται, για αυτό που θα έρθει. Και χωρίς να σημαίνει πως δεν φοβάμαι πια, απλά τώρα δεν είναι ο φόβος που υπερισχύει. Όταν βγεις εξάλλου από τον δικό σου μικρόκοσμο ανακαλύπτεις τους μικρόκοσμους των άλλων και βλέπεις ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τον δικό σου.

Υ.Γ. Αγαπητό μου blog, θα σου ζήταγα συγνώμη που έχω τόσο καιρό να σου γράψω... αλλά δεν θα το κάνω για δύο λόγους: 1) Τελείωσα με τα ενοχικά σύνδρομα 2) Αυτό το «εκεί» που σε κέρδισε... Ήταν το ημερολόγιό μου...