"Ειλικρινά, περίμενα να γίνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έγινες" ...

"Ειλικρινά, περίμενα να γίνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έγινες" ...

Έτσι μου είπε ένας παλιός δάσκαλος μου στον ύπνο μου... Και όταν ξύπνησα ήταν σαν να μου έχουν στρίψει ένα μαχαίρι στην καρδιά... Και όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ήταν εφιαλτικό το πρόσωπό μου... Κουρασμένη και Θλιμμένη... Εξαντλημένη... Από ένα όνειρο... Και από μια πραγματικότητα...

Είδα, λοιπόν, στο όνειρό μου πως πήγα να κάνω ένα σεμινάριο με έναν παλιό δάσκαλο μου... Και πήγα εκεί δειλά και διστακτικά... γιατί είχα ανάγκη να παρακολουθήσω αυτό το σεμινάριο με αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο... Και ήταν εκεί τέσσερα - πέντε ακόμα άτομα... Ένα μικρό γκρουπ ανθρώπων που θα παρακολουθούσε το ίδιο σεμινάριο, μια μικρή ομάδα... Και κάθονταν όλοι σε ένα μικρό δωμάτιο, γύρω γύρω σε ένα ορθογώνιο τραπέζι... Νομίζω όλες οι μαθήτριες ήταν κοπέλες... Νομίζω... Δεν θυμάμαι... Και κάθισα απέναντι από τον δάσκαλό μου... Και αυτός με κοίταξε και με ρώτησε... «Τι κάνεις εσύ εδώ;» και είδα πραγματική έκπληξη στο βλέμμα του... και απογοήτευση μαζί... Και πριν προλάβω να απαντήσω... Μου είπε την φράση που με έκανε σκόνη... Στο όνειρο και στην πραγματικότητα...

"Ειλικρινά, περίμενα να γίνεις κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που έγινες" ...

Δεν του έφτανε ούτε η λέξη «Περισσότερο»... Έπρεπε να δηλώσει «Πολύ περισσότερο».
Και αυτός ο περιττός πλεονασμός με πόνεσε τόσο πολύ...

Και ένιωσα... Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα... Τον κοίταζα και δεν είχα τίποτα να πω... Γιατί σκεφτόμουν... Πως έχει δίκιο... Αυτό ήταν το χειρότερο... Πώς ήξερα πως έχει δίκιο... Κι εγώ το ίδιο περίμενα... Νόμιζα κάποτε πως η αξία έχει αξία... Είναι αυτές οι άτιμες οι προσδοκίες... Παρόλα αυτά, ήμουν αποφασισμένη να μην επηρεαστώ και να μείνω στο μάθημα... Ήθελα να μείνω στο μάθημα... Έπρεπε να μείνω στο μάθημα... Ό, τι κι αν συνέβαινε... Και έμεινα... Έγινε, λοιπόν, το μάθημα... Από το οποίο δεν θυμάμαι τίποτα... Μα τίποτα... Ούτε μια λέξη... Μόνο ότι ήταν μια πρώτη συνάντηση γνωριμίας... Και δεν ήταν κανονικό μάθημα... Και όταν τελείωσε... Έφυγαν όλοι... Και έμεινα εγώ τελευταία... μαζί με μια κοπέλα που είχε τα κλειδιά του χώρου στον οποίο γινόταν το σεμινάριο... Η οποία με κυνηγούσε από πίσω... Με περιόριζε... Με άγχωνε... Μου έλεγε πως πρέπει να κλείσει τον χώρο και πώς βιάζεται... Πρέπει να κλειδώσει... να κλειδώσει... Και να μαζέψω γρήγορα τα πράγματά μου... Κι εγώ πανικοβλημένη άνοιγα ντουλάπια και συρτάρια και προσπαθούσα να μαζέψω όσο πιο γρήγορα μπορώ... όσο πιο πολλά πράγματα... Και είχα πολλά πράγματα δικά μου στον συγκεκριμένο χώρο... Δεν ξέρω πώς είχε γίνει... Στο όνειρο είχε λογική... τώρα δεν έχει... Αλλά είχα πράγματα εκεί δικά μου, του σπιτιού μου, ρούχα και αντικείμενα και παιχνίδια επιτραπέζια και βιβλία... Και ένιωθα σαν να προσπαθώ να μαζέψω τα δικά μου πράγματα... Και ήξερα πως δεν θα προλάβω... δεν θα προλάβω... Και αναρωτήθηκα... αν... αν αφήσω τα πράγματά μου εκεί, κάποια από τα πράγματά μου, αν θα μπορέσω άραγε να τα πάρω την επόμενη ημέρα... Ή αν κινδυνεύουν εκεί που είναι... Και κινδυνεύω κι εγώ να μην τα ξαναδώ... Και νομίζω... Αυτό το κομμάτι δεν το θυμάμαι καλά... Νομίζω πως ρώτησα την κοπέλα που δεν έλεγε να με αφήσει σε ησυχία, που ήταν με τα κλειδιά στο χέρι και τα κουνούσε δημιουργώντας εκείνο τον αγχωτικό ήχο των κλειδιών για να μου δείξει ότι πρέπει να κλειδώσει και δεν μπορεί να περιμένει, νομίζω την ρώτησα... Αν μπορώ να αφήσω μερικά από τα πράγματά μου... Μέχρι αύριο... Μόνο μέχρι αύριο... Γιατί ένιωθα πως δεν μπορώ να τα κουβαλήσω όλα... Και δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω... Ή να τα χωρέσω στην τσάντα μου... Και εκείνη δεν μου απάντησε τίποτα... Πριν έρθει η απάντησή της... Ξύπνησα...

Και...

Είχα μια απέραντη στενοχώρια... Και έναν ατελείωτο πόνο... Και απόρησα... Γιατί το υποσυνείδητό μου «παίζει» τέτοια «κακόγουστα» παιχνίδια μαζί μου... Γιατί με στήνει στον τοίχο και γιατί με αναστατώνει... Γιατί είναι τόσο αυστηρό... Σε μία φάση της ζωής μου που όχι μόνο προσπαθώ να προχωρήσω... όχι μόνο κάνω κάποια βήματα... Αλλά πραγματικά έχω καταφέρει να νικήσω την αδράνεια και να πάω στην δράση... Και έχω καταφέρει να ξαναβρώ κάπου μέσα στο συνολικό χάος την δική μου ελπίδα... Έστω και αχνή... Έστω και δειλή... Έστω και φοβισμένη... Γιατί... Αναρωτήθηκα... Γιατί υποσυνείδητό μου... Επιλέγεις αυτήν την στιγμή και όχι άλλη... Για να μου θυμίσεις... Τις προσδοκίες που δεν οδήγησαν εκεί που επιθυμούσα... Αυτές τις άτιμες τις προσδοκίες... Και η αλήθεια είναι... Πως απλά αποφάσισα... Πως δεν έχει καμία σημασία... Γιατί επέλεξε το υποσυνείδητο μου να με στενοχωρήσει έτσι... Ούτε γιατί επέλεξε το συνειδητό να επηρεαστεί... Η αλήθεια είναι πως... ξέφυγα από τον τοίχο που με είχε στήσει το υπόσυνείδητό μου, έκανα μια στροφή χωρίς να το περιμένει, έπιασα το υποσυνείδητό μου και, αντιστρέφοντας τους ρόλους, το έστησα με την σειρά μου εγώ στον τοίχο και μαζί με αυτό στρίμωξα και το όνειρό μου και του είπα...

Δεν με ενδιαφέρει γιατί εμφανίστηκες τώρα... Ήθελες να μου δώσεις ένα μήνυμα... Το διάβασα το μήνυμά σου... Το ήξερα το μήνυμά σου... Και ακόμα χειρότερα... Το βίωσα το μήνυμά σου... Ήμουν κι εγώ εκεί θυμάσαι; Έζησα ό, τι έζησες... Και είμαι από τους ανθρώπους που δεν ξεχνούν αλλά θυμούνται... Αλλά τώρα... Έχω μια ζωή να ζήσω... μια ζωή να συνεχίσω... Δεν με ενδιαφέρει τι ήθελα να γίνω και τι έγινα... Με ενδιαφέρει το τι είμαι τώρα... Και το πού θέλω να φτάσω... Και εσύ ξέρεις, πιο πολύ από όλους ξέρεις, πόσο δύσκολο ήταν να φτάσω στο σημερινό σημείο... Και εσύ ξέρεις, πιο πολύ από όλους ξέρεις, πόσο δύσκολο είναι το να έχω πάλι ένα σημείο που θέλω να φτάσω... Ήσουν κι εσύ εκεί, θυμάσαι; Εσύ, ξέρεις... Μόνο εσύ ξέρεις... Πόσο δύσκολη ήταν η διαδρομή μέχρι το σήμερα... Για αυτό... Θα σταματήσεις να μου στέκεσαι εμπόδιο και θα βρεις τρόπο να με υποστηρίξεις... Ή αν δεν μπορείς να με υποστηρίξεις... Θα σωπάσεις... Για λίγο θα σωπάσεις... Θα αφήσω την φωνή σου να επιστρέψει όταν θα είμαι αρκετά ισχυρή για να την χειριστώ... Για την ώρα... Αν δεν έχεις να πεις κάτι που με βοηθάει... Κάτι που με προχωράει... να μην πεις τίποτα.

Είμαι αυτό που είμαι... Και θα φτάσω εκεί που θα φτάσω...

Και κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει αυτό που είμαι...
Και το εκεί που θα φτάσω κανείς δεν μπορεί να το ξέρει...

Ούτε εσύ υποσυνείδητό μου... Ούτε εσύ συνειδητό μου... Ούτε εσύ όνειρό μου... Ούτε εσύ πραγματικότητα... Ούτε εσείς συνθήκες... Ούτε εσείς εμπόδια... Ούτε εσείς στόχοι... Ούτε εγώ... Ούτε οι άλλοι... Ούτε ο κόσμος... Ούτε κανείς...

Και, όπου κι αν φτάσω, θα είναι κάπου... Σε ένα άλλο σημείο... Κάπου άλλου από το σήμερα...

Και θέλω και κάτι άλλο... να προσθέσω... Κάτι ακόμα να σου πω...

Μπορεί εσύ να περίμενες να γίνω κάτι περισσότερο... Αλλά εγώ φοβόμουν πως θα γίνω κάτι λιγότερο... Άρα δεν μπορεί... Βρήκαμε μια καλή ισορροπία... Συναντηθήκαμε κάπου στην μέση και με φτιάξαμε... Καλά τα καταφέραμε... Καλά τα καταφέραμε... Μέχρι εδώ...

Και, ειλικρινά, δεν περίμενα να τα καταφέρω να φτάσω μέχρι εδώ...

«Ειλικρινά, δεν το περίμενα να γίνω αυτό που έγινα.»

Είμαι περήφανη για την μέχρι εδώ πορεία...

Πάμε τώρα για την συνέχεια...