16 + 16 = ;

Όταν ήμουν 16 χρονών,
είχα το θάρρος
να κοιτάξω την ζωή μου,
όπως ήταν πραγματικά
και την δύναμη
να αποδεχτώ την αλήθεια μου,
όπως ήταν πραγματικά.

Και η αλήθεια ήταν μία.
Ήμουν δυστυχισμένη...

16 χρόνια δυστυχίας.
Τα είδα και τα αποδέχτηκα.
16 ολόκληρα χρόνια απόλυτης δυστυχίας.

Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να γιατρευτεί – όσο ήταν δυνατό – όλος αυτός ο πόνος.
Μόνο μία λύση υπήρχε για να κλείσουν – όσο ήταν δυνατό – όλες αυτές οι πληγές.

16 χρόνια ευτυχίας.
Να μπορώ αργότερα να τα δω και να τα αποδεχτώ.
16 ολόκληρα χρόνια απόλυτης ευτυχίας.

Η ζωή αν ήθελε να είναι δίκαια απέναντί μου με την ίδια ευκολία που μου έδωσε 16 χρόνια δυστυχίας θα έπρεπε να μου προσφέρει, να μου δώσει απλόχερα, 16 χρόνια ευτυχίας.

Σύμφωνα με αυτό το «σχέδιο» μέχρι τα 32 μου χρόνια θα ζούσα ευτυχισμένη.

Και μετά, μετά τα 32 μου, θα μπορούσα θεωρητικά να αρχίσω να ζω μια – όσο είναι δυνατό - «φυσιολογική» ζωή με τις ευτυχισμένες και τις δυστυχισμένες στιγμές της όπως την ζουν οι περισσότεροι «φυσιολογικοί» άνθρωποι με τις ευτυχισμένες και τις δυστυχισμένες ημέρες τους.

Μετά τα 32 μου θα ήμουν πια στο σημείο που τα 16 χρόνια ευτυχίας θα είχαν «ξορκίσει» – όσο είναι δυνατό – τα 16 χρόνια δυστυχίας και θα είχα περισσότερες ελπίδες να μπορέσω να χειριστώ την «κανονική» πια ζωή μου με τα πάνω και τα κάτω της, με τις διάφορες φυσικές διακυμάνσεις της.

Επειδή, όμως, μέσα στην δυστυχία μου ήμουν και συνειδητοποιημένη... Γνώριζα πολύ καλά από τότε πως η ζωή δεν λειτουργεί έτσι. Δεν σημαίνει πως επειδή σου έκλεψε κάτι θα σου χαρίσει κάτι άλλο, επειδή σου στέρησε κάτι θα σου δωρίσει κάτι άλλο...

16 χρόνια δυστυχίας, σε καμία περίπτωση, δεν αποτελούσαν εγγύηση για το ότι θα έρθουν, θα ακολουθήσουν, 16 χρόνια ευτυχίας.

Εξάλλου, 16 χρόνια ευτυχίας ήταν και είναι αδύνατο να συμβούν. Ακόμα και η δύναμη της ίδιας της ζωής δεν είναι ικανή να τα δημιουργήσει πόσο μάλλον να τα εγγυηθεί. Θα έλεγε κανείς πως και 16 χρόνια δυστυχίας είναι αδύνατο να συμβούν. Αλλά, παρόλα αυτά, συνέβησαν... Βέβαια, έχω την αίσθηση πως, συνήθως, οι αρνητικές δυνάμεις είναι πιο ισχυρές από τις θετικές...

Σημασία έχει πως γνώριζα πως τα 16 χρόνια απόλυτης δυστυχίας θα έμεναν να τα έχω ζήσει για πάντα (χαραγμένα για πάντα στο σώμα, στην σκέψη και στην ψυχή μου) ενώ τα 16 χρόνια απόλυτης ευτυχίας ούτε καν θα έφευγαν (ούτε καν θα ερχόντουσαν για να φύγουν), απλά δεν θα ερχόντουσαν ποτέ (και, κατα συνέπεια, δεν θα χαράζονταν ποτέ στο σώμα, στην σκέψη και στην ψυχή μου).

Ήξερα, λοιπόν, πως δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από την ζωή. Και πως αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να προσπαθήσω εγώ, όσο γίνεται, όσο μπορώ, για να δημιουργήσω την δική μου ευτυχία, όση κι αν ήταν αυτή και για όσο και αν αυτή θα διαρκούσε.

Και αυτό έκανα.

Κατά την διάρκεια αυτής της προσπάθειας, που κράτησε 16 ολόκληρα χρόνια, μέχρι και σήμερα, ήμουν τίμια απέναντι στον έαυτό μου και απέναντι σε αυτά που μου έφερε (ή δεν μου έφερε) η ζωή.

Ειλικρινά, έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα. Έβαλα όλες μου τις δυνάμεις για να αποχτήσω κι εγώ αυτό που μου αξίζει, το δικό μου μερίδιο ευτυχίας.

Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία. (Ακόμα κι εγώ... Ακόμα κι εσύ...). Όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν δικαίωμα στην ευτυχία... Και για αυτήν την ευτυχία, την δική μου ευτυχία, 16 ολόκληρα χρόνια, αγωνίστηκα. Και κατάφερα να έχω κάποιες σκόρπιες στιγμές ευτυχίας... Κάποιες πραγματικά πραγματικές ευτυχισμένες στιγμές... Και αυτό ήταν ένας πραγματικά πραγματικός άθλος.

Γιατί... αυτά τα 16 χρόνια που ακολούθησαν τα 16 χρόνια δυστυχίας ήταν γεμάτα δοκιμασίες.. Δοκιμασίες τρελές, ακατανόητες, περίεργες, ακατανόμαστες, παρανοϊκές... Δοκιμασίες που για έναν άνθρωπο που έχει ήδη περάσει 16 χρόνια δυστυχίας δεν ήταν καθόλου εύκολο να τις αντέξει πόσο μάλλον να τις ξεπεράσει και να καταφέρει να συνεχίσει...

Πολλές φορές, όταν συνέβαιναν όλα αυτά που συνέβαιναν, γελούσα με την σκέψη των ξεκούραστων 16 ευτυχισμένων χρόνων... Μου φαινόταν «αστείο» το ότι αυτά ήταν τα χρόνια που υποτίθεται πως είχα ονειρευτεί, έστω και για μια στιγμή είχα τολμήσει να ονειρευτώ, σαν απόλυτα ευτυχισμένα...

Αυτό το γέλιο της σάτιρας και της κριτικής προς τους άλλους και προς τις καταστάσεις και αυτό το γέλιο της αυτοσάτιρας και της αυτοκριτικής προς τον έαυτό μου και τις επιλογές μου με βοηθούσε να προχωρήσω...

Το χιούμορ στάθηκε απίστευτος βοηθός σε όλες τις δραματικές στιγμές. Ήταν αυτό που με οδηγούσε στο να τα δω όλα από μία άλλη οπτική γωνία... πιο «ευχάριστη». Έκανε τις τραγικές στιγμές... κωμικοτραγικές... και, καμιά φορά, κατάφερνε να τις κάνει ακόμα και απλά κωμικές... Χαμογελούσα, χαμογελούσα, χαμογελούσα... Γελούσα, γελούσα, γελούσα...

Έκλαψα, βέβαια, περισσότερες φορές από όσες γέλασα... Αλλά, παρόλα αυτά, ακόμα και τις, δύσκολες ώρες, προσπαθούσα να μετατρέψω τα αδύνατα σε δυνατά, τα αόρατα σε ορατά, τα απραγματοποίητα σε πραγματοποιήσιμα... Τα εμπόδια τα μεταμόρφωνα σε βατήρες, τον πόνο τον μεταμόρφωνα σε δύναμη και τον φόβο τον μεταμόρφωνα σε θάρρος. Τα βουτούσα όλα στην αγάπη, σε μια αγάπη που είχα αντλήσει από μια ανύπαρκτη πηγή, και εκεί συνέβαινε η μεταμόρφωση...

Έτσι τα δάκρυα μετασχηματίζονταν σε γέλια...

Στα 25 γελούσα με αυτά που έγιναν στα 25. Στα 28 γελούσα με αυτά που έγιναν στα 28. Στα 30 γελούσα με αυτά που έγιναν στα 30.

Και τώρα;
Στα 32;
Στα 32 τι;

Νιώθω περίεργα... Γιατί αυτό ήταν το σημείο που τότε είχα σκεφτεί ότι θα άρχιζα να ζω την «φυσιολογική» μου ζωή... αν η ζωή μου είχε δώσει 16 χρόνια ευτυχίας... Και έγινε αυτό που περίμενα να γίνει... Χωρίς τα 16 χρόνια απόλυτης ευτυχίας πρέπει να παραδεχτώ πως δεν τα κατάφερα να «ξορκίσω» τα 16 χρόνια απόλυτης δυστυχίας... Και, πρέπει, επίσης να παραδεχτώ πως τα 16 χρόνια που ακολούθησαν, αυτά τα ενδιάμεσα χρόνια ανάμεσα στο παρελθόν μου και το μέλλον μου, περισσότερο με μπέρδεψαν παρά με ξεμπέρδεψαν... Γιατί μου έφεραν ύπουλες καταστάσεις μπερδεμένες... και αυτές προστέθηκαν με έναν περίεργο και παράδοξο τρόπο σε όλο τον προηγούμενο δυστυχισμένο σωρό...

Και το μόνο πιο δύσκολο από το να «ξορκίσεις» 16 χρόνια δυστυχίας... Είναι να «ξορκίσεις» 16 χρόνια δυστυχίας πάνω στα οποία προστέθηκαν 16 χρόνια παράνοιας και 16 χρόνια παράνοιας από τα οποία προηγήθηκαν 16 χρόνια δυστυχίας... Κατά συνέπεια, να «ξορκίσεις» 32 χρόνια δυστυχίας και παράνοιας ή 32 χρόνια παράνοιας και δυστυχίας...

Βέβαια, αν θέλω να είμαι και τώρα τίμια απέναντι στον έαυτό μου, πρέπει να παραδεχτώ πως δεν νιώθω πια καμία ανάγκη να «ξορκίσω» τίποτα...

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, κατάλαβα πως τα όσα έζησα είτε το θέλω είτε όχι με στιγμάτισαν όπως με στιγμάτισαν... Με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.

Είτε μου αρέσει είτε όχι, η ζωή μου ήταν αυτή που ήταν... Και από την αφετηρία της είχε πάρει μία απόφαση για εμένα...

Με καταδίκασε στο να μην μπορώ να ζήσω μία «φυσιολογική» ζωή...

Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει πραγματικά δύσκολα έρχεται κάποιο σημείο στην ζωή τους που συνειδητοποιούν πως το τίμημα που έχουν να πληρώσουν σε αυτήν την ζωή δεν είναι μόνο σε σχέση με όσα έζησαν αλλά είναι και σε σχέση με όσα θα ζήσουν... Με το πώς επηρρεάζουν τα όσα έζησαν τα όσα θα ζήσουν... Είναι τρομαχτική αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης... Που αντιλαμβάνεσαι πως είναι πολύ μεγαλύτερο το βάρος που κουβαλάς... Δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις αλλά και οι συνέπειες των αναμνήσεων, δεν είναι μόνο τα βιώματα αλλά και οι συνέπειες των βιωμάτων...

Στα 16 μου ήθελα να πιστεύω πως μπορώ να διεκδικήσω κι εγώ μια θέση στο κόσμο του «φυσιολογικού».

Στα 32 μου γνωρίζω πως αν είχα έστω και μία πιθανότητα να ζήσω μία «φυσιολογική» ζωή αυτή εξατμίστηκε μαζί με τα 16 χρόνια ευτυχίας που δεν μου δόθηκαν. Και αν θέλω να είμαι τίμια με τον έαυτό μου, πιστεύω πως αυτή η ελπίδα είχε εξατμιστεί και από πολύ πιο πριν, από την αρχή, από τα 16 χρόνια δυστυχίας που μου δόθηκαν. Στην ουσία αυτή η ελπίδα δεν υπήρξε ποτέ. Και μόνο εγώ ξέρω πόσο μοναδικό και ιδιαίτερο πόνο περιέχει αυτή η δήλωση, αυτό το γεγονός, αυτή η πραγματικότητα.

Και, παρόλα αυτά, ταυτόχρονα περιέχει και μια αίσθηση ανεξαρτησίας και ελευθερίας...

Στα 32 μου νιώθω ελεύθερη... Δεν νιώθω καμία ανάγκη να ζήσω πια μια «φυσιολογική» ζωή. Δεν υπάρχει αυτή η προέκταση για εμένα. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε... Το «φυσιολογικό» και ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτό έχει απομακρυνθεί τελείως από την εικόνα μου. Δεν είμαι «φυσιολογική» και δεν θα γίνω ποτέ.

Και μόνο οι άνθρωποι που έχουν περάσει πραγματικά δύσκολα... Ξέρουν πόσο μοναχικός είναι αυτός ο δρόμος... Που αρχίζεις και περπατάς μετά από το σημείο... Οπού γνωρίζεις αυτό που γνώριζες από πάντα...

Είσαι διαφορετικός...

Είχες μία διαφορετική αφετηρία... Και αυτό σου έδωσε μια διαφορετική συνέχεια...

Είσαι διαφορετικός...

Δεν είναι, όμως, μόνο ότι είσαι διαφορετικός...
Είσαι πραγματικά διαφορετικός...

Δεν είναι, όμως, μόνο ότι είσαι πραγματικά διαφορετικός...
Είσαι τραυματικά διαφορετικός...

Και είναι ό, τι πιο φυσικό...

Είναι ό, τι πιο φυσιολογικό το ό, τι δεν έγινες φυσιολογικός...

Αλλά μη φυσιολογικός δεν σημαίνει δυστυχισμένος...

Μπορείς να είσαι μη φυσιολογικός και ευτυχισμένος...

Ναι.

Δεν είναι απλά ότι είσαι διαφορετικός...
Είσαι τραυματισμένα διαφορετικός...

Αλλά δεν είναι αυτονόητο ότι είσαι υποχρεωμένος να έχεις και μια τραυματισμένη συνέχεια...

Και τώρα;
Στα 32;
Στα 32 τι;

Θα ήθελα να
έχω το θάρρος
να κοιτάξω την ζωή μου,
όπως είναι πραγματικά
και την δύναμη
να αποδεχτώ την αλήθεια μου,
όπως είναι πραγματικά.

Και θα το κάνω.

Και ας φοβάμαι ότι δεν είμαι τόσο γενναία όσο ήμουν κάποτε... Γνωρίζω πως αυτό δεν ισχύει…

Θα έρθει η στιγμή που θα κάνω τον απολογισμό μου. Πάντα έρχεται... Και θα δω και θα αποδεχτώ την αλήθεια μου...

Και 16 χρόνια μετά από το σήμερα... Όταν θα είμαι 48... Ελπίζω να μπορώ να γράψω...

Όταν ήμουν 32 χρονών,
είχα το θάρρος
να κοιτάξω την ζωή μου,
όπως ήταν πραγματικά
και την δύναμη
να αποδεχτώ την αλήθεια μου,
όπως ήταν πραγματικά.

Και η αλήθεια ήταν μία...

Και να γράψω την αλήθεια μου...

Όποια κι αν ήταν αυτή...
Όποια κι αν είναι αυτή...

Την αλήθεια που είδα και αποδέχτηκα...
Την αλήθεια που θα δω και θα αποδεχτώ...

Και θα εύχομαι κάποια στιγμή στην ζωή μου... και ξέρω πως δεν είναι τώρα αυτή η στιγμή... σε κάποιον απολογισμό... και ξέρω πως δεν είναι αυτός ο απολογισμός... (ωραία θα ήταν, όμως, να είναι ο επόμενος) αυτή η μία αλήθεια που θα γράψω να είναι... να είναι... πως ήμουν ευτυχισμένη...

Πραγματικά ευτυχισμένη...
Και πως τα 16 χρόνια που πέρασαν...
Ήταν 16 χρόνια απόλυτης ευτυχίας...

Και αν θεωρούνται αδύνατα 16 χρόνια απόλυτης ευτυχίας... Αν θεωρούνται μη πραγματοποιήσιμα... Αν θεωρούνται «μη φυσιολογικά»... Αν θεωρούνται πως ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας... Ποιος άλλος θα μπορούσε να τα καταφέρει, να τα δημιουργήσει, αν όχι ένας«μη φυσιολογικός» άνθρωπος; Και η δική μου ύπαρξη εξάλλου στην σφαίρα της φαντασίας ανήκει...

Είμαι ένας μη φυσιολογικός άνθρωπος και στο μη φυσιολογικό θα στοχεύσω... Γιατί το νιώθω πιο φυσικό από το φυσιολογικό...

Η διαφορά εξάλλου από το τότε στο τώρα είναι ότι τώρα δεν μου φαίνεται τόσο τρομαχτική μία μη φυσιολογική ζωή...

Ναι.

Δεν είναι απλά ότι είμαι διαφορετική...
Είμαι τραυματικά και τραυματισμένα διαφορετική...

Αλλά δεν είναι αυτονόητο ότι είμαι υποχρεωμένη να έχω και μια τραυματική και τραυματισμένη συνέχεια...

Πάμε, λοιπόν, να δοκιμάσουμε να δημιουργήσουμε το αδύνατο...

16 χρόνια ευτυχίας.
Να τα ζήσουμε και να τα αναπνεύσουμε.
16 ολόκληρα χρόνια απόλυτης ευτυχίας.

Πάμε, λοιπόν, να δοκιμάσουμε να συνεχίσουμε το αδύνατο...

16 (+ 16 + 16 + 16 + …) χρόνια ευτυχίας.
Να τα ζήσουμε και να τα αναπνεύσουμε.
16 (+ 16+ 16+ 16 + …) ολόκληρα χρόνια απόλυτης ευτυχίας.

…

Πάμε, λοιπόν, να ζήσουμε... Πάμε να αναπνεύσουμε...
(Όλοι έχουμε δικαίωμα στην Ευτυχία…)

Πήγαινε, λοιπόν, να ζήσεις... Πήγαινε να αναπνεύσεις...
(Ακόμα κι Εσύ...)

Πάω, λοιπόν, να ζήσω... Πάω να αναπνεύσω...
(Ακόμα κι Εγώ...)

…