Μου λείπει (4)

Μου λείπεις εσύ...
Κάποτε ήσουν εδώ...
Τώρα δεν είσαι...

Κάποτε εσύ ήσουν εσύ... και εγώ ήμουν εγώ...
Εμείς ήμασταν εμείς... και το «μαζί» ήταν το «μαζί»...
Η ζωή σου ήταν ζωή σου... και η ζωή μου η ζωή μου...
Η ζωή μας ήταν η ζωή μας... και η αγάπη μας η αγάπη μας...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Ακόμα και εγώ βραχυκύκλωσα με αυτά που συμβαίνουν... Σαν να στενοχωρέθηκα και να μην έχω όρεξη να αλλάζω μορφές πια...
Ακόμα και εσύ θύμωσες μαζί μας... Για να μας τιμωρήσεις αποφάσισες να μην εμφανίζεις την μαγεία σου μπροστά μας...

Εσύ μοιάζεις να δακρύζεις... Εγώ σαν να κλαίω...

Μου λείπεις Εσύ! Και η σταθερότητα που ερχόταν πάντα μαζί σου...
Μου λείπεις Εσύ! Και η αυτοπεποίθηση που σε συνόδευε...
Μου λείπεις Εσύ! Και η ασφάλεια που σε αγκάλιαζε...
Μου λείπεις Εσύ! Και η σπανιότητα που ερχόταν πάντα μαζί σου...

Έχω την αίσθηση πως μαζί με εσένα έχασα και εμένα...
Όλα ανακατεύτηκαν και τίποτα δεν είναι αυθεντικό.

Μου λείπει να φαίνεται ο κόσμος απλός στην σκέψη μου.
Μου λείπει να είναι ο κόσμος απλός στην καρδιά μου.

Μου λείπει το κάθε τι να είναι αυτό που είναι.

Τώρα έχω μείνει μόνο εγώ κι ακόμα κι εγώ σε μια παράξενα μπερδεμένη μορφή μου...
Τώρα έχει μείνει ο απόηχος μιας ευχής να επιστρέψεις εσύ και μαζί σου να επιστρέψει ο έαυτός μου...

Μου λείπω εγώ...
Κάποτε ήμουν εδώ...
Τώρα δεν είμαι...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Τώρα εγώ είμαι κάπου, τώρα εσύ είσαι αλλού, το «μαζί» είναι αμήχανο, το «εμείς» είναι «κάπως», η ζωή μου ανασφαλής, η ζωή σου ανεπαρκής, η αγάπη μας απεγνωσμένη και η ζωή μας ραγισμένη...

Τώρα η σταθερότητα ραγισμένη, η αυτοπεποίθηση αμήχανη, η ασφάλεια ανασφαλής και η σπανιότητα... κάπου αλλού...

Μου λείπεις εσύ...
Μου λείπω εγώ μέσα σε εσένα...
Μου λείπουν οι τόσες πλευρές σου...
Και οι τόσοι διαφορετικοί εαυτοί μου...