Οι περαστικοί

Μερικοί άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Είναι οι περαστικοί της ζωής.
Αυτοί που έπεσες πάνω τους για λίγο.
Μέχρι εκεί έφτασε η επαφή σας.
Ένα βλέμμα ή ένα σκούντηγμα.
Ένα άγγιγμα ή μια ανάσα.
Αυτό ήταν όλο.
Ήρθαν στο δρόμο σου και πριν προλάβεις να τους παρατηρήσεις σε προσπέρασαν.
Έστριψες το κεφάλι σου κι αυτοί είχαν ήδη φύγει.
Πώς γίνεται να νιώθεις ευγνωμοσύνη ακόμα και για αυτές τις φευγαλέες συναντήσεις;
Πώς γίνεται να έχεις βιώσει το βάρος της αξίας των δευτερολέπτων;
Όλα είναι σημαντικά και τίποτα δεν είναι...
Καθένας έχει κάτι να σου δώσει...
Και εσύ το δέχεσαι γιατί δεν θέλεις να περάσει ούτε ένας από τον δικό σου δρόμο που να μην αφήσει το σημάδι του επάνω σου.
Κι αν αυτό που θέλει ο άλλος να σου δώσει
είναι μια στιγμή
θα την πάρεις και θα την φυλάξεις...
Και αυτό είναι το πιο όμορφο σημείο.
Ο περαστικός θα φύγει...
Μα η στιγμή σου μαζί του ήταν δική σου.
Η στιγμή θα μείνει...

Γιατί εσύ δεν αφήνεις τίποτα να φεύγει και να χάνεται...
Γιατί εσύ γνωρίζεις... μετά από τόσο πόνο... αλλά το γνώριζες και πριν από τόσο πόνο... πόση σημασία έχουν οι στιγμές, πόση αξία έχουν οι άνθρωποι...
Γιατί εσύ ξέρεις... πως όλοι περαστικοί είμαστε σε κάποιου άλλου το δρόμο ή ακόμα και στον δικό μας...
Περαστικοί, εξάλλου, είμαστε και στην λεωφορό της ζωής.
Και το μόνο που μετράει είναι όσο ζούμε, από αυτά και αυτούς που συναντάμε, να κρατάμε τα καλά, να μοιραζόμαστε τα όμορφα...

Τόσο απλά... τόσο απλά...

Και από τον δρόμο σου δεν υπάρχει ούτε ένας που να τον αφήσεις να γίνει πραγματικός περαστικός...

Αυτοί δεν το ξέρουν... Αλλά εσύ το ξέρεις...
Πως ένα κομματάκι τους, άλλοτε πιο μικρό και άλλοτε πιο μεγάλο, συνεχίζει μαζί σου... Περπατάει μαζί σου τον υπόλοιπο δρόμο...

Γιατί εσύ μπορείς να διαβάσεις τον πόνο σε ένα μόνο βλέμμα, μπορείς να κατάλαβεις τον εκνευρισμό σε ένα μόνο σκούντηγμα, μπορείς να νιώσεις το αδιέξοδο σε ένα μόνο άγγιγμα, μπορείς να ακούσεις τον φόβο σε μια μόνο ανάσα. Γιατί εσύ έχεις εξασκηθεί να βουτάς στα βαθιά και να βλέπεις τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια και αυτά που νομίζει ο άλλος ότι σου κρύβει σου φανερώνονται χωρίς καν να χρειαστεί να προσπαθήσεις. Δεν είναι τόσο εύκολο να κρύψεις την αλήθεια από κάποιον που έχει επιλέξει να ζει αληθινά. Και όσο κι αν θέλουν οι άνθρωποι να σκεπαστούν, να κρυφτούν, να χωθούν σε μια ψευδαίσθηση η αλήθεια τους πάντα τους προδίδει ακόμα και σε μια μόνο στιγμή... Αυτήν την αλήθεια προσπαθείς να συγκρατήσεις βλέποντάς τον άλλον να απομακρύνεται από εσένα, μέχρι να στρίψει στην γωνία, αυτήν την αλήθεια προσπαθείς απεγνωσμένα να την αποτυπώσεις μέσα σου για να γίνει - όσο διαρκεί η ζωή σου - διαχρονική. Αυτήν την αλήθεια που δεν μαθαίνεις ποτέ αν είναι πραγματικά αληθινή. Σε μια μόνο στιγμή ξεσκεπάζεις την ουσία και προσπαθείς να την φωτογραφήσεις με το μυαλό και την ψυχή σου... Για να θυμάσαι... Για να θυμάσαι... Αυτό το κάτι αληθινό, αυτό που δέχεσαι που είναι κάτι πέρα από αυτό που σου δίνει ο άλλος. Και αυτή η αλήθεια της στιγμής, αυτή η στιγμή, μένει...

Ναι...
Αυτοί δεν το ξέρουν... Αλλά εσύ το ξέρεις...
Πως ένα κομματάκι τους, άλλοτε πιο μικρό και άλλοτε πιο μεγάλο, μα πάντα αληθινό, συνεχίζει μαζί σου... Περπατάει μαζί σου τον υπόλοιπο δρόμο...

Και αυτό σου δίνει δύναμη και συνεχίζεις...

Μέχρι να συναντήσεις
αυτόν που δεν θα φοβηθεί,
δεν θα τρομοκρατηθεί από αυτό που είσαι,
αυτόν που θα τολμήσει
να σταθεί και όχι να προσπεράσει.

Μέχρι να συναντήσεις
αυτόν που δεν θέλει να είναι περαστικός
και όχι επειδή εσύ δεν τον άφησες να φύγει
αλλά επειδή εκείνος ήθελε να μείνει.

Και αυτός...

Ο μη περαστικός...

Θα σου αποδείξει πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι
Που ένα βλέμμα τους φαίνεται λίγο,
Ένα σκούντηγμα τους φαίνεται δειλό,
Ένα άγγιγμα δεν τους αρκεί,
Μια ανάσα δεν είναι αρκετή...
Πως αυτό ΔΕΝ είναι όλο.

Και πως η πραγματική επαφή, αυτή που αναζητούσες ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους και προσπαθούσες απεγνωσμένα να αποτυπώσεις στα τόσα σημάδια, βρίσκεται σε όλο το υπόλοιπο κομμάτι, αυτό που ο περισσότερος κόσμος δεν τολμάει να ζήσει, σε εκείνη την συνέχεια της στιγμής...

Και εσύ θα ξέρεις, για μια ακόμα φορά θα ξέρεις, πως το σημάδι που θα σου αφήσει αυτός ο μη περαστικός, όταν και αν αποφασίσει να φύγει, θα είναι το πιο βαθύ, το πιο ουσιαστικό... και, ταυτόχρονα, το πιο οδυνηρό...
Μα δεν θα σε ενδιαφέρει... Μα δεν θα σε ενδιαφέρει...
Γιατί έχεις μάθει καλά το μάθημά σου... Και ας σε υποχρεώνει η ζωή ξανά και ξανά να δίνεις τις ίδιες εξετάσεις, στα ίδια θέματα, στο ίδιο πάντα μάθημα... Εσύ ξέρεις πως το συγκεκριμένο μάθημα το πέρασες με επιτυχία πριν από χρόνια...
Έτσι επιβίωσες μέχρι τώρα...
Ακόμα κι αν φύγει ο μη περαστικός σου, ακόμα κι αν αποφασίσει να προσπεράσει, να γίνει ένας ακόμη διαφορετικού τύπου περαστικός, ή ακόμα κι αν φύγεις εσύ, ακόμα κι αν αποφασίσεις να προχωρήσεις χωρίς αυτόν, οι στιγμές σου μαζί του, έτσι όπως τις βίωσες, ήταν δικές σου.

Οι στιγμές θα μείνουν...

Ίδιες και απαράλλαχτες...
Αθάνατες μέσα στο χρόνο...

Θα μείνουν...

Γιατί τις άφησες να σε σημαδέψουν βιώνοντάς τες έτσι όπως τις αξίζουν... Με όλο τον έαυτό σου... και όχι με τον μισό... ή με ένα ακόμα μικρότερο κομμάτι του έαυτού σου... όχι με το ένα τέταρτο του σώματός σου, όχι με το ένα όγδοο της ψυχής σου... Με ΟΛΟ τον έαυτό σου...

Γιατί έζησες, επέλεξες να ζήσεις, ολοκληρωτικά και ολοκληρωμένα κάθε στιγμή της ζωής σου χωρίς να αφήσεις ούτε ένα σημείο να σου ξεφύγει...

Γιατί εσύ δεν έρχεσαι και δεν φεύγεις από τίποτα και από κανέναν.
Γιατί εσύ, έρχεσαι και φεύγεις μένοντας και όχι φεύγοντας από τις στιγμές.
Γιατί εσύ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είσαι στάσιμος, μένεις.
Γιατί εσύ... ΜΕΝΕΙΣ.

Ναι...
Μερικοί άνθρωποι έρχονται και φεύγουν... αλλά εσύ μένεις.

Γιατί εσύ δεν μπορείς να είσαι, ούτε σου αξίζει να είσαι, περαστικός στον δρόμο κανένος.

Και από όπου πέρασες, και από όπου περνάς, και από όπου θα περάσεις...
Και από όπου περπάτησες, και από όπου περπατάς, και από όπου θα περπατήσεις...
Έχει σημασία για εσένα να κάνεις το μικρό σου θαύμα...

Να μην αφήνεις τους άλλους να γίνονται περαστικοί και Να μην γίνεσαι περαστικός.

Για αυτό και προσπαθείς να ξεσκεπάζεις την αλήθεια της στιγμής αναζητώντας την αλήθεια του ανθρώπου.

Γιατί εσύ ξέρεις... πως λίγα είναι τα καλά και σπάνια τα όμορφα...
Μα ακόμα πιο λίγα και ακόμα πιο σπάνια... τα αληθινά... τα ανθρώπινα...

Τόσο απλά... Τόσο απλά...