Μου λείπει (1)

Μου λείπουν οι εποχές...
Κάποτε ήταν τέσσερις...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε μία...

Κάποτε ο ήλιος ήταν ήλιος... και το φως φως...
Το χιόνι ήταν χιόνι... και το άσπρο άσπρο...
Η βροχή ήταν βρόχη... και η σταγόνα σταγόνα...
Τα λουλούδια ήταν λουλούδια... και το χρώμα χρώμα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Ακόμα και ο χρόνος βραχυκύκλωσε με αυτά που συμβαίνουν... Σαν να στενοχωρέθηκε και να μην έχει όρεξη να αλλάζει μορφές πια...
Ακόμα και η φύση θύμωσε μαζί μας... Για να μας τιμωρήσει αποφάσισε να μην εμφανίζει την μαγεία της μπροστά μας...

Ο Κόσμος μοιάζει να δακρύζει... η Γη μας σαν να κλαίει...

Μου λείπει η Άνοιξη! Και η αισιοδοξία που ερχόταν πάντα μαζί της...
Μου λείπει το Καλοκαίρι! Και η ελευθερία που το συνόδευε...
Μου λείπει το Φθινόπωρο! Και η μελαγχολία που το αγκάλιαζε...
Μου λείπει ο Χειμώνας! Και η προσδοκία που ερχόταν πάντα μαζί του...

Έχω την αίσθηση πως μαζί με τις εποχές έχασα και τα συναισθήματά μου...
Όλα ανακατεύτηκαν και τίποτα δεν είναι αυθεντικό.

Μου λείπει να φαίνεται ο κόσμος απλός στα μάτια μου.
Μου λείπει να είναι ο κόσμος απλός στην ψυχή μου.

Μου λείπει το κάθε τι να είναι αυτό που είναι.

Τώρα έχει μείνει μόνο η νοσταλγία κι ακόμα κι αυτή σε μια παράξενα μπερδεμένη μορφή της...
Τώρα έχει μείνει ο απόηχος μιας ευχής να επιστρέψουν οι εποχές και μαζί τους να επιστρέψουν και τα συναισθήματά μου...

Μου λείπουν τα συναισθήματά μου...
Κάποτε ήταν πολλά...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε ένα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Τώρα το φως είναι σκοτάδι, τώρα ο ήλιος είναι φεγγάρι, το άσπρο είναι μαύρο, το χιόνι είναι σπάνιο, η σταγόνα δειλή, η βροχή ανύπαρκτη, το χρώμα θολό και τα λουλούδια μαραμένα...

Τώρα η αισιοδοξία μαραμένη, η ελευθερία σκοτεινή, η μελαγχολία δειλή και η προσδοκία σπάνια...

Μου λείπουν οι εποχές...
Μου λείπω εγώ μέσα σε αυτές...
Μου λείπουν οι τέσσερις εποχές...
Και οι τέσσερις διαφορετικοί εαυτοί μου...