Σύννεφα σε κύκλους...

Είναι φορές που νιώθεις πως κινείσαι σε κύκλους.

Το μυαλό σου κάνει τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις.
Το σώμα σου κάνει τις ίδιες και τις ίδιες κινήσεις.

Στα ίδια αδιέξοδα χτυπιέσαι... χωρίς να υπάρχει κανένας τρόπος να καταπολεμήσεις κακιές συνήθειες και αρνητικά χαρακτηριστικά του εαυτού σου.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς έφτασα μέχρι εδώ.

Υπάρχουν τόσα που κατάφερα να νικήσω. Κούνησα ολόκληρα βουνά με την υπομονή μου και το πείσμα μου. Ανέβηκα σε κορφές που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Μα εξάντλησα τον εαυτό μου στην προσπάθεια. Πόσο τις πλήρωσα αυτές τις κορφές; Ήθελα να δω τον ήλιο ή το φεγγάρι... Μα κάθε φορά που ανέβαινα... τίποτα δεν φαινόταν... όλος ο ουρανός σκεπασμένος με σύννεφα... Αγαπάω την συννεφιά... Μα την είχα παρέα σε όλη την διαδρομή μου... Από όταν γεννήθηκα... Έχω ανάγκη από λίγο φως, έχω ανάγκη από λίγη ελπίδα... Βεβαια, η ελπίδα με έκανε να μπορώ να συνεχίζω... Μα έδωσε την ζωή της για να φτάσω εκεί που έφτασα... Χρειάστηκε να θυσιαστεί στην πορεία... Και τώρα; Δεν μπορώ να συνεχίσω χωρίς αυτήν... Δεν γίνεται χωρίς ελπίδα... Δεν γίνεται χωρίς να πιστέψεις σε κάτι... Δεν γίνεται χωρίς να ονειρεύεσαι... Μα δεν υπάρχει τίποτα τώρα... Μόνο εγώ... και τα σύννεφα... Ίσως βέβαια πρέπει να χρησιμοποιήσω τα σύννεφα αντί να αρνούμαι την ύπαρξή τους... Ίσως αυτά να μπορούν να με βοηθήσουν να συνεχίσω τον δρόμο μου, να πάω ακόμα πιο ψηλά, να πετάξω... Τα σύννεφα είναι φίλοι μου. Υπήρχαν στιγμές που ρούφηξαν τα δάκρυά μου και τα έκαναν βροχή... Απλά θα ήθελα να μου δώσουν λίγο χώρο... να ανοίξουν μια θέση στον ουρανό για να υπάρξει και κάτι άλλο... Είναι λίγο εγωιστικά τα σύννεφα μου. Θέλουν να είναι ο μοναδικός εσωτερικός καιρός μου. Δεν ξέρω ποιος φοβάται να αφήσει τι. Αυτά εμένα ή εγώ αυτά. Πώς θα αφήσω πίσω όσα θέλω να αφήσω; Πώς θα αποχαιρετήσω τον εαυτό μου; Ένα μέρος του εαυτού μου; Με τι τρόπο μπορώ να αλλάξω τον καιρό; Με αυτόν τον καιρό συνήθισα να ζω. Τα ρούχα μου είναι κατάλληλα για αυτόν τον συγκεκριμένο καιρό. Η διάθεση μου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτόν τον συγκεκριμένο καιρό. Εγώ είμαι αυτός ο καιρός. Αλλά δεν τον θέλω πια. Θέλω να υπάρχει πού και πού. Αλλά όχι πάντα. Παρά έγιναν πολλά τα σύννεφα... άρχισαν να με φορτώνουν με το βάρος τους. Δεν μπορώ να τα κουβαλήσω. Δεν με αφήνουν να κινηθώ. Δεν με αφήνουν να μιλήσω. Δεν με αφήνουν να δω τι υπάρχει πέρα από αυτά.

Σύννεφά μου, πρέπει να με αφήσετε να ελευθερωθώ από εσάς... Πρέπει να με αφήσετε να φύγω... Ήρθε η στιγμή... να με αφήσετε να φύγω... Δεν χρειάζεστε τα δάκρυά μου για να φτιάξετε την βροχή... Δεν με χρειάζεστε πια... Μπορείτε να ζήσετε και χωρίς εμένα... Θέλω να δω τι υπάρχει πέρα από εσάς... Θέλω να φύγετε από την επόμενη κορφή μου... Θέλω να μην βρίσκεστε στο τέλος κάθε δρόμου... Θέλω να αφήσετε ήσυχη την επόμενη διάδρομή μου... Θα αφήσω πίσω αδιάβροχα και ομπρέλες... Θέλω να μην χρειάζεται πια να προστατευτώ από εσάς... Αν έρθετε θα πρέπει να έρθετε αντιμέτωπα με εμένα... Θα πρέπει να με βρέξετε μέχρι να πνιγώ... Θα πρέπει να είστε έτοιμα να με αντιμετωπίσετε έτσι όπως είμαι τώρα... Θα πρέπει να με πολεμήσετε... να ρίξετε τους κεραυνούς σας κατευθείαν πάνω μου... Θα πρέπει να είστε έτοιμα να δώσετε την τελική σας μάχη μέχρι το τέλος... Θα πρέπει να με βυθίσετε με την βροχή σας... αλλά αυτή δεν θα έχει δημιουργηθεί από εμένα... Δεν θα σας δώσω άλλα δάκρυα... Είστε μόνα σας πια... Θα πρέπει να βρείτε τρόπο να υπάρξετε χωρίς εμένα... Εγώ θα ελπίζω... ότι δεν θα φερθείτε εγωιστικά... δεν θα με ρουφήξετε... θα επιλέξετε να φύγετε και να μην στραφείτε εναντίον μου... Δεν θέλω να γίνουμε εχθροί... Θέλω να μείνουμε φίλοι... αλλά θέλω να απομακρυνθούμε... Θέλω να σας αφήσω. Και πρέπει να με αφήσετε να σας αφήσω... Θα πάρω απόσταση από εσάς και θα προσπαθήσω να σπάσω τους κύκλους πάνω στους οποίους σκέφτομαι, ζω, αναπνέω, κινούμαι... Θέλω να περπατήσω... χωρίς εσάς...

Και αυτό σκοπεύω να κάνω...