Η Αννούλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για κάποιο σκοπό. Άνθρωποι που νιώθεις ότι αυτός είναι ο δρόμος τους και δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Κάνουν τόσο τέλεια αυτό που ξέρουν να κάνουν που δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι μπορεί να έχουν άλλα δέκα ταλέντα που μπορεί εσύ να μην γνωρίζεις. Πιστεύεις ότι έχουν ένα χάρισμα. Το ταλέντο τους είναι αυτοί και αυτοί είναι το ταλέντο τους και δεν μπορείς να διαχωρίσεις την εικόνα. Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν χωρίς το ταλέντο τους. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι και ποιο είναι το ταλέντο τους. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε και να κάνει το οτιδήποτε. Αρκεί να νιώθεις ότι αυτός και αυτό που κάνει είναι ένα. Αγγίζει την τελειότητα σε βαθμό που δεν το πιστεύεις... Υπάρχει. Αυτός. Υπάρχει. Το ταλέντο του. Υπάρχει. Η τελειότητα. Η οποία ξορκίζει την τελειομανία. Έχει φτάσει το τέλειο. Δεν προσπαθεί πια να το φτάσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επαναπαύεται και δεν συνεχίζει να προσπαθεί να γίνει καλύτερος στο αντικείμενό του. Κάθε μέρα γίνεται καλύτερος από όσο ήδη είναι. Και όλοι γύρω τρίβουν τα μάτια τους. Είναι σαν τις πριγκήπισσες των παραμυθιών που έχουν τόσο πολύ ομορφιά που σε θαμπώνουν. Τα ταλέντα έχουν τόση λάμψη που φωτίζουν τα πάντα γύρω τους. Και όπως οι πριγκήπισσες καθώς μεγαλώνουν γίνονται πιο όμορφες και πιο όμορφες... έτσι και τα ταλέντα καθώς μεγαλώνουν φωτίζονται πιο πολύ και πιο πολύ... Και είσαι χαρούμενος που βλέπεις έναν άνθρωπο να είναι σε επαφή με τον εαυτό του και να είναι ευτυχισμένος που κάνει κάτι που αγαπάει και που το κάνει τόσο καλά που σκορπάει ευτυχία γύρω του. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την θεωρία, έχουν την πράξη, έχουν τις γνώσεις, έχουν την όρεξη και κάνουν μαγικά. Ανεβαίνουν σε ένα άλλο επίπεδο και τοποθετούν τον πήχη ψηλά.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Αννούλα...

Μην σας ξεγελάει το όνομα της. Η Αννούλα δεν είναι κανένα κοριτσάκι πέντε χρονών. Η Αννούλα είναι μια κυρία γύρω στα 60...

Η Αννούλα έχει ένα συγκεκριμένο ταλέντο: Φτιάχνει μηλόπιτες.

Αν δεν έχεις φάει μηλόπιτα από την Αννούλα δεν ξέρεις τι σημαίνει μηλόπιτα.

Η Αννούλα γεννήθηκε για να φτιάχνει μηλόπιτες και αφιέρωσε την ζωή της, σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους, στο να κάνει αυτό για το οποίο προοριζόταν. Και κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Στο 2010 (και ενώ άλλα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο) κρατάει το μαγαζάκι της ανοιχτό, ένα μικρό μαγαζάκι, πουλώντας σπιτικές μηλόπιτες. Το μαγαζάκι της ζει από τις μηλόπιτες! Η ίδια ζει από τις μηλόπιτες!

Η Αννούλα υπάρχει στην γειτονιά από πριν γεννηθώ. Την θυμάμαι σαν παιδί, σαν έφηβη, σαν γυναίκα.

Εγώ άλλαξα.
Η Αννούλα δεν άλλαξε.
Εγώ άλλαξα.
Η μηλόπιτά της δεν άλλαξε.

Νομίζω ότι υπάρχει κάποια μαγική δύναμη στην μηλόπιτα που κάνει την Αννούλα να μην γερνάει και κάποια μαγική δύναμη στην Αννούλα που κάνει την μηλόπιτα να παραμένει ίδια ακριβώς σε γεύση όπως ήταν 30 χρόνια πριν. Η σχέση τους είναι ισχυρή και μυστική!

Η Αννούλα, από όσο την θυμάμαι, ξυπνάει πολύ πρωί για να διαλέξει, να πλύνει, να κόψει τα μήλα, να τα φροντίσει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο και μετά να φτιάξει την μηλόπιτα θαύμα. Αυτή η μηλόπιτα έχει στοιχειώσει όλους τους ανθρώπους της γειτονιάς, μεγάλους και μικρούς. Το σχήμα της μηλόπιτας της είναι σαν το σχήμα που έχουν τα γλυκά στα κινούμενα σχέδια και η μυρωδιά της χαλάει τον κόσμο! Όποιος έχει φάει (ή έστω δαγκώσει) την μηλόπιτα της Αννούλας, καταστράφηκε! Δεν μπορεί να φάει μηλόπιτα από πουθενά αλλού! Αφού νομίζω ότι οι άνθρωποι της γειτονιάς για αυτό (ένας από τους λόγους που παραμένουν και που) δεν φεύγουν από αυτήν την γειτονιά (που γίνεται όλο και πιο άθλια και εξελίσσεται σιγά σιγά σε μια από τις πιο τραγικές γειτονιές της Αθήνας) είναι η Αννούλα και η μηλόπιτα της.

Η Αννούλα είναι πάντα με το χαμόγελο. Και πώς να μην είναι... Σου φτιάχνει την διάθεση και σε κάνει να νιώθεις πως η μηλόπιτα της έχει κι άλλες ιδιότητες! Σε κάνει ευτυχισμένο! Προφανώς, τα μήλα της θα είναι χαμογελαστά και θα τα πασπαλίζει με ζάχαρη αισιοδοξίας!.

Μια φορά θυμάμαι της πήραμε ένα δώρο με την αδερφή μου και της γράψαμε μια κάρτα που έλεγε «Στην καλύτερη μηλόπιτα του κόσμου» και διάφορα άλλα! Η Αννούλα συγκινήθηκε. Κόλλησε την κάρτα μας στην βιτρίνα του μαγαζιού γεμάτη περηφάνια... Για μέρες ήταν ακόμα πιο χαμογελαστή από όσο ήταν συνήθως (μην με ρωτήσετε πώς γίνεται!) και οι μηλόπιτες της μου φαίνονταν ακόμα πιο νόστιμες (μην με ρωτήσετε, επίσης, πώς γίνεται)!!!

Πήγα κι εγώ, λοιπόν, χθες να πάρω λίγη μηλοπιτένια ευτυχία στο μαγικό μαγαζάκι της Αννούλας. Με υποδέχτηκε, όπως πάντα, με το χαμόγελό της. Κοίταξα απεγνωσμένα να βρω μηλόπιτες αλλά πουθενά. Σκέφτηκα πώς πάλι δεν πρόλαβα! Γιατί, πρέπει να σας πω, αυτές οι μηλόπιτες είναι «όποιος προλάβει»! Η Αννούλα φτιάχνει έναν συγκεκριμένο αριθμό κάθε πρωί. Όταν τελειώνουν, τελείωνουν για τα καλά και πρέπει να περιμένεις την επόμενη μέρα για να φας μηλόπιτα. Και όταν έχεις όρεξη για μηλόπιτα της Αννούλας δεν μπορείς να περιμένεις! Και δεν μπορείς να ικανοποιήσεις την λαχτάρα σου με κανένα άλλο γλυκό! Που σημαίνει ότι κάθε βράδυ υπάρχουν απογοητευμένοι που φεύγουν από το μαγαζί της με άδεια χέρια και ραγισμένες καρδιές! Αυτοί είναι οι άτυχοι... δεν μπόρεσαν να πάρουν την δόση αισιοδοξίας τους... Τέλος πάντων, στενοχωρήθηκα κι εγώ και απογοητευμένη μπροστά στα άδεια ταψιά, την ρώτησα απεγνωσμένα «Τελείωσαν ε;». Τότε η Αννούλα με εκείνο το ίδιο χαμόγελο της με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «Όχι, παιδάκι μου, δεν τελείωσαν...» (και πριν προλάβω να χοροπηδήσω από την χαρά μου, πρόσθεσε) «... δεν φτιάχνω πια, δεν γίνεται...» και μου έδειξε τα πρησμένα χέρια της κατεβάζοντας το κεφάλι... «... Δεν μπορώ ...» (και ήταν η μόνη στιγμή που είδα το χαμόγελό της να φεύγει). Τότε θυμήθηκα πως είχε ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες ένα πρόβλημα στα χέρια της... αλλά είχα φανταστεί πως θα ήταν περαστικό. Κοιτάζοντας όμως τα πρησμένα τρεμάμενα χέρια της κατάλαβα πως τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά. Αισθάνθηκα ενοχές για την προηγούμενη δική μου απογοήτευση που φάνταζε τώρα τόσο μικρή και τιποτένια μπροστά στην δική της κατάσταση... «Η μηλόπιτα είναι ζήτημα χεριών» σκέφτηκα μία φράση που εκείνη μου είχε πει πριν χρόνια... Προσπάθησα να βρω λέξεις να πω το οτιδήποτε αλλά καμία λέξη δεν μου φαινόταν σωστή. Σιωπήλη ξεκίνησα να φύγω... αλλά δεν άντεξα και σταμάτησα στην πόρτα. Γύρισα πίσω τρέχοντας και έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ μέσα στο μαγαζάκι της Αννούλας. Την αγκάλιασα και της είπα «Πόσο λυπάμαι. Πόσο πολύ λυπάμαι!» και ήξερα πως ό,τι και να πω είναι λίγο... Και τότε η Αννούλα έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει μπροστά μου... Άρχισε να κλαίει σαν μικρό κοριτσάκι, η Αννούλα, η μικρή Αννούλα, έκλαιγε στην αγκαλιά μου. Και την κράτησα εκεί μέχρι να ηρεμήσει. Μετά της έδωσα ένα φιλί και απλά έφυγα. Η Αννούλα σκούπιζε τα δακρυά της και χαμογελούσε... και αυτό μου έδωσε την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει...

Όμως... Θα τα καταφέρει;

Πώς θα ζήσει το μαγαζάκι της Αννούλας τώρα;
Πώς θα ζήσει το μαγαζάκι χωρίς μηλόπιτες;
Πώς θα ζήσει η Αννούλα χωρίς το μαγαζάκι;
Και... κυρίως:
Πώς θα ζήσει η Αννούλα χωρίς να φτιάχνει μηλόπιτες;

Έχω την εντύπωση πως η γειτονιά θα θρηνήσει... Θα θρηνήσει πολύ.
Αλλά όσο και να θρηνήσει η γειτονιά... έχω την αίσθηση ότι ούτε καν αγγίζει τον πόνο και τον θρήνο της Αννούλας...

Είναι σκληρό να σου στερούν το ταλέντο σου.
Βρίσκει πολλούς τρόπους καμιά φορά η ζωή να μας πονέσει.

Τώρα έσβησε το άρωμα της μηλόπιτας από την γειτονιά.
Τώρα χάθηκε η γεύση της μηλόπιτας από τους ανθρώπους.
Τώρα τα μήλα της Αννούλας σταμάτησαν να χαμογελάνε.
Τώρα τα χέρια της Αννούλας είναι πρησμένα και τρέμουν.

Τώρα η Αννούλα έμεινε χωρίς.
Χωρίς τι;
Χωρίς μηλόπιτες...
Τώρα εμείς μείναμε χωρίς.
Χωρίς τι;
Χωρίς Αννούλα...