Με ένα κερί σε έναν κόσμο σβησμένο.

Με ένα κερί σε έναν κόσμο παραμελημένο,
Προσπαθώ να φωτίσω ό,τι είναι σβησμένο.
Με μια φωνή σε έναν κόσμο βουβό,
Προσπαθώ να μιλήσω όσα έχω να πω.
Με μια καρδιά σε έναν κόσμο διαλυμένο,
Προσπαθώ να ζεστάνω ό, τι είναι παγωμένο.
Με ένα σώμα σε έναν κόσμο δειλό,
Προσπαθώ να εκφράσω όσα θέλω να βρω.

Με δύο χέρια σε έναν κόσμο διαμελισμένο,
Προσπαθώ να επιδιορθώσω ό, τι είναι σπασμένο.
Με αμέτρητες πράξεις σε έναν κόσμο φτωχό,
Προσπαθώ να μεγαλώσω ό,τι είναι μικρό.
Με δύο μάτια σε έναν κόσμο εγκλωβισμένο,
Προσπαθώ να σώσω ό, τι μοιάζει χαμένο.
Με αμέτρητες σκέψεις σε έναν κόσμο παρανοϊκο,
Προσπαθώ να εξηγήσω το παραμικρό.

Με αυτό που είμαι, σε έναν κόσμο παρατημένο,
Προσπαθώ να ανακαλύψω ό,τι είναι κρυμμένο.
Με αυτό που είσαι, σε έναν κόσμο εγωιστικό,
Προσπαθείς να ανακαλύψεις κάτι πέρα από το «εγώ».
Με αυτό που είμαι, σε ένα κόσμο θορυβημένο,
Προσπαθώ να χτίσω ό, τι είναι γκρεμισμένο.
Με αυτό που είσαι, σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό,
Προσπαθείς να χτίσεις κάτι πιο ουσιαστικό.

Ναι, ξέρω, είναι δύσκολη η ζωή,
Μα οι άνθρωποι την έκαναν να γίνει εξωφρενική,
Η αξιοπρέπεια μας καταστραμένη
Και η αξία μας βρίσκεται κάπου θαμμένη.
Ναι, ξέρω, τώρα, αναρωτιέσαι
Στα ερείπια του κόσμου κάθεσαι και χτυπιέσαι,
Έχεις πνιγεί μέσα στις ερωτήσεις
Και αναζητάς απεγνωσμένα απαντήσεις.

Τι μπορούμε όμως τώρα να διορθώσουμε;
Τίποτα άλλο δεν υπάρχει για να δώσουμε.
Μονάχα θα ελπίζουμε και θα προσπαθούμε,
Να ξαναυπάρξουμε, να ξαναγεννηθούμε.