Είμαι ένα λάθος.

Είμαι ένα λάθος.
Είμαι ένα τεράστιο λάθος.
Είμαι ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος.

Είμαι ένα λάθος που δεν γίνεται να σβηστεί.
Είμαι ένα λάθος που δεν γίνεται να ξεχαστεί.

Είμαι ένα αιώνιο τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος.

Όταν ήμουν παιδάκι, όταν ήμουν ακόμα ένα μικρό μικρούτσικο λαθάκι, όλα μου φαίνονταν λάθος.

Πίστευα πως η γέννηση μου είναι ένα μεγάλο λάθος.

Ενώθηκαν δύο «μικρά» λάθη με λάθος τρόπο και κατά συνέπεια έφτιαξαν ένα μεγάλο λάθος. Μετά είχαν την φαϊνή ιδέα να θέλουν να μεγαλώσουν το μεγάλο τους λάθος. Και το έκαναν ένα τεράστιο λάθος. Με έκαναν ένα τεράστιο λάθος. Ή τουλάχιστον...

Με έκαναν να νιώθω ένα τεράστιο λάθος...

Οι γονείς μου: Ο γάμος τους μου φαινόταν ένα τραγικό λάθος. Η ένωση τους μου φαίνονταν ένα κωμικο λάθος. Και η συνύπαρξη τους μου φαινόταν ένα κωμικοτραγικό λάθος.

Όλα αυτά γελοιοποιούσαν την ύπαρξη μου και ...
Με έκαναν να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος...

Η μόνη σωστή λύση στα μάτια μου ήταν αυτή που όλοι οι άλλοι αντιμετώπιζαν σαν λάθος: το διαζύγιο. Τους εξηγούσα: «Δύο λάθη έχουν ελπίδα να γεννήσουν το σωστό, μόνο τότε, μόνο όταν υπάρχει αγάπη. Όταν δεν υπάρχει αγάπη θα γεννήσουν ένα ακόμα λάθος. Ο κόσμος έχει γεμίσει από λάθη και έχει ανάγκη από το σωστό.» Αλλά οι γονείς μου γελούσαν κάθε φορά που το πρότεινα και μου έλεγαν πως κάνω λάθος. «Κάνεις λάθος! Είναι τραγικό λάθος να πιστεύεις ότι έτσι λύνονται τα πρόβληματα. Δύο λάθη είναι υποχρεωμένα να μένουν μαζί μέχρι το τέλος. Εξάλλου, δύο λάθη είναι καταδικασμένα από την φύση τους να μην μπορούν να γεννήσουν κάτι σωστό.» Και συνέχιζαν να γελάνε... Αλλά εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται οι γονείς μου να γελάνε με το τραγικό μου λάθος. Έτσι σκέφτηκα πως το λάθος μου θα πρέπει να ήταν κωμικοτραγικό σαν κι εμένα...

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη...

Κάθε φορά που προσπαθούσα να τους πείσω πως δεν είναι ντροπή να χωρίσουν δύο λάθη που δεν είναι ευτυχισμένα αλλά αντίθετα δείχνει δύναμη και θάρρος, κάθε φορά που τους έλεγα ότι δεν έχει νόημα να διατηρείται μια σχέση αν έχει τελειώσει η αγάπη και ότι βασανίζουν και τον εαυτό τους και εμένα χωρίς λόγο, οι γονείς μου γελούσαν ή θύμωναν. «Σκέφτεσαι τόσο λάθος, τόσο λάθος! Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις. Θα πας στο σχολείο, θα μορφωθείς και μετά θα έχεις άποψη για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Σκέφτεσαι τόσο λάθος, τόσο λάθος...». Μονολογούσαν κουνώντας το κεφάλι...

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη και που όλα όσα σκέφτεται είναι λάθος...

Μετά πήγα στο σχολείο. Και όλα συνέχιζαν να μου φαίνονταν λάθος.

Όταν π.χ. είπα στον δάσκαλο μου ότι δεν πιστεύω στον θεό, ο δάσκαλος γέλασε... Εγώ δεν το βρήκα καθόλου αστείο και του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους δεν πιστεύω. Τότε μίλησε πολύ άσχημα για τους γονείς μου. Μου είπε ότι οι γονείς μου σκέφτονταν λάθος και ότι με έκαναν να σκέφτομαι κι εγώ λάθος και ότι θα έπρεπε να ντρέπονται και κάπου εκεί άρχισε να μιλάει τόσο άσχημα για τους γονείς μου που αυθόρμητα έκλεισα τα αυτιά μου. Τότε μου είπε ότι δεν τον σέβομαι και μου τράβηξε τα χέρια από τα αυτιά για να ακούσω όλα αυτά τα απαίσια που έλεγε για τους γονείς μου. Και τότε τον κοίταξα στα μάτια και του είπα ότι δεν είναι θέμα σεβασμού προς αυτόν αλλά είναι θέμα σεβασμού προς τους γονείς μου, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με όσα του είπα αλλά μόνη μου κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα και ότι δεν είναι σωστό να μιλάει άσχημα για αυτούς μπροστά σε ολόκληρη την τάξη αλλά και μπροστά σε εμένα. Ότι αυτό είναι αντιπαιδαγωγικό και σχεδόν ανήθικο. Και ότι δεν τους γνωρίζει και αν δεν γνωρίζεις κάποιον δεν μπορείς να έχεις άποψη για αυτόν. Και ότι, στην τελική, δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει έτσι πίσω από την πλάτη τους. Και ότι εγώ είμαι ακόμα ένα μικρό λαθάκι και θα μπορούσαν θεωρητικά να με επηρρεάσουν τα λόγια του. Αλλά, ευτυχώς, εγώ είμαι ένα σκεφτόμενο λάθος γιατί έχω μεγαλώσει πριν της ώρας μου και δεν θα επηρρεαστώ από όσα είπε. Του είπα ότι μπορεί να μην πιστεύω στον θεό αλλά πιστεύω στον άνθρωπο, στην αγάπη, στην αλήθεια, στην αξιοπρέπεια. Ανάμεσα σε αυτά που πιστεύω είναι και ο σεβασμός και η εκτίμηση. Και αφού η δική του συμπεριφορά δεν είχε τίποτα από τα παραπάνω ο δάσκαλος θα ήταν στην κατηγορία των μη πιστεύω μου. Δεν θα πίστευα τίποτα από όσα θα μου έλεγε. Τότε αυτός θύμωσε και μου είπε πως δεν τον αφορά τι πιστεύω και τι δεν πιστεύω και πως δεν θα του πω εγώ τι είναι σωστό και τι λάθος και μου έδωσε μια πολύ μεγάλη τιμωρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. «Όλα όσα πιστεύεις είναι λάθος και θα σε κάνω εγώ να θυμάσαι το πόσο λάθος είναι» φώναζε οργισμένος σέρνοντας με στο πάτωμα της αίθουσας. Και την ώρα που με τραβούσε από το χέρι του φώναζα «Μα αυτό είναι λάθοοοοοος!» και οι συμμαθητές μου με έδειχναν και γελούσαν!

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη και και που όλα όσα σκέφτεται είναι λάθος και που όλα όσα πιστεύει είναι λάθος...

Χρειάστηκαν αρκετές τιμωρίες από αρκετούς δασκάλους για να καταλήξω πως το να λες την αλήθεια είναι λάθος και πως το σωστό είναι να λες στους άλλους αυτά που θέλουν να ακούσουν. Δηλαδή να τους λες ψέματα. Και έτσι επιβιώσα στο σχολείο λέγοντας τα σωστά ψέματα στις σωστές στιγμές. Αλλά αυτό ήταν αντίθετο σε σχέση με αυτά που ένιωθα. Αυτή η υποκρισία γελοιοποιούσε την αλήθεια και μαζί με την αλήθεια, τα αληθινά συναισθήματα μου τα οποία πάσχιζα να κρύψω και να πνίξω...

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη και και που όλα όσα σκέφτεται είναι λάθος και που όλα όσα πιστεύει είναι λάθος και που όλα όσα νιώθει είναι λάθος...

Και όλο το σχολείο μου φαινόταν ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος με μεγάλα κινούμενα λάθη (δάσκαλοι και καθηγητές) και μικρά κινούμενα λαθάκια (οι συμμαθητές μου) που τα προόριζαν να γίνουν αργότερα τεράστια κινούμενα λάθη. Ναι, ήμουν ένα λάθος και οι συμμαθητές μου ήταν λάθη. Τα μόνα σταθερά, ακίνητα, λάθη ήταν αυτά που υπήρχαν στα χαρτιά μας, οι κοκκινισμένες διορθώσεις. Κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί ενδιαφέρονται πιο πολύ να διορθώνουν το χαρτί από το να διορθώνουν την ψυχή...

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη και και που όλα όσα σκέφτεται είναι λάθος και που όλα όσα πιστεύει είναι λάθος και που όλα όσα νιώθει είναι λάθος και που βρίσκεται ανάμεσα σε κινητά λάθη...

Κάπου εκεί, γυρώ στα 17, ερωτεύτηκα πολύ και έκανα την πρώτη μου σχέση. Η πρώτη μου σχέση μου φαινόταν τόσο σωστή και ο πρώτος χωρισμός τόσο λάθος.
Προσπαθούσα να καταλάβω αλλά δεν υπήρχε τίποτα για να καταλάβω. Μου έλεγε ότι με αγαπάει αλλά δεν ήθελε να είμαστε μαζί πια. Όμως εγώ από πάντα πίστευα πως όταν υπάρχει αγάπη μένεις μαζί με τον άλλον και όταν δεν υπάρχει αγάπη χωρίζεις. Για μένα, τα πράγματα ήταν απλά. Δεν μπορούσα να κατάλαβω πως γίνεται να συνεχίζει να υπάρχει η αγάπη αλλά κι όμως ο άλλος να θέλει να μην είναι μαζί σου. Γελοιοποίησαν την αγάπη στα μάτια μου και την έκαναν ένα γελοίο κωμικοτραγικό λάθος!

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη και και που όλα όσα σκέφτεται είναι λάθος και που όλα όσα πιστεύει είναι λάθος και που όλα όσα νιώθει είναι λάθος που βρίσκεται ανάμεσα σε κινητά λάθη τα οποία αγαπάνε με λάθος τρόπο...

Και έτσι κάπως συνεχίστηκε η ζωή μου...

Στην προσωπική ζωή οι σωστές σχέσεις ήταν ανύπαρκτες, οι λάθος σχέσεις ήταν παντού. Στο πανεπιστήμιο οι σωστές γνώσεις ήταν ανύπαρκτες, οι λάθος γνώσεις ήταν παντού. Στην δουλειά δεν προχωρούσε ο πιο σωστός αλλά ο πιο λάθος. Στη ζωή δεν προχωρούσε ο πιο σωστός αλλά ο πιο λάθος.

Κανένας δεν καταλάβαινε πόσο λάθος ήταν όλα! Η αντίληψη όλων για όλα όσα συνέβαιναν ήταν όλη λάθος!!!

Με έκαναν, λοιπόν, να νιώθω ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος που κάνει κωμικοτραγικά λάθη και και που όλα όσα σκέφτεται είναι λάθος και που όλα όσα πιστεύει είναι λάθος και που όλα όσα νιώθει είναι λάθος και που βρίσκεται ανάμεσα σε κινητά λάθη τα οποία αγαπάνε με λάθος τρόπο και έχουν λάθος αντίληψη για όσα συμβαίνουν γύρω τους...

Και τότε... όλα έμοιαζαν λάθος. Όλα ήταν λάθος. Ο κόσμος όλος ήταν λάθος. Ναι!!!

Κοιτάζωντας τον κόσμο μας σκέφτηκα:

Είναι ένα λάθος.
Είναι ένα τεράστιο λάθος.
Είναι ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος.

Είναι ένα λάθος που δεν γίνεται να σβηστεί.
Είναι ένα λάθος που δεν γίνεται να ξεχαστεί.

Είναι ένα αιώνιο τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος.

Έτσι σε ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος κόσμο σταμάτησα να νιώθω ένα λάθος και έγινα λάθος. Έγινα ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος.

Ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσω.

Και τότε, μια μέρα, ξαφνικά, αναρωτήθηκα...

Αν όμως είμαι λάθος, και ό,τι σκέφτομαι, πιστεύω και νιώθω είναι λάθος τότε γιατί η αντίληψη μου για τον κόσμο ότι είναι λάθος να είναι σωστή; Ίσως να μην είναι ο κόσμος λάθος. Ή πάλι μπορεί να μην είμαι λάθος εγώ. Και αν εγώ δεν είμαι λάθος; Αν είχα δίκιο; Αν ήμουν, έστω και λίγο, σωστή σε κάτι από όλα;

Και τότε αναρωτήθηκα... Πώς θα ήταν άραγε αν...

Αν όταν σταματούσε η αγάπη απλά χωρίζαμε;
Αν πιστεύαμε σε έναν δυνατό άνθρωπο και όχι σε έναν αδύναμο θεό;
Αν λέγαμε όσα σκεφτόμαστε, όσα πιστεύουμε, όσα νιώθουμε;
Αν διορθώναμε πρώτα τις ψυχές και μετά τα χαρτιά;
Αν αγαπούσαμε πραγματικά;
Αν προτιμούσαμε τις σωστές από τις λάθος σχέσεις, αν διεκδικούσαμε τις σωστές από τις λάθος γνώσεις, αν στην δουλειά προωθούνταν ο πιο σωστός κι όχι ο πιο λάθος, αν στη ζωή προχωρούσε ο πιο σωστός κι όχι ο πιο λάθος;

Αναρωτήθηκα... Πώς θα ήταν τότε ο κόσμος μας;

Θα ήταν έστω και λίγο πιο... σωστός;

Αλλά ποιος είναι αυτός που θα κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος;

Δεν έχω ιδέα ποιος έχει δικαίωμα να το κρίνει. Αλλά κάτι μέσα μου μου λέει πώς αν συνέβαιναν τα παραπάνω δεν θα μου φαίνονταν όλα λάθος. Ίσως να μου φαίνονταν μερικά, αλλά όχι όλα...

Και τότε κοίταξα πίσω την ζωή μου από την αρχή. Και κατάλαβα... πως έκανα λάθος. Έκανα ένα λάθος. Ένα μεγάλο λάθος. Ένα τεράστιο λάθος. Ένα τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος. Ένα σημαντικό τεράστιο κωμικοτραγικό λάθος. Και ήταν το πιο πραγματικό λάθος που έκανα ποτέ. Δεν είμαι λάθος. Δεν είμαι λάθος!!!! Ο κόσμος είναι λάθος και δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος για να είσαι σωστός σε έναν λάθος κόσμο. Είναι φτιαγμένος έτσι ο κόσμος ώστε να δημιουργεί λαθάκια που θα γίνουν αργότερα μεγάλα λάθη και τα οποία αργότερα θα είναι υπεύθυνα για τον λάθος κόσμο μας και θα κάνουν άλλα λαθάκια που θα γίνουν άλλα μεγάλα λάθη κτλκτλκτλ. Έτσι το λάθος ανακυκλώνεται. Κανείς δεν μπορεί να σπάσει αυτόν τον κύκλο παρά μόνο αυτοί που θα κάνουν ένα τεράστιο βήμα. Που θα αποφασίσουν πως όσο και αν γεννήθηκαν για λάθος λόγους από λάθος ανθρώπους, όσο κι αν μεγάλωσαν με λάθος τρόπο από λάθος ανθρώπους, όσο κι αν πληγώθηκαν για λάθος λόγους με λάθος τρόπους από λάθος ανθρώπους, υπάρχει μέσα τους κάτι σωστό. Και οφείλουν να το βρουν και να το θρέψουν και να το μεγαλώσουν και να το κάνουν ένα τεράστιο σωστό. Κι ίσως αυτό το παροντικό προσωρινό σωστό ισορροπήσει όλο το παρελθοντικό μόνιμο λάθος και δημιουργήσει ένα μελλοντικό δυναμικό σωστό που σαν στόχο θα έχει να γίνει η βάση για έναν έστω και λίγο πιο σωστό κόσμο! Και ίσως τότε ξεκινήσει μια καινούρια ανακύκλωση. Η ανακύκλωση των σωστών πραγμάτων αντί των λάθος. Ναι!!!!Αυτό είναι!

Το μόνο που έχω να κάνω είναι να κάνω το τεράστιο σωστό βήμα μου. Να σβήσω όλα τα λάθη και να ψάξω το σωστό!

Και αυτό θα είναι το δικό μου σωστό μερίδιο σε αυτόν τον τόσο λάθος κόσμο...