Χιονισμένοι Άνθρωποι.

Είμαι ευτυχισμένη, είμαι κάτασπρη, είμαι χιονισμένη...

Κι όλα γύρω μου είναι ευτυχισμένα, είναι κάτασπρα, είναι χιονισμένα...

Αν δεν βλέπετε το χιόνι δεν είναι γιατί δεν υπάρχει. Αλλά γιατί δεν σταθήκατε ούτε για μια στιγμή, ούτε για ένα λεπτό, να κοιτάξετε τι συμβαίνει γύρω σας και κυρίως τι συμβαίνει μέσα σας.

Χιονίζει...

Αν σταθείτε στο παραθυρό σας θα δείτε τις νιφάδες του χιονιού να πέφτουν χιλιάδες.
Αν σταθείτε στο κέντρο μιας πλατείας και κοιτάξετε προς τον ουρανό θα νιώσετε στο πρόσωπό σας τις ίδιες νιφάδες.

Αν σταθείτε ακίνητοι, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή, θα νιώσετε το χιόνι μέσα σας.

Υπάρχει ένα μυστικό σε σχέση με το χιόνι... Ίσως ήρθε η στιγμή να το μάθετε...

Υπάρχουν οι χιονάνθρωποι και οι χιονισμένοι άνθρωποι.

Οι χιονάνθρωποι έχουν σαν βάση χιόνι αλλά είναι στολισμένοι (εξωτερικά) με ανθρώπινη μορφή. Είναι ακίνητοι, στέκονται σε ένα σημείο δυστυχισμένοι περιμένοντας το τέλος. Δεν έχουν επιλογή ούτε να γίνουν κάτι άλλο ούτε να πάνε πουθενά αλλού. Είναι καταδικασμένοι όταν βγει ο ήλιος να λιώσουν και εκεί τελειώνει η ιστορία τους. Στην καλύτερη περίπτωση να αποτυπωθούν σε κάποια φωτογραφία ή να προκαλέσουν μερικά χαμόγελα. Συνήθως, όμως, ακόμα κι αυτά τα χαμόγελα γρήγορα μετατρέπονται σε κλάμα. Και έτσι ο τελευταίος ήχος που ακούνε οι χιονάνθρωποι είναι το κλάμα ενός παιδιού που στενοχωριέται επειδή εξαφανίζονται οι ίδιοι, επειδή γίνονται ξανά ένα με το χιόνι, επειδή χάνεται η ανθρώπινη μορφή τους.

Οι χιονισμένοι άνθρωποι, έχουν σαν βάση τον άνθρωπο αλλά είναι στολισμένοι (εσωτερικά) με χιόνι. Για αυτό και το κλάμα δεν είναι ο τελευταίος ήχος που ακούνε αλλά ο πρώτος. Και δεν είναι το κλάμα κάποιου άλλου παιδιού αλλά είναι το δικό τους κλάμα (η δική τους φωνή, η δική τους κραυγή στην προσπάθεια τους να αναπνεύσουν και να βγουν στην ζωή). Κινούνται συνέχεια, δεν μένουν σε ένα μόνο σημείο, είναι ευτυχισμένοι και δεν περιμένουν κανένα τέλος (ακόμα κι αν ξέρουν ότι κάποτε υποχρεωτικά το δικό τους τέλος θα έρθει, δεν έχει καμία σημασία για αυτούς γιατί καταλαβαίνουν την ενότητα των ανθρώπινων όντων και την ουσία της ζωής). Έχουν άπειρες επιλογές να γίνουν οτιδήποτε και μπορούν να πάνε παντού. Δεν είναι καταδικασμένοι για τίποτα και καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Όταν βγαίνει ο ήλιος δεν λιώνουν, μέσα τους συνεχίζει να χιονίζει και εκεί συνεχίζει η ιστορία τους... Στην καλύτερη περίπτωση θα αποτυπωθούν σε πολλές φωτογραφίες και θα προκαλέσουν πολλά χαμόγελα. Και αυτά τα χαμόγελα δεν θα μετατραπούν σε κλάμα.

Προσοχή, δεν αναφερόμαι γενικά στους ανθρώπους. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι γνωρίζουν πολλούς τρομαχτικούς τρόπους για να μετατρέψεις ένα χαμόγελο σε κλάμα. Δεν μας αφορούν αυτοί οι άνθρωποι. Αναφέρομαι στο μυστικό του χιονιού. Και το μυστικό του χιονιού μιλάει για εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους, τους χιονισμένους, ανθρώπους.

Οι χιονισμένοι άνθρωποι συνδυάζουν χιόνι και ήλιο. Και αυτό είναι που τους κάνει τόσο ιδιαίτερους και μαγικούς.

Οι χιονάνθρωποι είναι φυλακισμένοι.
Οι χιονισμένοι άνθρωποι είναι ελεύθεροι.

Μόνο τότε φυλακίζονται. Όταν ξεχνάνε ότι είναι χιονισμένοι. Όταν κινούνται τόσο γρήγορα και τόσο πολύ που ξεχνάνε ποιοι είναι. Και τότε η μόνη λύση για αυτούς είναι να σταθούν για λίγο ακίνητοι, να γίνουν για λίγο χιονάνθρωποι μέχρι να ξανααισθανθούν το χιόνι μέσα τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν.

Οι χιονισμένοι άνθρωποι έχουν επιλογή σε σχέση με το χιόνι και τον ήλιο. Σε σχέση με την ακινησία και την κίνηση. Έχουν επιλογή σε σχέση με όλα. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάνε.

Είμαι ευτυχισμένη, είμαι κάτασπρη, είμαι χιονισμένη...

Ανήκω στους χιονισμένους ανθρώπους.

Εσείς;