Με θυμάμαι να διαβάζω…

Με θυμάμαι να διαβάζω…


Με θυμάμαι μπροστά σε ένα πιάνο να διαβάζω νότες.
Μπροστα σε ένα βιβλίο να διαβάζω λέξεις.
Μπροστά σε έναν άνθρωπο να διαβάζω σκέψεις.

Μπροστά σε εκείνον να διαβάζω τον εαυτό μου.
Μπροστά σε εμένα να διαβάζω εκείνον.

Μπροστά σε μια μητέρα να διαβάζω ένα παιδί.
Μπροστά σε ένα παιδί να διαβάζω τον κόσμο.



Με θυμάμαι να διαβάζω…

Με θυμάμαι να διαβάζω «Λούκυ Λουκ» (τα δανειζόμουν από τον αδερφό μου), «Κάντυ Κάντυ» (τα δανειζόμουν από την αδερφή μου), «Star Comix» (τα δανειζόμουν από τον άλλο μου αδερφό), «Τσιπ και Ντέηλ» (τα δανειζόμουν από την άλλη μου αδερφή)... Ο καθένας είχε το δικό του περιοδικό στο σπίτι! Με θυμάμαι να διαβάζω τα περιοδικά των άλλων αλλά και το δικό μου: «ΚΟΜΙΞ»!

Με θυμάμαι να διαβάζω Βασιλιά Αρθούρο, Στορμ και Έρικ Καστέλ. Δεν είμαι σίγουρη πόσοι γνωρίζουν αυτά τα περιοδικά και αυτούς τους ήρωες. Ήταν πολύ ποιοτικά περιοδικά. Διέφεραν από όλα τα υπόλοιπα. Έμοιαζαν σαν να είναι για μεγάλους και όχι για παιδιά. Ο Βασιλιάς Αρθούρος με μάγευε και με τρόμαζε ταυτόχρονα. Ο Στορμ με εντυπωσίαζε και με ενθουσίαζε. Ο Έρικ Καστέλ ήταν ο «αδικημένος» της υπόθεσης. Τον «σνόμπαραν» τον κακομοίρη στο σπίτι και έτσι αποφάσισα να τον διαβάσω. Είχε σχέση με το ποδόσφαιρο και έτσι... λάτρεψα την μπάλα! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Εγώ, ένα μικρό κοριτσάκι, να διαβάζω ιστορίες ποδοσφαίρου, διαστήματος, και στρογγυλής τραπέζης! Φαντάζομαι, ότι αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει μεγαλύτερους αδερφούς! Αλλά δεν παραπονιέμαι... οι «αγορίστικες» ιστορίες μου άρεσαν ακριβώς το ίδιο με τις «κοριτσίστικες»!

Πρέπει να ομολογήσω, όμως, ότι ήμουν ικανή να ανακαλύψω «κοριτσίστικες» ιστορίες παντού, ακόμα και μέσα στις «αγορίστικες», ακόμα κι εκεί που θεωρητικά δεν υπήρχαν!

Με θυμάμαι, λοιπόν, να διαβάζω το «Η Μνηστή του Λούκυ Λουκ». Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά!!!

Και με θυμάμαι να διαβάζω «Μίστυ» στα Star Comix!

Και εξηγώ:

Στα Λούκυ Λουκ (του αδερφού μου Α) το τεύχος «Η Μνηστή του Λούκυ Λουκ» έγινε ένα από τα αγαπημένα μου (Κάπου ανάμεσα στην Νιτρογλυκερίνη, στον Λευκό Ιππότη, στον Μπίλι τον τρομέρο, στην Αμνηστία τον Ντάλτον και σε τόσα άλλα!). Είδα κοπέλες και χάρηκα! Mέχρι και τον Λούκυ Λουκ ήθελα να παντρέψω! Να δω μετά πώς θα τραγουδούσε «Είμαι ένα φτωχός και μόνος καουμπόυ»! Και ενώ όλα τα «Λούκυ Λουκ» ο αδερφός μου τα είχε απίστευτα ταχτοποιημένα και περιποιημένα, το συγκεκριμένο είχε γίνει φύλλο και φτερό... Και ποιος ευθύνεται άραγε για αυτό; Δεν το έκανα επίτηδες! Αλήθεια! Φταίνε οι πολλές φορές που το διάβασα...

Στα Star Comix (του αδερφού μου Β) ανακάλυψα την Μίστυ (κάπου ανάμεσα στα babies μάπετ σόου και στους Θάντερκατς!) ! Η Μίστυ ήταν μια όμορφη νεαρή κοπέλα, ονειροπόλα και ρομαντική, που ήθελε να γίνει ηθοποιός και επειδή εγώ από πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός... τρελάθηκα! Είχα τόση αγωνία για το τι θα γίνει... Δυστυχώς, δεν ξαναέβαλαν την συνέχεια της ιστορίας της... μεγάλη στενοχώρια... Απογοητευμένη και στενοχωρημένη κάθισα κι έγραψα την συνέχεια μόνη μου, για να παρηγορηθώ!!!

Με θυμάμαι να διαβάζω «Κατερίνα» κάθε Πέμπτη και «Σούπερ Κατερίνα» κάθε μήνα. «Σούπερ Κατερίνα» αγόραζε η μεγαλύτερη αδερφή μου (η Α) και έτσι την δανειζόμουν κι εγώ για να διαβάσω για τα γυναικεία θέματα και για να καταλάβω τι στο καλό συμβαίνει στο μυαλό των αγοριών! Αυτό το τελευταίο μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να το λύσω... αλλά τότε δεν υπήρχε κανείς να μου πει ότι στο μυαλό των αγοριών (και κατά συνέπεια και των αντρών) απλά ή γίνεται το απόλυτο χάος ή δεν γίνεται απολύτως τίποτα!!!! Διάβαζα κι εγώ για τις σχέσεις και τους έρωτες και προσπαθούσα να βγάλω συμπεράσματα! Παράλληλα, μάζευα και τις αφίσες ηθοποιών και τραγουδιστών και γέμιζα τους τοίχους με διάσημα πρόσωπα που μπορεί να μην ήξερα καν! Και υπήρχαν και εκείνα τα δωρεάν δωράκια! Βραχιολάκια, κολιεδάκια, αυτοκολητάκια... Πώς και πώς περίμενα να βγει η Κατερίνα (Σούπερ ή μη σούπερ!)! Διάβαζα και διάβαζα και διάβαζα κι ονειρευόμουν τον τέλειο πρίγκηπα. Τον έναν!

Με θυμάμαι να διαβάζω την Λούνα. Στο περιοδικό «Κάντυ Κάντυ» (της αδερφής μου Α) από ένα σημείο και μετά υπήρχε και μια άλλη ιστορία. Η ιστορία της Λούνα. Και ενώ δεν είχα ενθουσιαστεί καθόλου με την ιστορία της Κάντυ Κάντυ η οποία είχε εξελιχθεί σε ένα μόνιμο βασανιστήριο που με εκνεύριζε τρελά, την ιστορία της Λούνα κυριολεκτικά την ερωτεύτηκα. Είχε αρχή, μέση και τέλος. Δεν ένιωσα να «ξεχειλώνει» πουθενά. Είχε πρωταγωνίστρια μια όμορφη, γλυκιά, τσιγγάνα με μακρυά καστάνα μπουκλωτά μαλλιά, που έπαιζε πιάνο και χόρευε, που ήταν αυθόρμητη και ανέμελη... Η Λούνα ήταν η προσωποποίηση της χαράς της ζωής, και είχα ταυτιστεί μαζί της. Έτσι θα ήθελα να ήταν η ζωή μου! Η Λούνα ήταν ελεύθερη. Και ήθελα να είμαι κι εγώ. Έκανε τα δικά της. Και ήθελα κι εγώ να κάνω τα δικά μου. Δεν ταίριαζε με τους άλλους γύρω της, όπως ένιωθα κι εγώ. Φυσικά, από την ιστορία της δεν έλειπε και ο όμορφος πρίγκηπας (ο τέλειος, ο ένας) πάνω στο άλογό του! Οπότε δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο! Και, επίσης, δεν ήταν όλα χαρούμενα και παιδικά. Είχε μέσα συγκρούσεις χαραχτήρων, θανάτους, μυστήριο, αγωνία! Είχε σοβαρότητα. Με αντιμετώπιζε σαν να είμαι μεγάλη. Και εγώ ένιωθα μεγάλη, δεν ένιωθα παιδί. Η Λούνα με μάγεψε και ήθελα να την διαβάζω συνέχεια. Και κάπως έτσι αρχισε το μικρό μου έθιμο. Μια φορά τον χρόνο... με θυμάμαι να διαβάζω την Λούνα... Φαντάζομαι ότι και τώρα αν την είχα στο σπίτι θα την διάβαζα... Αλλά η μεγαλύτερη μου αδερφή δεν μένει πια μαζί μου... έφυγε... και μαζί της έφυγε και η Λούνα...

Με θυμάμαι να διαβάζω στην μικρότερη αδερφή μου (στην Β) όταν εκείνη δεν μπορούσε να διαβάσει ακόμα. Γινόμουν οι λέξεις που εκείνη δεν μπορούσε ακόμα να δει. Η Μικρή Γοργόνα. Το αγαπημένο της. Αλλά και διάφορα άλλα παραμύθια... Σταχτοπούτα, Ασχημόπαπο, Πεντάμορφη και το Τέρας, Χιονάτη, Μπάμπι...

Με θυμάμαι να διαβάζω «Σαϊνια» και «Μίκυ Μυστήριο» (της αδερφής μου Β)! Η μικρότερη αδερφή μου ( η αδερφή ψυχή μου!) όταν ήταν μικρούλα ήταν ξετρελαμένη και με τα δύο... Και αφού αυτά τα περιοδικά κυκλοφορούσαν στο δωμάτιό μας τα διάβαζα όποτε έπεφταν στα χέρια μου!

Με θυμάμαι να διαβάζω «Μανίνα». Στην τελευταία σελίδα είχε χάρτινες κούκλες με χάρτινα φορέματα. Η μητέρα μου μου τις έκοβε όλες και μου τις έδινε και έτσι έκανα μια μεγάλη συλλογή από χάρτινες κούκλες... Τις έπαιζα και τις έντυνα με τις ώρες!

Με θυμάμαι να διαβάζω «Φρου φρου». Το παιδάκι με τα κόκκινα μαλλιά που γινόταν αόρατο και που λάτρευε τις πουτίγκες! Και ποιο παιδάκι δεν θα ήθελε να γίνεται αόρατο; Και να κρύβεται από τους μεγάλους;

Με θυμάμαι να διαβάζω «Πίκο». Το παιδάκι που είχε πολύ δύναμη και την έχανε όταν κρυολογούσε! Και ποιο παιδάκι δεν θα ήθελε να έχει υπεράνθρωπη δύναμη; Και να κάνει ό,τι θέλει;

Με θυμάμαι, κατά καιρούς, να διαβάζω: Δύο, Οι τέσσερις φανταστικοί, Το ρόδι, Βαβούρα, Άρτσι, Barbie, Τομ και Τζέρυ, Τουίτυ, Μικρή Λουλού, Ραν ταν πλαν, Ποπάϋ, Μίκυ Μάους, Αλμανακο, Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος, Αστερίξ και Οβελίξ! Αυτό, το ομολογώ, είναι περίεργο... Δεν μπορώ να καταλάβω πως μας ξέφυγαν σαν συλλογή τα «Αστερίξ και Οβελίξ». Άρεσαν σε όλους μας αλλά κι όμως δε τα μαζέψαμε... μάλλον δεν έτυχε! Είχαμε διάφορα σκορπισμένα από εδώ και από εκεί. Αλλά ποτέ όλα. Κρίμα και πάλι κρίμα. Φοβερό χιούμορ. Και καυστικότατη σάτιρα...

Όπως καταλαβαίνετε πολλά αδέρφια, σημαίνει και πολλά περιοδικά!!!!

Με θυμάμαι να διαβάζω για το σχολείο...

Μαθηματικά και να εκνευρίζομαι, ιστορία και να απογοητεύομαι, φυσική και να μην καταλαβαίνω, φιλοσοφία και να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο! Μα πώς γίνεται η μάθηση να ήταν τόσο ανυπόφορη; Ήμουν έξυπνη αλλά ένιωθα χαζή. Ήμουν σπάνια αλλά ένιωθα συνηθισμένη. Ήμουν διαφορετική αλλά με πίεζαν να γίνω ίδια και εγώ απλά δεν μπορούσα να γίνω αυτό που μου ζητούσαν, ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου. Ο τρόπος σκέψης μου, ο τρόπος γραφής μου, ο τρόπος διαβάσματος μου ήταν άλλος, ήταν αλλιώς... Κανένας δεν μπορούσε να το αποδεχτεί με αποτέλεσμα να νιώθω ασφυκτικά. Ήμουν διαρκώς στενοχωρημένη με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου. Μου ζητούσαν πράγματα που δεν μπορούσα να τα δώσω. Με ρωτούσαν πράγματα που δεν μπορούσα να απαντήσω. Για την ακρίβεια, που ήθελαν να τα απαντήσω με τον δικό τους τρόπο αλλά εγώ είχα τις δικές μου απαντήσεις στις ερωτήσεις τους... και δεν με άφηναν, δεν μου επέτρεπαν να τις διατυπώσω έτσι όπως θα ήθελα να τις διατυπώσω... Ναι, με θυμάμαι να διαβάζω στο σχολείο και ήταν το πιο ανώφελο διάβασμα που έκανα ποτέ... 99% χαμένος χρόνος... Το 1% το αφήνω... Τουλάχιστον, με έμαθαν να διάβαζω...

Με θυμάμαι να διαβάζω εκτός σχολείου...

Πηνελόπη Δέλτα και να βαριέμαι.
Σαμαράκη και να κλαίω.
Αρκά και να γελάω.

Με θυμάμαι να διαβάζω την «Πολυάννα». Σε μια δυστυχισμένη παιδική ζωή το μόνο που βρήκα να κρατηθώ ήταν το παιχνίδι της χαράς της Πολυάννας. Προσπαθούσα να μετατρέπω κάθε αρνητικό σε θετικό, κάθε κακό σε καλό, κάθε δυστυχισμένη στιγμή σε ευτυχισμένη. Και δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου, εύκολο...

Με θυμάμαι να διαβάζω βιβλία Bell και Plaza. Είχε αγοράσει ένα περιοδικό η μητέρα μου και έτυχε να έχει μέσα δώρο ένα βιβλίο. Το διάβασα και ενθουσιάστηκα! Είχε να κάνει με όνειρα και φαντασία... Τότε έβλεπα περίεργα όνειρα... και ενθουσιαζόμουν με ιστορίες που έμπλεκαν τα όνειρα με την πραγματικότητα. Αυτό ήταν η αρχή... Μετά άρχισα να πηγαίνω συνέχεια να αγοράζω βιβλία τσέπης. Τα διάλεγα στην τύχη! Κάποια πραγματικά δεν διαβάζονταν... Κάποια άλλα, όμως, ήταν υπέροχα! Δεν το πίστευα ότι μόνη μου, τυχαία, ανακάλυπτα τέτοιους μικρούς θησαυρούς!

Με θυμάμαι να διαβάζω αστυνομικά βιβλία. Ναι, ναι. Ακριβώς μετά την κρίση των βιβλίων Bell. Δανείστηκα, από μία φίλη μου, ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστυ... να δεις πώς λεγόταν... Α! Ναι, «Ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Άκρουντ». Το διάβασα μονομιάς! Τρελάθηκα! Και μετά για αρκετούς μήνες ήμουν παντού με ένα αστυνομικό βιβλίο στο χέρι. Κοιμόμουν και ξυπνούσα παρέα με τον Ηρακλή Πουαρό και ονειρευόμουν εγκλήματα και τιμωρίες! Παρόλα αυτά, το πρώτο βιβλίο που διάβασα κατά την γνώμη μου ήταν και το καλύτερο...

Με θυμάμαι να διαβάζω βιογραφίες. Αν δεν κάνω λάθως η βιογραφική κρίση με έπιασε ακριβώς μετά την αστυνομική! Λαμπέτη, Χορν, Καρέζη, Βουγιουκλάκη, Κωνσταντάρας, Ηλιόπουλος... Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτα άλλο. Ξαφνικά μπροστά στις αληθινές ιστορίες, οι φανταστικές ιστορίες μου φαίνονταν πιο αδιάφορες... και έκανα λίγο καιρό να τις ξαναεκτιμήσω. Βέβαια, ήξερα πως... κρίση ήταν θα περνούσε. Και πέρασε. Η αγάπη μου για τους φανταστικούς κόσμους ήταν και είναι διαχρονική. Και βρέθηκε μια κάποια ισορροπία. Ακόμα τρελαίνομαι για τις αληθινές ιστορίες και ακόμα μαγεύομαι από τις φανταστικές ιστορίες!

Με θυμάμαι να διαβάζω μικρά βιβλιαράκια. Δεν είχε καμία σημασία τι ήταν... αρκεί να ήταν μικρά! Επειδή εκείνα τα χρόνια έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι και κουβαλούσα πολλά πράγματα έπρεπε τα βιβλία που κουβαλάω να χωράνε παντού. Το κύριο κριτήριο λοιπόν ήταν να είναι μικρά και βολικά. Ευτυχώς για εμένα εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν θησαυροί της λογοτεχνίας μεγάλου μεγέθους σε μικρό μέγεθος. Έτσι διάβασα Κάφκα, Μωπασάν, Βάλζερ, Στάινμπεργκ, Γουλφ, Έσε. Αυτά τα μικρά βιβλιαράκια έγιναν αφορμή για να αγοράσω αργότερα και μεγαλύτερα βιβλία και να διαβάσω πιο «επίσημα» το έργο μεγάλων συγγραφέων. Αλλά εκείνα τα χρόνια διάβαζα τα μικρά μου βιβλιαράκια μέσα σε τρένα και λεωφορεία ακόμα και περπατώντας στους δρόμους... και έτσι πήρα μια μικρή γεύση μεγάλων συγγραφέων...

Με θυμάμαι να διαβάζω ποίηση.

Καβάφη.

«Και αν δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου, όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς...»

και

«... Και καταντάει το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει...»

Καρυωτάκη.

«Θέλω να φύγω πια από εδώ, θέλω να φύγω πέρα, σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο...»

και

«...Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες...»

Λειβαδίτη

«... Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ...»

Μελισάνθη

«...Πιστεύω στην αγάπη...»

Ρίτσο, την τέταρτη διάσταση. Δημουλά, τον πληθυντικό αριθμό.

Έντγκαρ Άλαν Πόε

και

Σύλβια Πλαθ...

Με θυμάμαι να διαβάζω Ντοστογιεφσκι, Μπουκοφσκι, Γιάλομ, Μπουκάι, Τσβάιχ, Κοέλο, Μπουσκάλια, Έσε, Όσο, Μπαχ, Νηλ, Ράιχ,...

Με θυμάμαι να διαβάζω θέατρο. Από Σοφοκλή και Σαίξπηρ μέχρι Μπέκετ και Κέιν.

Με θυμάμαι να διαβάζω εφημερίδες!

Μetro: Για τα νέα της ημέρας και για τα σταυρόλεξα!
Athens Voice: Για το edito, τα γράμματα των αναγνωστών, τα ζώδια, την Μυρτώ, το Σε είδα, το Ξέρεις εσύ, και τα (+) και τα (-)!
Faq: Για τις συνεντεύξεις!
Lifo: Για το "ό,τι να’ ναι"!

Με θυμάμαι να διαβάζω τα ένθετα μέσα στις εφημερίδες. Π.χ. Ποντίκι Αρτ. Κάνει το καλύτερο «θάψιμο» με τον χειρότερο τρόπο! Ή το χειρότερο «θάψιμο» με τον καλύτερο τρόπο. Όπως το δει κανείς.. Η πιο δολοφονική κριτική που έγινε ποτέ... Δεν υπάρχει!!!!!!

Με θυμάμαι να διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά για τα σκορπισμένα Quotes που ανακαλύπτω και σημειώνω.

Ναι, με θυμάμαι να διαβάζω quotes. Μεγάλη σοφία σε μικρές φράσεις...

Με θυμάμαι να διαβάζω... «Αγάπη είναι...», «Μαφάλντα», «Σνούπυ»...

Με θυμάμαι να διαβάζω γελοιογραφίες όπως π.χ. «quino» (Συγκλονιστικές γελοιογραφίες. Ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πανέξυπνος...).

Με θυμάμαι να διαβάζω τους «αταίριαστους» και τις «τρελαμένες γυναικές»!

Με θυμάμαι να διαβάζω το «Σινεμά» για να ενημερωθώ για τον κινηματογράφο, το «Φουαγιέ» για να ενημερωθώ για το θέατρο και το «Αθηνόραμα» για να ενημερωθώ και για τα δύο.

Με θυμάμαι να διαβάζω «γυναικεία» περιοδικά όπως π.χ. cosmopolitan όταν θέλω να υπάρξει μια κάποια ισορροπία στο μυαλό μου. Ένα αντίβαρο σε όλο αυτό το «φιλοσοφικό» βάρος που κουβαλάω!

Με θυμάμαι να διαβάζω υπότιτλους σε ταινίες... Πόσο δύσκολο ήταν όταν ήμασταν παιδιά και δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε τους υπότιτλους και έπρεπε κάποιος να μας τους διαβάζει; Πόσο χάλια ένιωθες επειδή συνέχεια έπρεπε να ζητάς να σου διαβάσουν... να ζητάς, να ζητάς, να ζητάς... Δεν καταλάβαινες τίποτα και εξαρτιώσουν από τους άλλους. Δεν συμπαθώ την εξάρτηση. Ούτε τότε τότε την συμπαθούσα ούτε τώρα την συμπαθώ... Πόση ικανοποιήση όταν πια μπορούσες να δεις μόνος σου μια ξένη ταινία! Τι ωραία αίσθηση! Αυτή η μικρή ανεξαρτησία... Υπότιτλους σε ταινίες φυσικά διαβάζω ακόμα και τώρα... Λατρεύω τις ταινίες... θα προτιμούσα βέβαια να ήξερα όλες τις γλώσσες και να παρακολουθούσα τις ταινίες την κάθε μία στην γλώσσα της (αλλά αυτό ισχύει και για τα βιβλία)... Θα προτιμούσα να είμαι ανεξάρτητη και να μπορώ να εστιάσω μόνο στην εικόνα και στον ήχο... Αλλά δεν γίνεται να τα γνωρίζουμε όλα! Και έτσι έχω εξάρτηση από τους ίδιους τους υπότιτλους...

Με θυμάμαι να διαβάζω αφίσες για ταινίες και για συναυλίες... Ποιος, πού και πότε...

Με θυμάμαι να διαβάζω κριτικές κριτικών ή κριτικές θεατών.

Με θυμάμαι να διαβάζω γράμματα φίλων ή εχθρών.

Με θυμάμαι να διαβάζω email, μηνύματα στο κινητό, blogs, forum...

Με θυμάμαι να προσπαθώ να διαβάσω... συνταγές γιατρών, υποδείξεις καθηγητών, σημειώσεις των άλλων ή ακόμα και δικές μου... και να μην τα καταφέρνω. Μερικές φράσεις πάντα πάνε χαμένες... αλλά τι να κάνεις... προφανώς, δεν γίνεται όλα να διαβάζονται πάντα... Αυτοί οι άτιμοι οι γραφικοί χαραχτήρες...

Με θυμάμαι να διαβάζω συνταγές. Για το πώς θα φτιάξω ένα κέϊκ ή ένα παστίτσιο! Δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά με την μαγειρική αλλά έχω πάντα την τύχη του αρχαρίου με το μέρος μου. Διαβάζω την συνταγή, κάνω τα δικά μου, και το αποτέλεσμα πετυχαίνει (αν όχι πάντα, σχεδόν πάντα!) ! Χωρίς την συνταγή όμως δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα, ούτε καν τα δικά μου! Η σχέση εξάρτησης, λοιπόν, που λέγαμε ισχύει και εδώ. Δεν είναι ωραία όταν συναντάς ανθρώπους που μαγειρεύουν εκπληκτικά χωρίς να χρειαστούν κανένα βιβλίο για βοήθεια; Για αυτό θαυμάζω τις γιαγιάδες στα χωριά (και για πολλούς άλλους λόγους βέβαια)...

Με θυμάμαι να διαβάζω οδηγίες, για το πώς φτιάχνεται ένα έπιπλο του ΙΚΕΑ, για το τι λειτουργείες κάνει το καινούριο μου κινητό, ή για το πως θα συνδέσω τον προβολέα... Θα ήταν ωραία να υπήρχαν και ανθρώπινα βιβλιαράκια οδηγιών... Θα ήξερες ακριβώς τι πρέπει να κάνεις για να λειτουργήσει κάτι. Και έτσι οι σχέσεις θα είχαν μια κάποια λογική και δεν θα ήταν τόσο παράλογες... Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοια βιβλιαράκια για τους ανθρώπους...

Με θυμάμαι να διαβάζω πινακίδες αυτοκινήτων! Και να παίζω ένα παιχνίδι με τα αδέρφια μου! ‘Επρεπε να φτιάξουμε λέξεις με την σειρά που είναι τα γράμματα στην πινακίδα. ΥΑΙ 5342 Ύαινα, ΚΛΜ 4589 Καλάμι! ΜΝΤ 1342 Μανιτάρι!!!! Με τις ώρες... αυτοκίνητα, πινακίδες, γράμματα και λέξεις!

Με θυμάμαι να διαβάζω φράσεις πάνω σε ένα λεωφορείο! Πανέξυπνη ιδέα. Είχαν γράψει συννεφάκια με σκέψεις σε όλο το λεωφορείο γύρω γύρω ακόμα και πάνω από τα παραθύρα και έτσι μέσα στο λεωφορείο καθόντουσαν ή στεκόντουσαν οι άνθρωποι και είχαν συννεφάκια με σκέψεις σαν να είναι οι δικές τους. Εσύ τους έβλεπες από έξω και διάβαζες τις δήθεν σκέψεις τους... Έβλεπες ένα παιδί και διάβαζες «Βαριέμαιαιαιαιαι», μετά έβλεπες έναν ηλικιωμένο και διάβαζες «Πάλι έχει κίνηση σήμερα!», μετά έβλεπες μια γυναίκα και διάβαζες «Ωχ! Χτυπάει το κινητό μου!»! Πολύ γέλιο! Φοβερή ιδέα... Ήταν απόλαυση... Τι ωραία που θα ήταν να μπορούσα να διαβάσω στα αλήθεια τις πραγματικές σκέψεις των ανθρώπων, να διαβάσω τους ίδιους τους ανθρώπους!

Με θυμάμαι να διαβάζω ένα όνομα σε κάποιο δρόμο, έναν αριθμό σε κάποια πολυκατοικία, ένα όνομα σε κάποιο κουδούνι, έναν αριθμό σε κάποιο διαμέρισμα...

Με θυμάμαι να διαβάζω τα στοιχεία μιας ταυτότητας και να μην αναγνωρίζω το πρόσωπο στο οποίο ανήκει η ταυτότητα. Η ταυτότητα ήταν η δική μου και το πρόσωπο ήμουν εγώ. Η φωτογραφία δεν μου έμοιαζε (οι φωτογραφίες ταυτότητας βγαίνουν πάντα απαίσιες) και τα στοιχεία είχαν γραφτεί σχεδόν όλα λάθος. Μα καλά εγώ είχα ύψος 1.60 και ήμουν 50 κιλά; (άντε μετά να μην πάθεις κρίση ταυτότητας!) Πάλι καλά που δεν μου είχαν γράψει ότι έχω γαλάζια μάτια... Χρειάστηκε καιρός για να με πείσω πως αυτή είναι η ταυτότητα μου και μιλάει για εμένα!

Με θυμάμαι να διαβάζω διαφημιστικά φυλλάδια. Τι θέλεις να μάθεις; Ξένες γλώσσες; Υπολογιστές; Μουσική; Χορό; Όλα υπάρχουν σε φυλλάδια στους δρόμους! Σχολές χορού και πολεμικών τεχνών, Ωδεία, Φροντιστήρια, γυμναστήρια... όλα περνάνε μπροστά από τα χέρια σου. Η ζωή που κάνεις, η ζωή που θα ήθελες να κάνεις, η ζωή που θα μπορούσες να κάνεις... όλα περνάνε μπροστά από τα μάτια σου. Από τα κινέζικα μέχρι το τανγκό και από τα μαθήματα ιστιοπλοϊας μέχρι το ταξίδι στην Βιέννη που πάντα ονειρευόσουν. Βομβαρδίζεσαι με φυλλάδια και δελεαστικές προτάσεις! Και τελικά δεν κάνεις ούτε τα μισά από αυτά... Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει χρήμα και δυστυχώς ακόμα και αν έχεις χρόνο και χρήμα... δεν υπάρχουν καλοί δάσκαλοι!

Με θυμάμαι να διάβαζω «Ζητείται», «Πωλείται» και «Ενοικιάζεται». Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένας άνθρωπος. Μην απορείτε και μην εκπλήσεστε. Στην εποχή μας, ακόμα κι ένας άνθρωπος μπορεί και να ζητείται και να πωλείται και να ενοικιάζεται...

Με θυμάμαι να διαβάζω στάμπες σε μπλουζάκια. Σε αυτές τις στάμπες φαίνεται η προσωπικότητα του άλλου. «I need a man» «Do you think pink?» «I am 6 do you want to be 9?» «Μην το πεις πουθενά» « Call me» «I am Bart Simpson who the hell are you?» Παρατηρήστε τα μπλουζάκια των ανθρώπων!!!!!! Μην τα προσπερνάτε!!!! Διαβάζοντας τα, διαβάζετε τους ίδιους τους ανθρώπους χωρίς να χρειαστεί να σας πουν τίποτα για τον εαυτό τους...

Με θυμάμαι να διαβάζω ταμπέλες στο δρόμο. Ολόκληρες ιστορίες γράφονται μέσα σε αυτές τις ταμπέλες. «Προσοχή: Σκύλος που δαγκώνει», «Απαγορεύεται η είσοδος», «Μην καπνίζετε», «Μην ενοχλείτε»... Εντολές, απαγορεύσεις, προειδοποιήσεις...

Με θυμάμαι να διαβάζω ανακοινώσεις στο δρόμο. Ολόκληρες ιστορίες γράφονται μέσα σε αυτές τις ανακοινώσεις. «Χάθηκε σκυλάκι», «Βρέθηκε γατάκι» ή «Εξαφανίστηκε κοριτσάκι»... Τραγικές ειρωνίες... Τραγική ζωή... Και διάφορες άλλες ανακοινώσεις... Γάμοι, Βαφτίσεις, Κηδείες... Ο κύκλος της ζωής...

Με θυμάμαι να μην μπορώ να διαβάσω. Δφδγφδ ξφηγγυρ κδθφθδηψγ επρθτμβεφ. Κάπως έτσι μου φαινόντουσαν όλα...

Με θυμάμαι να μαθαίνω να διαβάζω. Α σ τ ε ρ ι. Β ι β λ ι ο. Γ α τ α. Δ ε ν τ ρ ο. Ε λ ε υ θ ε ρ ι α. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Ξεκίνησα να διαβάζω και μετά ξεκίνησα να με θυμάμαι να διαβάζω...
Ξεκίνησε η ελευθερία μου του να διαβάζω ό,τι θέλω οπότε το θέλω.... Έγινα ελεύθερη...

Έγινα ελεύθερη και άρχισα να διαβάζω τους ανθρώπους...

Με θυμάμαι να διαβάζω τους ανθρώπους... Μετά από τόσο διάβασμα... κατάφερα να διαβάζω τους ίδιους τους ανθρώπους... Τόσοι άνθρωποι πέρασαν και διάβασα τόσο διαφορετικές ιστορίες...

...και πέρασες κι εσύ και σε διάβασα... διάβασα καθαρά την ελευθερία μέσα σου, διάβασα τα κοινά μας σημεία...

Έγινα ελεύθερη και σε βρήκα... Και ήσουν ελεύθερος κι εσύ...

Με θυμάμαι να σε διαβάζω... Σαν ένα όμορφο βιβλίο, σαν ένα ενδιαφέρον περιοδικό, σαν μια ενημερωτική εφημερίδα, σαν μια ξεκάθαρη ταμπέλα, σαν μια συγκινητική ανακοίνωση, σαν ένα παιδικό παραμύθι, σαν μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, σαν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, σαν άπειρες νότες σε μια ατέλειωτη παρτιτούρα και θυμάμαι ακόμα την μελωδία σου και το νόημά σου...

και μετά με θυμάμαι να δυσκολεύομαι... να δυσκολεύομαι να σε καταλάβω... να δυσκολεύομαι να σε διαβάσω... σαν να σκορπίζουν οι ίδιες νότες στην ίδια ατελείωτη παρτιτούρα και έτσι όπως είναι άπειρες να μουντζουρώνεται το σύμπαν, σαν να μου λες «Μην ενοχλείτε» και «Προσοχή δαγκώνω» αλλά αμέσως μετά να μου λες «Είμαστε ανοιχτά» και «Έλξατε», μια έτσι, μια αλλιώς, οι ταμπέλες σου δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρες πια, σαν πινακίδα αυτοκινήτου, σαν το παιχνίδι που έπαιζα μικρή, που πρέπει να ενώσω τα σκόρπια γράμματα για να βγάλω κάποιο συμπέρασμα αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία λέξη που να ταιριάζει...

και μετά να δυσκολεύομαι ακόμα πιο πολύ... και ακόμα πιο πολύ... και μετά να μην μπορώ να σε διαβάσω πια... καθόλου, τίποτα, σαν ένα γράμμα που δεν μπορώ να ανοίξω τον φάκελο, σαν μια σβησμένη αφίσα από την βροχή, σαν μια ξεχασμένη συνταγή γιατρού, σαν κάτι (γραμμένες) ανθρώπινες σκέψεις πάνω σε ένα λεωφορείο που περνάει δίπλα μου τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να τις (διαβάσω) ακούσω, σαν τις σημειώσεις μου που ενώ εγώ η ίδια της έγραψα δεν βγάζω πια κανένα νόημα, σαν μια γελοιογραφία του quino που με πονάει όσες φορές κι αν την διαβάσω αλλά την έχω μάθει από έξω πια και δεν χρειάζεται καν να την διαβάσω για να με πονέσει, σαν ένα μαύρο, σκοτεινό, ανέκδοτο που ανατριχιάζεις κάθε φορά που το θυμάσαι χωρίς να χρειάζεται να το ξαναδιαβάσεις...

... ναι, εγώ να μην μπορώ να σε διαβάσω πια και εσύ να μην με βοηθάς να σε διαβάσω... σαν να πουλάς την αγάπη μας, σαν να κρεμάς ταμπέλα «Πωλείται» πάνω στον ερωτά μας, σαν να μπορείς πια να με παραχωρήσεις ανενόχλητος στον επόμενο, σαν να θες να με νοικιάσεις, σαν να κολλάς αυτοκόλητο «Ενοικιάζεται» πάνω σε εμένα γιατί δεν έχεις δύναμη να με πουλήσεις και αποζητάς μια ενδιάμεση λύση, σαν να γκρεμίζεις όσα ζήσαμε, σαν να δηλώνεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι πια για εμένα, βγάζοντας ανακοίνωση «Ζητείται»... Ζητείται τι; Κάποιος άλλος για να σε καταλάβει...

Με θυμάμαι να σε διαβάζω αλλά αυτό ήταν πολύ πολύ καιρό πριν. Αργότερα το μόνο που διάβαζα από εσένα ήταν αυτό:

Δφδλφδφηγ΄βωιττπpσηoπι.΄θιοπηξδηςθεμφια,πθε. Δγησκδδσδσσδ.

Σαν να μιλούσες μια άλλη γλώσσα που δεν μπορούσα να ακούσω, δεν μπορούσα να καταλάβω και το κυριότερο, δεν μπορούσα να διαβάσω...

Σαν την ταυτότητα μου που ενώ ήμουν εγώ δεν με αναγνώριζα, ακριβώς έτσι, με το ίδιο συναίσθημα, σε κοιτούσα και δεν ήσουν πια εσύ, δεν σε αναγνώριζα, δεν σε καταλάβαινα, δεν σε διάβαζα... αλλά εγώ δεν άντεχα να μην μπορώ να σε διαβάσω, βλέπεις, υπάρχω όλα αυτά τα χρόνια μέσα από το διάβασμα.. είναι μέρος αυτού που είμαι, έχω ανάγκη να διαβάζω και να καταλαβαίνω τι διαβάζω... και αφού δεν μπορούσα να σε διαβάσω μόνο ένα πράγμα μπορούσα να κάνω...

Προφανώς, αυτή ήταν η κηδεία της σχέσης μας... Διάβασα την ανακοίνωση κολλημένη σε κάποια κολώνα, ήταν το μόνο που διάβασα μετά από καιρό σε σχέση με εσένα...

Δεν με ρώτησες για τις ταμπέλες σου, ούτε κι εγώ σε ρώτησα για την δική μου...

«Επιστρέφω αμέσως», κρέμασα την ταμπέλα μου στην πόρτα σου και δεν επέστρεψα ποτέ.

Με θυμάμαι να μπορώ να σε διαβάζω και με θυμάμαι να μην μπορώ να σε διαβάσω.

Και θα ήταν καλύτερα χίλιες φορές να μην σε είχα διαβάσει ποτέ. Γιατί τώρα σε κουβαλάω. Σαν τα σημαντικά βιβλία που με στιγμάτισαν. Αλλά η διαφορά είναι ότι εκείνα μπορώ να τα βρω και να τα ξαναδιαβάσω οποιαδήποτε στιγμή. Ενώ εσένα όχι. Εσύ δεν είσαι εδώ. Είναι σαν... σαν... σαν να μου έκαψαν το αγαπημένο μου βιβλίο... όχι, σαν να μου έκαψαν όλα όσα διάβασα ποτέ... Και το μόνο που απόμεινε είναι ο απόηχος του διαβάσματος...

... και δεν μπορώ να διαβάσω πια ... Σαν να τινάχτηκαν στον αέρα όλα όσα έμαθα, όσα διάβασα, όσα έγινα...

Όλα έχουν χάσει το νόημά τους... αλλά ξέρω πως θα το ξαναβρούν... όταν τα γράμματα από μουτζούρες ξαναρχίσουν να φαίνονται σαν λέξεις...

Ναι, ξέρω πως μόνο τότε θα με ξαναβρώ... μόνο τότε... όταν θα αρχίσω ξανά να διαβάζω...