8/23/18

Ξέρεις αυτό το αίσθημα... ; (20.08.2018 Δευτέρα)


Ξέρεις αυτό το αίσθημα... ;

Ξέρεις αυτό το αίσθημα... που θέλεις να γράψεις κάτι... αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να γράψεις... για την ακρίβεια... δεν έχεις ιδέα τι θέλεις να γράψεις και μετά απλά ξεκινάς να γράφεις και γράφεται ό,τι είναι να γραφτεί από μόνο του; Ε, λοιπόν... είναι μία από αυτές τις ημέρες που δεν έχω ιδέα τι θέλω να γράψω αλλά το χέρι μου με σπρώχνει να γράψω κάτι χωρίς να ξέρω τι και γιατί... Είναι από εκείνες τις ημέρες που μέσα μου υπάρχει τόση υπερένταση, τόση, πώς να την πω, "ανησυχία", που δεν ξέρω πού και πώς να την διοχετεύσω... Την στέλνω προς διάφορες κατευθύνσεις... μα εκείνη επιστρέφει... Τη ηρεμώ με διάφορους τρόπους... με εκείνη επανέρχεται... Σαν κάτι να θέλει να μου πει... χωρίς να ακούω το τι... Σαν κάτι να θέλει να μου δείξει... χωρίς να βλέπω τίποτα... Βέβαια, ευθύνομαι κι εγώ... Ναι, ναι... ευθύνομαι... Γιατί αυτές τις ημέρες αντί να δω κάτι ήρεμο και χαλαρό... με γέμισα με προβληματισμούς και με καλλιτεχνικά ερεθίσματα άλλου τύπου... Το καταχάρηκα βέβαια... Αλλά μου έπεσε βαρύς όλος αυτός ο προβληματισμός για τον κόσμο... Από την μία με μελαγχόλησε από την άλλη με έκανε να θέλω να ελπίσω σε κάτι καλύτερο... από την μία με απογοήτευσε και από την άλλη ένιωσα την ανάγκη να με σπρώξω προς την αισιοδοξία... Θα εξηγήσω, ίσως, μέσα στις επόμενες ημέρες ή στις επόμενες από τις επόμενες ημέρες... τι εννοώ... Απλά... Να... πώς να το πω... Γέμισα με ταινίες και με βιβλία... και δεν το παθαίνετε κι εσείς; Να χάνεστε σε μία ταινία ή να γίνεστε ένα βιβλίο; Και χάρηκα απέραντα πολύ που ήρθαν ξανά τα βιβλία στην ζωή μου... γιατί μόνο τώρα μπορώ να διαβάσω με ηρεμία... και χάρηκα που βλέπω και ό,τι θέλω να δω... Απλά νιώθω πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί από τα καινούρια δεδομένα και η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει από όλα όσα λαχταράει να γίνει και να γίνουν... Δεν ξέρω... Νιώθω ξανά την ανάγκη ενός καλύτερου κόσμου... Και ακόμα περισσότερο την ανάγκη ενός καλύτερου εαυτού (γιατί ξέρω πως μέσα από τον καλύτερο εαυτό μας θα έρθει και ο καλύτερος κόσμος μας)... Νιώθω πως θέλω, τουλάχιστον, να ξέρω πως το δικό μου κόμματι... αυτό που μου αναλογεί... το φρόντισα... το έφτιαξα όσο καλύτερα θα μπορούσα να το φτιάξω... Δεν ξέρω... Νιώθω πως έρχεται... είναι κοντά... η στιγμή της έκφρασής μου... Δεν έχω ιδέα ποια μορφή θα έχει... Μα νιώθω πως ήρθε η στιγμή της φωνής μου... Στα όνειρά μου περνάει όλη μου η ζωή... Στην πραγματικότητα μου όλη μου η ζωή βρίσκεται στο τώρα... κι ας συνδέεται με το πριν και το μετά... Και σε αυτό το τώρα... μένω άφωνη με όσα είναι να γίνουν... που δεν ξέρεις από πού να τα πιάσεις (από οπουδήποτε είναι η απάντηση) και πώς να τα κατευθύνεις (με αγάπη είναι η απάντηση). Μερικές φορές τις ξέρω τις απαντήσεις αλλά και πάλι αυτό δεν βοηθάει. Μένω άναυδη απέναντι στο μέγεθος όσων έχω να αντιμετωπίσω. Όταν δεν εθελοτυφλείς, όταν δεν κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, όταν γνωρίζεις τις παγίδες του μυαλού σου, όταν παρατηρείς τις καταστάσεις γύρω σου, όταν ενδιαφέρεσαι για τον κόσμο και για τα πλάσματα αυτού του κόσμου... δεν είναι εύκολη η ζωή. Μα η ζωή ποτέ δεν είπε πως είναι εύκολη. Όπως ποτέ δεν είπε και πως είναι δύσκολη. Η ζωή ποτέ δεν είπε τίποτα, γιατί η ζωή είναι απλά η ζωή, και έχει την φωνή που της δίνουμε. Ήρθε η ώρα να δώσω φωνή στην ζωή μου και ζωή στην φωνή μου. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ήδη κάθε στιγμή έχει η ζωή μου φωνή και η φωνή μου ζωή (πάντα μου άρεσε να ζω την ζωή μου με αλήθεια κι έτσι κατέληγα να της δώσω χωρίς δισταγμό την αυθεντική φωνή μου). Αλλά... κάτι αλλάζει. Έχω την αίσθηση πως εγώ είμαι αυτή που αλλάζει και, κατά συνέπεια, αλλάζει κι η φωνή και, κατά συνέπεια, αλλάζει κι η ζωή... Ακόμα αγαπάω την αλήθεια και την αυθεντικότητα. Αυτά δεν αλλάζουν. Άλλα αλλάζουν. Και είμαι περίεργη να δω... τι θα συμβεί μέσα από αυτήν την αλλαγή. Μπορεί να μην συμβεί τίποτα... αλλά... μπορεί να συμβεί και... κάτι. Όχι καλύτερο ή χειρότερο... μα σίγουρα διαφορετικό... Ξέρεις αυτό το αίσθημα... που θέλεις να γράψεις κάτι... αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να γράψεις... για την ακρίβεια... δεν έχεις ιδέα τι θέλεις να γράψεις και μετά απλά ξεκινάς να γράφεις και γράφεται ό,τι είναι να γραφτεί από μόνο του; E, αυτό είναι αυτό που γράφτηκε από μόνο του...


No comments:

Post a Comment