Σπασμένο

(Γράφτηκε σε ένα χθεσινό σήμερα...)

Σπασμένο

Σἠμερα ένιωσα την ανάγκη να μου μιλήσει ο παρελθοντικός εαυτός μου. Κάτι ήθελα να βρω χωρίς να ξέρω τι. Άνοιξα, λοιπόν, ένα τετράδιο. Ένα μικρό τετράδιο. Και διάβασα κάτι σε ένα σημείο...

Έγραφα για μία στιγμή όπου μαζί με μια φίλη μου δείξαμε στο μάθημα μία σκηνή από ένα θεατρικό έργο. Ήμασταν και οι δύο πάνω στην σκηνή και συνέβηκε κάτι. Έσπασε ένα ποτήρι. Δεν θυμάμαι ποιος είχε το ποτήρι. Νομίζω πως η συμμαθήτρια-φίλη μου είχε το ποτήρι και το πετούσε προς τα εμένα. Δεν είμαι σίγουρη, όμως. Μπορεί να το είχα κι εγώ. Όχι να το πετάω προς εκείνη αλλά κάτι να κάνω με αυτό... Γενικά, δεν θυμάμαι ποιος κράταγε το ποτήρι και γιατί... Αυτό που έχω σημειώσει είναι απλά πως έσπασε το ποτήρι. Γράφω, λοιπόν...

«Έσπασε το ποτήρι και ήταν ενδιαφέρον το ότι όταν έσπασε, δεν ξέρω, μου έδωσε μια κινητήρια δύναμη για να μιλήσω. Όλοι φοβήθηκαν. Η φίλη μου νόμισε πως φοβήθηκα. Αλλά εγώ δεν φοβήθηκα... ενώ σαν ρόλος φοβήθηκα, σαν Μαριλού διασκέδαζα... γιατί έγινε κάτι απρόοπτο, κάτι ξαφνικό. Και αμέσως προσαρμοστήκαμε σε αυτό.».

Χαμογέλασα όταν το διάβασα. Ό,τι κι αν κάνω στην σκηνή ή ό,τι κι αν συμβαίνει στην σκηνή... πάντα υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που γελάει και που χαίρεται, που παίζει με αυτό που συμβαίνει, που δεν αγχώνεται και που δεν φοβάται. Αυτό είναι και ένα από τα κομμάτια της χαράς της τέχνης.

Μου έχει συμβεί κι άλλη φορά... να πείσω τους άλλους για κάτι που συμβαίνει πάνω στην σκηνή... να νομίζουν πως πραγματικά μου συμβαίνει... ενώ εγώ απλά παίζω με αυτό που συμβαίνει. Και χαίρομαι. Χαίρομαι που χρησιμοποιώ τα απρόσμενα υπέρ μου. Έχουν έρθει να με ρωτήσουν μετά συγκλονισμένοι «Είσαι καλά;» κι όταν τους απαντάω πως είμαι μια χαρά με κοιτάζουν με απορία ή δεν πιστεύουν πως αυτό είναι αλήθεια.

Μα η χαρά μου είναι αυτή ακριβώς! Να παίζω την στιγμή και όταν συμβαίνουν τα απρόοπτα να υποστηρίζω την ερμηνεία μου ακόμα περισσότερο με αυτά κι όχι να ξεχνάω την ερμηνεία μου ή να αγχώνομαι για το τι να κάνω...

Είμαι σίγουρη πως ο παρελθοντικός μου εαυτός δεν φοβήθηκε για ένα σπασμένο ποτήρι σκηνής.
Θυμάμαι καλά τους παρελθοντικούς μου φόβους ζωής.

Άλλοι ήταν. Άλλοι είναι και τώρα.

Είμαι σίγουρη, όμως, πως ο παρελθοντικός εαυτός μου δεν θα άφηνε ένα ποτήρι στην σκηνή να σπάσει ανεκμετάλλευτο. Θα το χρησιμοποιούσε για να δημιουργήσει φόβο στον «αδύναμο» χαραχτήρα του συγκεκριμένου ρόλου που έπαιζε και να μεταφέρει αυτό το συναίσθημα του σπασμένου ποτηριού και στο κοινό του. Όπως και έγινε. Όλοι φοβήθηκαν κι όλοι νόμισαν πως φοβήθηκα. Αλλά εγώ δεν φοβήθηκα, διασκέδαζα με τον φόβο.

Ωραία θα ήταν έτσι να διασκεδάζω και με τους φόβους μου στην ζωή...