Ρουτίνα

Ρουτίνα

Γράφει το λεξικό:

Ρουτίνα: η συνήθεια της καθημερινής, μηχανικής και τυποποιημένης επανάληψης των ίδιων δραστηριοτήτων και η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής, πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας κτλ.

Κι εγώ σκέφτομαι πως είναι κρίμα να έχουμε συνδυάσει την ρουτίνα με την αίσθηση του δυσάρεστου. Οι καθημερινές συνήθειες μου όχι μόνο μου αρέσουν αλλά κυριολεκτικά με έχουν σώσει. Κάνουν καλό και στο μυαλό και στο σώμα μου. Η «ρουτίνα» με βοηθάει να είμαι δημιουργική. Αν δεν είχα τις στιγμές της ρουτίνας μου δεν θα είχα και τις στιγμές πρωτοτυπίας μου. Οι σταθερές μου δίνουν τις βάσεις για τις μη σταθερές και μόνο έτσι, ίσως, να φτάσω και στις κορυφές. Οι ίδιες δραστηριότητες μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικές σκέψεις και πράξεις. Μέσα από το ίδιο μπορεί ακόμα και να γεννηθεί το διαφορετικό. Η ρουτίνα μπορεί να προσφέρει μια σταθερότητα. Και όταν είσαι άνθρωπος ευαίσθητος στην αστάθεια, η σταθερότητα είναι όχι μόνο πολύτιμη μα και απαραίτητη. Μέσα σε αυτό το διάστημα, κατάλαβα και αισθάνθηκα ακόμα περισσότερο την αξία της συνήθειας και την δύναμη της ρουτίνας. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τις δικές μου καθημερινές μοναχικές και μοναδικές στιγμές. Εγκαθιστούν μέσα μου μια ουσιαστική ισορροπία. Ακριβώς, επειδή η δημιουργική, άναρχη, χαοτική, αυθόρμητη, ευαίσθητη, διαρκώς μεταβαλλόμενη, πλευρά μου είναι τόσο έντονη... χρειάζομαι και το αντίβαρο της σταθερότητας. Δεν αντέχεται το χάος 24ώρες το 24ωρό. Καμία φορά, η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από την εναλλαγή. Καμιά φορά, η αλλαγή έρχεται μέσα από την απαλλαγή. Απαλλαγή από τα εύκολα συμπεράσματα και τις επιπόλαιες απολυτότητες. Ποιος έβαλε μέσα στο κεφάλι μας πως ρουτίνα σημαίνει μη εξέλιξη; Καμιά φορά, η αλλαγή έχει ανάγκη από πειθαρχία, υπομονή, επιμονή. Αυτό το ίδιο, αυτό το καθημερινό, που γίνεται εβδομαδιαίο, που προχωράει στους μήνες και στα χρόνια, που εξελίσσεται σε τρόπο ζωής... αυτό... μπορεί να κάνει την διαφορά. Αυτό μπορεί να μας πάει προς την Υγεία, προς την Τέχνη, προς την Ζωή. Αυτού του τύπου η ρουτίνα, δεν σε αδειάζει μα σε γεμίζει. Δεν σε αποδυναμώνει, σε δυναμώνει. Δεν σε περιορίζει, σε ελευθερώνει. Σε κάνει να αισθάνεσαι ακριβώς ποιος είσαι και τι θέλεις να κάνεις. Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι προς τα πού θέλεις και προς τα πού μπορείς να πας. Και, κυρίως, προς τα που οφείλεις να πας. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Σε κάνει να πηγαίνεις προς αυτά που επιθυμείς να πας. Δεν μένεις στο μυαλό σου, θέτει τις ιδέες σε εφαρμογή. Οι στόχοι φαίνονται προσιτοί, τα σχέδια γίνονται πραγματικά. Δεν είναι καθόλου εύκολη αυτού του τύπου η ρουτίνα, αλλά όταν την ανακαλύψεις δεν θέλεις να την αφήσεις. Κάνει τις δυνατότητές σου απεριόριστες... Σε φέρνει αντιμέτωπο με εσένα.

Δεν είναι η ρουτίνα από μόνη της αρνητική. Οι άνθρωποι την κάνουν αρνητική. Οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν και θετική. Η ρουτίνα από μόνη της είναι απλά ρουτίνα. Δεν έχει πρόσημο. Μια γραμμή χρειάζεται για να κάνεις το πλην συν. Μια αλλαγή οπτικής και συμπεριφοράς, για να δεις την άλλη μορφή της ρουτίνας.

Η δική μου ρουτίνα με γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη. Και την ευχαριστώ για αυτό. Γιατί μεταμορφώνει την κούραση σε ενέργεια, την απογοήτευση σε ελπίδα, την απόγνωση σε προοπτική, την μελαγχολία σε κατανόηση. Δημιουργεί ενθουσιασμό από το πουθενά, δημιουργεί ηρεμία από το οτιδήποτε. Τα αδιέξοδα τα κάνει δρόμους και τους λαβύρινθους πλατείες. Καθαρίζει τα θολά τοπία. Διώχνει τις σκοτεινές συννεφιές. Η δική μου ρουτίνα με ισορροπεί, με εξελίσσει, με ωριμάζει και με κάνει ακόμα πιο δημιουργική από ό,τι είμαι.

Κι είναι καλοδεχούμενο ό,τι με κάνει να αισθάνομαι πιο δυνατή, πιο δυναμική, πιο δημιουργική...

Η δική μου ρουτίνα γίνεται κουρτίνα.
Την κλείνω για να με προστατεύσει ή την ανοίγω για να με ημερεύσει.
Εγώ την χειρίζομαι, εγώ την ορίζω.

Ρουτίνα ζωής. Κουρτίνα σκηνής. Ρουτίνα σκηνής. Κουρτίνα ζωής.

Κυλάω από το ένα στο άλλο και, μέσα από αυτήν την διαδικασία, μέσα από αυτές τις ρουτίνες-κουρτίνες που αφήνουν το φως να περάσει όταν «πρέπει» και να μην περάσει όταν δεν «πρέπει», συμβαίνει η ανάπτυξη του εαυτού μου... Και κάπως έτσι ανθίζει η ζωή μου... Με ρουτίνες που ανεβοκατεβαίνουν και με κουρτίνες που ανοιγοκλείνουν... Με επιλογές που συμβαίνουν και που αποφασίζουν να μείνουν... Και κάπως έτσι ανθίζω και εγώ...