Δεν θα με πείραζε...

(το έγραψα πριν κάποιο καιρό... απλά το ξανασυνάντησα τώρα...)


Δεν θα με πείραζε...


Δεν θα με πείραζε καθόλου ο πρώτος άνθρωπος που ερωτεύτηκα να ήταν και ο τελευταίος.
Δεν θα με ενοχλούσε το να έμενα με έναν άνθρωπο όλη μου την ζωή (αν, φυσικά, το συναίσθημα ήταν αμοιβαίο και η πορεία κοινή), το αντίθετο, θα με ηρεμούσε.
Δεν θα είχα καμία ανάγκη για καινούριες εμπειρίες ή για καινούρια πρόσωπα στον τομέα της συντροφικότητας.
Δεν θα χρειαζόμουν κι άλλους άνθρωπους για να με γεμίσουν.
Ένας ήταν και είναι υπεράρκετος.
Ένας άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος.
Είναι «ύβρις» για εμένα το να μην με γεμίζει ένας ολόκληρος κόσμος.
Είναι υποτιμητικό για τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, που επιλέγω να έχω δίπλα μου.

Όμως αν κάτι μας μαθαίνει η ζωή, αν κάτι μας διδάσκει ξανά και ξανά, είναι πως δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα θέλουμε και όπως τα επιθυμούμε.
Και, κάπως έτσι, άνθρωποι που θα ήθελαν να έχουν μία αληθινή σχέση στην ζωή τους καταλήγουν στο τέλος να μην έχουν καμία.
Γιατί συνάντησαν «λάθος» ανθρώπους;
Γιατί συνέβησαν «λάθος» συμπεριφορές;
Γιατί απλά έτσι.
Γιατί οι άλλοι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι με άλλες ανάγκες, άλλες σκέψεις, άλλα συναισθήματα και άλλες συμπεριφορές.
Κι όλα αυτά τα πάνω κάτω, τα πέρα δώθε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, όλες αυτές οι ταραγμένες συμπεριφορές, όλες αυτές οι ταλαιπωρημένες σχέσεις, για τους ανθρώπους που καμία ανάγκη δεν έχουν για πάνω κάτω, πέρα δώθε, για τους ανθρώπους που συνδέονται ουσιαστικά, κυριολεκτικά, αληθινά... είναι πραγματικά... καταστροφή.
Γιατί όσο ήρεμος κι αν είσαι, όσο ισορροπημένος, όσο λογικός, όσο ψύχραιμος, όσο υπομονετικός, όσο, όσο, όσο... όσο και να καταφέρεις να χειριστείς όσο καλύτερα μπορείς τις καταστάσεις και να καταλάβεις όσο καλύτερα μπορείς τις συμπεριφορές... αυτό που μένει... όσο κι αν καταφέρεις να προστατεύσεις τα καλά... είναι το συναίσθημα του κενού.
Και κάθε φορά μετά από κάθε σχέση το κενό μεγαλώνει και ισχυροποιείται.
Και δεν γίνεται να μην σε μελαγχολήσει.
Ειδικά αν είσαι άνθρωπος που πιστεύεις στην αγάπη, στον έρωτα, στην επικοινωνία, στην συμπόρευση, στην συντροφικότητα.
Μένεις πιο κενός και πιο μόνος από πριν.
Γιατί η καρδιά, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν αντέχει να ξεριζώνεται ξανά και ξανά και ο χτύπος της δεν επιστρέφει ποτέ στον κανονικό του ρυθμό. Αρρυθμίες και ανισορροπίες. Κάθε φορά, η ήττα είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Οι άνθρωποι που μένουν μόνοι δεν μένουν μόνοι (απαραίτητα) επειδή θέλουν να μείνουν μόνοι.
Μένουν μόνοι γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή για αυτούς.
Δεν είχαν άλλη εναλλακτική.
Είναι άδικο να θεωρούμε πως εκείνοι ευθύνονται γιατί, το πιθανότερο, δεν ευθύνονται εκείνοι. Ή, τουλάχιστον, δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι. Ή, τουλάχιστον, δεν ευθύνονται πάντα εκείνοι.
Προσπάθησαν.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Και θα ξαναπροσπαθήσουν.
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως θα είναι επιτυχημένες οι προσπάθειές τους.

Θέλει και τύχη ο έρωτας.
Θέλει να συναντήσεις εκείνον τον άνθρωπο που δεν θα σε φοβηθεί και που θα σε αγαπήσει.
Και δεν είναι εύκολο.
Ούτε το Χωρίς Φόβο,
Ούτε το Με Αγάπη.
Για αυτό δεν λέγονται τόσα «Σ’ αγαπώ» γιατί φοβούνται να βγουν στην επιφάνεια.
Για αυτό δεν εκφράζονται τόσοι φόβοι γιατί δεν τους αποδεχόμαστε και δεν τους αγαπάμε.

Ένας Άνθρωπος
Χωρίς Φόβο
και
Με Αγάπη
θα μου ήταν υπεραρκετός.