Γεγονός 03

Γεγονός 03: Δεν ήταν, όμως, μόνο τα μενταγιόν. Ήταν και τα μπρελόκ. Α! Αυτά τα μπρελόκ στα κλειδιά! Πόσες ιστορίες λένε για τους ανθρώπους! Σε κάθε στάδιο της ζωής μου τα κλειδιά μου είναι διαφορετικά. Έχουν υπάρξει με πολλά ή με λίγα μπρελόκ. Σπάνια με καθόλου. Τον τελευταίο καιρό τα κλειδιά μου είχαν πάνω τους μόνο δύο μπρελόκ. Συνήθως έχω περισσότερα, πολλά περισσότερα. Τώρα; Δύο. Το ένα δώρο του μεγάλου μου αδερφού. Το άλλο δώρο της μικρής μου αδερφής. Μου τα έκαναν δώρο και τα δύο αυτήν την χρονιά. Και έτυχε να έχουν τα ίδια ακριβώς χρώματα. Κόκκινο, κίτρινο, μαύρο. Έτσι φόρεσα και στα ίδια τα κλειδιά μου "καπελάκια", δεν έχω ιδέα πώς ονομάζονται αυτά που τυλίγουν το πάνω μέρος των κλειδιών. Ένα κόκκινο και ένα κίτρινο. Και αυτά ήταν τα φετινά χρωματιστά κλειδιά μου. Και κάπως αισθανόμουν πως κουβαλάω και τους δύο αδερφούς μου και τις δύο αδερφές μου μαζί με αυτά. Και τον πατέρα μου. Τα φετινά κλειδιά δήλωναν οικογένεια. Όμως... τι έγινε πάλι τις τελευταίες εβδομάδες; Δεν ξέρω τι έπαθαν ούτε αυτά. Το ένα μετά το άλλο. Πρώτα βγήκε η μπιλίτσα. Μετά έφυγε το κρικάκι. Πάει και το ένα μπρελόκ... μετά από λίγες ημέρες... πάει και το άλλο... Πρώτα του αδερφού μου, μετά της αδερφής μου. Δεν τα έχασα. Πάλι, δεν τα έχασα. Τα κατάλαβα κι αυτά ακριβώς την στιγμή που έφυγαν. Έμειναν τα κλειδιά μόνα τους. Με τα κοκκινοκίτρινα "καπελάκια" τους. Βέβαια, φτιάχνονται... δεν είναι δύσκολο να φτιαχτούν... αν και φοβάμαι μην τώρα είναι πιο εύκολο να φύγουν... να χαθούν... Αμέσως... ο φόβος της απώλειας... ακόμα και για τα μικρά... Από την άλλη... ισχύει με τα μπρελόκ ότι και με τα μενταγιόν... τίποτα δεν χάθηκε και όλα είναι ακόμα εδώ... αυτά... μη διασκορπισμένα μα χαλασμένα... στο ίδιο ράφι της βιβλιοθήκης του δωματίου... Ένας bubble bobble και μία χαμογελαστή φατσούλα περιμένουν να φτιαχτούν... Θα τα φτιάξω... αλλά μπορεί να τα κρεμάσω κάπου μέσα στο δωμάτιο... μάλλον θα μπουν άλλα μπρελόκ στα κλειδιά μου... Και πάλι... αλλού κρύβεται η ουσία... όπως είπα... ισχύει με τα μπρελόκ ότι και με τα μενταγιόν... Αυτό που φαντάζομαι θέλω να πω είναι... δεν ανήκουν οι άνθρωποι στα κλειδιά, τα κλειδιά ανήκουν στους ανθρώπους...