Κι αυτά τα Όνειρα... που δεν θυμάμαι τι ακριβώς θέλουν να μου πουν...

Είδα μια θάλασσα... μια τρικυμία... μια ταραχή... Να βρίσκομαι μέσα σε αυτήν... να πνίγομαι μέσα σε αυτήν... Να προσπαθώ να επιβιώσω... Είδα ένα ναυάγιο... Το πλοίο μου βούλιαξε... κι εγώ ήμουν ανάμεσα στα κύματα... Τα πράγματα μου διασκορπίζονταν παντού... κι εγώ ένιωθα σαν να είμαι στο πουθενά... Είδα... πως το πλοίο που βούλιαξε... έπεφτε, σιγά σιγά, μέσα στον βυθό και όταν έφτασε στον πάτο... έστριψε στο πλάι... άθικτο... Υποτίθεται, λοιπόν, πως τα πλοία είχαν αυτήν την μαγική ιδιότητα... που μέχρι τότε δεν την γνώριζα... όταν βρεθούν σε μια τρικυμία... να μπαίνουν μέσα στο νερό... και στο βάθος της θάλασσας... σαν να παρκάρουν... να κάθονται με την πλαϊνή τους πλευρά σαν βάση και να περιμένουν... Μέσα τους τα πράγματα και οι άνθρωποι... είναι μια χαρά... όλα στην θέση τους... όλα ζωντανά... όλα χωρίς να κουνιούνται με το νερό... χωρίς να αιωρούνται στα κύματα... Σαν όλο το πλοίο να είναι προστατευμένο... και όλα να μένουν μέσα στο πλοίο ίδια... και το μόνο που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι... είναι να περιμένουν... να περιμένουν να περάσει η τρικυμία... Οι άνθρωποι, λοιπόν, που ήταν μέσα στο πλοίο, που δεν ήταν έξω όπως εγώ, ήταν απλά στην αναμονή για να περάσει η τρικυμία... Ο μόνος κίνδυνος για αυτούς ήταν αν η τρικυμία κρατούσε για υπερβολικά πολύ χρόνο... Αν δεν κρατούσε πολύ χρόνο... το πλοίο απλά θα έβγαινε στην επιφάνεια με το που θα ηρεμούσε η θάλασσα... και εκείνοι θα συνέχιζαν την πορεία τους... κανονικά... Χωρίς ούτε ένα ίχνος ότι το πλοίο βυθίστηκε... Αν, όμως, κρατούσε για καιρό, για μέρες... τότε δεν θα είχαν την δυνατότητα να βγουν στην επιφάνεια... θα έμεναν στον πάτο της θάλασσας... για πάντα... και εκεί, κάποια στιγμή, θα τελείωνε η ζωή τους... Εγώ, ήμουν έξω από το πλοίο... είχα θεωρήσει αυτονόητο... πως από την στιγμή που το πλοίο βουλιάζει πρέπει να βγω από αυτό... δεν γνώριζα την μαγική ιδιότητα των πλοίων... Με έκπληξη κατάλαβα... πως το πλοίο δεν έπαθε τίποτα... ούτε μία γρατζουνιά... και απλά βυθίστηκε... χωρίς να πάθει τίποτα κανένας... Και πως αν είχα μείνει μέσα στο πλοίο... δεν θα χρειαζόταν να παλέψω με την δύναμη του νερού... Εγώ ήμουν έξω από αυτό... Και επειδή ήμουν έξω από αυτό... ήταν και τα πράγματά μου... Οι άλλοι ήταν ασφαλείς... Εγώ μπορεί να μην τα κατάφερνα... να μην επιβίωνα... Οι δικοί μου δρόμοι ήταν να πεθάνω ή να ζήσω στο νερό... Εγώ δεν είχα την δυνατότητα να περιμένω μέσα στο πλοίο να περάσει η τρικυμία... Εγώ ήμουν μέσα στην τρικυμία... Βέβαια, αν ήμουν μέσα στο πλοίο... και η τρικυμία κρατούσε για καιρό... τότε ήταν κι άλλοι καταδικασμένοι... Κι εκείνοι δεν θα είχαν την δυνατότητα τότε να παλέψουν όπως εγώ... Θα πνίγονταν αμέσως... Στον βυθό της θάλασσας... Αλλά για την ώρα... εγώ ήμουν έξω από το πλοίο... και δεν είχα καμία ασφάλεια... ενώ όσοι έμειναν μέσα στο πλοίο... δεν βίωναν ακόμα τον κίνδυνο τον δικό μου... Ήταν καλύτερα, λοιπόν, που ήμουν έξω από το πλοίο ή έπρεπε να έχω προσπαθήσει να μείνω μέσα σε αυτό; Ήμουν στα κύματα... Κοίταζα το πλοίο... και απλά ευχόμουν... να περάσει γρήγορα η τρικυμία... έτσι και εγώ θα ζούσα... και οι άλλοι άνθρωποι... αφού το πλοίο θα έφτανε άθικτο στην επιφάνεια... Τα μόνο θύματα σε αυτήν την περίπτωση... θα ήταν τα πράγματα μου... κομμάτια του εαυτού μου... διασκορπισμένα... στους πέντε ανέμους... Αυτά δεν μπορούσα πια να τα σώσω... Και, επίσης, θα υπήρχε... και αυτό που μου έκανε αυτή η διαδικασία... αυτό που μου άφησε... Ο φόβος για την ζωή... Το άγχος για την επιβίωση... Ο αγώνας για να συνεχίσω να αναπνέω... Αυτά δεν θα έφευγαν από την μία ημέρα στην άλλη... Αλλά αν έφευγε η τρικυμία... είχα περισσότερες πιθανότητες... να ζήσω... Και ήθελα να ζήσω...