Κάθομαι μπροστά σε ένα λευκό άδειο χαρτί...

(περίπου δύο μήνες πριν)



Κάθομαι μπροστά σε ένα λευκό άδειο χαρτί... και δεν μπορώ να το γεμίσω με τίποτα... ούτε με μία λέξη... ούτε με ένα σχέδιο... Νιώθω μέσα μου κάτι έτοιμο να εκραγεί... κι αυτό... επειδή δεν βρίσκει ούτε τρόπο ούτε δρόμο να εκφραστεί... Τι μου συμβαίνει; Και πώς θα καταφέρω να το βγάλω προς τα έξω; Κάτι πνίγεται σιγά σιγά... και δεν είμαι πια σε θέση να το σώσω... Κάτι επιλέγει να σωπάσει... Δεν είμαι τόσο στενοχωρημένη όσο παλιά... Δεν είμαι τόσο θλιμμένη... Δεν είναι τόσος ο πόνος... Δεν είναι τόσος ο φόβος... Μα νιώθω... εντελώς... ολοκληρωτικά... χαμένη... Δεν είμαι σίγουρη... πια... πόσες είναι οι δυνάμεις μου... προς τα πού να τις στρέψω... πώς να τις κατευθύνω... Καταλαβαίνω γιατί οι ταλαντούχοι άνθρωποι έχουν, συνήθως, μια αιώνια μελαγχολία... Κάτι είναι απαραίτητο να αναποδογυρίσω μήπως και ισιώσει το στραβό... Κάτι να αλλάξω μήπως και γίνει ένας δρόμος ο λαβύρινθος... Τίποτα πια δεν είναι άσπρο ή μαύρο... Δεν είναι κακό αυτό... μα είναι μπερδευτικό... Ούτε να κλάψω δεν μπορώ... Να δακρύσω;... μπορεί... Ούτε να γελάσω... Να χαμογελάσω;... ίσως... Κι αν θέλω να κάτσω στην ασφάλειά μου; Κι αν θέλω να μείνω στην συνήθεια της ζωής μου; Μα αν δεν σε ικανοποιεί το «τώρα» σου γιατί να μείνεις σε αυτό; Γίνομαι όλο και περισσότερο σαν ένα πρόσωπο που δεν θα ήθελα να γίνω... Θυμάμαι κάποτε που κάποιος μου είπε... πως η θλίψη μου δεν θα φύγει έτσι απλά... ήταν η φύση της ζωής μου τέτοια... δεν θα έπρεπε να περιμένω να εξαφανιστεί η μελαγχολία μου από την μια στιγμή στην άλλη... Έτσι κάθε μέρα... είναι ένας αγώνας... μια μάχη... ούτε που ξέρω πώς κατάφερε να γεννηθεί τόση αισιοδοξία σε τόσο απαισιόδοξο πλαίσιο... είναι θαύμα που επιβίωσε η ανάγκη μου για αγάπη... Πόσο στερήθηκα τα πάντα και πόσο έζησα στο τίποτα! Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο... Τίποτα δεν το νιώθω στην θέση του... Τίποτα δεν είναι... πώς να το πω;... σωστό... Κι αυτά που νόμισα πως κατέκτησα μετά από κόπο... έγιναν καπνός... έτσι απλά... Τίποτα δεν είναι... πώς να το πω;... σταθερό... Και όσο μεγαλώνω... γίνομαι πιο αδύναμη... και όχι πιο δυνατή... κι αν είναι δυνατόν!... γίνομαι... δεν το πιστεύω... ακόμα πιο ευαίσθητη... Μα πόσο πιο ευαίσθητος να γίνει κανείς;... Πόσο να νιώθει τους ανθρώπους γύρω του! Πόσο να νιώθει τους ανθρώπους μέσα του! Πόσο να νιώθει την ζωή! Και μοιάζει σαν ο μόνος τρόπος να εστιάσεις στην ζωή σου είναι να μην νιώθεις! Αν είναι δυνατόν! Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση... να σταματήσω να νιώθω... και ακόμα ψάχνω τον τρόπο να ζω νιώθοντας και όχι μη νιώθοντας... Μα οι άνθρωποι που πάνε μπροστά... δεν κοιτάνε ούτε πίσω ούτε γύρω... Εγώ κοιτάω παντού συνέχεια... για αυτό και μοιάζει να μένω στο ίδιο σημείο... Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να γράφω... έχει νόημα... να προσπαθήσω να κάνω... Το ξέρω...