Πώς θα ήθελα να είναι η ζωή μου;

Πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου;
Το έχεις σκεφτεί ποτέ;

Εννοώ... αν σου έλεγα να ονειρευτείς χωρίς όρια και να οραματιστείς χωρίς περιορισμούς... πώς θα έβλεπες τον εαυτό σου; Πώς θα ήθελες να είσαι; Τι θα ήθελες να γίνεις; Πώς θα ήθελες να σκέφτεσαι; Τι θα ήθελες να κάνεις; Ποιος άνθρωπος θα ήθελες να είσαι;

Έχω την αίσθηση πως το χειρότερο που μας συνέβηκε είναι το ότι μας στέρησαν τα όνειρα και πια ούτε να οραματιστούμε δεν μπορούμε. Ούτε στην φαντασία μας δεν είμαστε ελεύθεροι! Κι εκεί φυλακισμένοι σε αόρατα κελιά της ίδιας της σκέψης μας. Τι κρίμα! Να μας στερούν την ελευθερία ακόμα και μέσα στο ίδιο το μυαλό μας! Τι άδικο! Να μας διαμορφώνουν ακόμα κι οι ανύπαρκτες αλυσίδες!

Πώς θα ήθελα το μέλλον μου
να μπορούσα,
ακόμα κι ας μην το γνωρίζω,
απλά να το ονειρευτώ!

Να ελπίσω σε μια προέκταση!
Να πιστέψω σε μια, έστω και απίθανη, εξέλιξη!

Νομίζω με γέμισαν με απέραντο κενό
κι έτσι δεν μπορώ να δω και να αισθανθώ
τίποτα έξω και πέρα από αυτό!

Κι αν κατάφεραν εμένα (εμένα;!) να μην βλέπω πια χρώματα...
Κι αν κατάφεραν εμένα (εμένα;!) να μην έχω πια συναισθήματα...
είναι στα αλήθεια, το λιγότερο, ανησυχητικό...

Θέλω να ζήσω.
Θέλω να ζήσω πολύ.
Θέλω να δημιουργήσω.
Θέλω να δημιουργήσω πολλά.

Και νιώθω άδεια, κενή...
αγχωμένη, φοβισμένη,
πιεσμένη, κουρασμένη,
εξαντλητικά εξαντλημένη.

Χωρίς άλλα αποθέματα
ενέργειας, ενθουσιασμού,
ανάγκης ή αγάπης.

Χωρίς διάθεση.
Χωρίς κάτι οτιδήποτε που να διώχνει το τίποτα.

Κι αναζητάω εμένα - όχι στους άλλους - μα στον ίδιο τον εαυτό μου.

Μέσα σε εμένα ψάχνω εμένα κι αυτό που βρίσκω είναι πάντα το ίδιο (κι ας είναι διαφορετικό).

Εσένα. Εσένα. Κι Εσένα.

Κι έτσι αφήνομαι στο να αισθάνομαι τους άλλους,
αναζητώντας, ταυτόχρονα, πάντα και αιώνια, και τον εαυτό μου.