Σε Ακούω – Σε καταλαβαίνω

Και για να το ξεκαθαρίσουμε – μια φορά και για πάντα – άλλο σε ακούω και άλλο σε καταλαβαίνω.

Μπορώ να σε ακούω χωρίς να σε καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να σε καταλαβαίνω χωρίς να σε ακούω.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να σε καταλάβω είναι το να σε ακούω αλλά το να σε ακούω από μόνο του δεν είναι (τουλάχιστον όχι πάντα) αρκετό για να σε καταλάβω.

Φυσικά, αν δεν σε ακούω αποκλείεται να σε καταλάβω. Αν δεν σε ακούω και θέλω να σε καταλάβω πρέπει να βρω τρόπο να σε ακούσω για να βρω τρόπο και να σε καταλάβω. (παρένθεση: για να σε ακούσω πρέπει να θέλω να σε ακούσω και για να σε καταλάβω πρέπει να θέλω να σε καταλάβω).

Ναι, το «καλύτερο» είναι και να σε ακούω και να σε καταλαβαίνω.

Και το «χειρότερο» είναι να μην σε ακούω και να μην σε καταλαβαίνω.

Βέβαια, το «καλύτερο» από όλα είναι να σε ακούω, να σε καταλαβαίνω και να σε νιώθω.

Γιατί – για να το ξεκαθαρίσουμε μια φορά και για πάντα – άλλο σε ακούω άλλο σε καταλαβαίνω και άλλο σε νιώθω...

Όχι, το «καλύτερο» από όλα είναι άλλο. Να σε ακούω, να σε καταλαβαίνω, να σε νιώθω ΚΑΙ να με ακούς, να με καταλαβαίνεις και να με νιώθεις κι εσύ...

Γιατί – για να το ξεκαθαρίσουμε μια φορά και για πάντα – άλλο να σε ακούω, να σε καταλαβαίνω και να σε νιώθω εγώ και άλλο να με ακούς, να με καταλαβαίνεις, να με νιώθεις (ΚΑΙ) εσύ...