5/6/15

Μου Χάλασαν Το Παραμύθι Μου.



(Ξεσκονίζοντας την βιβλιοθήκη ξεσκονίζεις βιβλία, τετράδια, χαρτιά, σκέψεις, ιδέες... ξεσκονίζεις τον εαυτό σου... Το παρακάτω κείμενο το συνάντησα αυτές τις ημέρες ξεσκονίζοντας την βιβλιοθήκη μου... και, χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα του 2015 (του δικού μου 2015) ξεσκονίστηκε το 2002 (ένα μέρος του δικού μου 2002) και ήρθε για λίγο ξανά μπροστά μου καθαρό και χωρίς ίχνος σκόνης...)


Μου Χάλασαν Το Παραμύθι Μου.


Μου χάλασαν το παραμύθι μου.

Εγώ είχα ένα παραμύθι για τα πάντα.
Ένα παραμύθι για τον έρωτα,
Ένα παραμύθι για την αγάπη,
Ένα παραμύθι για την ζωή,
Ένα παραμύθι για το θέατρο,
Ένα παραμύθι για εμένα,
Ένα παραμύθι για τους άλλους,
Ένα πάραμύθι για τον κόσμο,
Ένα παραμύθι για τον θάνατο,
Και χιλιάδες άλλα παραμύθια.

Κι ένα-ένα τώρα μου τα σκοτώνουν
κι εγώ πρέπει να αποφασίσω
ή να μεγαλώσω επιτέλους και να ζήσω χωρίς παραμύθια
ή να προσπαθήσω να ξαναφτιάξω από την αρχή τα παραμύθια μου, ένα-ένα, αλλά με διαφορετικά δεδομένα τώρα πια. Με πολύ διαφορετικά δεδομένα.
Αλλά για την ώρα δεν μπορώ να επιλέξω το τι θα κάνω.
Για την ώρα υπάρχει μόνο πόνος.

Πόνος. Πόνος. Πόνος.

Και πριν υπήρχε πόνος
αλλά όχι τόσο μέσα, τόσο βαθιά.

Είναι ένας συνεχόμενος θρήνος για τα παραμύθια μου.
Τα δικά μου παραμύθια τα σκότωσαν.
Τα δολοφόνησαν.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό.
Αλλά πάντα έτσι συμβαίνει.
Κάποιος βρίσκεται
κάποια στιγμή
καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα
και ξαφνικά
σου διαλύει τους πρίγκηπες, τα παλάτια και τα στολισμένα μονοπάτια κάποιου παραμυθιού σου.
Και τότε προσπαθείς να σώσεις τα υπόλοιπα: τις πριγκήπισσες, τα πουλιά που κελαηδούν, τους ήχους.
Και το αποτέλεσμα είναι να σώζονται οι πριγκήπισσες μα να είναι πια θλιμμένες χωρίς τους πρίγκηπες και τα παλάτια. Να ζουν τα πουλιά αλλά να μην κελαηδούν πια. Να ακούς τους ήχους αλλά να είναι ήχοι εφιαλτικοί.

Καθόλου παραδεισένια.
Καθόλου παραμυθένια.


No comments:

Post a Comment