4/26/15

Δεν κατάλαβα τι δεν κατάλαβα...



Τα δύο τελευταία βιβλία που διάβασα... δεν τα καταλάβα... Ένιωσα ξαφνικά να γεμίζω με απορίες που δεν μπορώ να λύσω... δεν μπορούσα να καταλάβω... το νόημα των φράσεων... Μπορεί να έφταιγε και η μετάφραση... Μπορεί να έφταιγε το θέμα... Δεν έχω ιδέα τι συνέβηκε... Ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη ενός δασκάλου... Ναι, γνωρίζω πως στο σήμερα όλοι ρωτάμε ηλεκτρονικά... αλλά μου λείπει ο διάλογος... Ένιωσα πολύ... Μόνη μου... Εννοώ... Δεν ήξερα τι κάνει κάποιος που διαβάζει ένα βιβλίο και για κάποιο λόγο δεν το καταλαβαίνει... Πού θα μπορούσα να απευθυνθώ; Σε κάποιον φιλόλογο; Σε κάποιον φίλο; Σε κάποιον ειδικό; Σε κάποιον μη ειδικό; Τα διάβασα για να τα διαβάσω αλλά δεν ένιωσα να μπαίνει ουσιαστικά μέσα μου αυτό που διάβασα... Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκαν τόσο δύσκολα... Ένιωσα την ανάγκη... του να έχω ανθρώπους γύρω μου απλά και μόνο για να συζητήσω αυτά που διάβασα... και να μου πουν εκείνοι τι καταλαβαίνουν... Σκέφτηκα μέχρι να κάνω και μια ομάδα... μόνο και μόνο για να διαβάζουμε τα ίδια βιβλία και να μπορούμε να τα συζητάμε μετά... Να συναντιόμαστε μία φορά τον μήνα... Δεν χρειάζεται πιο συχνά... Δεν ξέρω γιατί αισθάνθηκα τόσο αβοήθητη... Διαβάζω κατά καιρούς διάφορα... ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνω κάτι... απλά το αφήνω... το προσπερνάω... ή προσπαθώ να το καταλάβω... αλλά είχα καιρό να νιώσω πως δεν καταλαβαίνω το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου... Βέβαια, μπορεί να ευθυνόταν και η επιλογή των βιβλίων που έκανα... Ναι, ναι... Μπορεί κι αυτό... Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της λογικής του «Τι θέλει να πει ο ποιητής.» και του «Τι θέλει να πει ο συγγραφέας.». Δεν μου άρεσε αυτή η αντιμετώπιση του ότι αν πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που θεωρεί ο άλλος ότι ήθελε να πει ο ποιητής (πολλές φορές, δεν γίνεται να βρεις τον ίδιο τον ποιητή ή τον ίδιο τον συγγραφέα και να τον ρωτήσεις για να ξέρεις τι ακριβώς εννοεί... και, εξάλλου, ακόμα κι αν τον έβρισκες... υπάρχουν φορές που ούτε εκείνος δεν θα μπορούσε να το εξηγήσει!)... θεωρούνταν «λάθος» η δική σου ερμηνεία... Και μου άρεσε να έχω την δική μου άποψη-αίσθηση πάνω σε αυτά που εγώ διάβασα και διαβάζω... Και, φυσικά, ακόμα και τώρα το ίδιο υποστηρίζω... Υπάρχουν αυτά που λέει ο συγγραφέας... και υπάρχουν κι αυτά που καταλαβαίνεις εσύ... όσο πιο καθαρά τα λέει ο συγγραφέας τόσο πιο καθαρά τα λαμβάνεις κι εσύ... Όμως... τώρα... διάβαζα... και αισθανόμουν... πως δεν μπορώ να καταλάβω την βάση των πραγμάτων για να δώσω την δική μου ερμηνεία... Δεν έβγαζαν νόημα οι φράσεις... οι λέξεις... μου φαίνονταν μπερδεμένες... προσπαθούσα να καταλάβω που πάει το ρήμα... σε ποιο υποκείμενο... πού αρχίζει ή πού τελειώνει η πρόταση... Και σαν να έχω την ανάγκη να έρθει κάποιος να μου πει... όχι «Τι θέλει να πει ο ποιητής» με την έννοια της σύνθετης ερμηνείας... αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής με την έννοια της απλής εξήγησης... Τώρα τα γράφω κι εγώ μπερδεμένα... Γιατί τα έχω πρόσφατα και ανακατεμένα μέσα μου... Απλά, κάπως, απογοητεύτηκα... Ένιωσα πως θα ήθελα να πηγαίνω σε ένα σχολείο (που δεν πήγα ποτέ) και να έχω έναν δάσκαλο ( που δεν είχα ποτέ). Σε αυτό το σχολείο θα είχε τα βιβλία που επιλέγω να διαβάσω και θα πήγαινα και θα ρωτούσα τον δάσκαλο όσα δεν καταλάβαινα. Και θα έκανα συζητήσεις δημιουργικές. Διαλόγους με ουσία. Που θα με πήγαιναν πιο μπροστά και όχι πιο πίσω. Αυτός ο δάσκαλος θα μπορούσε λίγο να με βοηθήσει να βάλω το μυαλό μου σε τάξη... και τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Θα με άκουγε και θα με πρόσεχε. Και θα τον άκουγα κι εγώ. Σε αυτό το σχολείο δεν θα έκανα ούτε μία απουσία γιατί δεν θα ήθελα να κάνω ούτε μία απουσία. Δε θα ήταν πολλές ώρες αλλά λίγες και καλές... Σε αυτό το σχολείο θα μου ζητούσαν να είμαι ο καλύτερος δυνατός εαυτός μου... και θα με βοηθούσαν να πάω προς τα εκεί... Δεν θα με άφηναν να τα ανακαλύψω όλα μόνη μου... αλλά θα μου έδιναν τις βάσεις... τα πρώτα υλικά... και θα με άφηναν και ελεύθερη να δημιουργήσω και να γίνω εγώ... Θα ήταν το μάθημα πλασμένο γύρω από τον συγκεκριμένο μάθητη (εμένα) και τον συγκεκριμένο δάσκαλο (που απλά θα ήθελα να είναι άλλος από τον εαυτό μου). Νιώθω πολύ μόνη μου. Και όλα αυτά τα χρόνια τα βιβλία με έκαναν να μην νιώθω μόνη μου. Καταπολεμούσαν την μοναξιά μου. Τώρα... δεν ξέρω τι συνέβηκε... Μου άρεσε πάρα πολύ... που άρχισα πάλι να διαβάζω... αλλά δεν μου άρεσε καθόλου... που ένιωσα πάλι να μην καταλαβαίνω... Φυσικά, δεν είναι τίποτα τρομαχτικό το να μην καταλαβαίνεις... Κανένας λόγος να στενοχωριέσαι ή να ντρέπεσαι... Κανένας λόγος άγχους ή πανικού... Απλά δεν καταλαβαίνεις... Έχω μεγαλώσει μόνη μου και μόνη μου έχω μεγαλώσει... Θα την βρω την άκρη... όπως πάντα κάπως... στραβά και κουτσά την βρίσκω... απλά αυτό το κουτσά και αυτό το στραβά... ποτέ δεν με ικανοποιεί και ποτέ δεν θα με ικανοποιήσει... Όταν έλεγα παλιότερα ότι νιώθω αμόρφωτη... με κοιτούσαν και δεν με πίστευαν... «Εσύ νιώθεις αμόρφωτη;»... με ρωτούσαν... Μα δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει το πόσο χαοτικά έχει μπει μέσα στο κεφάλι μου η όποια γνώση κατάφερε, όπως όπως, ξανά στραβά κουτσά, αυτό το κουτσά στραβά!,να μπει... Ξέρω πως θα ηρεμούσε το μυαλό μου αν κάποια στιγμή έμπαιναν τα πράγματα με μια λογική σειρά... Από την άλλη έχω καταλάβει πως όλο αυτό το χάος είναι κομμάτι του εαυτού μου, αν δεν είναι όλος ο εαυτός μου... Και, ίσως, πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ για την σιωπηλή τάξη μέσα μου... και να πρέπει να εστιάσω στο πώς θα βγάλω την φωνή της αταξίας προς τα έξω... Δεν ξέρω... Για την ώρα... Ελπίζω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω να το καταλάβω... Για να μην νιώσω τόσο μόνη μου στον δρόμο της μη κατανόησης... Για να μπορέσω, τουλάχιστον, να κάνω έναν διάλογο με τον συγγραφέα ή με τον εαυτό μου... Κλείνω τα δύο βιβλία μου που δεν κατάλαβα και τα βάζω στην βιβλιοθήκη... Ίσως να μην πειράζει... Να υπάρχουν στην βιβλιοθήκη μου κι αυτά που δεν καταλαβαίνω και που, ίσως, δεν θα καταλάβω ποτέ... Ας μην απογοητεύομαι... Ας είναι ο δρόμος μου γεμάτος βιβλία... Ανοιχτά και κλειστά, που καταλαβαίνω ή δεν καταλαβαίνω... Όλα αυτά κάπου μαζεύονται και κάπου πάνε... και μπορεί μέσα από όλα αυτά να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ολοδικό μου. Μπορεί να είναι βιβλίο, μπορεί και να μην είναι. Μπορεί να έχει και άλλη μορφή. Αρκεί να δίνομαι ολοκληρωτικά σε ό,τι κάνω... Νομίζω τότε έχει νόημα η ζωή... Όσο καταφέρνω να δίνομαι ολοκληρωτικά και στα μεγάλα και στα μικρά... Μα ακόμα κι αυτό όταν δεν το καταφέρνω, δεν πειράζει... Δεν είναι να απογοητεύεται κανείς... Δεν θέλω να είμαι αυστηρή με εμένα... Αρκεί να νιώθω πως προσπαθώ για το καλύτερο... Κι ας μην υπάρχει κανένα «σχολείο» να με έσπρωξε ή να με σπρώχνει προς τα εκεί... Κι ας μην υπάρχει κανένα «βιβλίο»... να με μάθει πώς να διαβάζω... να με μάθει πώς να ζω...

( «Δεν πειράζει...» σκέφτηκα... και πήγα να ανοίξω το επόμενο βιβλίο... χωρίς να ξέρω αν θα ανήκει σε αυτά που θα καταλάβω (ή, τουλάχιστον, θα νομίζω ότι κατάλαβα) ή που δεν θα καταλάβω (ή, τουλάχιστον, θα νομίζω ότι δεν κατάλαβα)... )


No comments:

Post a Comment