Και αυτή η κυρία...

Και αυτή η κυρία που με πλησίασε... ήρθε και μου είπε σιγά... πως δεν μιλάει σε όλους... αλλά πως για κάποιο λόγο θέλει να μιλήσει σε εμένα... Γιατί με βλέπει με τα χαρτιά μου και τα βιβλία μου... Γιατί της φαίνομαι άνθρωπος «ανοιχτός»... Με ρώτησε... αν γράφω ή αν μεταφράζω... Κι εγώ απάντησα πως γράφω... Τότε μου είπε πως τώρα πια όλοι γράφουν... πως δεν το λέει για εμένα... αλλά πως νιώθει πως κυκλοφορεί πολύ σαβούρα πια... στο γράψιμο, στην συγγραφή, στα βιβλία... Δεν της αρέσουν αυτά... τα βιβλία τα καινούρια... Και εγώ κούνησα το κεφάλι... Δεν ήταν εύκολο, εξάλλου, να διαφωνήσω με την λογική της σαβούρας... Από την άλλη... όπως συμπλήρωσε και η συγκεκριμένη κυρία... εκείνη δεν το είπε ακριβώς έτσι... αλλά αυτό εννοούσε... δίνεται δρόμος και τρόπος και σε κάποιους άλλους ανθρώπους... Δίνεται η δυνατότητα πια... μέσα στην σαβούρα να ανακαλύψεις και κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό... που, ίσως, πριν δεν θα ακουγόταν καθόλου... Έπειτα αλλάξαμε θέμα... Με ρώτησε κάτι για το τυφλό σύστημα... για το αν κάποιος γνωρίζει γραφομηχανή αν είναι εύκολο να περάσει στους υπολογιστές... έτσι της έχουν πει... ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολο να αγγίξει λίγο την τωρινή τεχνολογία... έστω και δειλά... Με αντιμετώπισε σαν να έχω γνώσεις... και είναι περίεργο όταν θεωρούν έτσι όπως με κοιτάζουν ότι γνωρίζω πράγματα που δεν τα γνωρίζω... Βέβαια, αυτό το πέρασμα από την γραφομηχανή στον υπολογιστή... μου ακούστηκε λογικό και προσιτό... Της είπα πως τα βασικά δεν θα είναι δύσκολο να τα μάθει... Αν τα έχω μάθει εξάλλου εγώ... Μπορεί να τα μάθει ο οποιοσδήποτε... Και εκείνη γέλασε... Άρχισε να μου διηγείται για την ζωή της... Και είναι φορές που δεν χορταίνω να ακούω για τις ζωές των ανθρώπων... Η αλήθεια πάντα με συγκινεί... Μου μίλησε και εκείνη για την αλήθεια... Μου είπε το θέμα είναι ό,τι κάνεις να είναι αληθινό... «Αυτό λέω σε όλους. Ό,τι κάνεις να το κάνεις αληθινό.»... Όχι, στο ψέμα... Όχι, ακόμα και στα κατά συνθήκη ψεύδη... Και βρήκε άνθρωπο να μιλήσει για την αλήθεια... που νιώθω ότι όλος ο αγώνας μου είναι στο να καταφέρω να δημιουργήσω μια αληθινή κίνηση ή μια αληθινή φράση... Μου είπε πως μου μιλάει για εκείνην και για την ζωή της για να καταλάβω πως και τότε ήταν δύσκολα... βέβαια τότε... χτίζονταν τα πράγματα... τώρα για εμάς είναι διαφορετικά... «Έζησε μια γεμάτη ζωή.» και αναρωτήθηκα αν κι εγώ στο μέλλον θα μπορώ να πω το ίδιο για εμένα... «Έζησα μια γεμάτη ζωή.»... Την κοίταζα και δεν έμοιαζε να είναι όσο μου είπε ότι είναι... Θα έφτανα κι εγώ ως εκεί; Στα 70, στα 80, στα 90; «Γδύσε έναν άνθρωπο.» μου είπε «Γδύσε κι άλλον έναν. Και θα δεις πως όλοι ίδιοι είμαστε. Κάτω από τα ρούχα είμαστε όλοι ίδιοι...»... Φαντάζομαι μια νοσοκόμα του στρατού θα έγδυσε πολλούς ανθρώπους... θα είδε πολλά γυμνά σώματα... και όχι στις καλύτερες συνθήκες... «Είμαστε όλοι ίδιοι...» σκέφτηκα ξανά... Την ρώτησα το όνομά της... και εκείνη με ρώτησε «Γιατί; Για να γράψεις την ζωή μου; Θα με κάνεις βιβλίο;»... στην αρχή φοβήθηκα πως με κατάλαβε... όταν μου συμβαίνουν τέτοιες στιγμές... το μυαλό μου –μάτταια βέβαια-προσπαθεί να συγκρατήσει όσα λέγονται... για να τα σημειώσω αργότερα... κι αν όχι για να γίνουν κάτι μεγάλο... ακόμα και μόνο για εμένα... για να θυμάμαι ότι κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιος μου είπε κάτι... το οτιδήποτε που μου ακούστηκε εκείνη την στιγμή ανθρώπινο... και θέλω να γνωρίζω το όνομα... αυτού του κάποιου που μου το είπε... Ύστερα, όμως, κατάλαβα... πως δεν ήταν σε σχέση με εμένα... δεν κατάλαβε κάτι για εμένα... ήταν σε σχέση με αυτήν... η φωνή της ήταν σαν να μου το ζητάει... Σαν να θέλει να αποτυπωθεί κάπου η ζωή της... Ναι, έζησε μια γεμάτη ζωή... και θέλει να αφήσει το σημάδι της... Το άφησε, βέβαια, και μέσα από τα παιδιά της και τα εγγόνια της.... αλλά θέλει να το αφήσει και στο χαρτί... «Μπορεί να ξανασυναντηθούμε...» μου είπε... «Εδώ...» «Και τότε να γράψεις για εμένα...»... Μα εγώ δεν χρειάζεται να ξανασυναντηθώ μαζί της για να γράψω κάτι για αυτήν... Και αυτή η μέχρι τώρα μία και μοναδική συνάντησή μας... είναι αρκετή... Είναι η αλήθεια που συγκινεί... Και η αλήθεια δεν χρειάζεται δεύτερη φορά για να επιβεβαιωθεί... Μία φορά είναι αρκετή... Και γράφω αυτά τα λίγα... γιατί κι αυτά μου φαίνονται αρκετά... Πολλές φορές... δεν χρειάζονται πολλά... τίποτα παραπάνω... από αυτό που ήδη συμβαίνει... Την είδα να με χαιρετάει...

Και είδα να με χαιρετάει ένα μέλλον που εγώ δεν πρόκειται να έχω... Κάτι άλλο ζητάω από την ζωή... ακόμα και από το να λέω ότι «Έζησα μια γεμάτη ζωή.»... Κι όμως... τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από την ζωή πέρα από το να ζήσει μια γεμάτη ζωή; Δεν μου είναι αρκετή μια ζωή ακόμα κι αν είναι γεμάτη...

Μα είναι πάντα ωραίο να συναντάς ανθρώπους ευχαριστημένους από την γεμάτη ζωή τους... Γεμίζει η ζωή σου με γεμάτες ζωές...