Ιστορίες Σχολείου... 01. Β.

(συνέχεια από το προηγούμενο...)



Τώρα...

Δεν θέλω να θυμηθείτε...
Μα θέλω να αναρωτηθείτε...

Ποιος είναι αυτός, άραγε, που μπορεί να κρίνει αν ένα παιδί είναι «ικανό» ή δεν είναι «ικανό» για να περάσει μια τάξη και, μάλιστα, στην ηλικία των επτά, οκτώ, εννιά χρονών;

Ποιος είναι αυτός, άραγε, που μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλος για να λάβει μια τέτοια απόφαση;

Ποιος, κατά την δική σας, καθόλου ταπεινή, γνώμη, κατά το δικό σας, καθόλου φτωχό, μυαλό, είναι αυτός που μπορεί να του δοθεί μια τέτοιου τύπου δικαιοδοσία;

Είναι ένας δάσκαλος; Θα μπορούσε να είναι ένας δάσκαλος;
Μήπως δύο δάσκαλοι ή τρεις;
Μήπως εκατό δάσκαλοι;
Είναι ένας γονιός; Θα μπορούσε να είναι ένας γονιός;
Μήπως δύο γονείς ή τρεις;
Μήπως εκατό γονείς;
Είναι ένας δάσκαλος και ένας γονιός; Εκατό δάσκαλοι και εκατό γονείς;
Μήπως ένας διευθυντής σχολείου; Ή δύο ή τρεις ή εκατό διευθυντές σχολείου;
Είναι θέμα ανθρώπου, είναι θέμα αριθμού;
Μήπως εσείς;
Εσείς που έχω απέναντί μου;
Αν σας έφερνα εδώ μια ομάδα παιδιών θεωρείτε πως θα ήσασταν «ικανοί» να κρίνετε ποιο παιδί «μπορεί» ή «αξίζει» να περάσει μια τάξη και ποιο όχι; Ακόμα κι αν σας έδιναν χρόνο να περάσετε μαζί τους... Ένα ή δύο ή τρία χρόνια... ακόμα και παραπάνω... Ακόμα κι αν είχατε την δυνατότητα να γνωρίσετε αυτά τα παιδιά στο πλαίσιο μιας σχολικής τάξης μέσα, ίσως, από τεστ, ασκήσεις, διαγωνίσματα... πέντε τεστ, σαράντα ασκήσεις, ακόμα και εκατό διαγωνίσματα...
Μήπως εσείς θα μπορούσατε να πάρετε μια τέτοια απόφαση;
Εσύ; Εσύ; Ή εσύ;
Μήπως εμείς;
Μήπως εγώ;
Μήπως εγώ θα μπορούσα να πάρω μια τέτοια απόφαση;

Ποιος είναι, λοιπόν, άραγε, αυτός ο ενήλικος ο οποίος έχει, μπορεί να έχει, μια τέτοιου τύπου «εξουσία»; Ή αυτοί οι ενήλικοι οι οποίοι έχουν, μπορούν να έχουν, μια τέτοιου τύπου «δύναμη»; Ένα τέτοιο δικαίωμα πάνω στην ζωή κάποιου άλλου;

Αλλά ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι ήσαστε «ικανοί», ότι είμαστε «ικανοί»...

Τώρα...

Δεν θέλω να αναρωτηθείτε...
Μα θέλω να σκεφτείτε και να επεξεργαστείτε...

Ποια θα ήταν, άραγε, τα κρίτηρια με βάση τα οποία θα παίρνατε μια τέτοιου τύπου απόφαση;

Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια; Κι αν ναι, ποια είναι αυτά;

Ή αν δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, αν νιώθετε πως δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, αν δεν πιστεύετε πως υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, ποια είναι τα δικά σας κριτήρια; Ποια είναι τα υποκειμενικά σας κριτήρια;

Θα μπορούσε να είναι το να μην μπορεί να γράψει κάποιος; Ή να το να γράφει αλλά χωρίς σωστή ορθογραφία και χωρίς σωστή σύνταξη, με πολλά λάθη, πολλές γραπτές μουτζούρες, πολλές «κοκκινίλες» στο χαρτί;

Θα μπορούσε να είναι το να μην μπορεί να διαβάσει κάποιος; Ή το να διαβάζει αλλά χωρίς σωστή άρθρωση και χωρίς σωστή εκφορά, με πολλά λάθη, πολλές προφορικές μουτζούρες, πολλές «κοκκινίλες» στην φωνή;

Θα μπορούσε να είναι κάποιο θέμα νοητικό;
«Δεν είναι αρκετά έξυπνο.»
«Δεν είναι αρκετά εύστροφο.»
«Δεν είναι αρκετά ευφυές.»

Θα μπορούσε να είναι κάποιο θέμα σωματικό;
«Δεν είναι αρκετά γρήγορο.»
«Δεν είναι αρκετά δυνατο.»
«Δεν είναι αρκετά γερό.»

Θα μπρορούσε να είναι κάποιο θέμα ψυχολογικό, συμπεριφοράς, χαραχτήρα, προσωπικότητας;
«Πολύ επιθετικό.»
«Πολύ αντιδραστικό.»
«Πολύ αντικοινωνικό.»
«Πολύ μοναχικό.»
«Πολύ...»
Συμπληρώστε όποιο επίθετο θέλετε, όποιο σας αρέσει, όποιο θεωρείτε εσείς πιο «ταιριαστό», μπροστά από την λέξη «παιδί».

Ποια είναι, ποια μπορεί να είναι, τα δικά σας κριτήρια;

Δεν σήκωνε αρκετά συχνά το χέρι του;
Δεν έκανε αρκετά συχνά τις ασκήσεις του;
Δεν έλεγε ποτέ κανένα μάθημα;
Δεν πρόσεχε ποτέ κανένα δάσκαλο;
Δεν σηκωνόταν στον πίνακα;
Δεν καθόταν στο θρανίο;
Δεν διάβαζε;
Δεν επικοινωνούσε;
Δεν συζητούσε;
Δεν απαντούσε όταν το ρωτούσαν;
Ή μήπως το αντίθετο απαντούσε χωρίς καν να το ρωτάνε;
Δεν μίλαγε ποτέ στην τάξη;
Ή μήπως το αντίθετο μίλαγε χωρίς καν να το ζητάνε;

Σας προκαλώ να σκεφτείτε όσα κριτήρια θέλετε, ό,τι κριτήρια θέλετε, χωρίς κανένα περιορισμό σε αριθμό ή ακόμα και σε ποιότητα...

Δεν χρειάζετε εξάλλου να τα μοιραστείτε μαζί μου. Είστε ελεύθεροι να σκεφτείτε ό,τι θέλετε, όπως θέλετε...

Ποια πιστεύετε, ειλικρινά, ότι είναι εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε να έχει ένα παιδί για να βγει μια τέτοια απόφαση και να γίνει αποδεκτή σε ένα οποιοδήποτε δημοτικό σχολείο;

Και τώρα με προκαλώ να απαντήσω σε ό,τι κι αν σκεφτήκατε... σε όλα τα κριτήρια που γράφτηκαν στο μυαλό σας, χωρίς καν να τα γνωρίζω, χωρίς καν να σας γνωρίζω...

Οι δύο άνθρωποι που «κόπηκαν» στο δικό μου σχολείο δεν είχαν κανένα από τα στοιχεία που σκεφτήκατε... Ούτε ένα...

Ή αν υποθέσουμε πως είχαν... κάτι από όλα όσα σκεφτήκατε... το είχαν το ίδιο καλά και άλλα παιδιά τα οποία τα άφησαν να περάσουν την τάξη...

Φαντάζομαι, ελπίζω, θέλω να πιστεύω, πως... αυτά τα υποθετικά κριτήρια που σκεφτήκατε... θα ίσχυαν το ίδιο για ΟΛΑ τα παιδιά του σχολείου...

Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους αυτών των δύο ανθρώπων που πιστεύω ότι δεν είχαν κανένα από τα υποθετικά μας κριτήρια... Δεν είναι ούτε δικαίο, ούτε σωστό. Δεν είμαι αυτοί οι δύο άνθρωποι.

Μπορώ, όμως, να μιλήσω για αυτό που βίωσα εγώ... Το οφείλω, εξάλλου... Σε εκείνο το μικρό αγόρι και σε εκείνο το μικρό κορίτσι... Το οφείλω ακόμα και στον μικρό εαυτό μου...

Θα σας μιλήσω...

Σαν παιδί που πήγε στο δημοτικό... προς παιδιά που πήγαν στο δημοτικό... για παιδιά που πήγαν στο δημοτικό...

(συνεχίζεται...)