Η Στιγμή του Βιβλίου

(Στιγμή ημερολογίου. 17.10.2013.)

Μου αρέσει να γράφω κείμενα για το ιστολόγιό μου. Με ευχαριστεί. Μου δίνει χαρά. Με κάνει να νιώθω καλύτερα. Το να γράφω. Είναι το μόνο που με κρατάει στο Τώρα. Το μόνο που φαίνεται να έχει κάποιο νόημα. Το μόνο που με εκφράζει και με κινητοποιεί. Νιώθω πως επικοινωνώ με τους άλλους. Νιώθω πως επικοινωνώ με τον έαυτό μου. Βασικά, πρώτα επικοινωνώ με εμένα και μετά με τους άλλους. Είναι σαν μέσα από όλα αυτά να με καταλαβαίνω καλύτερα. Βέβαια, νιώθω πια την ανάγκη να γράψω ένα βιβλίο. Έχει έρθει η ώρα του βιβλίου μου. Το νιώθω. Το ξέρω. Πρέπει να τοποθετήσω μπροστά μου όλα αυτά που θέλω να πω. Να έρθω αντιμέτωπη με αυτά και μετά να επιλέξω. Αν και τι θα βγει προς τα έξω από μέσα μου. Το βιβλίο μου είναι σαν να έχει ήδη γραφτεί. Απλά δεν έχω ιδέα ακόμα τι είναι! Κι όμως είναι σαν να υπάρχει ήδη! Απλά εγώ δεν μπορώ να το δω! Μπορώ όμως να το γράψω χωρίς να έχω ιδέα τι είναι, χωρίς να μπορώ να το δω! Κι όμως μπορώ να το γράψω! Και αυτό σκοπεύω να κάνω. Το 2014 θα είναι η χρονιά του βιβλίου μου. Και αν δεν διαβαστεί ποτέ δεν θα είναι γιατί δεν γράφτηκε γιατί είναι ήδη γραμμένο μέσα μου. Θα είναι γιατί δεν τόλμησε να πάρει την χάρτινη-υλική μορφή του. Και χωρίς μορφή δεν γίνεται να ταξιδέψει από χέρι σε χέρι. Ταξιδεύει μόνο μαζί μου... Όταν μιλάω, όταν κινούμαι, όταν επικοινωνώ...

(Και ένιωσα το χέρι μου να γράφει...)

«Όταν το άμορφο υλικό μου πάρει μορφή τότε θα μπορείς να το διαβάσεις κι εσύ...»


(Στιγμή ήμερας και λόγου. 18.10.2013.)

Ήρθε σήμερα σαν απάντηση στο χθες. Ήρθε και με ρώτησε πότε θα γράψω το πρώτο βιβλίο μου. Και μου έκανε εντύπωση που με ρώτησε κάτι τέτοιο αφού την αμέσως προηγούμενη ημέρα έγραφα για αυτό στο ημερολόγιό μου. Με τιμάει που οι άνθρωποι γύρω μου με ρωτάνε για το πρώτο μου βιβλίο σαν να θεωρούν αυτονόητο ότι θα γραφτεί, ότι θα το γράψω... Μου είπε πως έχει ένα σπίτι στην θάλασσα... Κάπου μακρυά από εδώ... Σε μια άλλη Χώρα... Και μήπως θέλω να πάω εκεί να γράφω... Να πάω σε ένα σπίτι... μπροστά στην θάλασσα... Στο απέραντο και στην σιωπή... και να γράφω... απλά να γράφω... Και εγώ γέλασα... Δεν ξέρω αν ήταν αληθινή πρόταση ή όχι... Ακούγεται ιδανικό... αλλά δεν είναι...! Εγώ δεν θα μπορούσα κάπου μακρυά από τον ρυθμό του εδώ... Το αγαπάω το μέρος μου... Και αν είναι να γράψω το βιβλίο μου κάποια στιγμή... Θα το γράψω εδώ... που γεννήθηκα και μεγάλωσα... Εδώ θέλω να γεννηθεί και το πρώτο μου βιβλίο όπως εδώ γεννήθηκε και η πρώτη μου παράσταση... Νιώθω πως μόνο το γράψιμο με ηρεμεί... Κι αυτό όχι πάντα... Και δεν ξέρω για την Μεγάλη Ιστορία... Για την ώρα μου αρέσει να γράφω μικρές ιστορίες... Η Μεγάλη Ιστορία θέλει άλλη αντιμετώπιση από τις μικρές ιστορίες... Θέλει άλλου τύπου διαδικασία... Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για αυτήν... Ή μάλλον ξέρω... Είμαι έτοιμη για αυτήν... Και ξέρω πως αυτό που πρέπει να γίνει θέλω να γίνει εδώ... Και αυτό που θέλω να γίνει πρέπει να γίνει εδώ... Εδώ είναι η δική μου θάλασσα... Εδώ είναι το δικό μου σπίτι... Εδώ είναι οι δικές μου λέξεις... Και εδώ θα γεννηθούν και οι δικές μου σελίδες... Και αν είναι μετά να πετάξουν και να γυρίσουν τον κόσμο... Ας το κάνουν... Αλλά εδώ θα είναι το σημείο από το οποίο θα ξεκινήσει το ταξίδι τους... Με ξαναρώτησε πότε θα γράψω το πρώτο μου βιβλίο γιατί το περιμένει για να το διαβάσει...

(Και ένιωσα την φωνή μου να λέει...)

«Όταν το άμορφο υλικό μου πάρει μορφή τότε θα μπορείς να το διαβάσεις κι εσύ...»


(Στιγμή ημερολογίου και ημέρας και λόγου. 23.10.2013.)

Η στιγμή του βιβλίου μου είναι εδώ. Ας αρχίσω να γράφω, λοιπόν... Αυτά που θέλει το χέρι να γράψει και αυτά που θέλει η φωνή να πει... Ας τα αφήσω να εκφραστούν στο χαρτί...

(Και ένιωσα το χέρι μου να γράφει και την φωνή μου να λέει...)

«Ας αρχίσει να παίρνει μορφή το άμορφο...»