Ο πιο άσχημος

Ένας από τους μικρούς μου Φίλους μου είπε πως είναι ο πιο άσχημος. Ο πιο άσχημος από όλους. Του είπα πως αυτό δεν ισχύει. Μου είπε πως το λένε όλα τα κορίτσια της τάξης του και μέταξύ τους αλλά και σε όλους τους άλλους. Και πως ισχύει. Είναι ο πιο άσχημος. Ο πιο άσχημος από όλους. Του είπα πως πολλές φορές οι άλλοι λένε πράγματα για εμάς που δεν ισχύουν. Αλλά δεν μου φάνηκε να το πιστεύει. Δεν με πίστεψε...

Στενοχωρέθηκα.

Γιατί δεν βρίσκω πάντα τρόπο να περάσω το μήνυμα που θέλω...

Με έχουν πει κι εμένα άσχημη, μικρέ μου Φίλε...

(Πριν πολύ πολύ καιρό... αλλά μπορεί και τώρα να το λένε κάποιοι για εμένα...)

Πώς μπορώ να σε πείσω πως όλα αυτά που λέγονται δεν έχουν, καμία, μα καμία, σημασία;

Παιδιά. Παιδιά. Παιδιά.
Αγόρια. Αγόρια. Αγόρια.
Κορίτσια. Κορίτσια. Κορίτσια.
Άντρες. Άντρες. Άντρες.
Γυναίκες. Γυναίκες. Γυναίκες.
Άνθρωποι. Άνθρωποι. Άνθρωποι.
Λόγια. Λόγια. Λόγια.

Πώς μπορώ να σε πείσω πως αυτά τα λόγια δεν έχουν, καμία, μα καμία, σχέση
με αυτό που είσαι
και
με αυτό που θα γίνεις;

Και πώς μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις
πόσο όμορφος φαίνεσαι
στα δικά μου τα μάτια;

Πόσο όμορφος είσαι;!

Πώς να σου δώσω να καταλάβεις
πως δεν έχει καμία, μα καμία, σημασία
τι λένε τα κορίτσια όλης της τάξης
ούτε καν τα κορίτσια όλου του κόσμου;

Σημασία έχει μόνο
Εκείνο το κόριτσι...
που θα ελπίζω και θα εύχομαι
να βρεθεί στο δρόμο σου...

Μα ακόμα κι αν δεν βρεθεί...

Σημασία έχει μόνο
αυτό που πιστεύεις
εσύ για εσένα

και

Σημασία έχουν
αυτοί που θα έχεις γύρω σου
και που θα σε αγαπάνε.

Και θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξουν κορίτσια στον δρόμο σου που θα σε βλέπουν, όπως είσαι, όμορφο!

Δεν μου λείπει καθόλου το σχολείο.

Και ένας από τους λόγους είναι και αυτός.

Όταν σε κοιτάζω
δεν μπορώ να φανταστώ ούτε ένα άτομο
να μιλάει άσχημα για εσένα
και να σε λέει άσχημο...
Εσένα!
Άσχημο!!!

Αλλά τα παιδιά
είναι σκληρά
μέσα στην αθωότητά τους.

Και, δυστυχώς, αυτή η σκληράδα συνεχίζει και αργότερα...

Και γίνεται και ακόμα χειρότερη αφού χάνεται και η όποια αθωότητα υπήρχε... και δεν υπάρχει τίποτα αγνό να την αντισταθμίσει...

Θα πουν πολλά για εσένα στο μέλλον
και ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα
θα είναι να μάθεις
να μην ακούς
αυτά που λένε για εσένα
οι άλλοι.

Εγώ αυτό το έμαθα πολύ νωρίς, γιατί ήμουν ιδιαίτερο παιδί, αλλά πώς μπορώ να απαιτήσω και από εσένα το ίδιο;

Πώς μπορώ να σε μάθω αυτό το μάθημα από τώρα;

Αφού βλέπω...
πως η γνώμη της τάξης σου
έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την δική μου;

Δεν ακούς.
Εμένα.
Ακούς.
Τους άλλους.

Δεν θα με πείραζε
να μην ακούς
ούτε εμένα ούτε τους άλλους.

Με πειράζει
που ακούς
μόνο τους άλλους.

Δεν είναι δίκαιο
να ακούς μόνο την μία πλευρά...
Αυτήν που σε πονάει, σε ταλαιπωρεί και σε βασανίζει...

Στα μάτια τα δικά μου
Είσαι όμορφος.
Δεν θα σου έλεγα πως είσαι ο πιο όμορφος γιατί αυτό θα σήμαινε πως σε συγκρίνω με τους άλλους. Και μου είναι αδύνατο να το κάνω αυτό.
Αλλά είσαι τόσο όμορφος!
Τόσο πολύ όμορφος!

Είναι περίεργη η ηλικία σου και έρχεται και η άχαρη εφηβεία...

Έχεις πολλά να ζήσεις
πολλά να βιώσεις.

Πώς να σε πείσω
μικρέ μου Φίλε...

Πως αυτή η μικρή σου τάξη που είναι όλος ο τωρινός σου κόσμος δεν έχει καμία σημασία για το μετά;

Οι δάσκαλοι που δεν σου συμπεριφέρθηκαν σωστά θα σου φαίνονται αργότερα τόσο μικροί και οι συμμαθητές σου που σε ταλαιπώρησαν τόσο αδύναμοι...

Αυτοί που τώρα νιώθεις πως ασκούν εξουσία επάνω σου αργότερα δεν θα έχουν καμία εξουσία στην ζωή σου...

Πώς να σε πείσω...
σε πόσο βάθος
καταλαβαίνω
ακριβώς αυτό που περνάς
όχι μόνο από βιώματα
δικά μου
μα και από βιώματα
άλλων κοντινών μου προσώπων;

Πόσο δύσκολο
θεωρώ ότι είναι αυτό που περνάς...

Πόσο ακατόρθωτο
το να βρίσκεσαι κάθε μέρα
σε ένα περιβάλλον που δεν σε αποδέχονται;

Μα πώς να σου δείξω να καταλάβεις
πως αυτή η διαφορετικότητά σου
είναι το πιο δυνατό χαρτί σου (και όχι το πιο αδύναμο);
Αρκεί να μην το σκίσεις
να μην το πετάξεις
να μην το απαρνηθείς
επειδή οι άλλοι
το δείχνουν
και γελάνε με αυτό που κρατάς στο χέρι σου.
Μα βλέπουν μόνο το πίσω μέρος του χαρτιού σου...

Αυτό το χαρτί
θα σε κάνει
να κερδίσεις την παρτίδα.

Αρκεί να το γυρίσεις
και να το ρίξεις πάνω στο τραπέζι.

Και τα γέλια θα σταματήσουν.

Καμιά φορά, νιώθω τόσο ανήμπορη...
Σαν να μην μπορώ να σε διδάξω
Τίποτα παραπάνω
Από όσα μόνος σου μαθαίνεις
Στον δρόμο της ζωής.

Πάντως αν είσαι ο πιο άσχημος
Κι εγώ είμαι η πιο άσχημη.

Και στον ίδιο δρόμο περπατάμε...

Και δεν με ενδιαφέρει
αν δεν υπάρχει
κανένας άλλος
σε αυτόν τον δρόμο...

Και αυτός ο δρόμος... ο δρόμος μας... έχει τόση ομορφιά...

Και μάντεψε... ποιος φέρνει αυτήν την ομορφιά;

Η «ασχημια» μας... μικρέ μου Φίλε...

Αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «ασχήμια»...

Η «ασχήμια» μας γεννάει όλη αυτήν την ομορφιά...
Μέσα στην οποία τώρα περπατάμε...

Και αν καταφέρεις να σβήσεις τις φωνές των άλλων
θα καταφέρεις να την δεις κι εσύ.

Και την ομορφιά του δρόμου μας.
Και την ομορφιά την δική σου.

Και τότε...

Θα με πιστέψεις, μικρέ μου Φίλε...

Είσαι όμορφος.

Χωρίς να χρειάζεται να συγκριθείς με κανέναν...

Ο πιο όμορφος.