Οι τωρινοί μου φίλοι

Δεν κάθομαι πάντα σε αυτό το τραπέζι. Μου αρέσει να αλλάζω τραπέζια ανάλογα με το τι νιώθω και το τι έχω να κάνω... Έτσι έχω το τραπέζι για διάβασμα, το τραπέζι για αντιγραφή σημειώσεων, το τραπέζι του «χαζεύω» στον υπολογιστή, το τραπέζι του «δουλεύω» στον υπολογιστή, το τραπέζι που γράφω στο ημερολόγιό μου, το τραπέζι του «οργανώνομαι», το τραπέζι του «οραματίζομαι»... Αλλάζω θέσεις σαν την τρελή... Από το ένα τραπέζι στο άλλο, από την μία καρέκλα στην άλλη, σαν να μην με χωράει ο τόπος, σαν να μην μπορώ να μείνω για πολύ ώρα στο ίδιο σημείο. Έτσι όπως μου αρέσει να κάνω και στην ζωή... Αλλάζω οπτικές γωνίες... Την μία βρίσκομαι εκεί όπου μπορώ ανενόχλητη να παρακολουθήσω τους περαστικούς, την άλλη είμαι κρυμμένη στην πιο απόμακρη γωνία, την άλλη είμαι στην μέση, στο πιο κεντρικό σημείο... Μια στον πάνω όροφο, μια στον κάτω... Μόνο στην σκάλα δεν έχω ακόμα σταθεί... δεν έχω μείνει... Για την ώρα η σκάλα είναι πέρασμα... Και μέσα σε όλη αυτή την χαοτική κίνηση η οποία δημιουργείται και οδηγείται από μια ασταμάτητη πνευματική κίνηση, μέσα σε όλη αυτήν την πανικόβλητη, ίσως, προσωπική μου ροή... υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, μία βάση, που με ηρεμεί... Ένα πιο σταθερό σημείο, ίσως πέρασμα κι αυτό, πολύ πιο ζωντανό από την σκάλα, πολύ πιο ανθρώπινο από τα σκαλιά της... Και είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι... Όχι οι άνθρωποι που έρχονται ή φεύγουν, για λίγο ή για πολύ, όχι οι άνθρωποι περάσματα που είναι σαν και εμένα στον συγκεκριμένο χώρο αλλά οι άνθρωποι που εργάζονται εδώ... Όχι, ότι κι αυτοί δεν μπορεί να είναι ή να γίνουν άνθρωποι περάσματα στον συγκεκριμένο χώρο... Αλλά... Εργάζονται εδώ... Για τόσες ώρες... Και εξυπηρετούν... Και ετοιμάζουν... Και τρέχουν... Και ενώ βρίσκονται σε διαρκή κίνηση είναι το δικό μου σταθερό σημείο αναφοράς...

Κάθομαι, λοιπόν, σε ένα γωνιακό απομονωμένο τραπέζι, δεν κάθομαι πάντα σε αυτό το τραπέζι, είναι το αντικοινωνικό τραπέζι, το μοναχικό τραπέζι, το τραπέζι της ζεν διάθεσης και της ανάγκης διαλογισμού και καθαρίσματος του μυαλού και, συνήθως, πηγαίνω εκεί αφού έχω κάνει όλα όσα πρέπει να έχω κάνει, κάθομαι, λοιπόν, στο τραπέζι της μοναχικότητάς μου και κοιτάζω τους ανθρώπους που εργάζονται εδώ. Και μου φαίνονται όλοι τόσο όμορφοι. Τόσο πολύ όμορφοι. Τόσο ουσιαστικά όμορφοι.

Για κάποιο περίεργο λόγο, χωρίς να τους γνωρίζω, τους συμπαθώ και όλους μαζί και καθε έναν χωριστά. Με κάνουν να νιώθω ήρεμα και οικεία. Νιώθω πως με γνωρίζουν χωρίς να με γνωρίζουν. Χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω για εμένα... νιώθω πως με αποδέχονται. Και καμιά φορά μου έρχεται να τους πω «Είστε Φίλοι μου.» ό, τι κι αν σημαίνει αυτό... Και είναι η αλήθεια... Αυτοί είναι... Όσοι βλέπω τώρα εδώ... Με βλέπουν καθημερινά... και γεμίζουν την ζωή μου με χαμόγελα και γέλια. Μου φτιάχνουν την ημέρα και την διάθεση... Χωρίς να το ξέρουν... Αυτοί είναι... οι Φίλοι μου...

Και σε μια φάση της ζωής μου που νιώθω απέραντα μόνη μου... Εκείνοι με κάνουν να μην νιώθω τόσο μόνη.

Και σε μια φάση της ζωής μου που, πού και πού, περπατάω κλαίγοντας χωρίς να μπορώ να σταματήσω να κλαίω... Εκείνοι με κάνουν να νιώθω πως δεν υπάρχει κανένας λόγος που να αξίζει να σε κάνει να κλαις.

Και σε μια φάση της ζωής μου που όλα γκρεμίζονται, όλα έχουν ήδη γκρεμιστεί... Εκείνοι με κάνουν να νιώθουν πως μέσα στα γκρεμισμένα μπορώ να αρχίσω να χτίζω.

Και χωρίς να το γνωρίζουν είναι οι Ήρωες μου.

Τους βλέπω κάθε μέρα να έρχονται αντιμέτωποι με τρελές καταστάσεις και να τα βγάζουν πέρα... Και αυτό μου δίνει δύναμη, μου δίνει κουράγιο, μου δίνει θάρρος...

Τους βλέπω να συνεργάζονται... να βοηθάνε ο ένας τον άλλον... να χαμογελάνε... να συζητάνε... να ανταπεξέρχονται σε ό, τι κι αν συμβαίνει... να είναι μια μικρή ομάδα συντονισμένη... (Και για μια στιγμή σκέφτομαι πως έχουν όλα τα στοιχεία που χρειάζεται να έχει και μια ομάδα στο θέατρο...)

Τους βλέπω να τα καταφέρνουν... Κάθε μέρα...

Είναι οι Σούπερ ήρωές μου.

Για αυτό και μέσα μου τους έχω ονομάσει με άλλα ονόματα από τα πραγμάτικά τους. Μου είναι αδύνατον να συγκρατήσω τι λέει το κάθε ταμπελάκι... Εγώ έχω μπροστά μου τον Flash, τον Mr. Incredible, τον Mr. Fantastic, τον Superman, τον Spiderman, τον Iron Man, τον Batman και τόσους άλλους... Οι γυναίκες το ομολογώ με έχουν δυσκολέψει... Συνειδητοποίησα πόσο πιο δύσκολο μου ήταν να βρω γυναίκες Σούπερ Ήρωες... Μόνο την Cat Woman έχω για την ώρα ονομάσει και την Invisible Woman... Τόσο με έχουν δυσκολέψει που σκέφτομαι να τις ονομάσω από ηρωίδες παραμυθιών... αλλά θα προτιμούσα να είναι Σούπερ Ηρωίδες... Γιατί έχουν άλλο δυναμισμό και άλλη ενέργεια... Και γιατί από την πρώτη στιγμή που γνώρισα όλα αυτά τα παιδιά σκέφτηκα πως είναι Σούπερ Ήρωες...

Και το πιο φοβερό είναι πως είναι καλύτεροι από τους (ζωγραφιστούς ή ακόμα και κινούμενους) Σούπερ Ήρωες ακριβώς γιατί είναι άνθρωποι...

Γιατί είναι πιο θαυμαστό να είσαι άνθρωπος, σε αυτήν την ζωή, σε αυτήν την πραγματικότητα, και, παρόλα αυτά, να έχεις «μαγικές» δυνάμεις...

Γιατί οι ανθρώπινες δυνάμεις είναι τελικά οι πιο μαγικές δυνάμεις από όλες...

Και αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν στην ζωή μου για να μου θυμίσουν…

Πως...

Είναι Σούπερ Ηρωικό απλά το να είσαι άνθρωπος...

(Και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου για να το θυμηθείς κι εσύ, για να το αισθανθείς κι εσύ, Φίλε μου...)

Η μεγαλύτερη σούπερ δύναμη δεν είναι το να είσαι αόρατος ή το να πετάς, δεν είναι το να είσαι σούπερ δυνατός ή σούπερ έξυπνος, δεν είναι το να βγάζεις φωτιές ή το να μετακινείς αντικείμενα με μια σου κίνηση... Η μεγαλύτερη σούπερ δύναμη είναι απλά το να είσαι άνθρωπος...


Και αυτός ο χώρος είναι κάτι παραπάνω από απλά στέκι μου.

Είναι σπίτι μου.

Και αυτοί οι άνθρωποι είναι κάτι παραπάνω από απλά οι άνθρωποι του χώρου.

Είναι Φίλοι μου.

(Και ας ακούγεται περίεργο, αστείο ή γελοίο... Αυτοί είναι ...)

Οι τωρινοί (ή παντοτινοί) μου Φίλοι.

Είναι οι Ήρωές μου...

(Και είσαι κι εσύ, Ήρωάς μου... όποιος κι αν είσαι και όπου κι αν βρίσκεσαι... αφού μπορείς και τα βγάζεις πέρα... Και είσαι κι εσύ, Ήρωάς μου... ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν τα βγάζεις πέρα... Και είσαι και εσύ, τωρινός (ή παντοτινός) μου, Φίλος...)