Το τελευταίο σοκολατάκι.

Συνήθως, τα σοκολατάκια με κάνουν να χαμογελάω... Είναι η σοκολάτα και η μαγική ιδιότητά της... Είναι αρκετή για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα... Αλλά όταν έβγαλα αυτό το συγκεκριμένο σοκολατάκι από το σακουλάκι είχα ένα αχνό θλιβερό χαμόγελο. Το σακουλάκι είχε αδειάσει... Το κοίταξα απογοητευμένη... αλλά, όσο και να το κοιτούσα, δεν μπορούσαν να εμφανιστούν άλλα σοκολατάκια... Πέταξα το άδειο σακουλάκι και κράτησα το τελευταίο σοκολατάκι στο χέρι μου... Από το δεξί χέρι το πέταξα στο αριστερό και από το αριστερό στο δεξί... Ήθελα απλά να καθυστερήσω την διαδικασία... Ήμουν αμήχανη και στενοχωρημένη... Το άφησα στο τραπέζι, το ξαναπήρα στο χέρι μου, το ξαναάφησα στο τραπέζι, το ξαναπήρα στο χέρι μου... Περπάτησα πάνω κάτω νευρικά... Άνοιξα το ασημενιογάλαζο χαρτάκι και αποκαλύφτηκε το στρογγυλοτριγωνικό σοκολατάκι... Το πλησίασα στο πρόσωπό μου... Το έφαγα αργά αλλά η γεύση του μου φάνηκε διαφορετική... Δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα... Δεν μπορούσα να τα βρω πουθενά αυτά τα σοκολατάκια... Γύρισα τον κόσμο για να τα βρω αλλά κανένα αποτέλεσμα... Ήταν τόσο δυσεύρετα... και τόσο νόστιμα... Με επικάλυψη σοκολάτα γάλακτος και μέσα κρέμα και κομμάτια ξηρών καρπών... Αλλά δεν ήταν η υπέροχη γεύση τους που με έκανε να τα αγαπάω τόσο πολύ... Είναι ότι τα λάτρευε εκείνος... Για εκείνον έψαχνα να τα βρω... Τίποτα άλλο δεν του άρεσε τόσο πολύ... Αυτά τα σοκολατάκια ήταν τα αγαπημένα του... Τσαλάκωσα το χαρτάκι στο χέρι μου και εκείνο έκανε εκείνον τον «χρουτς χρουτς» θόρυβο, δεν βρίσκω άλλη λέξη για να περιγράψω αυτόν τον ήχο, νομίζω αυτό είναι ό, τι πιο κοντινό, «χρουτς χρουτς», και περπάτησα στο διάδρομο του σπιτιού μου συνεχίζοντας να το κρατάω στο χέρι μου και να το πειράζω με τα δάχτυλά μου με διάφορους τρόπους για να συνεχίσει να βγάζει τους σε διάφορες εκδοχές «χρουτς χρουτς» ήχους του... Τον είδα εκεί να με κοιτάζει στην άκρη του διαδρόμου... Και ήξερα πως αυτή είναι η τελευταία φορά που κοιταζόμαστε έτσι... Εκείνος δεν το ήξερε... Δε μπορούσε να το ξέρει... Είχα προσπαθήσει να του το πω, να του το εξηγήσω, αλλά δεν φαινόταν να καταλαβαίνει το νόημα πίσω από τις λέξεις μου... Ο αποχωρισμός θα ήταν πιο δύσκολος για εκείνον που δεν είχε ιδέα για ό, τι έρχεται από ότι για εμένα που τις τελευταίες ημέρες δεν είχα κλείσει μάτι και μόνο με την ιδέα του τέλους. Με πλησίασε, τον πλησίασα, και ο διάδρομος μου φάνηκε πιο μακρύς από ποτέ, ατελείωτος... Σαν το βλέμμα μας... Ατελείωτο κι αυτό... Τότε φτάσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον... Κάθισα κάτω... Στο πάτωμα... Εκεί στο κέντρο του διαδρόμου... Και κάθισε και εκείνος κάτω... Δίπλα μου... Τον φίλησα... Έπειτα κούνησα το περιτύλισμα στο χέρι μου, τα μάτια του έλαμψαν... Ήθελα να ακούσουμε μαζί αυτούς τους ήχους για λίγο... Και έπειτα ανέβασα το χέρι μου και με δύναμη το πέταξα όσο πιο μακρυά μπορούσα προς την μία μεριά του διαδρόμου και με φόρα έτσι ώστε να στρίψει και να κρυφτεί στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου για να μην το βλέπουμε πια... Εκείνος τινάχτηκε και έφυγε τρέχοντας... Με την ίδια δύναμη και φόρα που είχα πετάξει εγώ το χαρτάκι... Και το τελευταίο πράγμα που είδα... Είναι την μαύρη με την άσπρη άκρη ουρά του να χάνεται στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου... Και ήξερα... Πως αυτό είναι το τελευταίο μας παιχνίδι... Δεν θα τρέχουμε μαζί πάνω κάτω στο διάδρομο, δεν θα προσπαθούμε μαζί να βγάλουμε το σοκολατένιο χαρτάκι κάτω από το πιάνο ή μέσα από τον καναπέ, δεν θα σταματάει εξαντλημένος από το τρέξιμο στο κέντρο του χωλ, δεν θα ξαπλώνω εξαντλημένη από το τρέξιμο στο πάτωμα του σαλονιού, δεν θα ξαναέρθει στην αγκαλιά μου γουργουρίζοντας μετά το παιχνίδι... Και εκείνη την ώρα είδα από το δωμάτιο να βγαίνει ένα κεφαλάκι και να κρατάει στο στόμα του το ασημενιογάλαζο, σχεδόν ασημενιομπλε, χαρτάκι... Το άφησε κάτω... Και ήξερα πως περίμενε να πάω να του το ξαναπετάξω... Ναι, αυτός ήταν ο πανέμορφος γατούλης μου... Σηκώθηκα αποφασισμένη να μας κουράσω μέχρι τελικής πτώσεως... Άφησα στην άκρη το άγχος για το δικό του μέλλον, άφησα στην άκρη το άγχος για το δικό μου μέλλον, άφησα στην άκρη το άγχος για το μέλλον... Και πήγα να ευχαριστηθώ το τελευταίο μας παιχνίδι... Και πιάνοντας στο χέρι μου το τελευταίο περιτύλιγμα, το τελευταίο χαρτάκι από το τελευταίο σοκολατάκι, χαμογέλασα λιγό λιγότερο θλιβερά... Και αφού το πείραξα για να βγάλει δυνατούς καθαρούς ήχους... το πέταξα όσο πιο δυνατά μπορούσα για μια ακόμα φορά... Και τον είδα να τρέχει και να φεύγει μακρυά από εμένα και από την ζωή μου... Κουνώντας την ουρά του...