Τι γενναίο γατάκι!

(Πριν μερικές μέρες...)


Τι γενναίο γατάκι!

Είμαι με το εγχειρισμένο μου γατάκι στην αγκαλιά... 10 μέρες θα έχει το χωνί στο κεφάλι... Ο χρόνος μετράει από χθες... Υποφέρει και όμως αυτήν την στιγμή... Γουργουρίζει... Παρά τον πανικό, τον πόνο και τον φόβο... Γουργουρίζει... Τι γενναίο γατάκι! Είναι αυτό που κρατάω στα χέρια μου! Τι καλό και τι θαραλλέο γατάκι! Πού και πού να σηκώνεται, να παραπατάει, να πέφτει... Να προσπαθεί να πάει κάπου χωρίς να την ενδιαφέρει το πού... Και μετά να έρχεται πάλι σε εμένα, πάλι επάνω στα πόδια μου, να κουλουριάζεται, να αφήνει το κεφάλι της πάνω στον αγκώνα μου, από τα ελάχιστα σημεία που την βολεύουν και να αποκοιμιέται. Να γουργουρίζει όταν κοιμάται... Να γουργουρίζει όταν ξυπνάει... Απλά και μόνο επειδή είμαι δίπλα της... Να γουργουρίζει... Να ανοίγει το ένα της ματάκι και να με κοιτάει... Πότε με παράπονο και πότε με ευγνωμοσύνη... Να της δίνω λίγο φαγητό, λίγο, μόνο λίγο... Και λίγο νερό, λίγο, μόνο λίγο... Και να είμαι ευτυχισμένη για αυτό το λίγο που τρώει και που πίνει... Γιατί αυτό μου δείχνει κάποια βελτίωση από το χθες... και μου δίνει κάποια ελπίδα για το αύριο... Δεν έχω ιδέα πώς να σηκωθώ... Δεν μπορώ να την αφήσω... Δεν γίνεται... Τώρα ειδικά που βολεύτηκε κάτω από την κουβερτούλα δεν αντέχω να την κουνήσω ούτε ελάχιστα... Δεν θέλω να την ξυπνήσω... Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο ύπνος ειδικά μετά από τέτοιες ταλαιπωρίες... Είμαι εδώ; Πόσες ώρες; Αλλάζω θέσεις για να ξεπιαστεί το σώμα μου... Τεντώνω το λυγισμένο μου πόδι, στρίβω την πλάτη μου, γυρίζω τον λαιμό μου... Το χέρι μου όμως πάντα εκεί πάνω στο σώμα της... Στο κεφαλάκι της ή στην σπονδυλική της στήλη... Ησύχασε τώρα... Αποκοιμήθηκε... Και σιωπηλή βλέπει κάποιο όνειρο τινάζοντας ελαφρά τα ποδαράκια της... Σπάει την σιωπή μόνο για να γουργουρίσει ξανά λίγο, μόνο λίγο... Και μετά επιστρέφει στα όνειρά της... Πώς θα περάσουν δέκα ημέρες; Όπως πάντα... Χωρίς να τις καταλάβεις... Εκεί που ο χρόνος σου φαίνεται αργός και ατελείωτος εκεί ξαφνικά σου υπενθυμίζει πόσο εύκολα και γρήγορα γλιστράει χωρίς να τον αισθανθείς... Θα περάσουν οι δέκα μέρες, μικρή μου... Θα περάσουν... Και τα δύσκολα ήδη περάσαν... Έγινε η εγχείριση και επιβίωσες... Τώρα πρέπει να σταθείς δυνατή και να κάνεις υπομονή... Αυτήν την στιγμή θυμώνει μέσα στον ύπνο της και βγάζει διάφορους ήχους... Μουγκρητά που δεν έχω ξανακούσει... και γουργουρίζει πάλι... Από την πρώτη ημέρα γουργουρίζει... Μας είπαν πως την πρώτη ημέρα μετά την εγχείριση μπορεί να είναι κακοδιάθετη κι αυτή κάθεται στην αγκαλιά μου και γουργουρίζει... Έξω βρέχει δυνατά... Είναι σαν να ήρθαν οι σταγόνες της βροχής να μου δηλώσουν πως υπάρχει και ο έξω κόσμος... Στο κλεισμένο μου δωμάτιο με το λιγοστό φως είναι αλήθεια πως το είχα ξεχάσει... Είχα εστιάσει στον μέσα κόσμο... Ούτε καν στον δικό μου μέσα κόσμο... Στον μέσα κόσμο της γατούλας μου... Αλλά και εκεί έχει τον ίδιο καιρό... Βροχερό... Να την κρατάμε ζεστή... Έτσι πρέπει... Για να σταματήσει η εσωτερική βροχή... Πόσο σε αγαπάω! Μικρό πλασματάκι! Κανονικά δεν θα είχες ζήσει, θα είχες χαθεί... Μα εσύ τα κατάφερες... Πόσο σε αγάπησα από την πρώτη κιόλας στιγμή που σε βρήκα... Περαστικά σου, μικρή μου... Ή, μάλλον, περαστικά μας...

Γιατί όπως μου είπε κι ένας φίλος...

«Περάστικά σας, Μαριλού. Γιατί σίγουρα τον πανικό και το φόβο τους νιώθεις κι εσύ. Και πιθανότατα και τον πόνο...»

Και πόσο δίκιο έχουν οι φίλοι μερικές φορές... Πόσο πολύ δίκιο έχουν...