Στην Πραγματικότητα... Στο Όνειρο...

(Πριν μερικούς μήνες...)


Στην Πραγματικότητα... Στο Όνειρο...


Ζήτησα από ένα φίλο μου να με βοηθήσει... Στην πραγματικότητα όχι στο όνειρό μου... Είναι από εκείνους τους φίλους που βλεπόμαστε-βρισκόμαστε σπάνια μα ξέρω πως είναι εκεί για εμένα όταν τον χρειαστώ... Από εκείνους τους σπάνιους φίλους... Του έγραψα, λοιπόν, πως έχω δύο γατάκια... Τα οποία δεν είναι πια και τόσο γατάκια... Έχουν μεγαλώσει αλλά είναι ακόμα σαν παιδάκια... Τα βρήκα πεταμένα-παραπεταμένα κάπου στις αρχές του καλοκαιριού... και τα μάζεψα παρά το ότι γνώριζα από την αρχή πως δεν μπορώ να τα κρατήσω... (Δεν άντεξα να τα αφήσω... Αν και γνωρίζω πως αυτό θα ήταν το πιο εύκολο... Θεωρώ πως αυτό θα ήταν και το πιο απάνθρωπο...) Αυτός, ο φίλος μου, μένει κάπου έξω από την τρέλα του εδώ... Και τον ρώτησα μήπως στα δικά του τα μέρη που είναι πιο ήρεμα και πιο ήσυχα τα πράγματα υπάρχει περίπτωση να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να έχει κήπο ή αυλή και που να αγαπάει τα ζώα και που να ενδιαφέρεται να φροντίσει δύο πλασματάκια... Αυτά τα δύο πλάσματα είναι αλήθεια πως τα νιώθω πια σαν κομμάτι του έαυτού μου... Ξέρω πως θα είναι δύσκολος ο αποχωρισμός αλλά, παρόλα αυτά, δεν γίνεται με τίποτα να μείνουν εδώ, αν γινόταν θα τα κρατούσα, αλλά είναι αδύνατον για πολλούς και για διάφορους λόγους... Τρέμω όταν παίρνω αποφάσεις που δεν νιώθω ότι μου ανήκουν... Καλούμαι να επιλέξω έναν άνθρωπο να τα φροντίσει... Και δεν έχω ιδέα με τι κριτήρια να το κάνω... Αν είχαν φωνή θα τα ρώταγα τα ίδια ποια είναι η ζωή που θα ήθελαν να κάνουν από εδώ και πέρα και με ποιον...

Είδα, λοιπόν, στον ύπνο μου... πως ο φίλος μου μου έστειλε όλους τους πιθανούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να αναλάβουν τα γατάκια. Και πως έψαχνα τις φωτογραφίες διάφορων ανθρώπων και τα βιογραφικά στοιχεία τους για να διαλέξω σε ποιον από όλους θα δώσω τα γατάκια που βρήκα, φρόντισα και αγάπησα τους τελευταίους πέντε μήνες... Το κριτήριό μου ήταν μόνο ένα... Να είναι καλός άνθρωπος... Και προσπαθούσα το αδύνατο, μέσα από εικόνες και λέξεις να καταλάβω ποιος άνθρωπος είναι τι... (Το ότι θα έκανα και "casting" για το ποιος θα έχει τα γατάκια μου (ή, μάλλον, τα γατάκια χωρίς το "μου" γιατί δεν ανήκουν σε κανέναν!) δεν το περίμενα!!!)! Φωτογραφίες και Στοιχεία...Ο φίλος μου μου τα είχε στείλει όλα αυτά... Στοιχεία και Φωτογραφίες... Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπα... Ακόμα με θυμάμαι να είμαι απεγνωσμένη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή και να προσπαθώ μάταια να επιλέξω κάποιον... Θυμάμαι μια κυρία με ξανθά μαλλιά... Μου έκανε τόση εντύπωση... Και θυμάμαι να νιώθω... Πως είναι αδύνατο να καταλάβω... τι είναι ο κάθε άνθρωπος... Μέσα από μερικές φράσεις... και μέσα από μία ξερή εικόνα... Τα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, σε διάφορες ηλικίες και διάφορα στυλ, περνούσαν από μπροστά μου γρήγορα... Ενώ ταυτόχρονα διάβαζα και την μικρή παραγραφούλα που ήταν γραμμένη δίπλα σε κάθε πρόσωπο και που υποτίθεται ότι έλεγε κάποια πράγματα για αυτό... Πού και πού σταματούσα και μετά συνέχιζα...

Στο τέλος του ονείρου ήμουν ζαλισμένη...

Ένιωθα πως...

Κανένας δεν είναι αρκετά καλός... Κι ήξερα πως αυτό ήταν αποτέλεσμα εκνευρισμού. Δεν το ήξερα το ότι κανένας δεν θα είναι αρκετά καλός... Δεν γινόταν να το ξέρω!

«Μπορεί κάποιος να είναι... Μπορεί κάποιος να είναι αρκετά καλός... Κι αν κάποιος είναι... Εγώ πώς θα τον γνωρίσω; Δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω...»

Ήμουν απελπισμένη βυθισμένη στην καρέκλα μου... Ένιωθα πως θέλω να κρατήσω τα γατάκια και να μην τα δώσω... Και μετά ερχόταν πάλι η σκέψη...

«Κανένας, κανένας δεν είναι αρκετά καλός...»

Και μετά ξύπνησα...

Και ήξερα πως ξέρω...

Ο φίλος μου είναι αρκετά καλός...

Είμαι σίγουρη για αυτό. Γιατί τον ξέρω. Γιατί τον εμπιστεύομαι. Γιατί τον αγαπώ. Γιατί είναι υπεύθυνος, λογικός και ώριμος...

Και κυρίως...

Γιατί είναι εκεί όταν τον χρειάζομαι και ξέρω πως θα είναι και για αυτά εκεί όταν χρειάζονται κάποιον.

Γιατί να μην μπορεί να τα έχει ο φίλος μου; Αυτό θα με έκανε να είμαι πιο ήρεμη...

Αλλά ο φίλος μου δεν μπορεί να τα κρατήσει... Αυτό το ξέρω...

Ούτε εγώ μπορώ να τα κρατήσω...

Και εκείνη την στιγμή ένιωσα κάτι στο χέρι μου... Γύρισα και τα κοίταξα και είχαν έρθει και τα δύο κοντά μου, σαν να ήξεραν πως τα σκεφτόμουν... Και εκείνη την στιγμή τα κοίταξα και θυμήθηκα κάτι...

Στην πραγματικότητα, ο φίλος μου μου είχε ζητήσει να του στείλω φωτογραφίες... Κι εγώ του έστειλα... Αλλά ένιωσα περίεργα... Ξέρω πως αυτή είναι η διαδικασία... Έτσι κάνουν όλοι... Αλλά ένιωθα σαν να πρέπει να περάσουν τα γατάκια μου από κριτική επιτροπή... Δηλαδή αν δεν φαινόντουσαν όμορφα ή αν δεν ήταν όμορφα; Τότε δεν θα άξιζαν να έχουν μια ευκαιρία στην ζωή; Ευτυχώς, για αυτά ήταν πολύ όμορφα... Αλλά και πάλι ένιωθα «κάπως» με την όλη διαδικασία... Οι φωτογραφίες των δύο μικρών πλασμάτων θα περνούσαν από τόσα χέρια και τόσα μάτια...

Στο όνειρο, το μυαλό μου είχε αντιστρέψει τους ρόλους... Είδα ότι έβλεπα τις φωτογραφίες των ανθρώπων με τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν των ζώων... Πέρασα τους ανθρώπους από κριτική επιτροπή... Και η επιτροπή μου τους είχε απορρίψει όλους...

Τα κοίταξα... και τους είπα χωρίς να τους το πω... Γιατί έχουμε την δική μας γλώσσα...

«Έχουμε μια αποστολή... Και πρέπει να την κάνουμε μαζί. Δεν θα διαλέξω εγώ την ζωή σας... Εσείς θα την διαλέξετε... Πρέπει να μου δείξετε από τους ανθρώπους που θα σας φέρω ποιος είναι αυτός που εμπιστεύεστε...Πρέπει να βρούμε τον Άνθρωπο σας...»

Εκείνα ήρθαν κάθισαν στην άκρη του κρεββατιού και άρχισαν να γουργουρίζουν...

Και ακούγοντας το δικό τους γουργούρισμα...

Ξεαγχωμένη και χαλαρωμένη...

Μισοκοιμισμένη...

Άρχισα να σκέφτομαι πιθανούς ανθρώπους για να ρωτήσω εκτός από τον φίλο μου που ήδη έψαχνε για εμένα όσο καλύτερα μπορούσε...

Και

Ελεύθερα...

Με την σκέψη πως καμία φωτογραφία δεν είναι αρκετή για να χωρέσει το μέγεθος ενός ζώου ή ενός ανθρώπου...

Αποκοιμήθηκα...

Και Ονειρεύτηκα τον Άνθρωπο.

Όχι, τον Άνθρωπο τους...

(Δεν τον είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου και ήταν σαν να τον ήξερα από πάντα…)

Τον Άνθρωπό μου...