My stage, My home.

Η σκήνη είναι το σπίτι μου και το σπίτι μου είναι η σκηνή μου.

Η σκηνή είναι το σπίτι μου.

Ο ήχος του κουδουνιού του θεάτρου είναι ο ήχος του κουδουνιού του σπιτιού μου.

Η αυλαία είναι η πόρτα μου.

Όταν ανοίγει η αυλαία, ανοίγω την πόρτα.

Στους θεατές, στους καλεσμένους μου.

Τα καθίσματα του θεάτρου είναι οι καρέκλες του σπιτιού μου. Σε αυτά τα καθίσματα, σε αυτές τις καρέκλες, θα καθίσουν οι, διαφορετικής ηλικίας και διαφορετικού φύλου, προσκεκλημένοι μου. Θέλω να νιώθουν άνετα και να περάσουν καλά.

Τα ρούχα που φοράω είναι αυτά που επιλέγω κάθε φορά να φορέσω με προσοχή και σεβασμό ανάλογα με την περίσταση. Είναι ρούχα που νιώθω άνετα μέσα σε αυτά και που, ταυτόχρονα, μου αρέσουν και με εκφράζουν. Είναι ρούχα που μου επιτρέπουν να είμαι αυτό που κάθε φορά επιλέγω να είμαι. Το μακιγιάζ μου το ίδιο. Άλλοτε είναι απλό και διακριτικό, άλλοτε εντυπωσιακά έντονο. Αλλά πάντοτε αντίστοιχο της κάθε κατάστασης.

Τα σκηνικά είναι τα έπιπλα του σπιτιού μου. Ένας πίνακας, ένα κάδρο, ένα τραπέζι, ένα βάζο, μια βαλίτζα... Το οτιδήποτε... Μπορεί να είναι και μόνο ένα χαλί ή μόνο ένα κουτί... δεν έχει σημασία... Κανένας δεν είπε πως το σπίτι μου είναι απαραίτητα πλούσιο, γεμάτο με επίπλα, το σπίτι μου είναι πλούσιο από άλλες απόψεις. Το σπίτι μου είναι απλά το σπίτι μου. Και έχει αυτά που εγώ θέλησα να έχει. Μικροπράγματα που αγαπάω, που με βοηθάνε όταν τα κοιτάζω, που με ηρεμούν όταν τα αγγίζω. Είναι τα δικά μου αντικείμενα. Τα αντικείμενα που επέλεξα ένα – ένα και που συνδέομαι με κάθε ένα από αυτά με ιδιαίτερο τρόπο.

Ο φωτισμός της σκηνής είναι ο φωτισμός του σπιτιού μου. Οι προβολείς που με φωτίζουν είναι κάθε πιθανό φως των δωματίων μου.Οι λάμπες και τα κεριά... Το φως που φαίνεται αχνό κάτω από την χαραμάδα μιας πόρτας ή το φως που μπαίνει από ένα παράθυρο... Κάθε δυνατή πηγή φωτός την δημιουργούν οι προβολείς μου. Ακόμα και το φως του ήλιου ή του φεγγαριού. Κάθε φως που μας φωτίζει ανάλογα με την ώρα της ημέρας... άλλοτε πιο δυνατά, όταν είναι πρωί ή μεσημέρι, κι άλλοτε πιο αχνά, όταν είναι απόγευμα ή βράδυ.

Η μουσική που ακούγεται, το μουσικό χαλί της παράστασής μου, είναι η μουσική που έχω επιλέξει να ακούσουν οι καλεσμένοι μου. Θα μας συνοδεύει συνεχόμενα ή διακεκομμένα... Μπορεί να είναι μια μόνιμη μουσική υπόκρουση ή πάλι να ακουστεί για λίγο και μετά να μείνουμε στην σιωπή.

Οι στιγμές παύσης της παράστασης είναι οι στιγμές σιωπής μιας επίσκεψης.

Ο διάλογος μου με το κοινό είναι ο διάλογος μου με τους καλεσμένους μου.

Το κείμενο μου είναι η συζήτηση μας.

Οι λέξεις μου είναι οι λέξεις μου.

Οι διάφοροι ήχοι είναι οι διάφοροι ήχοι.

Τα καμαρίνια είναι το δωμάτιό μου. Εκεί ντύνομαι, εκεί βάφομαι. Μπροστά στον καθρέφτη μου... Εκεί ετοιμάζομαι.

Ο διάδρομος πίσω από την σκηνή είναι το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Εκεί κάνω τις αναπνοές μου και συγκεντρώνομαι. Εκεί κάθομαι και περιμένω τους επισκέπτες μου, πριν έρθουν, με άγχος και ανυπομονησία. Εκεί, αφού έρθουν, μπορώ να πάρω απόσταση από τους καλεσμένους μου. Εκεί μπορώ να βρω τον προσωπικό μου χώρο. Εκεί προετοιμάζομαι.

Οι ηθοποιοί της σκηνής είναι όσοι συγκατοικούν μαζί μου στο ίδιο σπίτι. Έχουμε βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο να κάνουμε τους καλεσμένους μας να περάσουν καλά, να ανταλλάξουμε σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα.

Η ατμόσφαιρά είναι αυτή που επιλέγω να δημιουργήσω κάθε φορά...

Η επικοινωνία και η ποιότητα της συνάντησής μας εξαρτάται από εμένα, τους συγκατοίκους μου αλλά και από τους καλεσμένους μου. Από την διάθεσή μας και από την διαθεσιμότητά μας. Να ανοιχτούμε και να μοιραστούμε.

Η παράστασή μου είναι αυτό που έχω ετοιμάσει να προσφέρω στους καλεσμένους μου. Ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορεί να είναι μια χαρούμενη συνάντηση για να γιορτάσουμε ή μια τραγική συνάντηση για να θρηνήσουμε. Μπορεί να είναι μια απλή καθημερινή συνάντηση απλά για να συζητήσουμε για κάτι ή μπορεί να είναι μια παράλογη συνάντηση για κάτι που δεν μπορώ καν να ορίσω.

Το χειροκρότημα του κοινού είναι το τέλος της βραδυάς. Είναι η επιβεβαίωση ότι οι καλεσμένοι μου πέρασαν καλά. Είναι η αγκαλιές που δίνονται, τα φιλιά που ανταλλάσονται λίγο πριν φύγουν... Είναι το σημάδι που μου αποδεικνύει πως αν ήταν στο χέρι τους θα έρχονταν κάθε μέρα επίσκεψη για να με δουν ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί χαίρονται που με βλέπουν. Γιατί είμαι σπάνια. Γιατί είμαι διαφορετική. Γιατί τους μιλάω για διαφορετικά πράγματα από ό,τι έχουν συνηθίσει. Γιατί... είμαι εγώ. Γιατί τους κάνω να δακρύζουν αλλά και να χαμογελάνε. Και γιατί γνωρίζουν πως τους αγαπάω. Πως το σπίτι μου δεν θα είχε καμία αξία χωρίς τους ανθρώπους που έρχονται να με επισκεφτούν...

Η σκηνή είναι το σπίτι μου.

Οι γνώσεις μου είναι τα κλειδιά μου.

Χωρίς αυτά δεν μπορώ να μπω στο ίδιο μου το σπίτι.
Μπορεί να έχω ένα πάρα πολύ ωραίο σπίτι... αλλά δεν έχει καμία σημασία αν εγώ δεν το γνωρίζω. Αν δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα για να το δω, για να το παρατηρήσω, για να το αγαπήσω, για να το γεμίσω με εμένα και για να καταφέρω στο τέλος να ζήσω μέσα σε αυτό.

Η σκηνή είναι το σπίτι μου.

Ο ήχος του κουδουνιού είναι ο ήχος του κουδουνιού.

Η αυλαία είναι η πόρτα μου.

Οι θεατές είναι οι καλεσμένοι μου.

Τα καθίσματα είναι τα καθίσματα.

Τα έπιπλα είναι τα επίπλα.

Τα αντικείμενα είναι τα αντικείμενα.

Τα σκηνικά είναι κάθε δυνατός χώρος.

Οι προβολείς είναι κάθε πιθανό φως.

Η μουσική είναι η μουσική.

Η παύση είναι η παύση.

Οι ήχοι είναι οι ήχοι.

Η συζήτηση είναι η συζήτηση.

Η σιωπή είναι η σιωπή.

Ο διάλογος είναι ο διάλογος.

Ο μονόλογος είναι ο μονόλογος.

Η επικοινωνία είναι η επικοινωνία.

Τα συναισθήματα είναι τα συναισθήματα.

Οι σκέψεις είναι οι σκέψεις.

Η ενέργεια είναι η ενέργεια.

Η ατμόσφαιρα είναι η ατμόσφαιρα.

Η παράσταση είναι ό, τι προσφέρω.

Το χειροκρότημα είναι ό, τι δέχομαι.

Το σπίτι μου είναι η σκηνή μου και η σκηνή μου είναι το σπίτι μου.

(Ίσως το μοναδικό σπίτι που είχα ποτέ...)

Ό,τι έχω φτιάξει, Ό,τι έχω δημιουργήσει... το οφείλω σε αυτό το πολυτίμο σπίτι που κρύβει η αυλαία μου. Ό,τι είμαι το οφείλω σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που ονομάζεται «θέατρο» και που υπάρχει σε τόσα σπίτια, σε τόσες σκηνές, σε όλο τον κόσμο...