Προχωρώντας Περπατώντας Προσπερνώντας

Όλοι προχωράνε, εκτός από εμένα.
Όλοι με προσπερνάνε και προχωράνε.
Και έχουν δίκιο που προχωράνε.
Έχουν δίκιο ίσως και που με προσπερνάνε.
Δικαίωμά τους, στην τελική.
Μπορεί να μην με συμπαθούν.
Ή να μην με θέλουν στη ζωή τους.
Μπορεί να με θεωρούν αδιάφορη, συνηθισμένη, βαρετή, πολύπλοκη, ή ακόμα και σχιζοφρενή.
Δικαίωμά τους. Να με θεωρούν το ένα ή το άλλο. Δικά τους τα συμπεράσματα. Δικές τους οι αποφάσεις.

Στην όλη διαδικασία υπάρχει κάτι που όχι μόνο δεν συμφωνώ αλλά, κατά την γνώμη μου, θεωρώ ανήθικο, απαράδεκτο και αδιανόητο...

Δικαίωμά τους να προχωράνε αλλά όχι να με σπρώχνουν για να προχωρήσουν.
Δικαίωμά τους να με προσπερνάνε αλλά όχι να με πατάνε για να με προσπεράσουν.

Μπορείς να με προσπεράσεις περπατώντας δίπλα μου και όχι πάνω μου.
Μπορείς να προχωρήσεις μπροστά χωρίς να έχεις την ανάγκη να μένω εγώ πίσω, στάσιμη, για να επιβεβαιώνεις γυρνώντας το κεφάλι σου κάθε τόσο, προς τα εμένα, ότι προχώρησες πιο πολύ.
Δεν θέλω να είμαι το σημείο αναφοράς σου.
Δεν θέλω η πορεία σου να έχει καμία σχέση με την δική μου.
Κάνε ό,τι θέλεις με την δική σου ζωή αλλά άφησέ με να ζήσω την δική μου.
Απαιτώ να με σέβεσαι ακόμα κι αν δεν με συμπαθείς.
Θα περπατήσω.
Θα προχωρήσω.
Μα δεν θα προσπεράσω τίποτα και κανέναν.
Δεν νιώθω καμία ανάγκη να προσπεράσω τίποτα.
Ό, τι αγάπησα, αγάπησα.
Όσο πονέσα, πόνεσα.
Για τίποτα δεν μετανιώνω.
Για τίποτα δεν νιώθω την ανάγκη να επιβεβαιωθώ.
Προσπέρασα χωρίς να χρειαστεί να προσπεράσω.
Έχω πολλά να κάνω ακόμα. Πολλά πρέπει να γίνουν.
Δεν μπορώ να ασχολούμαι με εσένα ή με τον απέναντι.
Όχι με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο.
Όχι συγκριτικά, ανταγωνιστικά.
Όχι με την λογική «Ο θάνατός σου ή η ζωή μου».
Ναι, θέλω την ζωή μου.
Αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν θέλω τον θάνατο σου.
Θέλω και την ζωή σου.
Για αυτό θα σε αφήσω να περπατάς και να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια σου χωρίς ποτέ να γίνω εγώ ένα από αυτά.
Δεν πρόκειται να συναντήσεις το δικό μου χέρι να σε σταματάει.
Ακόμα κι αν εσύ, με ύπουλους τρόπους, με προσπέρασες και προχώρησες, σε αφήνω να συνεχίσεις.
Όχι γιατί είμαι ανόητη.
Αλλά γιατί έχω περισσότερη ανάγκη να βρω τον δικό μου δρόμο από το να σε σταματήσω από τον δικό σου.

Καλή συνέχεια να έχεις. Στον δρόμο σου.

Εύχομαι να σταματήσεις να πατάς ανθρώπους για να ανέβεις.
Μπορείς να περηφανεύεσαι για τα ανθρώπινα σκαλοπάτια σου αλλά θα έρθει η στιγμή που εκείνα θα επαναστατήσουν. Θα αρχίσουν να τρέμουν κάτω από τα πόδια σου. Και όσα νόμισες πώς έχτισες στις πλάτες άλλων όλα θα διαλυθούν.

Εύχομαι να έχεις το θάρρος να κατέβεις από την κορυφή πριν να σπάσει η εύθραυστη σκάλα σου.
Να αποδεχτείς τα λάθη σου. Να ζητήσεις τις συγνώμες σου. Να συγχωρεθείς. Ή να μην συγχωρεθείς. Και μετά να μπορέσεις να συνεχίσεις με τίμιους τρόπους την πορεία σου.

Εύχομαι να περπατήσεις (με την αξία σου) και να προχωρήσεις (δίπλα κι όχι πάνω στην αξία των άλλων).

Εύχομαι να σταματήσεις να προσπερνάς (τα πάντα) και να αρχίσεις να προσπαθείς (για τα πάντα).

Εύχομαι ο δρόμος σου να είναι αληθινός, αυθεντικός και, πάνω από όλα, ανθρώπινος...

Ό, τι ακριβώς εύχομαι και για τον δικό μου δρόμο...