Είμαι μόνη μου

Είμαι μόνη μου.

Ξανά.

Και χαίρομαι που είμαι μόνη μου.

Όχι γιατί δεν θα ήθελα να είμαι με κάποιον.

Θα ήθελα να είμαι με κάποιον.

Όλοι θα ήθελαν να είναι με κάποιον.

Το να είσαι με κάποιον κάνει τη ζωή πιο εύκολη και πιο όμορφη.

Αλλά το ότι θα ήθελα να είμαι με κάποιον δεν σημαίνει πως θα ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν θα ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν θα ήταν σωστό απλά και μόνο επειδή όλοι θα ήθελαν να είναι με κάποιον, (και κατά συνέπεια, επειδή είμαστε άνθρωποι και ανήκουμε σε αυτούς τους «όλους» και εγώ θα ήθελα να είμαι με κάποιον και εσύ θα ήθελες να είσαι με κάποιον), απλά να μείνουμε μαζί θεωρώντας αυτονόητο πως είσαι ο «κάποιος» μου και είμαι ο «κάποιος» σου... Όπως αποδείχτηκε... δεν είσαι ο «κάποιος» μου. Και για να πω την αλήθεια μου, μάλλον κι εγώ δεν είμαι ο «κάποιος» σου.

Δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου.

Δεν φοβάμαι την μοναξιά.

Η μοναξιά ήταν περισσότερα χρόνια μαζί μου από την συντροφιά.

Είχα δίπλα μου ανθρώπους.

Σημαντικούς.

Που με σημάδεψαν.

Νιώθω τυχερή για αυτό.

Για το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να σταθώ δίπλα σε πολύ σπάνιους ανθρώπους.

Και οι σπάνιοι άνθρωποι φτιάχνουν σπάνιες σχέσεις με σπάνια συναισθήματα...

Αλλά αυτοί ήταν μόνο για λίγο.

Και το λίγο μπορεί να σήμαινε μέχρι και τρία χρόνια... ίσως και παραπάνω...

Δεν έχει σημασία. Τι είναι τρία χρόνια μπροστά στα τριάντα χρόνια της ζωής μου;

Ήμουν μόνη μου τον περισσότερο καιρό.

Ήμουν με παρέα μόνο για μερικές κοφτές ανάσες.

Στενοχωριέμαι για το ότι μέχρι σήμερα δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να μοιραστώ με κάποιον τα πάντα.

Γιατί μία φορά γίνονται τα πάντα. Όλα από μία.

Ό, τι μοιράστηκες στα 9 το μοιράστηκες στα 9.

Ό, τι μοιράστηκες στα 15 το μοιράστηκες στα 15.

Ό, τι μοιράστηκες στα 28 το μοιράστηκες στα 28.

Και δεν γίνεται να το μοιραστείς, εκ των υστέρων.

Όσα πέρασες στα 17 δεν μπορείς να τα μοιραστείς στα 40... Μπορείς να συζητήσεις για αυτά, να τα διηγηθείς, να γελάσεις ή να δακρύσεις με τις διάφορες παρελθόντικες ιστορίες του εαυτού σου, αλλά δεν μπορείς να τις ζήσεις ξανά με κάποιον. Να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και εκεί που ήσουν μόνος σου να τοποθετήσεις και κάποιον άλλον μαζί σου για να δεις, έτσι από περιέργεια, πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν ήσουν μόνος σου.

Αλλά...

Όπου ήσουν μόνος, ήσουν μόνος.

Αυτό δεν αλλάζει.

Ό, τι δεν μοιράστηκες δεν το μοιράστηκες.

Και όχι απαραίτητα γιατί δεν ήθελες να το μοιραστείς.

Αλλά γιατί δεν βρέθηκε κάποιος για να το μοιραστείς.

Και τώρα θέλω να μοιραστώ. Θέλω να μοιραστώ όσα ζω τώρα.

Αλλά, για μια ακόμα φορά, δεν υπάρχει κανείς γύρω μου για να τα μοιραστώ.

Υπήρχες εσύ (νόμιζα πως υπήρχες εσύ), αλλά δεν είχες καμία διάθεση να μοιραστείς.

Και αυτό δεν με καλύπτει. Ποτέ δεν με κάλυπτε και συνεχίζει να μην με καλύπτει.

Είμαι μόνη μου.

Ξανά.

Και το πιθανότερο είναι να γράφω τώρα μία από αυτές τις ιστορίες που θα μπορώ αργότερα να διηγηθώ, με εκείνο το τόσο γνώριμο σφίξιμο στην καρδιά, με εκείνη την γροθιά της μοναξιάς στο στομάχι, χαραχτηριστικά που δεν θα βλέπουν οι άλλοι αλλά που θα νιώθω εγώ, γιατί μόνο εγώ θα ξέρω πόση ανάγκη είχα ιδιαίτερα σε αυτήν την φάση της ζωής μου να μοιραστώ, πόσο θα ήθελα να είμαι ΜΕ κάποιον και πόσο μου κόστισε το ότι για μία ακόμη φορά ήμουν ΧΩΡΙΣ αυτόν.