Τα μάτια της, τα δικά μου.

Περπατούσα στο δρόμο και έκλαιγα...
Περπατούσα και έκλαιγα...
Περπατούσα, έκλαιγα...
Έκλαιγα...
Μετά δεν έκλαιγα...
Σταμάτησα να κλαίω...
Συνέχισα να περπατάω, σταμάτησα να κλαίω...
Συνέχισα να περπατάω αλλά σταμάτησα να κλαίω...

Μετά σταμάτησα να περπατάω...
Μόνο για μια στιγμή.
Για να περάσει το αμάξι στρίβοντας από την γωνία.
Ο οδηγός μου έκανε νόημα να σταματήσω για να περάσει.
Για αυτό σταμάτησα να περπατάω. Για να περάσει.
Εκείνος απλά με προσπέρασε κάνοντας ένα σήμα για να με ευχαριστήσει.
Κούνησα το κεφάλι στην προσπάθεια μου να ανταποδώσω το χαιρετισμό.
Η μάτια μου έπεσε στην γυναίκα που καθόταν δίπλα του.
Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν...
Μόνο για λίγο...
Μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου.
Στα δάκρυα μου διάβασε το κλάμα μου.

Όλες οι προηγούμενες ώρες πόνου συμπυκνώθηκαν σε μια ανταλλαγή αμοιβαίας κατανόησης.

Ό, τι μου είπαν τα μάτια της το ίδιο, ακριβώς, της είπαν και τα δικά μου.
Ό, τι μου είπαν τα μάτια της, το ίδιο της είπαν και τα δικά μου.
Ό, τι μου είπαν τα μάτια της, της είπαν και τα δικά μου.
Τα μάτια της, τα δικά μου.

Διαφορετικά μάτια, ίδια βλέμματα.
Ίδιες σκέψεις, διαφορετικά βιώματα.
Ίδια δάκρυα, διαφορετικός λόγος.
Διαφορετικές γυναίκες, ίδιος πόνος.

Και το αμάξι έφυγε.
Και η στιγμή έφυγε.
Και έφυγαν τα μόνα μάτια που με κοίταξαν έτσι ακριβώς όπως είμαι.
Τα μάτια της, τα δικά μου.