Το παράθυρο

Στο πίσω μέρος του σπιτιού μου, στο πίσω δωμάτιο, υπάρχει ένα παράθυρο. Αυτό το παράθυρο βλέπει σε έναν κλειστό κήπο που γύρω γύρω έχει μόνο πολυκατοικίες, βλέπει, δηλαδή, σε όλα τα πίσω μπαλκόνια κάποιων πολυκατοικιών. Από αυτο το παράθυρο έχω δει διάφορες ιστορίες...

Ανθρώπους που τσακώνονται και φωνάζουν, ανθρώπους που χορεύουν και τραγουδάνε με την μουσική στο τέρμα, ανθρώπους που φιλιούνται, ανθρώπους που τινάζουν τα χαλιά τους τα πρωινά, σκυλάκια που γαβγίζουν σαν τρελά γιατί τα έκλεισαν στο μπαλκόνι, γατάκια που νιαουρίζουν γιατί πεινάνε, μωρά που κλαίνε, παιδιά που γελάνε, και ενήλικες που, κάπου μεταξύ γέλιου και κλάματος, μεταξύ σοβαρού και αστείου, απλά ζούνε την ζωή τους.

Στιγμές καθημερινότητας ή κινηματογραφικές σκηνές, όλες βρίσκονται κρυμμένες σε εκείνο τον κήπο και στα μπαλκόνια που τον περικυκλώνουν.

Ναι, έχω δει πολλές ιστορίες από αυτό το παράθυρο... Μα η πιο σημαντική ιστορία που είδα ήταν... η δική μου...

Πώς γίνεται; Πώς γίνεται να παρακολούθησα από το δικό μου παράθυρο την δική μου ιστορία;

Κι όμως γίνεται...

Πίσω από εκείνο εκεί το μικρό, μικροσκοπικό, μπαλκονάκι, που βρίσκεται στα αριστερά όπως κοιτάζουμε τον κήπο, κρύβεται η όχι και τόσο μικροσκοπική ιστορία μου...

Πίσω από εκείνο εκεί το μικρό, μικροσκοπικό, μπαλκονάκι υπάρχει ένα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που γνώριζα κάθε λεπτομέρεια του. Ακόμα και τα διάφορα σημάδια του τοίχου έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου...

Σε εκείνο το δωμάτιο γνώρισα ένα φίλο.

Σε εκείνο το δωμάτιο ένιωσα κάποιου άλλου το δωμάτιο σαν δικό μου.

Σε εκείνο το δωμάτιο... χοροπήδηξα πάνω στο κρεβάτι, γέλασα μέχρι δακρύων, ζωγράφισα πέτρες πάνω στο γραφείο, δανείστηκα βιβλία από την βιβλιοθήκη, ξάπλωσα στο πάτωμα...

Σε εκείνο το δωμάτιο, ερωτεύτηκα, αγάπησα, έκλαψα και διαλύθηκα.

Σε εκείνο το δωμάτιο νόμισα πως βρήκα τον άνθρωπο μου και σε εκείνο το ίδιο δωμάτιο τον έχασα.

Σε εκείνο το δωμάτιο που βρίσκεται πίσω από εκείνη την μπαλκονόπορτα που έχει μείνει κλειστή από όταν έφυγε εκείνος.

Τίποτα δεν κινείται σε εκείνο το μπαλκόνι. Καμία φωνή, κανένας ήχος, κανένα τραγούδι, καμία μουσική, καμία σκιά... τίποτα. Μόνο οι αναμνήσεις υπάρχουν. Αυτές και κινούνται και ακούγονται κάθε φορά που απλά θα στρέψω τυχαία το βλέμμα μου προς τα εκεί. Αυτές ζωντανεύουν το μέρος που τώρα πια δεν κατοικείται. Αυτές δίνουν ζωή σε εκείνο το δωμάτιο. Αυτές έδιναν ζωή, τουλάχιστον, μέχρι σήμερα.

Γιατί σήμερα κάτι άλλαξε... κοιτάζοντας από το παραθυρό μου είδα μισάνοιχτη την μπαλκονόπορτα και φως υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο... Το σπίτι νοικιάστηκε και το δωμάτιο, εκείνο το δωμάτιο, ανήκει πια σε άλλους...

Τώρα πια κοιταζωντας από το παράθυρο μου η θέα έχει αλλάξει. Βλέπω παντού ιστορίες των άλλων μα πουθενά την δική μου.

Η δική μου ιστορία βρίσκεται μόνο μέσα μου και ευτυχώς για εμένα θα υπάρχει πάντα ένα παράθυρο από το οποίο θα μπορώ να την κοιτάξω.

Το μυαλό μου.

Αυτό είναι το παράθυρο μου σε σχέση με το παρελθόν μου.

Οι καταστάσεις δεν είναι όπως έγιναν είναι όπως τις θυμάμαι. Οι αναμνήσεις δεν είναι όπως έγιναν είναι όπως τις ένιωσα.

Το μυαλό μου είναι ένα παράθυρο και προς τον έξω κόσμο αλλά και προς τον μέσα κόσμο, προς τον εαυτό μου. Ή μάλλον είναι ένα σπίτι με πολλά παράθυρα. Αυτά τα παράθυρα με συνδέουν με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εγώ επιλέγω ποια παράθυρα θα αφήσω ανοιχτά και ποια κλειστά. Εγώ επιλέγω ποια παράθυρα θέλω να ξανανοίξω και ποια να ξανακλείσω. Εγώ επιλέγω αν δεν θα αφήσω κανέναν να νοικιάσει ή, ακόμα χειρότερα, να αγοράσει το μυαλό μου.

Αγαπάω το μυαλό μου γιατί με συνδέει με αυτό που ήμουν και με κάνει να είμαι τώρα αυτό που είμαι. Αγαπάω το μυαλό μου γιατί κουβαλάει όλες μου τις ιστορίες. Αγαπάω το μυαλό μου γιατί είναι ένα σπίτι όχι μόνο με πολλά παράθυρα αλλά και με υπερβολικά πολλά δωμάτια. Τόσο πολλά που δεν μπορώ να τα μετρήσω. Αγαπάω το μυαλό μου γιατί ανάμεσα σε όλα αυτά τα αμέτρητα δωμάτια υπάρχει και εκείνο το δωμάτιο, με τα ίδια έπιπλα, με τις ίδιες αφίσες και φωτογραφίες στους τοίχους, με τον ίδιο άνθρωπο... Υπάρχει εκείνο το δωμάτιο αναλλοίωτο στον χρόνο. Και εκείνο το δωμάτιο φιλοξενεί και προστατεύει τις συγκεκριμένες αναμνήσεις μου με προσοχή και σεβασμό. Σε εκείνο το δωμάτιο ο παρελθοντικός εαυτός μου χοροπηδάει στο κρεβάτι και είναι ευτυχισμένος.

Όσο για τον παροντικό εαυτό μου... κοιτάζει από το πραγματικό παράθυρο και οραματίζεται...

Κάπου εκεί έξω... υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος, ένα άλλο δωμάτιο, μια άλλη ιστορία... και ανυπομονώ να την ζήσω...