2/25/10

Χαμογελάω


Θέλω να γράψω κάτι όμορφο.

Θέλω να γράψω κάτι που όταν το διαβάσεις, εσύ, εσύ που με διαβάζεις τώρα, να σε κάνει να χαμογελάσεις.

Αλλά δεν σε ξέρω... Πώς μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή ακόμα καλύτερα να γελάσεις, να γελάσεις μέχρι δακρύων! Ο μόνος τρόπος για να μάθω τι θα σε έκανε να χαμογελάσεις ή να γελάσεις θα ήταν να σε γνωρίσω. Όμως δεν γίνεται να σε γνωρίσω. Δεν σε γνωρίζω και το πιθανότερο δεν θα σε γνωρίσω. Είσαι ένας αναγνώστης του blog μου. Αυτό. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι εχθρός μου. Απλά με διαβάζεις. Βέβαια, αυτό είναι σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν το υποτιμώ. Το ότι με διαβάζεις. Αν με διαβάζεις πραγματικά και δεν με προσπερνάς βιαστικά ή γρήγορα... Αν με διαβάζεις και δεν με ξεπετάς... Τότε μπορεί και να με γνωρίζεις ή να αρχίσεις να με γνωρίζεις καλύτερα από ανθρώπους που έχω γύρω μου και δεν θα με γνωρίσουν πραγματικά ποτέ.

Είναι πολύ σημαντικό και πολύ όμορφο να έχεις την ικανότητα να διαβάζεις τον άλλον. Όμως, ενώ εσύ με διαβάζεις, εγώ δεν μπορώ να σε διαβάσω. Δεν σε βλέπω για να διαβάσω τα μάτια σου, δεν μου γράφεις για να διαβάσω τις λέξεις σου, δεν έχω τίποτα δικό σου για να διαβάσω, δεν έχω κανένα στοιχείο δικό σου, δεν έχω τίποτα... Η μόνη επαφή που έχουμε είναι ότι εσύ με διαβάζεις ενώ εγώ δεν μπορώ να σε διαβάσω. Είναι μια άνιση σχέση. Μια μονόπλευρη ίσως σχέση. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί εγώ επέλεξα να γράφω σε εσένα γνωρίζοντας ότι δεν θα λάβω ποτέ την απάντησή σου σε όσα γράφω. Μπορείς να περάσεις μια βόλτα από εδώ και να μην ξαναπεράσεις ποτέ ξανά, ή μπορεί να είσαι τακτικός αναγνώστης και να περνάς κατά καιρούς για να διαβάζεις όσα γράφω. Δεν έχω ιδέα ποια είναι η συχνότητα που με διαβάζεις και δεν θα το μάθω ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας να το μάθω. Τι σημασία έχει το να μάθαινα απλά κάθε πότε με διαβάζεις όταν έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να μάθω το πιο σημαντικό από όλα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που σου γεννιούνται όταν με διαβάζεις. Αν σου δίνω κάτι, αν σου δημιουργώ κάτι, αν σου προκαλώ κάτι ή αν σου είμαι εντελώς αδιάφορη. Βέβαια, αν σου ήμουν αδιάφορη, δεν θα με διάβαζες. Έχεις την επιλογή να με διαβάσεις ή όχι.Εγώ βρίσκομαι εδώ. Εσύ δεν βρίσκεσαι εδώ. Εμένα εδώ είναι το σπίτι μου, η έδρα μου, η βάση μου. Δεν θα φύγω από εδώ. Όπου και να είμαι, θα είμαι εδώ. Όπου και να είσαι, όπου και να πας, εγώ θα είμαι εδώ. Αναρωτιέσαι, αν τα γράφω σε εσένα... Ξέρεις, πως αυτό είναι ένα «παιχνίδι». Πώς μιλάω σε πολλούς ανθρώπους γράφοντας σε β ενικό. Έτσι ώστε όλοι να νιώσουν ότι μιλάω σε αυτούς. Όλοι να νιώσουν πιο κοντά μου. Σαν να μιλάω προσωπικά σε όλους. Όχι. Μην πέσεις στην παγίδα. Μιλάω σε όλους, ναι. Αλλά μιλάω σε εσένα, ναι. Μπορούν να ισχύουν και τα δύο μαζί. Μην περιορίσεις το μυαλό σου στο να σκεφτεί ότι αν μιλάω σε όλους, δεν μπορώ να μιλάω και σε εσένα.

Μιλάω σε εσένα.
Κυρίως, σε εσένα.

Και ποιος είσαι εσύ;

Μα είσαι, φυσικά, αυτός που με διαβάζει πραγματικά. Που βλέπει πέρα από τις λέξεις. Που με καταλαβαίνει. Που με γνωρίζει χωρίς να με γνωρίζει.

Μιλάω σε εσένα.
Μόνο σε εσένα.

Σε εσένα που με καταλαβαίνεις μιλάω περισσότερο από όλους τους άλλους.

Σε εσένα που με ακούς μιλάω με διαφορετική φωνή. Με αυτήν που μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις.

Και γυρνάω στο αρχικό μου ερώτημα...

Πώς μπορώ να ξέρω τι θα σε κάνει να χαμογελάσεις;
Πώς μπορώ να σε κάνω να γελάσεις;
Τι είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις;
Τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη να σου πω;
Τι είναι αυτό που θα μπορούσα να σου δώσω;

Αν όμως με καταλαβαίνεις, αν με διαβάζεις, ίσως να θέλεις να ακούσεις αυτό που θα ήθελα να ακούσω εγώ... Βέβαια, ξέρω το λάθος αυτής της σκέψης μου... Tο ότι με καταλαβαίνεις δεν σημαίνει ότι μας κάνει ίδιους ή όμοιους, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι θα χαμογελούσαμε ή θα γελούσαμε με τα ίδια πράγματα... Αλλά αυτήν την στιγμή είναι το μόνο που μπορώ να κάνω... δεν έχω εσένα, έχω εμένα, και αξίζει να προσπαθήσω μέσα από εμένα να σε κάνω να χαμογελάσεις...

Αναρωτιέμαι...

Τι είναι αυτό που θα με έκανε να χαμογελάσω;
Τι είναι αυτό που θα με έκανε να γελάσω;

Θα γελούσα σίγουρα με ένα καλό αστείο... με ένα πετυχημένο ανέκδοτο... Αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω ένα πετυχημένο ανέκδοτο ηλεκτρονικά... Εννοώ... τα πετυχημένα μου ανέκδοτα, τα δικά μου πετυχημένα ανέκδοτα, θέλουν εκφράσεις και τις αλλαγές της φωνής μου, και δεν μπορώ να στα προσφέρω αυτά σε γραπτή μορφή... Εξάλλου, ένα ανέκδοτο θα ήταν μια εύκολη λύση για να προκαλέσεις γέλιο...

Τι άλλο θα μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις;
Τι θα μπορούσε να με κάνει να γελάσω;

Ίσως είναι πιο εύκολο να προσπαθήσω να σε κάνω να χαμογελάσεις... Ίσως αν σου έγραφα ό,τι θα με έκανε εμένα να χαμογελάσω...

Χμ...

Ο ήλιος με κάνει να χαμογελάω πάντα και ο αέρας... Τα παιδιά με κάνουν να χαμογελάω... Μια όμορφη μουσική με κάνει να χαμογελάω... Μια γλυκιά στιγμή, μια ζεστή αγκαλιά, μια λαχταριστή σοκολάτα, ένα μικρό ή μεγάλο αρκουδάκι, μια ωραία ιδέα, μια χαλαρή συζήτηση, μια έξυπνη φράση, μια χρωματιστή ζωγραφιά... Το να διαβάσω ένα καλό βιβλίο ή το να δω μια ταινία αριστούργημα, το να οργανώσω ένα πάρτυ ή το να με καλέσουν σε ένα πάρτυ, το να πω κάτι αληθινό ή το να μου πουν κάτι αληθινό, το να βοηθήσω ή το να με βοηθήσουν, το να περπατάω... όλα αυτά με κάνουν να χαμογελάω... Χμ... Τι άλλο; Το να στέκομαι στα χέρια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το ουράνιο τόξο, η βροχή, το κύμα, η άμμος, το βουνό, ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα πουλιά και κυρίως εκείνη την απογευματινή ώρα που πετάνε σε ομάδες... Το πρωινό ξύπνημα... Ναι, ναι, λατρεύω το πρωινό ξύπνημα. Με κάνει να χαμογελάω γιατί έχω όλη την μέρα μπροστά μου! Το να χορεύω... μου δίνει ελευθερία και με κάνει να χαμογελάω και να γελάω... Το να αγαπάω... Πολύ και τα πάντα... Το να δίνω. Το να μαθαίνω. Το να γνωρίζω. Το να μεταδίδω. Το να λύνω κάποιο πρόβλημα. Το να καταφέρνω το ακατόρθωτο. Το να νικάω τα ανίκητα. Το να βγάζω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες. Το να μου κάνουν ένα πρωτότυπο δώρο! Το να κοιμάμαι ξεκούραστα! Με κάνει να χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου... Το να παίζω με κάνει πάντα να χαμογελάω! Να παίζω οτιδήποτε! Το να γράφω... Να, όπως τώρα, που γράφω σε εσένα!

Δεν σε βλέπω, όμως, ακόμα να χαμογελάς... Δεν χαμογελάς... Χρειάζεσαι κι άλλα...

Χμ...

Περίμενε, μην φεύγεις, περίμενε... Έχω κι άλλα να σου πω...

Η γατούλα μας! Η γατούλα στην πολυκατοικία μας με κάνει να χαμογελάω! Γέννησε χθες... και... δεν ξέρω ακόμα πόσα γατάκια έχει κάνει! Είναι σε μια κούτα και τα έχει τυλίξει με το σώμα της έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να δει πόσα είναι... Μια γατούλα και έφερε τόση αναταραχή στην πολυκατοικία... και η άλλη μας γατούλα με κάνει να χαμογελάω... είναι έγκυος και θα γεννήσει σε λίγες μέρες κι αυτή... Φαντάσου, το τι θα γίνει με τόσα γατάκια!!!! Ο μικρός μας με κάνει να χαμογελάω... Ένα τόσο δα μωράκι που σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Ένα πλασματάκι που ρουφάει τώρα τις λέξεις... Όταν φωνάζει το όνομά μου, που δεν μπορεί ακόμα να το πει, με κάνει να χαμογελάω και όταν με ρωτάει συνέχεια για τα πάντα και όταν κάνει περίεργους ήχους που δεν μοιάζουν ανθρώπινοι και όταν λέει λέξεις που δεν καταλαβαίνω σαν να έχει την δική του γλώσσα και όταν χαμογελάει... με κάνει να χαμογελάω! Υπάρχουν τόσα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω. Το να ξέρω πως με διαβάζεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως υπάρχεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως έχεις στιγμές, τις δικές σου στιγμές, που χαμογελάς κι εσύ, με κάνει να χαμογελάω. Θέλω να χαμογελάς γιατί ακόμα κι αν δεν σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε βλέπω, το χαμόγελό σου αλλάζει τον κόσμο μου. Θα με ρωτήσεις «Πώς;». Θα γελάσεις μαζί μου και θα με ξαναρωτήσεις «Πώς αλλάζει τον κόσμο σου;». Αλλάζει τον κόσμο των γύρω σου και τους κάνει να χαμογελούν και αυτοί αλλάζουν τον κόσμο των γύρω τους και χαμογελάν και αυτοί και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται μέχρι που το χαμογελό σου μέσα από τους άλλους φτάνει σε εμένα, καθόλου αλλοιωμένο. Το ίδιο καθαρό, το ίδιο αληθινό, το ίδιο, το δικό σου χαμόγελο, το χαμογελό σου. Φτάνει σε εμένα και με κάνει να χαμογελάω. Για να γίνει η ίδια διαδικασία και να φτάσει και το δικό μου χαμόγελο σε εσένα. Όλα ανακυκλώνονται. Και δεν είναι καλύτερα να ανακυκλώνουμε χαμόγελα από δάκρυα; Τα δάκρυα γεννάνε δάκρυα... Είναι πολύ δύσκολο να ανακυκλώσεις δάκρυα και να γεννήσεις χαμόγελα... Γίνεται κι αυτό αλλά είναι πιο δύσκολο... Τα χαμόγελα γεννάνε χαμόγελα... Το χαμόγελο μου εξαρτάται από το δικό σου και το αντίστροφο... Χαμογελάω... Γιατί το χαμόγελο μου γεννάει χαμόγελα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω γιατί μόνο τότε έχουν κάποιο νόημα τα πάντα.

Χαμογελάω γιατί έτσι είναι πιο όμορφη η ζωή.

Χαμογελάω, για εμένα και για όλο τον κόσμο.

Χαμογελάω για εσένα...
Χαμογελάω σε εσένα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω για να Χαμογελάσεις.

8 comments:

  1. Σε διάβασα πρώτη φορά και χαμογελάω χαρούμενη γιατί εκπλήρωσα την προσδοσία σου....να με κάνεις να χαμογελάσω! Σου εύχομαι ολόψυχα πολλά χαμόγελα απο καρδιάς και εκπλήρωση πολλών τόσο ευγενικών προσδοκιών....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αγαπητή mizou,

      Η απάντηση μου έρχεται καθυστερημένα κι ας διάβασα το μήνυμά σου όταν το έγραψες... Χαίρομαι που την πρώτη φορά που με διάβασες σε έκανα να χαμογελάσεις... Είναι φοβερό... Ισχύει και το αντίστροφο... Την πρώτη φορά που σε διάβασα με έκανες να χαμογελάσω. Εύχομαι ακόμα να Χαμογελάς Χαρούμενη. Εγώ ακόμα Χαμογελάω. Για να δούμε αν θα τα καταφέρουμε να γεμίσουμε τον κόσμο Χαμόγελα. Να είσαι πολύ πολύ καλά.

      Delete
  2. Googl-αρα τη φράση "θέλω κάτι να με κάνει να γελάσω" (!!!) κ βρέθηκα στο blog σου. Με έκανες να κλάψω (μην ανησυχείς δεν φταις εσύ γι΄αυτό, κλαίω εύκολα τελευταία!) αλλά το δάκρυ έφερε όντως ένα λυτρωτικό χαμόγελο στο τέλος!
    Ευχαριστώ για τις ευχές κ τις εικόνες!
    Keep going!
    Δήμητρα

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αγαπητή Δήμητρα,

      Έχει περάσει καιρός από όταν μου έγραψες το τόσο συγκινητικό μήνυμά σου. Το διάβασα στην ώρα του, όταν μου το έγραψες, και ας σου απαντάω τόσο καθυστερημένα. Με έκανες να χαμογελάσω και ήθελα να το ξέρεις. Εύχομαι τώρα να μην κλαις συχνά αλλά να χαμογελάς, μόνο να χαμογελάς. Εγώ ακόμα χαμογελάω για να φτάνει το χαμόγελό μου σε εσένα. Να είσαι πολύ πολύ καλά. Χαμογελαστή και Χαρούμενη.

      Delete
  3. Τί περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή...
    Είμαι σε μία δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Εκεί όπου όλα τα προβλήματα της ζωής βαραίνουν την πλάτη σου, εκεί όπου προσπαθείς να χαμογελάσεις ακόμη αν και είσαι πληγωμένος, εκεί, σε εκείνη την κατάσταση, απεγνωσμένος για λίγο φως, πληκτρολόγησα χρησιμοποιώντας αρκετά ηλίθια το google τολμώ να πω, "θέλω να διαβάσω κάτι όμορφο". Τότε εμφανίστηκε μπροστά μου παραδόξως το περίεργα όμορφο ιστολόγιό σου. Είδα αρχικά την ονομασία του. Έλεγε Βελτιοδοξία. Χαμογέλασα. Ταράχτηκα. Παραδόξως το όνομα του δικού μου ιστολογίου είναι Ματαιοδοξολογία. Λέω, πρόκειται για την απάντηση στη ματαιδοξία και τη ματαιότητα της ζωής. Ήθελα να διαβάσω. Μιλούσες για ένα χαμόγελο. Μία προσπάθεια να χαμογελάσει ένας αναγνώστης. Κάποιος όπως στη θέση μου ή των κυριών παραπάνω. Κάποιος που αναζητούσε ένα χαμόγελο.Ο περίεργα όμορφος και οικείος τρόπος γραφής σου με έκανε για λίγο να ξεχαστώ και να νιώσω ζεστασιά. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Δεν ξέρω. Ίσως για τον ίδιο λόγο για τον οποίο ήθελες και εσύ να χαρίσεις ένα χαμόγελο. Ω ναι. Σε ευχαριστώ. Ένιωσα ευχάριστα. Ένιωσα λιγότερο κουρασμένος. Θα συνεχίσω να διαβάσω και τα υπόλοιπα άρθρα σου, αγαπητή Μαριλού. Με έκπληξη και θαυμασμό, ο MentalBlade της Ματαιοδοξολογίας.

    ReplyDelete
  4. Αγαπητέ MentalBlade,

    Γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει «δύσκολη ψυχολογική κατάσταση» ακόμα κι αν δεν γνωρίζω – δεν γίνεται να γνωρίζω – τι ακριβώς περνάς εσύ σε αυτήν την συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Το μόνο που έχω να σου πω είναι πως με το μήνυμά σου έκανες έναν Άνθρωπο που δεν σε γνωρίζει, σήμερα το πρωί, να χαμογελάσει. Και αυτό ελπίζω να ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι. Μην αφήσεις να σε καταπιούν τα προβλήματα. Μην επιτρέψεις στο σκοτάδι να επικρατήσει. Το μόνο που θέλω να θυμάσαι είναι πως, ό, τι κι αν συμβαίνει, ήμουν, είμαι και θα είμαι μαζί σου μέσα σε αυτό.

    Η ζωή λατρεύει τα περίεργα παιχνίδια. Το ίδιο κι εγώ. Πέρασα ήδη μία σύντομη βόλτα από το ιστολόγιό σου... Δεν ήταν αρκετή. Θα ξαναέρθω. Είτε εκεί είτε εδώ θα σε συναντάω.

    Εγώ Σε Ευχαριστώ. Που συνεχίζεις... Για όσο αντέχεις... Θα αντέχω κι εγώ.

    Υ.Γ. (περίπου 2 χρόνια μετά) Ακόμα Χαμογελάω.

    ReplyDelete
  5. Πάλι θα το πω. Τί περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή...
    Ξύπνησα σήμερα και ακολούθησα γι΄ακόμη μία φορά τη συνηθισμένη βαρετή ζωή μου. Μίλησα και άκουσα γνωστούς και δήθεν δικούς μου ανθρώπους από το δικό μου περιβάλλον, μα πάλι ένιωθα εκείνο το πικρό κενό, που η δική μου κάψα για ζωή χάνεται και καίει μέσα στο κενό τον ίδιο μου τον εαυτό.
    Κάπως έτσι, απογοητευμένος πάλι, θυμήθηκα το ιστολόγιο σου που διάβασα εχθές και με έκανε να χαμογελάσω. Ένα χαμόγελο. Πολύ μεγάλο και θαυμαστό δώρο. Ποιός μπορεί να σου χαρίσει ένα χαμόγελο σήμερα; Χαμόγελο αληθινό.
    Λοιπόν δεν πάτησα Βελτιοδοξία. Πάτησα ξανά τη φράση που με έφερε εδώ. "Θέλω να διαβάσω κάτι όμορφο". Έτσι ξαναήρθα εδώ. Είχα περιέργια να δω αν μπήκες και διάβασες το σχόλιό μου. Δεν περίμενα να το έχεις διαβάσει, πόσο μάλλον να σχολιάσεις. Δεν περίμενα να ελέγξεις το blog σου. Λέω, θα είναι και αυτή σαν όλους τους υπόλοιπους. Θα έχει τη συνηθισμένη ζωή της, τη δουλειά της, τα αδιέξοδά της και θα ασχολείται όλη μέρα με αυτά. Να όμως που έκανα λάθος και τολμώ να πω πως για δεύτερη φορά μένω έκπληκτος.
    Σε ευχαριστώ πραγματικά για ό,τι είσαι. Γι΄αυτά που σκέφτεσαι και γι΄αυτά που κάνεις.
    Μέσα στα γραπτά σου διακρίνω μιά όμορφη παιδικότητα. Ώριμη παιδικότητα. Μία αθωότητα που σπάνια συναντάς. Μέσα από πολύ απλές σκέψεις, μέσα από πολύ όμορφα οικείο τρόπο περιγράφεις τις σκέψεις σου. Και όχι δεν είναι απλοϊκό το αποτέλεσμα. Μπορεί να είναι απλό, μα όχι απλοϊκό. Είναι περίτεχνο, απρόσμενο και θαυμαστό. Γιατί στη ζωή το όμορφο είναι απλό. Απλό μα όχι βαρετό.
    Έχεις πιάσει το νόημα της ζωής.
    Σε παρακαλώ μην αφήσεις για κανένα λόγο να το χάσεις.
    Η ζωή είναι περίεργη. Παράξενη και αλλόκοτη. Είναι συνάμα και αστεία.
    Τη μία σε πηγαίνει ψηλά, την άλλη στα Τάρταρα.
    Όμως το αληθινό νόημα, αυτό που νικά όλα αυτά, είναι κάτι πολύ απλό. Κάτι ασήμαντο, μα πάρα πολύ σημαντικό. Τί πιο όμορφο από ένα χαμόγελο;
    Αυτό που ξυπνά και ελευθερώνει κάθε ευγενικό συναίσθημα.
    Αυτό που θα δώσει αθανασία στη φθαρτή ζωή.

    Ειλικρινά σε ευχαριστώ.
    Για δεύτερη φορά, χάρισες άλλο ένα χαμόγελο σε κάποιον άγνωστο και ένιωσε οικεία και ζεστά.

    MentalBlade.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αγαπητέ MentalBlade,

      Δεν υπάρχουν βαρετές ζωές. Υπάρχουν ζωές.

      Δεν υπάρχουν συνηθισμένες ζωές. Υπάρχουν ζωές.

      Η ζωή σου δεν είναι ούτε συνηθισμένη ούτε βαρετή. Η ζωή σου είναι ζωή.

      Το πώς θα βρεις τρόπο να γεμίσεις το κενό σου και το πώς θα στρέψεις την δίψα σου προς ένα υγιή και σοφό δρόμο είναι η δική σου μοναδική, ανεκτίμητη, προσωπική αποστολή.

      Τα αδιέξοδα είναι μέρος αυτής της αποστολής. Τα έχει και η δική μου αποστολή που είμαι σίγουρη πως είναι τόσο διαφορετική και, ταυτόχρονα, τόσο ίδια με την δική σου.

      Νιώθω πολύ τυχερή. Αυτό το κάτι όμορφο που όλοι έχουμε ανάγκη να διαβάσουμε ήρθε χωρίς να χρειαστεί να το αναζητήσω. Και είναι όλα τα παραπάνω. Σε ευχαριστώ για αυτό.

      Όσο για το νόημα της ζωής... δύσκολα το βρίσκουμε εύκολα το χάνουμε.

      Για αυτό πρέπει να θυμάται κανείς να είναι εστιασμένος... Και να μην αφήνει τα όσα συμβαίνουν να τον αποπροσανατολίζουν...

      Μα και αν χαθείς... και δεν είναι λίγες οι φορές που θα χαθείς... Και μαζί σου θα νιώσεις πως σου γλιστράει και το νόημα... Να μην πανικοβληθείς... Να μην απογοητεύεσαι... Να μην φοβάσαι... Απλά να επιστρέφεις... Στον έαυτό σου και στον δρόμο σου... Εκεί θα είναι το νόημα και θα σε περιμένει.

      Όσο για τα χαμόγελα...

      Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που χαρίζουν χαμόγελα... Αν είσαι σίγουρος πως δεν υπάρχουν γύρω σου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αλλάξεις «γειτονιά»... Οι αλλαγές, όσο τρομαχτικές κι αν φαίνονται, δεν είναι αδύνατες. Μπορούν να συμβούν. Σε όλα τα επίπεδα και από όλους τους ανθρώπους.

      Μέχρι να βρεις τα χαμόγελα που σου αξίζουν...

      Σου χαμογελάω.

      Και ακόμα κι αν τα βρεις... Ακόμα και τότε...

      Εδώ θα είμαι και... Ακόμα θα σου χαμογελάω...

      Delete