Χαμογελάω

Θέλω να γράψω κάτι όμορφο.

Θέλω να γράψω κάτι που όταν το διαβάσεις, εσύ, εσύ που με διαβάζεις τώρα, να σε κάνει να χαμογελάσεις.

Αλλά δεν σε ξέρω... Πώς μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή ακόμα καλύτερα να γελάσεις, να γελάσεις μέχρι δακρύων! Ο μόνος τρόπος για να μάθω τι θα σε έκανε να χαμογελάσεις ή να γελάσεις θα ήταν να σε γνωρίσω. Όμως δεν γίνεται να σε γνωρίσω. Δεν σε γνωρίζω και το πιθανότερο δεν θα σε γνωρίσω. Είσαι ένας αναγνώστης του blog μου. Αυτό. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι εχθρός μου. Απλά με διαβάζεις. Βέβαια, αυτό είναι σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν το υποτιμώ. Το ότι με διαβάζεις. Αν με διαβάζεις πραγματικά και δεν με προσπερνάς βιαστικά ή γρήγορα... Αν με διαβάζεις και δεν με ξεπετάς... Τότε μπορεί και να με γνωρίζεις ή να αρχίσεις να με γνωρίζεις καλύτερα από ανθρώπους που έχω γύρω μου και δεν θα με γνωρίσουν πραγματικά ποτέ.

Είναι πολύ σημαντικό και πολύ όμορφο να έχεις την ικανότητα να διαβάζεις τον άλλον. Όμως, ενώ εσύ με διαβάζεις, εγώ δεν μπορώ να σε διαβάσω. Δεν σε βλέπω για να διαβάσω τα μάτια σου, δεν μου γράφεις για να διαβάσω τις λέξεις σου, δεν έχω τίποτα δικό σου για να διαβάσω, δεν έχω κανένα στοιχείο δικό σου, δεν έχω τίποτα... Η μόνη επαφή που έχουμε είναι ότι εσύ με διαβάζεις ενώ εγώ δεν μπορώ να σε διαβάσω. Είναι μια άνιση σχέση. Μια μονόπλευρη ίσως σχέση. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί εγώ επέλεξα να γράφω σε εσένα γνωρίζοντας ότι δεν θα λάβω ποτέ την απάντησή σου σε όσα γράφω. Μπορείς να περάσεις μια βόλτα από εδώ και να μην ξαναπεράσεις ποτέ ξανά, ή μπορεί να είσαι τακτικός αναγνώστης και να περνάς κατά καιρούς για να διαβάζεις όσα γράφω. Δεν έχω ιδέα ποια είναι η συχνότητα που με διαβάζεις και δεν θα το μάθω ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας να το μάθω. Τι σημασία έχει το να μάθαινα απλά κάθε πότε με διαβάζεις όταν έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να μάθω το πιο σημαντικό από όλα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που σου γεννιούνται όταν με διαβάζεις. Αν σου δίνω κάτι, αν σου δημιουργώ κάτι, αν σου προκαλώ κάτι ή αν σου είμαι εντελώς αδιάφορη. Βέβαια, αν σου ήμουν αδιάφορη, δεν θα με διάβαζες. Έχεις την επιλογή να με διαβάσεις ή όχι.Εγώ βρίσκομαι εδώ. Εσύ δεν βρίσκεσαι εδώ. Εμένα εδώ είναι το σπίτι μου, η έδρα μου, η βάση μου. Δεν θα φύγω από εδώ. Όπου και να είμαι, θα είμαι εδώ. Όπου και να είσαι, όπου και να πας, εγώ θα είμαι εδώ. Αναρωτιέσαι, αν τα γράφω σε εσένα... Ξέρεις, πως αυτό είναι ένα «παιχνίδι». Πώς μιλάω σε πολλούς ανθρώπους γράφοντας σε β ενικό. Έτσι ώστε όλοι να νιώσουν ότι μιλάω σε αυτούς. Όλοι να νιώσουν πιο κοντά μου. Σαν να μιλάω προσωπικά σε όλους. Όχι. Μην πέσεις στην παγίδα. Μιλάω σε όλους, ναι. Αλλά μιλάω σε εσένα, ναι. Μπορούν να ισχύουν και τα δύο μαζί. Μην περιορίσεις το μυαλό σου στο να σκεφτεί ότι αν μιλάω σε όλους, δεν μπορώ να μιλάω και σε εσένα.

Μιλάω σε εσένα.
Κυρίως, σε εσένα.

Και ποιος είσαι εσύ;

Μα είσαι, φυσικά, αυτός που με διαβάζει πραγματικά. Που βλέπει πέρα από τις λέξεις. Που με καταλαβαίνει. Που με γνωρίζει χωρίς να με γνωρίζει.

Μιλάω σε εσένα.
Μόνο σε εσένα.

Σε εσένα που με καταλαβαίνεις μιλάω περισσότερο από όλους τους άλλους.

Σε εσένα που με ακούς μιλάω με διαφορετική φωνή. Με αυτήν που μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις.

Και γυρνάω στο αρχικό μου ερώτημα...

Πώς μπορώ να ξέρω τι θα σε κάνει να χαμογελάσεις;
Πώς μπορώ να σε κάνω να γελάσεις;
Τι είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις;
Τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη να σου πω;
Τι είναι αυτό που θα μπορούσα να σου δώσω;

Αν όμως με καταλαβαίνεις, αν με διαβάζεις, ίσως να θέλεις να ακούσεις αυτό που θα ήθελα να ακούσω εγώ... Βέβαια, ξέρω το λάθος αυτής της σκέψης μου... Tο ότι με καταλαβαίνεις δεν σημαίνει ότι μας κάνει ίδιους ή όμοιους, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι θα χαμογελούσαμε ή θα γελούσαμε με τα ίδια πράγματα... Αλλά αυτήν την στιγμή είναι το μόνο που μπορώ να κάνω... δεν έχω εσένα, έχω εμένα, και αξίζει να προσπαθήσω μέσα από εμένα να σε κάνω να χαμογελάσεις...

Αναρωτιέμαι...

Τι είναι αυτό που θα με έκανε να χαμογελάσω;
Τι είναι αυτό που θα με έκανε να γελάσω;

Θα γελούσα σίγουρα με ένα καλό αστείο... με ένα πετυχημένο ανέκδοτο... Αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω ένα πετυχημένο ανέκδοτο ηλεκτρονικά... Εννοώ... τα πετυχημένα μου ανέκδοτα, τα δικά μου πετυχημένα ανέκδοτα, θέλουν εκφράσεις και τις αλλαγές της φωνής μου, και δεν μπορώ να στα προσφέρω αυτά σε γραπτή μορφή... Εξάλλου, ένα ανέκδοτο θα ήταν μια εύκολη λύση για να προκαλέσεις γέλιο...

Τι άλλο θα μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις;
Τι θα μπορούσε να με κάνει να γελάσω;

Ίσως είναι πιο εύκολο να προσπαθήσω να σε κάνω να χαμογελάσεις... Ίσως αν σου έγραφα ό,τι θα με έκανε εμένα να χαμογελάσω...

Χμ...

Ο ήλιος με κάνει να χαμογελάω πάντα και ο αέρας... Τα παιδιά με κάνουν να χαμογελάω... Μια όμορφη μουσική με κάνει να χαμογελάω... Μια γλυκιά στιγμή, μια ζεστή αγκαλιά, μια λαχταριστή σοκολάτα, ένα μικρό ή μεγάλο αρκουδάκι, μια ωραία ιδέα, μια χαλαρή συζήτηση, μια έξυπνη φράση, μια χρωματιστή ζωγραφιά... Το να διαβάσω ένα καλό βιβλίο ή το να δω μια ταινία αριστούργημα, το να οργανώσω ένα πάρτυ ή το να με καλέσουν σε ένα πάρτυ, το να πω κάτι αληθινό ή το να μου πουν κάτι αληθινό, το να βοηθήσω ή το να με βοηθήσουν, το να περπατάω... όλα αυτά με κάνουν να χαμογελάω... Χμ... Τι άλλο; Το να στέκομαι στα χέρια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το ουράνιο τόξο, η βροχή, το κύμα, η άμμος, το βουνό, ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα πουλιά και κυρίως εκείνη την απογευματινή ώρα που πετάνε σε ομάδες... Το πρωινό ξύπνημα... Ναι, ναι, λατρεύω το πρωινό ξύπνημα. Με κάνει να χαμογελάω γιατί έχω όλη την μέρα μπροστά μου! Το να χορεύω... μου δίνει ελευθερία και με κάνει να χαμογελάω και να γελάω... Το να αγαπάω... Πολύ και τα πάντα... Το να δίνω. Το να μαθαίνω. Το να γνωρίζω. Το να μεταδίδω. Το να λύνω κάποιο πρόβλημα. Το να καταφέρνω το ακατόρθωτο. Το να νικάω τα ανίκητα. Το να βγάζω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες. Το να μου κάνουν ένα πρωτότυπο δώρο! Το να κοιμάμαι ξεκούραστα! Με κάνει να χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου... Το να παίζω με κάνει πάντα να χαμογελάω! Να παίζω οτιδήποτε! Το να γράφω... Να, όπως τώρα, που γράφω σε εσένα!

Δεν σε βλέπω, όμως, ακόμα να χαμογελάς... Δεν χαμογελάς... Χρειάζεσαι κι άλλα...

Χμ...

Περίμενε, μην φεύγεις, περίμενε... Έχω κι άλλα να σου πω...

Η γατούλα μας! Η γατούλα στην πολυκατοικία μας με κάνει να χαμογελάω! Γέννησε χθες... και... δεν ξέρω ακόμα πόσα γατάκια έχει κάνει! Είναι σε μια κούτα και τα έχει τυλίξει με το σώμα της έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να δει πόσα είναι... Μια γατούλα και έφερε τόση αναταραχή στην πολυκατοικία... και η άλλη μας γατούλα με κάνει να χαμογελάω... είναι έγκυος και θα γεννήσει σε λίγες μέρες κι αυτή... Φαντάσου, το τι θα γίνει με τόσα γατάκια!!!! Ο μικρός μας με κάνει να χαμογελάω... Ένα τόσο δα μωράκι που σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Ένα πλασματάκι που ρουφάει τώρα τις λέξεις... Όταν φωνάζει το όνομά μου, που δεν μπορεί ακόμα να το πει, με κάνει να χαμογελάω και όταν με ρωτάει συνέχεια για τα πάντα και όταν κάνει περίεργους ήχους που δεν μοιάζουν ανθρώπινοι και όταν λέει λέξεις που δεν καταλαβαίνω σαν να έχει την δική του γλώσσα και όταν χαμογελάει... με κάνει να χαμογελάω! Υπάρχουν τόσα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω. Το να ξέρω πως με διαβάζεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως υπάρχεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως έχεις στιγμές, τις δικές σου στιγμές, που χαμογελάς κι εσύ, με κάνει να χαμογελάω. Θέλω να χαμογελάς γιατί ακόμα κι αν δεν σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε βλέπω, το χαμόγελό σου αλλάζει τον κόσμο μου. Θα με ρωτήσεις «Πώς;». Θα γελάσεις μαζί μου και θα με ξαναρωτήσεις «Πώς αλλάζει τον κόσμο σου;». Αλλάζει τον κόσμο των γύρω σου και τους κάνει να χαμογελούν και αυτοί αλλάζουν τον κόσμο των γύρω τους και χαμογελάν και αυτοί και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται μέχρι που το χαμογελό σου μέσα από τους άλλους φτάνει σε εμένα, καθόλου αλλοιωμένο. Το ίδιο καθαρό, το ίδιο αληθινό, το ίδιο, το δικό σου χαμόγελο, το χαμογελό σου. Φτάνει σε εμένα και με κάνει να χαμογελάω. Για να γίνει η ίδια διαδικασία και να φτάσει και το δικό μου χαμόγελο σε εσένα. Όλα ανακυκλώνονται. Και δεν είναι καλύτερα να ανακυκλώνουμε χαμόγελα από δάκρυα; Τα δάκρυα γεννάνε δάκρυα... Είναι πολύ δύσκολο να ανακυκλώσεις δάκρυα και να γεννήσεις χαμόγελα... Γίνεται κι αυτό αλλά είναι πιο δύσκολο... Τα χαμόγελα γεννάνε χαμόγελα... Το χαμόγελο μου εξαρτάται από το δικό σου και το αντίστροφο... Χαμογελάω... Γιατί το χαμόγελο μου γεννάει χαμόγελα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω γιατί μόνο τότε έχουν κάποιο νόημα τα πάντα.

Χαμογελάω γιατί έτσι είναι πιο όμορφη η ζωή.

Χαμογελάω, για εμένα και για όλο τον κόσμο.

Χαμογελάω για εσένα...
Χαμογελάω σε εσένα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω για να Χαμογελάσεις.