Αγάπη και συγχώρεση

Από παιδί είχα πάντα αυτήν την «γελοία» άποψη ότι η αγάπη νικάει τα πάντα. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην λύνεται με την αγάπη, δεν υπάρχει εμπόδιο που να μην μπορεί να ξεπεραστεί με την αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορέσει να βρεθεί κοινός κώδικας επικοινωνίας. Όταν αγαπάς είσαι «ανοιχτός», είσαι πάντα διαθέσιμος, θέλεις να καταλάβεις, ακούς και μιλάς πραγματικα, ενδιαφέρεσαι, είσαι έτοιμος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις τα αδύνατα δυνατά. Είσαι εκεί για τον άλλον και ο άλλος είναι εκεί για εσένα. Και είσαι σίγουρος πως τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει αυτήν την ισορροπία και να διαλύσει κάτι τόσο ισχυρό. Νιώθεις ασφάλεια. Η αγάπη είναι η δύναμη που νικάει κάθε αδυναμία. Η αγάπη είναι αιώνια, ανίκητη και απεριόριστη.

Με βάση αυτήν την «γελοία» άποψη μου θεωρούσα «γελοίες» κάποιες άλλες θεωρίες. Όπως π.χ. την θεωρία του ότι είναι απαραίτητο και αυτονόητο το να κάνεις «υποχωρήσεις» για κάποιον που αγαπάς. Ή του ότι αν αγαπάς πραγματικά κάποιον και αυτός δεν σου συμπεριφερθεί καλά θα τον συγχωρέσεις ό,τι κι αν γίνει.
Με βάση την δική μου θεωρία:
Η αγάπη δεν μπορεί να κάνει «υποχωρήσεις» γιατί δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «υποχώρηση».
Η αγάπη δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να συγχωρέσει. Δεν χρειάζεται να συγχωρέσει. Συγχωρεί αυτόματα. Τόσο αυτόματα που δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «συγχώρεση».

Όλα ξεκίνησαν, λοιπόν, όταν έφτασα σε αυτό το απαίσιο σημείο του να είναι απαραίτητο να συγχωρέσω κάποιον για να επιβιώσει η αγάπη μου για αυτόν. Έτσι απλά, από την μια στιγμή στην άλλη, κλονίστηκε η θεωρία της αγάπης που νικάει τα πάντα και η θεωρία της αγάπης που δεν χρειάζεται να συγχωρέσει. Η αγάπη συνάντησε την προδοσία και, κατά συνέπεια, ήρθε η στιγμή να μάθει τι σημαίνει η λέξη «συγχώρεση». Η αγάπη μου είχε ανάγκη να συγχωρέσει για να συνεχίσει να υπάρχει και αυτό δεν μπορούσα να της το συγχωρέσω. Αφού η αγάπη μου ήταν πραγματική γιατί ήταν τόσο αδύναμη; Γιατί της ήταν τόσο δύσκολο να συγχωρέσει και γιατί της ήταν ακόμα πιο δύσκολο το να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία; Γιατί η αγάπη μου δεν με άφηνε να επιστρέψω σε αυτόν που αγαπώ;

Και τότε, ήρθε η φράση ενός φίλου να με προβληματίσει:
«Μπορείς να συγχωρέσεις κάποιον και να συνεχίσεις να τον αγαπάς. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να ξαναεπιστρέψεις σε αυτόν»

Κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις... Όχι για το αν θα επιστρέψω ή όχι (για μένα ήταν αυτονόητο, αν συγχωρούσα και αν συνέχιζα να αγαπώ, θα επέστρεφα). Αλλά σε σχέση με το τι σχέση έχουν η αγάπη και η συγχώρεση. Γιατί αν μπορώ να διαχωρίσω την επιστροφή από την αγάπη και την συγχώρεση γιατί να μην δοκιμάσω να διαχωρίσω και την αγάπη από την συγχώρεση; Γιατί είναι υποχρεωτικό αυτά τα δύο να είναι πάντα μαζί;

Κατέληξα, λοιπόν, στα εξής συμπεράσματα:

1. Μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και να συνεχίσω να τον αγαπώ.
2. Μπορώ να μην συγχωρέσω κάποιον και να σταματήσω να τον αγαπώ.
3. Μπορώ να μην μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και, όμως, να συνεχίσω να τον αγαπώ. Και
4. Μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και, παρόλα αυτά, να σταματήσω να τον αγαπώ.

Οι δύο πρώτες περιπτώσεις για εμένα είναι οι πιο εύκολες. Στην πρώτη μένω και δίνω μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία και στην δεύτερη φεύγω γιατί είναι χαμένο παιχνίδι. Οι δύο άλλες περιπτώσεις όμως... είναι πιο πολύπλοκες. Και εκεί, συνήθως, είναι το πρόβλημα με το αν θα επιλέξεις να μείνεις ή να φύγεις και με το τι μορφή θα έχει η σχέση σου από εδώ και πέρα με βάση τα καινούρια δεδομένα.

Το σίγουρο είναι πως (ανεξάρτητα από το αν θα μείνω ή θα φύγω) το αν θα συγχωρέσω ή όχι κάποιον δεν έχει καμία σχέση με το αν τον αγάπησα, ούτε με τον αν συνεχίζω να τον αγαπώ, ούτε με το πόσο τον αγαπώ. Όχι, δεν μπορεί η συγχώρεση να γίνει μονάδα μέτρησης της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι πραγματική μόνο όταν συγχωρεί και δεν είναι ψεύτικη μόνο όταν δεν συγχωρεί. Μπορεί να είναι πραγματική και να μην τα καταφέρει να συγχωρέσει...
Γιατί η αγάπη όχι μόνο δεν νικάει (πάντα) τα πάντα αλλά υπάρχει περίπτωση και να σταματήσει να υπάρχει. Γιατί η αγάπη δεν νικάει κάθε αδυναμία, δεν είναι αιώνια, δεν είναι ανίκητη και δεν είναι απεριόριστη. Φτιάχνεται από τους ανθρώπους και, κατά συνέπεια, έχει ανθρώπινες αδυναμίες. Γεννιέται και πεθαίνει. Και στο ενδιάμεσο μπορεί να κερδίσει και να χάσει διάφορες μάχες. Και ακόμα κι όταν χάνει δεν σημαίνει πως δεν ήταν πραγματική. Όχι, αυτός είναι ένας ακόμα μύθος που έφτιαξαν οι άνθρωποι για να νιώθουν καλύτερα. Μπορεί να ήταν μια χαρά πραγματική για όσο υπήρξε. Αλλά ό,τι είναι πραγματικό στο παρελθόν δεν είναι υποχρεωμένο να συνεχίζει να ισχύει και τώρα. Γιατί ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους και από την αλλάγη αυτών εξαρτάται το πώς θα αλλάξει και η αγάπη με τον χρόνο.

Και αυτά είναι τα σημάδια που μου άφησε η αγάπη μέσα στο χρόνο:

Νιώθω διαλυμένη εξαιτίας της αγάπης που πέθανε χωρίς να συγχωρέσει. Νιώθω στενοχωρημένη για την αγάπη που ενώ συγχώρεσε, πέθανε. Νιώθω ηττημένη για την αγάπη που έζησε χωρίς να συγχωρέσει. Και νιώθω απίστευτα τυχερή για την αγάπη που συγχώρεσε, έζησε και συνεχίζει να ζει έχοντας ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά για όλες τις επόμενες αγάπες που θα έρθουν.

Το ιδανικότερο από όλα, όμως, βρίσκεται στο συμπέρασμα νούμερο 5 (που κρατάω στην άκρη του μυαλού μου):

5. Μπορώ να αγαπώ κάποιον ο οποίος δεν θα με φτάσει (δεν θα με φτάνει) στο σημείο του να πρέπει να σκεφτώ αν θα τον συγχωρέσω ή όχι. Δεν θα χρειάζεται να τον συγχωρέσω.

Και για αυτού του τύπου την αγάπη πέρα από ευτυχία θα νιώθω αιώνια ευγνωμοσύνη.