Καινούρια αρχή

Ήθελα το blog μου να ξεκινήσει 1 Σεπτέμβρη. Ήθελα να μπει η χρονιά και να έχω δημιουργήσει αυτόν τον χώρο μέσα στον οποίο θα γράφω τον επόμενο χρόνο ή τα επόμενα χρόνια. Αλλά όπως πάντα είμαι πολύ καλή στο να καθυστερώ να κάνω κάτι, να το παρατείνω για ένα αύριο που συνήθως δεν έρχεται ποτέ. Ίσως να είναι που έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, ίσως να είναι το ότι τον τελευταίο καιρό νιώθω «-μένη». Πού σημαίνει... εξαντλημένη, κουρασμένη, μπερδεμένη, χαμένη, 100% απογοητευμένη και ό,τι άλλο σε «-μένη» εκτός από ερωτευμένη! Ίσως, τέλος πάντων, να φταίει αυτό το χάος που έχω στο κεφάλι μου και που δεν λέει με τίποτα να ξεκαθαρίσει ή αυτός ο μόνιμος πόνος που έχω μέσα μου και που δεν λέει με τίποτα να εξαφανιστεί. Ίσως να φταίει αυτό το γενικότερο βάρος που κουβαλάω 24 ώρες το 24ωρο και δεν έχω ιδέα πώς να το καταπολεμήσω. Σημασία έχει... ότι μέχρι να τολμήσω να προχωρήσω ένα βήμα μπροστά καταλήγω να πάω δέκα βήματα πίσω και μετά να χρειάζεται ακόμα περισσότερη δύναμη για να ξανατολμήσω απλά και να σκεφτώ να ξαναπροχωρήσω! Γνωρίζω καλά πως αυτό είναι ένα αδιέξοδο και είμαι σίγουρη πώς θα ήθελα να βγω από αυτό. Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο να μην είμαι καλά και καμία ευχαρίστηση σε αυτήν την καθημερινή αδυναμία. Δεν είμαι υπέρ της γκρίνιας ούτε της μιζέριας. Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα σε αυτό το σημείο και το χειρότερο δεν έχω ιδέα πώς να φύγω από αυτό. Δεν ήμουν έτσι και δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Νιώθω έξω από τα νερά μου γιατί είμαι από την φύση μου δυναμικός και ενεργητικός άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι φταίει κι αυτό ως ένα βαθμό που έφτασα εδώ. Οι άλλοι ήταν σίγουροι πως αντέχω. Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι δεν είμαι ανθρώπινη. Ίσα ίσα όταν κατάλαβα πως αρχίζει ένας περίεργος και οδυνηρός κατήφορος έστειλα ξεκάθαρα σημάδια που φώναζαν «Δεν είμαι αρκετά δυνατή. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το χειριστώ. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου». Και κάποια στιγμή τα όρια ξεπεράστηκαν και όταν γύρισα το κεφάλι μου να δω τι υπάρχει πίσω μου το μόνο που είδα ήταν τα δικά μου κομμάτια. Μόνο τα δικά μου. Ακόμα δεν κατάλαβα πώς δεν βρήκα κανένα κομμάτι των άλλων. Θα ήθελα να υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που να μπορούσε να τα «διορθώσει» όλα εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα. Και ξέρω πως αυτό δεν γίνεται. Ξέρω πως είναι μάτταιο να απαιτώ από την ζωή για μια φορά (για μια φορά μόνο) να μου δώσει κάτι χωρίς να χρειάζεται να πασχίσω για αυτό. Ό,τι κατάφερα (και δεν νομίζω ότι κατάφερα πολλά σε σχέση με όσα ήταν ο αρχικός στόχος), το κατάφερα με πολύ κόπο. Και ξέρω πώς αυτό έχει και τα καλά του. Αλλά για την ώρα θα ήθελα μια φορά να φτάσω στον προορισμό χωρίς να χρειαστεί τόσο μεγάλο και επίπονο ταξίδι. Θα ήθελα για μια φορά μόνο να μην είμαι τόσο εξατλημένη από την δίψα που, όταν φτάνω στην λίμνη, να μην αντέχω να πιω νερό από την κούραση. Θα ήθελα να πιω νερό μια φορά χωρίς να έχει χρειαστεί να εξαντληθώ στην πορεία. Έχω δρόμο μπροστά μου. Και θα ήθελα να μπορώ να τον κοιτάξω με διάθεση για εξερεύνηση και να τον διανύσω χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς απωθημένα. Επίσης, θα ήθελα να συνεχίσω τον δρόμο μου περπατώντας και όχι σερνόμενη. Θα ήθελα να καθίσω για μια στιγμή σε έναν βράχο... και με μια βαθιά ανάσα να διώξω όλο το πριν και όταν σηκωθώ να ξέρω ότι τώρα μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή. Αυτό το Blog είναι ακόμα μία (απεγνωσμένη;) προσπάθεια για μια καινούρια αρχή. Και αν και άργησα να το ξεκινήσω... δεν έχει καμία σημασία. Γιατί το αύριο του Blog μου έγινε σήμερα. Και αυτό παραδόξως, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, είναι ελπιδοφόρο. Αντιπροσωπεύει για εμένα τα αύριο που θα έρχονται. Αντιπροσωπεύει-ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα-την καινούρια αρχή μου.