Με θυμάμαι να γράφω…

Με θυμάμαι να γράφω…

Σε χαρτάκια που έβαζα μέσα στον «κούπα». Το μαγικό κουτί που έγραφα τα παράπονα μου για να τα συζητήσουμε με τους γονείς μου κάθε Κυριακή. Βέβαια, εκεί έγραφα ακόμα με άτσαλα γράμματα-καλλικατζούρες, θυμωμένες παιδικές φράσεις, για τον αδερφό μου που, για άλλη μια φορά, με πείραξε ή για το ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει.

Με θυμάμαι να γράφω σε λευκώματα φίλων στο σχολείο. Ήταν απαραίτητο για εμένα να βρω ακριβώς αυτό που θέλω να πω, τις συγκεκριμένες εκείνες λέξεις που θα μεταφέρουν τις σκέψεις μου με ακρίβεια. Ήθελα να είναι κάτι όμορφο, έξυπνο και αληθινό και κοιτούσα με τις ώρες τις ερωτήσεις μέχρι να βρω την σωστή απάντηση που με εκφράζει.

Με θυμάμαι να γράφω στα περιθώρια των σχολικών μου βιβλίων όταν το μάθημα μου φαινόταν βαρετό ή αδιάφορο. Και δεν ήταν λίγες οι φορές… που έγραφα τις ίδιες φράσεις ξανά και ξανά ανάμεσα σε σκιτσάκια και καρδούλες…

Με θυμάμαι να γράφω ατελείωτες κάρτες για φίλους. Μια κάρτα ποτέ δεν ήταν απλά μια κάρτα. Μια κάρτα ήταν πάντα πιο σημαντική από το δώρο. Ακόμα και το πιο μικρό δώρο αποκτούσε τεράστια αξία με την κατάλληλη κάρτα. Έτσι μια γόμα ήταν μαγική και δεν έσβηνε μόνο τις λάθος λέξεις σε ένα τετράδιο αλλά και τα «λάθος» συναισθήματα όπως είναι η στενοχώρια και η απογοήτευση. Αρκούσε να σβήσεις με την συγκεκριμένη γόμα στο μέρος της καρδιάς και κάθε θλίψη εξαφανιζόταν. Έτσι ένα απλό τσιμπιδάκι για τα μαλλιά ξαφνικά αποκτούσε μαγικές ιδιότητες και όταν το φορούσες γινόσουν ο πιο όμορφος άνθρωπος στον κόσμο. Με αυτές τις κάρτες έκανα τους φίλους μου ευτυχισμένους.

Με θυμάμαι να γράφω μηνύματα στους τοίχους και δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανη για αυτό. Ήθελα όμως τότε να αφήσω το σημάδι μου κάπου-κάπως. Δεν ήθελα να χαθώ. Και νόμιζα πως αν γράψω ένα μήνυμα ζωής ή ένα ρητό με ουσία τότε ίσως αυτό θα μου εξασφαλίσει μία θέση ανάμεσα σε αυτούς που έκαναν κάτι σημαντικό και η ζωή μου τότε δεν θα πήγαινε χαμένη. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι άνθρωποι που έβλεπαν τα μηνύματα αυτά να βλαστημούσαν γιατί κάποιο παιδί πάλι έγραψε κάτι ανόητο στον τοίχο έξω από την πολυκατοικία τους. Αλλά εγώ τότε αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω. Ένιωθα πως γράφω κάτι που θα μείνει για πάντα και ίσως κάποιος, κάποτε, το διαβάσει και του αλλάξει την ζωή.

Με θυμάμαι να γράφω ημερολόγιο. Όλη η εφηβεία μου είναι χαοτικά γραμμένη στα διάφορα ημερολόγια μου. Αυτά γνωρίζουν ποιο είναι το όνομα αυτού που με στιγμάτισε. Αυτά γνωρίζουν κάθε σχέση και κάθε χωρισμό. Κάθε χαρά και κάθε πόνο. Κάθε μάχη. Κάθε νίκη και κάθε ήττα. Παρόλα αυτά… δεν λένε πάντα την αλήθεια γιατί υπήρχε πάντα αυτός ο μόνιμος φόβος ότι θα πέσουν σε λάθος χέρια και θα διαβαστούν από άτομα που δεν πρέπει. Και γιατί υπήρχαν και πράγματα που δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου.

Με θυμάμαι να γράφω στίχους τραγουδιών και να προκαλώ γέλιο… τώρα πια νομίζω ότι προκαλώ περισσότερο κλάμα παρά γέλιο…

Με θυμάμαι να γράφω ποιήματα. Σοβαρά, αστεία, απλά, περίπλοκα, μεγάλα, μικρά, με νόημα ή χωρίς, με ρίμα ή χωρίς, σε διάφορες μορφές και με διαφορετικά περιεχόμενα. Κάποια άξια προσοχής. Κάποια όχι.

Με θυμάμαι να γράφω γράμματα. Σε άτομα που ζούσαν μακρυά μου, που δεν γνώρισα ποτέ, που βρίσκονταν σε κάποια άγνωστη πόλη του εξωτερικού ή σε άτομα που ήταν κοντά μου και τους έγραφα ότι δεν άντεχα να τους πω.

Με θυμάμαι να γράφω ερωτικές επιστολές. Με ανταπόκριση ή χωρίς. Επιστολές που πήγαν εκεί που έπρεπε να πάνε ή που δεν έφυγαν ποτέ από τα χέρια μου. Επιστολές που δόθηκαν ή που σκίστηκαν.

Με θυμάμαι να γράφω σε τετράδια, σε χαρτιά Α4, σε μικροσκοπικά χαρτάκια, σε φακέλους, σε ετικέτες, σε χαρτομάντηλα, σε χαρτοπετσέτες (ακόμα και στις καφετέριες!), σε οτιδήποτε μπορούσε να γραφτεί… και όλα αυτά… διασκορπισμένα… στις τσάντες μου και στο πατώμα του σπιτιού μου!

Με θυμάμαι να γράφω το τηλέφωνο μου σε κάποιον που μου άρεσε τόσο πολύ που δεν δίστασα να του το δώσω. Και θυμάμαι ακόμα το έκπληκτο βλέμμα του και το ότι με πήρε τηλέφωνο την ίδια κιόλας μέρα... Βέβαια θυμάμαι και το πιο αποτυχημένο πρώτο ραντεβού όλων των εποχών αλλά δεν με πειράζει.

Με θυμάμαι να γράφω μηνύματα στο κινητό... ολόκληρες ιστορίες μέσα από μηνύματα. Όμορφα μηνύματα που μπορούσαν να σου φτιάξουν την ημέρα και να σου αλλάξουν την διάθεση, που δεν μπορούσες να μην χαμογελάσεις όταν τα διαβάσεις! Ή απαισιόδοξα μηνύματα που ζητούσαν μια λύση σε κάποιο άλυτο πρόβλημα ή εκνευριστικά μηνύματα που ήθελαν να ξεσπάσουν ή απλά μηνύματα αγάπης.

Με θυμάμαι να γράφω email. Σε κάποιον που μου στάθηκε πολύ. Ατελείωτα email προς αυτόν και αυτός προς εμένα. Η λογική των δικών του email βοηθούσε στο να περιοριστεί λιγάκι το δικό μου συναισθηματικό χάος. Ναι, θυμάμαι, να γράφω σε αυτόν γιατί γνώριζα και ακόμα γνωρίζω πως τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Οι γραπτοί διάλογοι μας ήταν πολύ βοηθητικοί και πολύ απολαυστικοί.

Με θυμάμαι να γράφω σε ένα φόρουμ προσπαθώντας να καλύψω τα κενά, να νιώσω λίγο καλύτερα, να βρω ανθρώπους να συζητάμε. Προσπαθώντας απεγνωσμένα στην φάση που όλα διαλύονταν γύρω μου να βρω κάτι να κρατηθώ. Σε μια απίστευτη προσπάθεια επιβίωσης και ανάγκης να ξαναπιστέψω. Ναι, θυμάμαι ακόμα τα nicknames των παιδιών που έγραφαν σε αυτό το φόρουμ... και με θυμάμαι να γράφω... να τους γράφω...

Με θυμάμαι να γράφω στο facebook. Αποφασισμένη να είμαι αυτό που είμαι και να γράφω αυτά ακριβώς που πιστεύω. Αποφασισμένη οι φωτογραφίες μου να μην με δείχνουν πιο όμορφη από ότι είμαι και οι λέξεις μου να μην με δείχνουν πιο έξυπνη. Αποφασισμένη να μην πέσω στην παγίδα. Να είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Και να δημιουργήσω αυτό που μου αρέσει να δημιουργώ μια ζωή... κάτι «παραπάνω», κάτι που να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να νιώθουν, κάτι που κάθε μέρα θα έχει να πει κάτι καινούριο. Ένα μέρος που όλοι θα ξέρουν ότι αν το αναζητήσουν θα έχει πάντα κάτι να τους δώσει. Ερεθίσματα, τροφή για σκέψη, ανοιχτό διάλογο και ανάγκη για περισσότερη γνώση και αναζήτηση.

Με θυμάμαι να γράφω μία εβδομάδα ένα άρθρο για ένα περιοδικό... και να είμαι τόσο χαρούμενη που μου είπαν πώς θα δημοσιεύσουν κάτι δικό μου! Να γράφω και να διορθώνω. Να είμαι τόσο ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα!!! Και τελικά απλά να μην το δημοσιεύουν. Έπρεπε ή να λογοκριθεί ή να μην δημοσιευθεί. Ή να το αλλάξουν ξανά και ξανά τόσο ωστέ να μην το αναγνωρίζω ή να το πάρω πίσω και να το βάλω πίσω στο συρτάρι μαζί με την χαρά και την ικανοποίηση και τις ελπίδες και τα όνειρα. Και φυσικά επέλεξα να μείνει στο συρτάρι. Όχι εξαιτίας της περηφάνιας αλλά εξαιτίας της αξιοπρέπειας.

Με θυμάμαι να γράφω ακόμα και πάνω στο σώμα μου! Να γράφω τις λέξεις «λάμψε, φέξε, σχίσε, κάψε, στίψε...», μια λίστα από προσταχτικές, πάνω στο πόδι μου... όταν έπαιζα στην «Ψύχωση» της S.Kane. Και με θυμάμαι να γράφω με μαύρο μαρκαδόρο στο χέρι μου την λέξη «καταδίκη» για την παράσταση «΄Ανθρωποι και Θεοί». Για ένα μήνα κυκλοφορούσα στους δρόμους της Αθήνας με αυτήν την λέξη γραμμένη πάνω στο σώμα μου... και υπήρχαν άνθρωποι που με κοιτούσαν υποτιμητικά ή τρομαγμένα...

Με θυμάμαι να γράφω κείμενα... θεατρικά ή μη... παραμύθια, ιστορίες, διηγήματα, μονολόγους, διαλόγους, σενάρια... αλλά και στόχους και όνειρα.... Με θυμάμαι να γράφω το καθημερινό μου πρόγραμμα και να καταγράφω συγκεκριμένους στόχους σε μια προσπάθεια να οργανώσω την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα, την επόμενη χρονιά ή μια ολόκληρη ζωή...


Με θυμάμαι να γράφω παντού και πάντα...

Μα το κυριότερο... με θυμάμαι να γράφω στο μυαλό μου... 24 ώρες το 24ωρο... Ιδέες που δεν γράφτηκαν ποτέ ή που εξελίχθηκαν σε κάτι σημαντικό, κείμενα που δεν ολοκληρώθηκαν ή που ολοκληρώθηκαν και έγιναν «κάτι» όπως π.χ. ένα μικρό μυθιστόρημα που έγραψα όταν ήμουν μόνο 16 χρονών. Ένα μυθιστόρημα που ποτέ δεν διάβασα από τότε. Από φόβο μήπως μου φανεί γελοίο αυτό που τότε με έκανε να νιώσω-έστω και για λίγο-περήφανη. Που με έκανε να νιώσω ότι αξίζω.

Και δεν με θυμάμαι απλά να γράφω... ευτυχώς, συνεχίζω να γράφω. Από τα λίγα πράγματα που μου απέμειναν ίδια όπως τα ένιωθα παλιά. Όλα τα υπόλοιπα γύρω μου και μέσα μου άλλαξαν. Οι απόψεις μου για την αγάπη, την οικογένεια, την φιλία, τον έρωτα, την ζωή, τους ανθρώπους, την εμπιστοσύνη, την πίστη, την ειλικρίνεια, την επικοινωνία, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την δικαίωση, τις αξίες... όλα άλλαξαν. Αλλά εγώ συνεχίζω να γράφω... Το μυαλό μου είναι διασκορπισμένο στο διαδύκτιο και ταυτόχρονα διασκορπισμένο σε άπειρα χαρτιά...

Για αυτό σκέφτηκα να δοκιμάσω να το συγκεντρώσω κάπου. Σε ένα σημείο. Αν και ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον. Σκέφτηκα να βρω ένα χώρο που θα προσπαθήσω να γράφω τουλάχιστον τις καθημερινές μου σκέψεις. Έναν χώρο που θα έχει κάποιο νόημα μόνο για εμένα και για τους ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν. Έναν χώρο που θα προσπαθήσει να κάνει έστω και λίγο τον κόσμο καλύτερο. Ένα χώρο με ιδέες, σκέψεις και προτάσεις. Ένα χώρο που θα γράφω ελεύθερα. Το Blog μου.

Αν έχεις φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, έχεις διαβάσει όλα τα παραπάνω χωρίς να κουραστείς ή να βαρεθείς, αν συνεχίζεις να διαβάζεις, αν είσαι ακόμα εδώ... σημαίνει πως σε γνωρίζω. Σε έχω συναντήσει. Τώρα που το σκέφτομαι... σε θυμάμαι.

Σε θυμάμαι να γράφεις.

Σε θυμάμαι να γράφεις σε ένα παγκάκι, να τρέμει το χέρι σου και να κλαις (καθόμουν ακριβώς απέναντί σου αλλά δεν άντεχα να σε παρηγορήσω γιατί μου θύμιζες τον εαυτό μου), στο αεροπλάνο ταξιδεύοντας (ήμουν στην διπλανή σου θέση αλλά δεν μιλήσαμε γιατί γράφαμε ο καθένας τα δικά του), στο τρένο έχοντας το βιβλίο στα γόνατα σου να σημειώνεις τα sos θέματα λίγο πριν τις εξετάσεις (ήμουν και εγώ εκεί κοιτάζα την βροχή έξω από το παράθυρο), σε θυμάμαι να γράφεις κάτι περιμένοντας το λεωφορείο να περάσει, σε θυμάμαι να περνάς πεζός το φανάρι με κόκκινο στέλνοντας μήνυμα στο κινητό σου. Να γράφεις στον τοίχο ένα τεράστιο γκράφιτι ή να γράφεις πανό στις πορείες... . Σε θυμάμαι στο σπίτι σου να σημειώνεις αριθμούς υπολογίζοντας πόσα πρέπει να πληρώσεις πάλι ή να γράφεις την λίστα από τα ψώνια που θα κάνεις το Σάβατο ή να γράφεις σε ένα τεράστιο χαρτόνι (που θα κρεμάσεις πάνω από το κρεβάτι σου) τους στίχους του αγαπημένους σου τραγουδιού. Σε θυμάμαι να γράφεις σε κάποιον «Θα αργήσω να γυρίσω το βράδυ» ή «Σε αγαπάω, να έχεις μια υπέροχη μέρα» ή «Συγνώμη, δεν αντέχω άλλο. Δεν γίνεται να είμαστε πια μαζί».

Σε θυμάμαι να γράφεις.

Σε τετράδια, σχολικά βιβλία, λευκώματα, ημερολόγια, φιλικές κάρτες... ποιήματα, στίχους, άρθρα, κείμενα, ιστορίες ή απλά τις απόψεις σου... σε forum, στο facebook, σε blogs...

Αλλά ακόμα κι αν δεν έγραψες τίποτα από τα παραπάνω.

Σε θυμάμαι να γράφεις στο μυαλό σου. Λέξεις που είπες ή δεν είπες, που έκανες ή δεν έκανες πράξη.

Σε θυμάμαι να γράφεις μια ολόκληρη ζωή.

Και οι ζωές μας κάπου συναντήθηκαν.
Και οι γραφές μας κάπου συναντήθηκαν.

Και αν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας μία φορά... είμαι σίγουρη ότι θα ξανασυναντηθούν.

Εδώ ή αλλού.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να γράφεις... και την επόμενη φορά που θα είμαι δίπλα σου... απλά θα σου μιλήσω.